Morgunblaðið - 15.03.2017, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. MARS 2017
✝ HallgrímurMagnússon dr.
med. fæddist í
Reykjavík 17. jan-
úar 1949. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 5.
mars 2017.
Foreldrar Hall-
gríms voru Magn-
ús Guðmundsson,
menntaskólakenn-
ari, frá Ytri-
Sveinseyri í Tálknafirði, f. 29.9.
1917, og Anna Hallgrímsdóttir,
grunnskólakennari frá Reykja-
vík, f. 16.9. 1912. Systkini Hall-
gríms eru Ásdís Berg Magn-
úsdóttir, samfeðra, f. 7.4. 1937,
maki Hermann Ármannsson,
og Vigdís Magnúsdóttir, f. 14.2.
1951, maki Egill Már Guð-
mundsson. Hallgrímur kvænt-
ist Sesselju Guðrúnu Arthúrs-
dóttur, f. 10.8. 1951, í
Patreksfjarðarkirkju 1983. Þau
slitu samvistum. Hallgrímur og
Sesselja eignuðust einn son,
Einar Hallgrímsson, f. 13.3.
1985. Sesselja átti þrjár dætur
fyrir og gekk Hallgrímur þeim
í föður stað. Þær heita Guð-
munda Lára Guðmundsdóttir,
f. 10.1. 1975, Hlíf Georgsdóttir,
f. 25.9. 1972, og Hulda Jóanna
Georgsdóttir, f. 7.5. 1969.
Hallgrímur ólst upp á
Grundarstígnum í Reykjavík. Á
sumrin dvaldi hann í Tálkna-
firði hjá Einari frænda sínum
og Margréti ömmu sinni. Hann
Hallgrímur vann hluta af sín-
um starfsferli sem sérfræð-
ingur í Noregi. Þar vann hann
m.a. á Diakonhjemmet sjúkra-
húsinu í Ósló og Sandviken-
sjúkrahúsinu í Bergen. Árið
2010 fluttist Hallgrímur til
Óslóar og bjó þar og starfaði.
Hann var forstöðumaður öldr-
unargeðdeildar Ullevål-sjúkra-
hússins í Ósló. Einnig starfaði
hann sem yfirlæknir og sér-
fræðingur á öldrunardeild á
Akerhus-háskólasjúkrahúsinu.
Hann skrifaði mikinn fjölda
greina bæði í tímarit og bækur,
var stundakennari í geðlækn-
ingum á tímum, og hélt fyr-
irlestra á sínu sérsviði bæði
innanlands sem og utan. Sem
ungur maður starfaði Hall-
grímur með námi hjá Veður-
stofu Íslands við mælingar ým-
iskonar og sem leiðsögumaður
fyrir franska ferðamenn. Hann
var mikill tónlistaráhugamað-
ur og spilaði á píanó frá unga
aldri. Var hann um tíma org-
anisti á sunnanverðum
Vestfjörðum. Hallgrímur sat í
ýmsum stjórnum og ráðum. Má
þar nefna að hann var forseti
NORAGE, „Nordic Association
for Research in the Ageing
Brain“, sat í stjórn Fellaskjóls
hjúkrunarheimilis Grund-
arfjarðar, í stjórn Samtaka
heilsugæslustöðva, í stjórn
Samtaka dreifbýlislækna. Hall-
grímur sat um tíma í Kirkju-
ráði og sat á Kirkjuþingi. Hann
starfaði sem fréttaritari og
ljósmyndari Morgunblaðsins í
Grundarfirði á meðan hann
dvaldi þar.
Útför Hallgríms fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 15. mars 2017, kl. 15.
gekk í Miðbæj-
arskólann í
Reykjavík, síðan
Gagnfræðaskól-
ann við Vonar-
stræti og lauk
námi við Mennta-
skólann í Reykja-
vík 1968. Lauk
hann námi sem
Cand mag í stærð-
fræði og jarðeðl-
isfræði frá Háskól-
anum í Ósló 1971. Einnig
stundaði hann nám í norsku og
almennum málvísindum við
Háskóla Íslands. Árið 1971 hóf
hann nám í læknisfræði við Há-
skóla Íslands og útskrifaðist
sem cand.med. 1977. Hlaut al-
mennt lækningaleyfi á Íslandi,
sérfræðileyfi í geðlækningum
og lauk doktorsprófi frá
læknadeild Háskóla Íslands
1989. Hallgrímur starfaði bæði
sem heimilislæknir og sérfræð-
ingur í geðlækningum. Hann
var aðstoðarlæknir og
sérfræðingur í geðlækningum
við geðdeild Landspítalans og
læknir við sjúkrahús og heilsu-
gæslustöð Patreksfjarðar.
Hann var yfirlæknir heilsu-
gæslustöðvarinnar í Grund-
arfirði og geðlæknir á Landa-
koti. Hann skilaði viðamiklu
starfi á starfsferli sínum og
vann mikið við rannsóknir. Þar
má nefna viðamikla faralds-
fræðilega rannsókn á geðsjúk-
dómum aldraðra á Íslandi.
Það er með mikinn harm í huga
og sorg í hjarta að ég kveð þig,
Hallgrímur, mágur minn og vin-
ur, eða Halli eins og ég kallaði þig
ávallt. Fréttir frá Noregi síðast-
liðinn nóvember, af illvígum sjúk-
dómi þínum, komu eins og þruma
úr heiðskíru lofti.
Frá fyrsta degi háðir þú harða
baráttu við sjaldgæft og mjög al-
varlegt krabbamein af miklu
æðruleysi, vitandi þegar nær dró,
að þeirri baráttu lyki bara á einn
veg.
Nýkominn til landsins, eftir að
ljóst var að sjúkdómurinn var
ólæknandi, opnaðir þú húsið þitt á
Grundarstíg öllum sem þangað
vildu koma. Sýndir þar það sem
hefur einkennt þig alla tíð, ein-
læga góðmennsku og ómælda um-
hyggju fyrir öðrum. Þar tókst þú
fársjúkur á móti fjölskyldunni og
vinum þínum þannig að á stund-
um var fjöldi manns þar á sama
tíma nánast eins og um félags-
heimili væri að ræða. Það gladdi
að sjá hversu mikla ánægju þú
hafðir svo af þessum heimsóknum
sjálfur.
Lítandi yfir þinn farna veg sem
læknir og sérfræðingur sést
hversu miklu þú komst í verk, en
líka hversu mikið þú hefðir enn
látið gott af þér leiða ef þér hefði
enst aldur til. Þú varst vinur vina
þinna og einnig einstaklega barn-
góður, þannig að eftir því var tek-
ið.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast þér þegar við Vigdís,
„litla“ systir þín, kynntumst á
Grundarstíg 12 og einnig í
Menntaskólanum í Reykjavík þar
sem leiðir ykkar Ara Trausta,
bróður míns, lágu saman, báðir að
útskrifast sem stúdentar, þegar
ég var bara busi.
Allar þær góðu stundir sem við
áttum saman vil ég þakka fyrir og
einnig þá góðvild sem þú sýndir
fjölskyldu minni alla tíð. Ég veit
að þú hvílir í friði og megi sú ást
og umhyggja sem þú sýndir svo
mörgum einnig fylgja þér.
Þín er sárt saknað af fjöl-
skyldu, vinum og vinnufélögum.
Ég votta Einari og „stelpunum
mínum“, eins og þú kallaðir
Huldu, Hlíf og Láru ásamt fjöl-
skyldum þeirra, mína dýpstu
samúð.
Egill.
Einhver mesta gæfa mín í
þessu lífi er vinátta okkar Halla.
Vinátta sem nær alla leið aftur í
bernsku, þegar ég flutti í Þing-
holtin átta ára gamall og kynntist
Halla sem var tveimur árum
yngri. Þar og þá var knýttur sá
hnútur sem aldrei hefur raknað.
Og þó að stundum leiðir hafi skil-
ið um tíma, jafnvel nokkur ár, var
grunnurinn traustur og gerði vin-
áttu okkar tímalausa eins og Halli
orðaði það svo vel sjálfur.
Bjargarstígur 2, Grundarstíg-
ur 12 og 17 voru höfuðstöðvar
bernskunnar. Torgið og miðbær-
inn stutt frá, Tjörnin líka, bóka-
safnið í næsta garði og svo allt
hitt; bakgarðar, hús í byggingu,
myrkir kjallarar, bogi og örvar,
tindátar og bækur, bambus, kín-
verjar um áramót, forboðin jarð-
arber í sendiráðsgarði, freisting-
ar og áskoranir hvert sem litið
var. Bóklestur, spil og innileikir á
vetrum, klúbburinn Allt mögu-
legt, óteljandi bíóferðir og enda-
lausar samræður um lífið og til-
veruna. Og svo einsemdin á
sumrin þegar Halli fór til Tálkna-
fjarðar til ömmu sinnar. Þau
sumur voru lengi að líða. Gleðin
þegar hann kom aftur, gleðin yfir
því að eiga vin, svona góðan,
tryggan vin.
Síðar meir fundir og endur-
fundir, upptaktur, gönguferðir,
samræður, stundum ágreiningur,
skiptar skoðanir, og fyrir kom að
við skildum ekki alveg hvor ann-
an, en það skipti ekki máli, við
skildum hvor annan í upphafi og
það réði úrslitum alla tíð.
Halli var sérstæður maður.
Sterkur og sjálfstæður karakter
með skýra hugsun og vilja. Hann
var ákaflega úrræðagóður og
hjálpsamur með afbrigðum.
Hann var líka með þeim ósköpum
gerður að vilja geta gert allt sjálf-
ur. Ef hann vissi ekki eitthvað
varð hann sér úti um þá vitn-
eskju, ef hann kunni ekki eitt-
hvað, þá lærði hann það, sama
hvað: matseld og bakstur, viðhald
og viðgerðir á húsum, bílum og
alls kyns tækjum, saumaskap –
fræg er sagan af því þegar Halli
þurfti að fara sjúkraflug til
Reykjavíkur frá Grundarfirði og
nýtti ferðina, fór í Vogue og
keypti kjólaefni og snið, dreif sig
heim aftur og sneið og saumaði
kjól á eina stjúpdóttur sína svo
hún gæti farið á ball í nýjum kjól.
Halli var listnautnamaður, sér-
staklega hvað snerti bókmenntir
og tónlist. Hann spilaði á píanó og
orgel, las mikið og hlustaði á
hljóðbækur. Hann deildi áreiðan-
lega lífssýn séra Jóns Prímuss:
„Sá sem ekki lifir í skáldskap lifir
ekki af hér á jörðinni.“ Í öllu falli
duldist engum hvílíkt dálæti hann
hafði á Laxness. Svo vel var hann
að sér í verkum Nóbelsskáldsins,
að hann fór léttilega utan að með
ótal brot og tilsvör úr sögum
hans.
Að eiga góðan vin er eitt það
dýrmætasta sem lífið hefur upp á
að bjóða. Ég var heppinn. Og Halli
var líka heppinn. Við uxum upp
saman sem bestu vinir og bræður.
Deildum reynslu okkar þegar
heimsmynd er í mótun og lífsgildi
festa rætur. Allt með hinu undur-
fagra sakleysi bernskunnar.
Þegar Halldór Laxness las yfir
sína fyrstu bók, Barn náttúrunn-
ar, 46 árum síðar, segir hann svo í
formála 2. útgáfu: „þá uppgötva
ég að þetta muni vera besta bók
mín, og liggja til þess þær orsakir
að hún geymir óm bernskunnar“.
Mér finnst það sama gilda um
vináttu okkar Halla; hún er best
af því að hún geymir óm bernsk-
unnar. Og nú þegar Halli hefur
kvatt okkur og er farinn er hann
samt ekki farinn. Hann hverfur
aldrei. Hann mun lifa hér innra
með mér svo lengi sem hjartað
bærist í brjósti mér.
Meira: mbl.is/minningar
Sigurður Skúlason.
Það er gæfa sérhvers manns að
geta litið sáttur um öxl þegar
halla fer undan. Það gat Hall-
grímur Magnússon sannarlega.
Þegar veikindi knúðu hann til
starfsloka í Ósló undir lok liðins
árs hafði hann komið á fót öldr-
unargeðdeild við Aker-sjúkrahús-
ið sem jafnt stjórnendur sjúkra-
húsa í Noregi sem
heilbrigðisyfirvöld bentu á sem
fyrirmynd. Þá fannst Hallgrími
sem hann hefði gert sitt.
Og hann gat litið til farsælla
læknisstarfa um árabil á Patreks-
firði og Grundarfirði, einn síns
liðs með hjúkrunarfólki. Þá
reyndi einatt á bráð og fumlaus
viðbrögð. Að auki voru störfin við
geðdeildir LSH og doktorsprófið
í öldrunargeðlækningum við HÍ
1989.
Sumir segja: „Þeir eru horfnir
þessir gömlu orgínalar.“ Það fólk
hefði betur kynnst Hallgrími
Magnússyni! Hann var ekki
„gamall“ heldur nýr orgínall. Og
aldeilis heill sem slíkur, enginn
leikaraskapur.
Hallgrímur var langur og mjór
og gleraugun jafnan hringlaga.
Og svo var það þykkt alskeggið
og duggarapeysan. Spurt var:
„Er maðurinn alltaf í sömu peys-
unni?“ Reyndar ekki; hann átti
þær margar frá Ellingsen til
skiptanna.
Ókunnugir fundu fljótt að
þarna fór þó enginn furðufugl,
heldur hlýr og skilningsríkur
maður sem gerði sitt ýtrasta til að
sinna hverjum sem á vegi hans
varð.
Það bar við að Hallgrímur
skemmti sér við að koma vinum
sínum á óvart, t.d. þegar hann að
loknum lokaprófum í raunvísind-
um við Óslóar-háskóla undir árs-
lok 1971 flaug heim með leynd
daginn eftir og þreytti inntöku-
próf í læknadeild HÍ. Og náði
þeim öllum með glans. Þá hafði
hann, öllum að óvörum, tekið vel
ígrundaða ákvörðun um að verða
læknir en ekki veðurfræðingur.
Uggði að það yrði einmanalegra.
Á Grundarfjarðarárunum þeg-
ar Einar, sonur Hallgríms og
Sesselju eiginkonu hans um
nokkurra ára bil, óx úr grasi var
til þess tekið hve velkomnir vinir
Einars voru á heimili hans. Hall-
grímur vílaði ekki fyrir sér að slá í
pönnukökur í þeim tugavís sem
þeir gátu torgað. Það kunnu
sveitungarnir vel að meta. Og
hann naut þess sjálfur. Dætur
Sesselju – og börn þeirra – áttu í
Hallgrími hauk í horni æ síðan.
Hallgríms verður ekki minnst
án dálætis hans á tónlist. Hann
var sjálfur prýðilegur píanisti –
Bach, Beetoven, Chopin – og átti
sínar hvíldarstundir við flygilinn.
Og hann var einatt fenginn til að
spila við jarðarfarir á Patreks-
firði og Bíldudal. Sagt var að eng-
inn læknir fylgdi sjúklingum sín-
um jafn langt eftir; hann spilaði
líka yfir þeim að lokum.
Hallgrímur var víðlesinn, jafnt
á skáldskap sem fag. Stundum
var þó sagt að honum fyndist sem
aðeins ein bók hefði verið skrifuð
á Íslandi. Brekkukotsannáll. Efni
hennar var honum einlægt á
vörum, tilvitnanir sem hæfðu
stund og stað.
Krosshliðið í Brekkukoti
markaði veraldarmörk Álfgríms
Hanssonar; utan þess var heim-
urinn. Það var líka krosshlið á
Ytri-Sveinseyri í Tálknafirði þar
sem Hallgrímur átti sumur sín á
æskuárum í fornum háttum hjá
ömmu sinni og föðurbróður. Ver-
öldin innan þess var honum jafn-
an hugstæð. En nú hefur kross-
hliðið snúist honum í hinsta sinn.
Ásgeir Sigurgestsson.
Vinátta er dýrmæt og sú sem
hefst í barnaskóla og nærist í ára-
tugi er sérlega dýrmæt. Við Hall-
grímur Magnússon röltum saman
heim á leið úr Miðbæjarskólanum
fyrir um 60 árum síðan til að deila
dagshluta eftir skólann og gerð-
um það sama óslitið langt fram á
nokkur háskólaár í Ósló. Eftir
nám í veðurfræði breytti Hall-
grímur um stefnu og gerðist
læknir, fljótt fullnuma sem sér-
fræðingur í geðlækningum. Það
rímaði vel við mannvináttu hans
og við tók langur ferill, fyrst hér
heima, bæði vestur á Fjörðum, í
héraðslækningum, og síðar í
Reykjavík, allt þangað til hann
varð yfirlæknir við eitt af sjúkra-
húsunum í Ósló. Hann var mjög
snjall í því sem hann tók sér fyrir
hendur; sem námsmaður, píanó-
og orgelleikari, sem traustur
læknir og hafsjór fróðleiks, til
dæmis um bókmenntir eða tón-
list, og var tryggur vinur vina
sinnar. Systir Hallgríms, Vigdís,
tengdist inn í mína fjölskyldu og
foreldrar þeirra systkina áttu sér
sumarbústað við hlið okkar. Við
sórumst í gamaldags fóstbræðra-
lag, Hallgrímur, ég og tveir aðrir
Óslóarstúdentar, og það entist
með virktum út hans ævi sem
varð allt of stutt eins og svo
margoft er sagt. Hallgrímur átti
enn margvísleg erindi við sam-
félögin og förunauta beggja
vegna hafs. Minning hans lifir í
hávegum meðal æsku- og skóla-
félaga, vina og ættingja sem fá
sendar innilegar samúðarkveðjur
frá okkur Maríu.
Ari Trausti Guðmundsson.
Halli var eftirminnilegur mað-
ur. Alltaf eins klæddur, í dökk-
bláum fötum, sem hann átti nokk-
ur sett af. Hár og grannur og
röskur til gangs. Hallgrímur
Magnússon, Halli, var stjúpfaðir
æskuvinkonu minnar Láru. Við
Lára kynntumst þegar við vorum
sjö ára gamlar og bjuggum í
Vesturbænum. Ég man eftir
stóra glansandi svarta flyglinum í
stofunni heima hjá Láru. Vín-
rauða Chesterton-sófasettið með
fjölmörgu hnöppunum var líka
mjög virðulegt. Það kom þó ekki í
veg fyrir að það væri leikið í stof-
unni og við fengum að prófa að
spila á flygilinn. Halli hafði lært á
píanó þegar hann var ungur og
leyfði okkur að spreyta okkur á
einföldum lögum eins og Góða
mamma og Í grænum sjó.
Halli var læknir og á sumrin
fór fjölskyldan stundum til Pat-
reksfjarðar að heimsækja ætt-
ingja. Halli vann þá á heilsugæsl-
unni í bænum. Ég var svo heppin
að fá stundum að fara með Láru
til Patreksfjarðar. Farið var ak-
andi á hvíta Saabnum vestur á
Patró og í minningunni var það
heilmikið ferðalag. Á leiðinni
vestur kenndi Halli okkur að
þekkja ýmis kennileiti, eins og
fjallið Baulu. Það var ævintýri að
koma á Patró og ýmislegt brallað.
Halli sýndi okkur heilsugæsluna
og þar fengum við að prófa eitt og
annað, til að mynda að vefja gifs á
fingurna og taka röntgenmyndir
af gleraugum og öðrum áhuga-
verðum hlutum. Stundum var
skroppið í bíltúr að heimsækja
ættingja Halla á Tálknafirði. Há-
punktur sumarsins var í einum
slíkum bíltúr þegar Halli leyfði
okkur Láru að stýra Saabnum á
afskekktum sveitavegi (undir
öruggri stjórn hans). Það var
ógleymanleg upplifun fyrir ungar
stelpuskottur.
Halli gerði þó ekki bara
skemmtilega hluti með okkur.
Hann kenndi okkur líka góða siði
og sumir hafa fest í sessi fram til
dagsins í dag. Þegar við Lára vor-
um litlar í Vesturbænum og vor-
um að læra að fara yfir götur,
kenndi Halli okkur þá reglu að
vinka til bílstjóranna þegar þeir
stoppuðu fyrir okkur. Sú regla
hefur aldrei gleymst og nú síðast
fyrir stuttu, mörgum áratugum
síðar, vorum við pabbi að rifja
upp eftir að hafa gengið yfir
gangbraut (með tilheyrandi
vinki) hvaðan þessi siður kom.
Á táningsaldri flutti Lára með
fjölskyldu sinni til Grundarfjarð-
ar á Snæfellsnesi þar sem Halli
gerðist heilsugæslulæknir. Ég
kom oft í heimsókn og dvaldi
stundum hjá fjölskyldunni á
sumrin. Halli var mikill fjöl-
skyldumaður, natinn og þolin-
móður við börn og ungmenni.
Hann gaf sér tíma með unga fólk-
inu og sá spaugilegu hliðarnar í
samskiptum þeirra. Hann var
hjálpsamur, greiðvikinn og góður
að leita til.
Á fullorðinsárum sá ég minna
af Halla en rakst á hann öðru
hverju á förnum vegi, gangandi
rösklega um miðbæinn í dökk-
bláu fötunum sínum. Að venju var
stutt í hláturinn og gáskann í aug-
um hans. Halli var engum líkur
og minningarnar margar og
skemmtilegar. Láru og allri fjöl-
skyldu Halla sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Halla.
Eva Gunnarsdóttir.
Hallgrímur Magnússon læknir
er látinn. Hann var góður vinur
og samstarfsmaður til margra
ára, bæði á geðsviði Landspítala
og á öldrunarsviði Landakots. Við
unnum saman m.a. að þýðingum á
fjölmörgum matskvörðum fyrir
aldraða og heilabilaða um 15 ára
skeið þrátt fyrir að hann flytti til
Noregs á þeim árum. Árið 2011
heimsótti ég Hallgrím til Noregs í
nokkra daga. Ég fylgdi honum
eftir einn dag í vinnu hans. Hann
hafði undirbúið komu mína vel,
hann lánaði mér síma og var bú-
inn að kaupa kort í lestina handa
mér. Hann bauð mér út að borða, í
leikhús og sýndi mér ýmsa staði í
Ósló. Hallgrímur var mjög hæfi-
leikaríkur og vel að sér í mörgum
tungumálum, þá sérstaklega í ís-
lensku. Þegar Hallgrímur var á
Íslandi kom hann ævinlega í mat
til mín, það voru góðar og
ánægjulegar stundir. Hann veitti
samstarfsmönnum sínum ómet-
anlegan stuðning, leiðsögn og fé-
lagsskap gegnum árin. Hallgrím-
ur var fjölmenntaður, naut
virðingar fyrir þekkingu og hæfni
í störfum sínum. Það var ætíð gott
að leita til hans. Hallgrímur var
góður samferðamaður, hans er
sárlega saknað, blessuð sé minn-
ing hans. Aðstandendum Hall-
gríms sendi ég samúðarkveðjur
vegna fráfalls hans.
Ída Atladóttir.
Fáar manneskjur hafa orðið
mér jafn kærar og Hallgrímur
vinur minn. Allt frá því að forsjón-
in leiddi hann til mín á Borgar-
spítalanum í febrúar 1975 þar sem
ég lá rúmföst um tíma og hann
stóð vaktir sem læknanemi á
bráðadeild höfum við verið trygg-
ir bandamenn í gleði og sorgum.
Við höfðum reyndar kynnst
nokkrum árum fyrr í gegnum
sameiginlega vini um það leyti
sem Halli lauk veðurfræðinámi í
Ósló. En það var fyrst þarna, í
skálanum fyrir framan deildina
mína á Borgarspítalanum, þar
sem læknaneminn átti leið út úr
lyftu og rak augun í kunnuglegt
andlit meðal reykjandi sjúklinga
sem drápu þar tímann í rúmum
sínum við spjall og spilamennsku
– það var fyrst þar sem leiðin á
milli okkar varð skyndilega opin
og greið. Kurteislegt staldur
læknanemans við rúmstokk
kunningjastúlku dróst á langinn
og sjúkdómssagan gaf tilefni til
spennandi pælinga milli heim-
sókna sem urðu eftir þetta tíðar.
Undrið gerðist, sálir fundu sam-
hljóm og grunnur var lagður að
áratuga vináttu sem aldrei brást.
Það var alltaf gaman að vera
með Halla. Þótt hann gæti verið
afar þrjóskur og þver var hann
mikill húmoristi, hláturmildur og
glaðlyndur og frábær sögumaður
og hlustandi. Hann hafði lifandi
áhuga á flestu sem á vegi hans
varð og unun af að takast á við
ögrandi verkefni og sigrast á
þeim. Sjálfstæðisþörf hans var
sterk og birtist í mörgum mynd-
um; hann keypti sér saumavél til
að geta sjálfur faldað buxurnar
sínar og saumað gardínur, þegar
bíllinn bilaði reif hann vélina í
sundur og raðaði henni saman aft-
ur til þess að skilja hvernig hún
virkaði og spara sér óþarfa verk-
stæðisferðir. Eldamennsku lærði
hann af matreiðslubókum, eink-
um Helgu Sig. sem gerði ekki
framúrstefnulegar kröfur og féll
vel að hefðbundnum matarsmekk
hans. Pönnukökur urðu sérgrein
hans og á starfsárum hans í
Grundarfirði fylltist læknisbú-
staðurinn hvern sunnudag af
pönnukökusvöngum strákum sem
úðuðu í sig góðgætinu, bakaran-
um til ómældrar gleði.
Ég dáðist að Hallgrími fyrir
svo margt; skarpa greind hans og
námsgáfur, hæfileikann til að tak-
ast á við sérhvert viðfangsefni af
einurð og kjarki, stórkostlegt
minni hans sem aldrei bilaði, jafn-
vel þegar líkamskraftarnir voru
þrotnir á lokadægrum lífs hans.
Þá streymdi skáldskapur Lax-
ness enn áreynslulaust af vörum
Hallgrímur
Magnússon