Morgunblaðið - 15.03.2017, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. MARS 2017
Á kveðjustund
streyma fram ótal
minningar um góð-
an vin og félaga. Dengsi var fyr-
irferðarmikill í lífi okkar sund-
félaganna sem hittast hvern
morgun í Laugardalslaug, í pott-
unum og í kaffi. Hann skokkaði
ævinlega út í þeim stíl, líkt og
hann gerði á Melavellinum forð-
um daga á leið í kappleik, að
fyrsta stiga, þar sem hann hóf
sundið og að næsta stiga, sem
töldust 13 metrar að hans sögn.
Hann byrjaði í nuddpottinum,
þá saltpottinum og að endingu
potti tvö. Alls staðar var hann
kraftmikill og skemmtilegur,
óhræddur við að tjá sig með
meinfyndnum frösum sem hann
tók mest út á okkur félögunum,
við góða skemmtun sundlaugar-
gesta. Hann lífgaði upp á stemn-
inguna þar sem hann kom, al-
gjörlega óhræddur við hvað fólki
fannst um hann. Honum var
svarað og hann var fljótur til
svars, frumlegur og beittur.
Síðan var mætt á „borðið“
sem er í anddyri laugarinnar þar
sem haldið var áfram með
stjórnmál, dægurmál og íþróttir.
Gekk oft mikið á og sá Dengsi
um að halda uppi hasar og forð-
ast alla lognmollu. Hann var rök-
fastur, hreinskiptinn og falslaus í
sínum málflutningi og þótti ekki
Jóhannes
Tryggvason
✝ JóhannesTryggvason
(Dengsi) fæddist 5.
desember 1945.
Hann lést 4. mars
2017.
Útför Jóhann-
esar fór fram 14.
mars 2017.
verra að eiga síð-
asta orðið. Hann
sagði okkur m.a.
óborganlegar sögur
frá unglingsárunum
þegar græskuhug-
myndir urðu að
veruleika og breytt-
ust í þessar
skemmtisögur sem
hann stílfærði og
fór þá jafnan á flug
í frásögninni.
Hann var alþýðlegur og átti
létt með að tengjast fólki sem
fagnaði honum þar sem hann sat
uppi á hringborði utan við Laug-
ardalslaug á útrúlluðu Víkings-
handklæðinu í smók. Hann skaut
þá jafnan einhverju hressandi og
skemmtilegu að, sem hitti í mark
og gaf jákvæðan tón og bros inn
í daginn.
Hann var íþróttamaður og
keppnismaður góður þar sem
hann lék með Víkingi bæði hand-
bolta og fótbolta upp alla flokka
og í meistaraflokk. Hann fór svo
hratt, eins og hann sagði sjálfur
frá, að myndavélar þess tíma
náðu honum ekki á mynd.
Víkingur var honum hjartans
mál og lagði hann félaginu til
góðan stuðning. Þegar liðið lék
átti hann erfitt – sló blettinn og
bónaði bílinn til að létta á spenn-
unni. Liverpool var hans enska
lið. Ertu United-maður? Þá er
ég hættur að tala við þig – fengu
United-menn að heyra er þeir
gáfu upp lið sitt í ensku deild-
inni.
Ferðirnar vestur á Snæfells-
nes voru honum sérlega kærar
þar sem hann átti góðar stundir
með fjölskyldunni og systrunum
sem honum var mikið í mun að
gera vel við. Lék hann þar á als
oddi og veitti vel. Smá „Ship o
Hoi “ eins og í þá gömlu góðu
daga.
Við félagarnir erum þakklátir
fyrir vináttuna, skemmtunina og
óborganlegar stundir sem við
höfum átt með okkar kæra fé-
laga. Hans einkunnarorð voru
„Hvers manns hugljúfi og hrók-
ur alls fagnaðar.“ Það stóð hann
við og þannig minnumst við
hans. Aðstandendum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Þínir félagar og vinir:
Bjarni, Eyjólfur, Guðmund-
ur E., Guðmundur H.,
Haukur, Karl, Magnús, Páll,
Reynir, Snær, Þormar, Örn.
„Ég get ekki talist til oln-
bogabarna þessarar þjóðar“ er
ein af mörgum fleygum setn-
ingum Dengsa eða Jóhannesar
Tryggvasonar eins og hann hét
fullu nafni. Langt er síðan orðin
féllu en þau greyptust inn í
minnið og eru aðeins eitt dæmi
um eftirminnileg svör eða at-
hugasemdir frá þessum eðal Vík-
ingi. Dengsi ólst upp í Smáíbúða-
hverfinu og var mjög stoltur af
og til einföldunar notaði hann
orðið Víkingshverfið yfir Smá-
íbúða-, Bústaða- og Fossvogs-
hverfið. Eins og Íslendinga er
siður þá spyrja þeir fljótt í sam-
tölum hverra manna viðkomandi
sé og hvaðan ættaður. Ef við-
komandi var úr hverfinu þá var
það fullnægjandi.
Dengsi var ósérhlífinn og lét
ekki aftra sér þó að vinstri hand-
leggurinn hefði orðið viðskila við
hann í slysi snemma á lífsleið-
inni. Hann var ekki óumdeildur
enda ófeiminn að láta skoðanir
sínar í ljós bæði á mönnum og
málefnum. Oft vill það verða
þegar menn stofna sín eigin fyr-
irtæki að önnur áhugamál eru
sett til hliðar. En orkan var til
staðar hjá okkar manni. Á sama
tíma og skiltagerðin og heild-
verslunin Dengsi ehf. fór af stað,
þá var hann hvatamaður og
prímus mótor í einu stærsta,
söfnunarátaki í sögu Víkings,
sem var stofnun Youri-sjóðsins.
Tilgangurinn var að fá hinn
margrómaða fyrrverandi þjálf-
ara Knattspyrnudeildar Víkings,
Youri Sedov, aftur til starfa og
átti sjóðurinn að standa straum
af öllum kostnaði við hann. Þetta
átti sér stað seinnihluta níunda
áratugarins og ekki einfalt að
fara í gegnum gamlar félaga-
skrár, bekkjaskrár úr Réttar-
holtsskóla o.fl. á þessum tíma.
Þessari vinnu var samt hrundið
af stað og með skipulögðum
vinnubrögðum og ósérhlífni fjöl-
margra félagsmanna náðist tak-
markið. Þetta framtak varð síð-
an fyrirmynd fjáröflunar fjölda
félagasamtaka.
Ekki má láta hjá líða að nefna
60 ára afmælið hans Dengsa,
sem þau hjónin héldu upp á með
glæsibrag. Þau tóku sérstaklega
fram að ef gestir vildu gefa þá
skyldu þeir láta andvirðið renna
til unglingastarfs Knattspyrnu-
deildar Víkings. Hann kom víða
við í uppbyggingu Knattspyrnu-
félagsins Víkings. Endalaust rifj-
ast upp atburðir eins og vinna
við Víkingssvæðin við Hæðar-
garð og í Fossvogi, vinnan við
Skíðaskála Víkings í Sleggju-
beinsskarði, sem verður ítar-
legra fjallað um síðar, ásamt
fleiru í höfuðverki kappans.
Síðastliðin 10 ár höfum við
hist snemma á morgnana í Sund-
laugunum í Laugardal. Ég vissi
alltaf hvort Dengsi var kominn
þegar ég mætti í sturtuna því
gamla snjáða Víkingshandklæðið
var alltaf sett á sama stað en
heyrir sögunni til. Þar eins og
annars staðar var Dengsi áber-
andi í félagslífinu. Jafnvel þótt
hann væri ekki alltaf alveg sam-
mála viðmælendum sínum eða
jafnvel stuðaði, þá var alltaf beð-
ið eftir okkar manni. Nú verður
ekki beðið lengur. Sjálfur skulda
ég Dengsa svör við ýmsum
spurningum sem hann kastaði
fram og mér bar að svara. Svör-
in koma, kæri vinur, en spurn-
ingin hvenær. Samúð okkar
hjóna er öll hjá ykkur, Magga,
börn og barnabörn, en það er
mikil og góð arfleifð, sem hann
skilur eftir sig.
Ásgrímur og Svava.
Vinur minn til fjölda ára
Dengsi er fallinn frá. Þriðjudag-
inn 28. febrúar síðastliðinn
kvaddi hann okkur félaga sína í
Víkinni með handabandi og gekk
síðan út til að fara í hjartaaðgerð
morguninn eftir. Hann var ekki
viss um hvort hann mætti til
fundar þriðjudaginn 7. mars, en
alveg örugglega hinn 14. mars.
Þessi einstaki karakter bar á yf-
irborðinu ekki meiri ugg í brjósti
gagnvart fyrirhugaðri aðgerð en
þetta. Með sínum hárbeitta húm-
or hafði hann í aðdraganda að-
gerðarinnar haldið okkur félög-
unum upplýstum um hvað stæði
til á þann máta að okkur datt
ekki annað í hug en að hann yrði
sigurvegari í þessum sem síðan
reyndist hans síðasti kappleikur.
Víkingur hefur misst eina af sín-
um sterkustu stoðum við fráfall
Dengsa, en eins og allir vita sem
til hans þekktu þá sló hjarta
hans í takt við gengi meistara-
flokks okkar í knattspyrnu, sem
hann lék með um árabil, og með
miklum ólíkindum þá lék þessi
einhenti félagi okkar einnig með
Víkingi í handknattleik. Það er
erfitt að lýsa slíkum manni sem
Dengsa, en í mínum augum var
hann samnefnari alls þess sem
prýðir sannan Víking í orðsins
fyllstu merkingu.
Fyrir utan alla okkar samveru
með Víkingi þá starfaði hann um
hríð sem bókasölumaður hjá
okkur í Almenna bókafélaginu,
og ferðaðist um landið og seldi í
húsasölu aðallega ritverk Gunn-
ars Gunnarssonar. Dengsi var
þar sem annars staðar meðal
fremstu sölumanna okkar, og
með léttleika sínum og gálga-
húmor tókst honum vel upp í því
starfi. Dengsi hafði mjög sterkar
tilfinningar þegar Víkingur var
að leika, en því miður þá var sem
taugakerfi hans væri utanáliggj-
andi en hann treysti sér ekki til
að horfa á leiki Víkings, en bón-
aði einn til tvo heimilisbíla á
meðan á leik stóð, og ekki virtist
handarmissirinn draga úr þeim
dugnaði með bílabónunina. Eftir
leiki hvort sem þeir töpuðust eða
unnust þá hafði hann ávallt á
takteinum skýringar á hvernig
fór, þó að hann hefði verið víðs-
fjarri er leikurinn fór fram. Ef
leikið var seint á hausti þá að
hans sögn var hann úti í garði á
meðan leikurinn fór fram, rakaði
og tíndi upp lauf og þegar garð-
urinn var orðinn lauflaus, þá ef
svo bar undir þá beið hann undir
öspinni í lokin og greip laufin
sem um síðir féllu til jarðar.
Að sjálfsögðu var Dengsi
heiðursfélagi Víkings, en hópur
eldri Víkinga mætir í Víkina á
þriðjudögum og kryfur starfsemi
stjórnar og þjálfara til mergjar
og þar er ekkert gefið eftir, og
fremstur og skoðanafastastur
var Dengsi. Hann tók þátt í allri
starfsemi Víkings frá unga aldri
til þess dags er hann kvaddi okk-
ur félagana, en ætlaði að stoppa
stutt við á spítalanum og koma
til okkar hvort sem væri í get-
raunakaffið á laugardögum eða
til fundar á þriðjudögum um
málefni Víkings. Dengsi var ein-
staklega lánsamur með eigin-
konu sína hana Margréti sem
ávallt stóð þétt við hlið hans við
hinar fjölmörgu athafnir og
framkvæmdir og margvísleg
áhugamál. Ég kveð með söknuði
þennan trygga og hreinskilna
vin minn og sendi Margréti og
✝ Gunnvör RósaJóhann-
esdóttir fæddist á
Dynjanda í
Grunnavík-
urhreppi 5. júlí
1930. Hún lést á
Borgarspítalanum
27. febrúar 2017.
Foreldrar
hennar voru hjón-
in Jóhannes Ein-
arsson, f. 14. maí
1899, d. 6. júní 1981, og Re-
bekka Pálsdóttir, f. 22. nóv-
ember 1901, d. 28. nóvember
1984.
Systkini Rósu eru: 1) Jó-
hanna, f. 1926, d. 1932. 2) Ósk-
ar, f. 1927, d. 1993, kvæntur
Lydíu Sigurlaugsdóttur, f.
1933. 3) Páll, f. 1929, d. 2012,
kvæntur Önnu Magnúsdóttur,
f. 1944. 4) Ingi, f. 1932, kvænt-
ur Gunni Guð-
mundsdóttur, f.
1934, d. 2007. 5)
María, f. 1934,
gift Sigurvini
Guðbjartssyni, f.
1929. 6) Felix, f.
1936, kvæntur
Guðrúnu Stef-
ánsdóttur, f. 1944.
7) Jóhanna, f.
1938, gift Haraldi
Sæmundssyni, f.
1929, d. 1974. Sambýlismaður
Rasmus A. Rasmussen, f.
1927, d. 1994. Sambýlismaður
Jón Alfreðsson, f. 1938.
Sambýlismaður Rósu var
Andrés Hjörleifsson, f. 1929,
d. 2011.
Rósa giftist Hallgrími Jóns-
syni frá Reykhólum, f. 1929,
d. 1984, þau áttu soninn Að-
alstein Hallgrímsson, f. 1959,
sambýliskona hans er Kari
Stautland.
Börn Aðalsteins og Hjördís-
ar Búadóttur eru Rebekka
Rún, f. 27.10. 1987, d. 6.11.
1987.
Búi Bjarmar, f. 1988, eig-
inkona hans er Íris Stefanía
Skúladóttir, börn þeirra eru
Ísafold Salka og Stígur.
Rósa Rún, f. 1991, sambýlis-
maður Nemanja Granicarski,
sonur þeirra er Bóas Vukan,
dóttir Nemanja er Aurora
Blanka. Yngst er Sara Sólrún,
f. 1998.
Rósa ólst upp hjá foreldrum
sínum og systkinum á Dynj-
anda til ársins 1948 en þá flutti
fjölskyldan að Bæjum á Snæ-
fjallaströnd. Hún fluttist síðan
til Reykjavíkur og bjó þar allar
götur síðar.
Rósa vann við ýmiss konar
störf en aðallega þó sem bíl-
stjóri, bæði sendi- og kranabíl-
stjóri, síðar stofnaði hún Bíla-
leigu Rósu.
Útför Rósu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 15. mars
2017, klukkan 11.
Elsku mamma mín, nú er það
kveðjustund.
Hún sagði mér að hún væri
þreytt. Mamma hefur alltaf verið
mjög sjálfstæð kona og síðustu ár-
in hafa einkennst af styrk og vilja
hennar til að geta verið heima og
notið þess að ráða sér sjálf. Henni
þótti einstaklega vænt um fólkið
sitt, heimsóknirnar og símtölin og
er ég einstaklega þakklátur þeim
sem hugsuðu til hennar.
Mamma var búinn var búin að
fara nokkrum sinnum á spítala
síðustu árin en verið sterk til að
koma sér á lappir aftur en í þetta
skiptið var það öðruvísi, hún sagði
mér að hún fyndi að hún hefði ekki
styrk til að vera ein heima lengur
og það eitt hræddi hana meira en
nokkuð annað.
Þetta er búið að vera viðburða-
ríkt líf hjá mömmu, fædd og upp-
alin í Jökulfjörðum við nokkuð
öðruvísi andstæður en þekkjast í
dag. Hún flutti ung til Reykjavík-
ur, vann við fiskvinnslu til að
byrja með, gifti sig en sá búskap-
ur entist ekki, þau skildu áður en
ég var tveggja ára. Síðan var það
ég og mamma.
Hún var allra en ræturnar frá
ömmu og afa, arfur manngæsku.
Það var ósjaldan sem ættingjar
komu á Grýtubakkann og við átt-
um heimangengt hjá öllum í fjöl-
skyldunni sem bjuggu í Reykja-
vík. Mamma vann í mörg ár hjá
Freyju við útkeyrslu og seinna við
innheimtustörf, nokkur ár að
keyra lyftukrana hjá Hegra. Sam-
hliða þessu rak hún bílaleigu í yfir
tvo áratugi ásamt öðrum störfum.
Hún var mikill dugnaðarforkur og
vel liðin þar sem hún kom.
Árið 1982 kynntist mamma
Andrési seinni sambýlismanni
sínum og áttu þau saman yndisleg
ár. Þau nutu þess að vera uppi í
sumarbústað og ferðuðust víða
um landið með húsvagninn sinn og
síðar húsbílinn. Leitandi eftir
vötnum og ám til að veiða sem þau
höfðu bæði unun af. Hann féll frá
2011 og mamma fluttist um svipað
leyti í Fróðengi.
Ég þakka þér, elsku mamma,
fyrir allt þetta yndislega sem þú
hefur verið mér. Þú ert vel að því
komin að fá hvíld. Við búum öll við
misjafnar aðstæður og erum
þakklát fyrir það sem lífið gefur af
sér. Við kynnumst því góða þegar
við upplifum eitthvað slæmt og
finnum gleði og umhyggju þegar
við höfum upplifað erfiðleika og
sárindi. Þú varst alltaf bjartsýn og
sást það góða fyrst í fólki og
hverju sem er og ég hef sjálfur
reynt að miðla því áfram til minna
og sjá fyrst það góða á undan því
neikvæða.
Nú ertu hjá ömmu, elsku
mamma mín.
Takk fyrir allt.
Þinn sonur
Aðalsteinn.
Amma mín, nú held ég á kaffi-
bollanum sem ég var vön að sækja
mér þegar ég kom í heimsókn til
þín, þessum með blómunum. Ég
veit vel að þú situr með mér og
glottir útí annað, eins og þú varst
vön að gera, svona eins og þú vitir
aðeins meira en hinir.
Í minningunni ertu alltaf svo
tignarleg og berð höfuð hátt, þótt
bakið væri farið að gefa sig. Ég á
erfitt með að kveðja þig, elsku
amma. Þú áttir eftir að sjá Bóas
litla stækka og dafna og hann átti
eftir að fá aðeins meira knús og
kjamm frá þér eins og þú varst
vön að gera þegar við komum í
heimsókn.
Það var einn fótboltaleikur eft-
ir, ein frétt til að hneykslast á. Við
áttum eftir að lakka á okkur negl-
urnar, og lagfæra aðeins perm-
anettið. Ég átti líka eftir að kenna
þér aðeins betur á veipið þitt og
snjallsjónvarpið, þó að það væri
nú alveg að koma hjá þér. Við átt-
um einn kaffibolla eftir.
Við vorum nefnilega miklu
meiri vinkonur frekar en annað.
Við áttum svo sterkt samband og
ég þakka fyrir öll þau ár og minn-
ingar sem við áttum saman. Þú
varst stundum óþolandi hreinskil-
in, en oftar en ekki hafðir þú rétt
fyrir þér. Þú sýndir mér ást í ótelj-
andi ráðum og hvatningum varð-
andi lífið auk kossa í þúsunda tali.
Réttlætiskennd þín var mikil og
þú passaðir vel að enginn myndi
brjóta á rétti mínum og stundum
gekkstu sjálf í málin ef þannig bar
undir.
Ég lít mikið upp til þín, elsku
amma. Annan eins kvenskörung,
dugnaðarfork og fegurðardrottn-
ingu er ekki hægt að finna. Sögur
af þér munu lifa með mér og mín-
um og verða síðar að dæmisögum
um hugrekki og þrautseigju.
Ég hélt í höndina á þér þegar
þú kvaddir. Horfði í augun á þér
og sá þar lítið tár renna niður
kinnina á þér. Ég þerraði tárið og
kyssti þig og vissi að þú varst að
kveðja okkur með þakklætistári.
Góða ferð, elsku amma mín.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mér og ég mun stolt bera nafn
þitt.
Þín ömmustelpa og nafna,
Rósa.
Elskuleg amma mín.
Ég minnist þess hve gaman
mér fannst alltaf að koma í heim-
sókn til þín á Grýtubakkann. Þar
var nefnilega skatthol og í því tvö
risastór skartgripaskrín full af
glingri. Ég fékk þó ekki að kíkja í
þau fyrr en þú varst búin að fá
ömmuknúsið og stóra ömmukoss-
inn. Það fannst þér langmikilvæg-
ast. Eftir það gat ég setið við
skattholið og tínt á mig alla stóru
fínu skartgripina sem þú áttir. Þú
varst svo mikil skvísa og með
tískuvitið í lagi, alveg fram til síð-
asta dags. Í síðasta skiptið sem ég
heimsótti þig kom ég inn um
dyrnar og þar stóðstu í fallegri lit-
ríkri skyrtu, með klút vafinn um
hárið og varst svo glöð að sjá mig.
Þá hugsaði ég með mér hvað það
væri ótrúlegt að þú gætir alltaf lit-
ið út eins og flottustu stjörnur
Hollywood.
Ég minnist einnig allra þeirra
stunda sem við eyddum uppi við
Meðalfellsvatn. Það fyrsta sem ég
gerði alltaf þegar ég vaknaði var
að skríða upp í ömmuholu og kúra
hjá þér. Ég átti líka besta vin í
sumarbústaðnum við hliðina. Ég
sagði þér hvað mér þætti óréttlátt
hvað hann væri ráðríkur. Þú ráð-
lagðir mér að segja honum að ég
ætti að fá að ráða líka, annars ætti
ég ekki að vera vinkona hans. Ég
fór askvaðandi yfir og sagði við
hann nákvæmlega það sem þú
lagðir til. Ég hef ekki talað við
hann síðan. Þannig varst þú, lést
engan vaða yfir þig. Varst ákveðin
og sjálfstæð og það eru eiginleikar
sem ég mun alla mína ævi vilja til-
einka mér.
Elskuleg amma mín.
Þú talaðir um hvað þér þætti
gaman að tala við mig og að þú
værir stolt af mér, ég mun alltaf
geyma þau orð. Þú ert fyrirmynd
og ég er þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast þér
og öllu því sem þú gerðir og stóðst
fyrir.
Ömmukoss frá mér til þín.
Sara Sólrún.
Amma Rósa var engin venjuleg
kona. Trukkabílstjóri, business
manneskja, harður aðdáandi
enska boltans, einstæð móðir og
amma mín.
Amma fæddist við aðstæður
sem er erfitt að hugsa sér í dag.
Tvær stórar fjölskyldur bjuggu í
litlu húsi við rætur Drangajökuls.
Magnaður staður á fallegum sum-
ardegi. Þó að ljóst megi vera að
mikið harðfylgi hefur þurft til að
búa þarna yfir veturinn. Ömmu
þótti vænt um sveitina sína en of-
ar öllu fannst henni vænt um fólk-
ið sitt og naut sín best með því.
Amma fann fljótt að hún væri
ekki sveitamanneskja og stefndi
því á mölina. Leiðin lá til Reykja-
víkur þar sem hún hóf sambúð
með Hallgrími Jónssyni. Saman
áttu þau pabba minn. Þegar pabbi
var ennþá barn að aldri skildu
þau. Ekki er hægt að líkja saman
aðstæðum einstæðra mæðra þá
og nú. Amma var ákveðin og hélt
ótrauð áfram. Þegar hún frétti að
karlarnir fengju hærra kaup en
hún fór hún rakleiðis til verkstjór-
ans og sagðist vilja sömu laun og
þeir. Svarið var eitthvað á þá leið
að karlarnir væru í erfiðari störf-
um. Sagðist hún þá vel geta tekið
að sér þessi karlastörf. Það fékk
hún í gegn og varð að ég held,
fyrsta konan til að starfa sem
kranabílstjóri. Fyrir henni var
þetta ekki spurning um jafnrétti
heldur sjálfsbjargarviðleitni.
Fyrir stuttu sagði amma mér
frá því hvernig hún kom pabba inn
Gunnvör Rósa
Jóhannesdóttir