Morgunblaðið - 15.03.2017, Page 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. MARS 2017
Við gamlir bekkj-
arbræður Guðrúnar
Pálsdóttur úr
grunnskóla viljum
með örfáum orðum minnast góðr-
ar skólasystur og vinkonu. Vin-
átta og tengsl sem til verða á
grunnskólaárum vara oft lengi
eftir að námi lýkur í skólanum og
stundum jafnvel ævilangt. Það á
svo sannarlega við um okkur sem
útskrifuðumst frá Öldutúnsskóla í
Hafnarfirði vorið 1987. Jafnvel
þótt fólk hittist ekki lengur nær
daglega þá heldur það alltaf góðu
sambandi eða veit hvað af öðru.
Guðrún kom inn í bekkinn okkar
nokkru eftir að skólagangan
hófst. Hún var góður námsmaður
og virk í félagslífi skólans. Guðrún
var hávaxin og glæsileg og vakti
alltaf athygli. Eftir að grunnskóla-
tímabilinu lauk, m.a. með ógleym-
anlegri útskriftarferð til Hollands
vorið 1987, blasti björt framtíðin
við okkur og við héldum hvert í
sína áttina en tengslin voru jafnan
til staðar. Árgangurinn í heild
sinni kom líka alltaf saman af og
til í gegnum árin.
Þó að með tímanum hafi stund-
um blásið á móti hjá Guðrúnu og
lífið ekki alltaf verið auðvelt hefur
hún jafnan haft sig í gegnum mót-
vindinn og komist á beinu braut-
ina á nýjan leik. Síðast þegar hóp-
urinn kom saman, í lok síðasta
árs, mætti Guðrún og sagði fé-
lögum sínum frá því hversu bjart
væri framundan.
Nú í vor eru liðin 30 ár frá því
að við útskrifuðumst saman úr
grunnskóla og ljóst að við munum
þurfa að fagna þeim áfanga. Fyrir
u.þ.b. tveimur vikum setti Guðrún
fram færslu á Facebook-síðu ár-
gangsins og lagði áherslu á mik-
ilvægi þess að koma saman á
árinu og bauð meira að segja fram
krafta sína til að leiða þá undir-
búningsvinnu sem fram þyrfti að
fara áður en árgangurinn í heild
sinni myndi hittast og fagna þess-
um skemmtilegu tímamótum.
Guðrún sem alltaf var dugleg við
að safna saman myndum og öðr-
um minningum frá skólaárunum
sendi okkur í framhaldinu af
færslu sinni fleiri minningabrot
sem allir höfðu gaman af. Aðeins
fáum dögum eftir að hún setti
þessar færslur og hugleiðingar
sínar fram fengum við gömlu
skólasystkini hennar þær hörmu-
legu fréttir að Guðrún hefði látist í
bílslysi á Grindavíkurvegi. Á þess-
um örfáu dögum sýndi það sig svo
um munaði hvað það getur stund-
um verið stutt á milli gleði og
sorgar. Guðrún verður ekki með
okkur á þessum tímamótum sem
framundan eru en minningin um
hana mun ávallt lifa með okkur.
Við sendum að lokum fjölskyldu
Guðrúnar Pálsdóttur og vinum
innilegar samúðarkveðjur á sorg-
arstundu.
Ingvar Þór Sigurðsson og
Guðmundur Stefán Björnsson.
Mikið var það óraunverulegt og
sárt að fregna af láti Guðrúnar
vinkonu okkar sunnudagsmorg-
uninn 5. mars.
Guðrún Pálsdóttir var góð
kona. Hlý og ljúf, en um leið töff-
ari og harðjaxl. Glæsileg, hávaxin,
lagleg, alltaf smart,
Lífið hennar var þó ekki alltaf
beinn og breiður vegur. Erfiðleik-
ar steðjuðu að á stundum. Hún
þurfti að sjá á eftir ástvinum í
blóma lífsins; föður sínum, stjúpa
sínum og sambýlismanni. Og
litlum frænda sem lést af slysför-
um á fertugsafmælisdegi Guðrún-
ar. Söknuðurinn var sár og Guð-
rúnu afar erfiðir tímar.
Guðrún Pálsdóttir
✝ Guðrún Páls-dóttir fæddist
21. maí 1971. Hún
lést af slysförum 5.
mars 2017.
Útför Guðrúnar
fór fram 14. mars
2017.
En hún gafst ekki
upp. Barðist fyrir sig
og sitt fólk. Og naut
þess góða sem lífið
gaf. Hún var dugn-
aðarforkur, hún
Guðrún Pálsdóttir.
Okkur þótti vænt
um Guðrúnu. Allt frá
því við vorum með
henni og foreldrum
hennar, þegar hún
var lítil stúlka, í eft-
irminnilegri ferð á Spáni 1978. Og
við minnumst hennar við af-
greiðslustörf í hverfisversluninni í
Hvammahverfi, þegar hún var
ung stúlka. Alltaf svo brosmild,
góð og gefandi í garð allra – ekki
síst barnanna sem þangað leituðu.
Og ávallt þegar leiðir okkar lágu
saman urðu fagnaðarfundir. Það
var gott að njóta samvista við
hana. Alltaf gefandi í samskiptum
og notaleg. Blátt áfram og hrein-
skilin.
Hún Guðrún átti svo sannar-
lega mikið í okkur og við í henni.
Alla tíð. Síðasta kveðja hennar til
okkar „bara að segja hvað mér
þykir vænt um ykkur“ lýsir Guð-
rúnu vel. Nú yljar þessi fallega
kveðja enn meir.
Í blíðu og stríðu átti Guðrún
alltaf athvarf, faðm og hlýju í
mömmu sinni, henni Þórunni Sig-
urðardóttur. Þær mægður voru
svo nánar og miklar vinkonur.
Þegar kallið kom og Guðrún var
kölluð til annarrar strandar, þá
höfðu þær mæðgur áformað góð-
ar stundir saman á Spáni. Sú ferð
bíður betri tíma.
Elsku Guðrúnu okkar var ætl-
að mikið hlutverk í þessu lífi. Hún
eignaðist Pál Arnar ung með kær-
astanum sínum, honum Guð-
mundi. Þeim var ekki ætlað að
verja ævinni saman og Guðrún ól
strákinn sinn upp ein.
Hafi elsku Guðrún okkar þökk
fyrir dásamlega samfylgd í hart-
nær 40 ár.
Almáttugur Guð styrki og
styðji Pál Arnar, Þórunni mömmu
hennar, bræður hennar, og ástvini
alla.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Pálsdóttur, vinkonu okkar.
Jóna Dóra og
Guðmundur Árni.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Á kveðjustundum sem þessum
þá fer hugurinn á flakk og minn-
ingarnar rifjast upp. Þó lífið hafi
ekki alltaf verið dans á rósum hjá
þér, elsku frænka, þá ætla ég að
minnast góðu stundanna, með þig
lífsglöðu og hressu stelpuna.
Það var sagt að ég hefði verið
afbrýðisöm þegar þú fæddist, ég
sem elskaði þig svo mikið að ég
skírði allar dúkkurnar í höfuðið á
þér.
Í huganum poppa upp myndir
af okkur við leik á Laugarvatni,
heima hjá þér í playmo. Við á
Sunnuveginum þar sem þú varst
ein stór augu yfir sögunum sem
stóra frænka var að segja þér.
Svo fæddist sólargeislinn þinn,
hann Páll Arnar, þvílík guðsgjöf
eins og amma þín sagði.
Þó þú ættir auðvelt með að
læra, þá fórstu snemma að vinna.
Þú varst vel liðin enda dugleg í
vinnu.
Þú varst barngóð og var það
aldrei neitt mál að fá ykkur Óskar
til að gæta Guðnýjar, eins og þú
sagðir: „Ekkert að þakka, mín er
ánægjan.“
Þið mamma þín hafið verið stoð
og stytta hvor annarrar eftir
makamissinn og yndislegt að sjá
hvað vinskapurinn var góður hjá
ykkur.
Þú hafðir þá trú að við myndum
hitta þá sem væru farnir á öðrum
og betri stað, þar ertu nú umvafin
fallegum englum.
Elsku Páll Arnar, Þórunn og
fjölskylda, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Kærleikskveðja,
Hildur.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar Guðrúnar sem lést langt
fyrir aldur fram í umferðarslysi.
Það var haustið 1993 sem leiðir
okkar lágu saman á meðgöngu-
deild LSH. Strax tókst órjúfan-
legur vinskapur á milli okkar sem
entist til lokadags. Guðrún skart-
aði einstaklega fallegri sál, falleg-
um hafbláum augum, mikilli út-
geislun og óendanlegri mann-
gæsku. Hún var vinur vina sinna
og reyndist mér ætíð vel. Við eign-
uðumst fyrirbura okkar aðeins
með dags millibili og hjálpuðumst
að bæði á vökudeild og er heim
var komið. Guðrún elskaði móð-
urhlutverkið og naut sín sem slík.
En lífið var ekki alltaf dans á
rósum hjá þessari elsku. Hún háði
stríð í nokkur ár við þá félaga
Bakkus og „Pillus“. Þeir stjórn-
uðu lífi hennar meira en góðu hófi
gegndi. Eftir að unnusti hennar
og sambýlismaður Óskar lést í
febrúar 2014 féll hún kylliflöt á
hyldjúpan botninn. Þar gaufaði
hún um í móki uns hún gat ei meir
og bugaðist algerlega. Það var
erfitt að horfa upp á gráu þokuna
sem slæddist yfir fagurbláu augu
hennar.
Ekki voru þau fá skiptin sem
hún hágrét í eyru mín því henni
sárnaði mjög hvað margir lokuðu
á hana. Hún vildi öllum vel þessi
elska en uppskar ekki þá virðingu
sem hún átti skilið. Sjúkdómur
hennar hrakti marga í burtu. En
til að hugga hana tjáði ég henni að
sá sem hún grét yfir var ekki þess
virði að gráta yfir. Því sannur vin-
ur myndi standa sína plikt á álags-
tímum, en ekki hörfa á braut. Ein
æskuvinkona hennar, Bryndís, fór
þó hvergi. Þeirra vinátta var sönn
og Guðrúnu afar dýrmæt.
Við sem stóðum Guðrúnu næst
vissum að hún þráði ekkert heitar
en að losna úr viðjum vágesta
sinna og öðlast fótfestu á ný. Hún
lofaði sjálfri sér og okkur hinum
bót og betrun. Þrepin voru henni
erfið en upp komst hún, þar stóð
hún hnarreist með bros á vör sem
sigurvegari. Ég bókstaflega grét
af gleði yfir dugnaði hennar. Dag-
inn fyrir andlát hennar tjáði hún
mér með stolti að nú væri hún aft-
ur orðin gamla góða Guðrún.
Rödd hennar var svo björt og fal-
leg því hún var sátt. Hjarta mitt
brosti þegar henni leið vel, en grét
þegar henni leið illa.
Ást Guðrúnar á syni sínum Páli
Arnari var mikil, hún elskaði hann
skilyrðislaust. Í dag getur hann
yljað sér við þær minningar sem
þau eignuðust síðustu mánuði og
allar góðu minningarnar sem þau
áttu áður en hún fór vill vegar.
Kletturinn í lífi Guðrúnar var
ávallt móðir hennar, Þórunn, en
samband þeirra mæðgna var
virkilega fallegt.
Mig langar í lokin að þakka
Guðrúnu fyrir góða vináttu, einnig
fyrir að sýna mér að mynstrið sem
við heklum á lífsins leið er ekki án
gloppa, en með elju og dug sé
hægt að bródera í gloppurnar og
vanda sig með framhaldið. Ég
óska þess að Sumarlandið hafi
tekið vel á móti vinkonu minni
með ást og hlýju. Því ást og hlýja
var það sem hún eilíft þráði.
Elsku Páll Arnar, Þórunn,
Björgvin, Mummi, Erla og aðrir
ástvinir, ég samhryggist ykkur
innilega og bið ég æðri máttarvöld
að gefa ykkur styrk í sorginni.
Megi minning okkar um góða
konu lifa um ókomna tíð. Guð
geymi þig, elsku vinkona, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Jóna Björk Grétarsdóttir.
Elsku vinkona. Það er þyngra
en tárum taki að sitja hér og
skrifa minningargrein um þig,
elsku Guðrún mín. Allt of fljótt
kvaddir þú þennan heim í hörmu-
legu bílslysi aðeins nokkrum
klukkutímum eftir að við töluð-
umst við í síma. Minningarnar
hrannast upp á stundum sem
þessum. Allt það sem við brölluð-
um saman á unglingsárunum,
þegar við unnum saman í Bryn-
dísarsjoppu í Hafnarfirði, og árin
sem við bjuggum í sama stiga-
gangi á Hvammabrautinni og svo
seinna matarboðin hjá þér og
Óskari í Svöluási þar sem Óskar
eldaði sítrónukjúklinginn af sinni
alkunnu snilld og var kjaftað sam-
an og hlegið langt fram á kvöld.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir
og vil ég trúa því að þér sé ætlað
stærra hlutverk annars staðar.
Til þín ég hugsa,
staldra við.
Sendi ljós og kveðju hlýja.
Bjartar minningarnar lifa
ævina á enda.
Elsku Páll Arnar, Þórunn,
Björgvin, Mummi og fjölskyldur.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi góði Guð gefa
ykkur styrk á þessum erfiðum
tímum.
Bryndís Ólafsdóttir.
„Undir háu hamrabelti höfði
drúpir lítil rós. Þráir lífsins
vængjavíddir vorsins yl og sólar-
ljós“ er kannski við hæfi að hefja
minningarorð um kæra frænku.
Þetta var eitt af hennar uppá-
haldslögum.
Að setjast niður og skrifa minn-
ingarorð um systurdóttur mína,
er erfitt. Lífið tekur snarlega u-
beygju og allt verður grátt. Það
voru spennandi tímar vorið 1971
þegar elsta systir mín Þórunn átti
von á frumburði sínum og foreldr-
ar mínir að eignast sitt fyrsta
barnabarn. Dagurinn rann upp
21. maí og í minningunni var hann
sólríkur og fagur, eins og svo
margir afmælisdagar elsku
frænku voru. Ég var tæplega 10
ára og var yfir mig spennt. Enda
ætlaði ég að vera barnapían henn-
ar. Og ótrúlegt sem það var, þá
fékk ég svona ung að gæta
frænku. Hún var ljós og fögur.
Tímarnir liðu og Guðrún varð
stóra systir. Seinna þegar ég varð
sjálf móðir, þá varð Guðrún
barnapía hjá mér. Hún þá bara 11
ára, en þroskuð og var sannarlega
traustsins verð. Enda alla tíð
barngóð.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um elskulega frænku
mína. Hún var góðhjörtuð og þótti
vænt um fólkið sitt. Hún þótti
hörkudugleg í vinnu og átti frekar
auðvelt með að læra. Sólargeislinn
hennar fæddist svo í desemberlok
1993 hann Páll Arnar. Þær mæðg-
ur voru góðar vinkonur og veit ég
að þegar fram líða stundir, mun
systir mín ylja sér við minningar
um samveru þeirra mæðgna.
Ég vil trúa að þú sért komin á
fallegan stað og þar sé vel tekið á
móti þér. Þú sendir mér eina setn-
ingu í skilaboðum hinn 13. febrúar
síðastliðinn: „Heaven is for real“
og því vil ég trúa. Megi góður Guð
og englar himins vaka yfir syni
Guðrúnar og elsku systur minni
og fjölskyldu.
Ég aldrei hef lofað að brautin sé bein,
né blómstígar gullskrýddir alla leið
heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar,
á göngu til himinsins helgu borgar.
En eg hefi lofað þér aðstoð og styrk,
og alltaf þér birtu þó leiðin sér myrk.
Mitt ljúfasta barn ég lofað þér hef,
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Staðf. Hjálmar Jónsson.)
Kærleikskveðja.
Þín frænka
Guðný.
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkrum grafarreit,
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Heilsa, máttur, fegurð, fjör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma:
Heill í gær, en nár í dag.
Ó, hve getur undraskjótt
yfir skyggt hin dimma nótt!
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(Björn Halldórsson í Laufási.)
Með þessum ljóðlínum viljum
við votta Páli Arnari og öðrum
ástvinum okkar dýpstu samúð á
þessum erfiðu tímum og megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Valgerður, Ásgeir og
fjölskyldur.
✝ Jóhannes Elí-asson fæddist í
Reykjavík 13. des-
ember 1932. Hann
lést á Hjartadeild
Landspítalans 18.
febrúar 2017.
Foreldrar Jó-
hannesar voru Elí-
as Jóhannesson, f. í
Reykjavík 1898, d.
1936, og Eva Jó-
hannesson, f. í Dan-
mörku 1905, d. 1974. Systkini
Jóhannesar: Bryndís Charlotte
Elíasdóttir, f. 1929, d. 2016, og
Elísabet Elíasdóttir, f. 1937. Eft-
ir andlát föður síns fór Jóhannes
í fóstur hjá Jens Ágúst Jóhann-
essyni, föðurbróður sínum, og
Kristínu Pálsdóttur.
Jóhannes giftist Gerði Jó-
hannsdóttur, f. 1.8. 1936. Börn
þeirra eru: 1. Jens Ágúst Jó-
hannesson, f. 9.7. 1959, giftist
Önnu Rósu Sigurjónsdóttur, f.
1957. Börn þeirra eru a) Jóhann
Garðar, f. 1992, sambýliskona
Una Brá Jónsdóttir,
f. 1993. b) Ásta
Rósa, f. 1996. Jens
og Anna Rósa
skildu. 2. Þorgeir
Jóhannesson, f.
21.9. 1960. 3. Brynj-
ar Jóhannesson, f.
7.6. 1963. Barn
hans með Hildi Þor-
geirsdóttur, f. 1964:
Elísabet, f. 1994.
Sambýliskona
Brynjars Erla Björk Sigurgeirs-
dóttir, f. 1965. Börn Erlu úr
fyrra hjónabandi: a) Saga Líf
Friðriksdóttir, f. 1989, og b)
Sunna Hlíf Friðriksdóttir, f.
1990. Sambýlismaður Bjarni
Ýmisson, f. 1988. Barn Ýmir
Ágúst Bjarnason, f. 2015.
Jóhannes lærði bílasmíði í
Bílasmiðjunni og lauk námi um
tvítugt. Þar starfaði hann lengst
af. Hann var einnig til sjós
ásamt öðrum störfum.
Útför Jóhannesar fór fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Ég vil með örfáum orðum
minnast míns kæra föður sem nú
er látinn.
Pabbi var mikill útivistarmað-
ur, elskaði og þekkti landið sitt af-
skaplega vel. Hann stundaði
göngur frá unglingsaldri, las Ár-
bækur Ferðafélagsins upp til
agna og Íslandskortið var alltaf
nærri. Hann átti ásamt vinum
sínum hlut í Reyðarvatni og var
þar ófáar helgar ásamt fjölskyldu
og félögum á sumrin.
Um fertugt söðlaði hann um,
lét gamlan draum rætast og byrj-
aði í hestunum, sem áttu síðan
hug hans fram yfir sextugt.
Eftir það tóku við jeppaferðir
og gönguferðir meðan heilsan
leyfði.
Það var löngum gestkvæmt á
heimilinu enda mamma og pabbi
félagslynd og áttu vini á öllum
aldri.
Þrátt fyrir að kunna við sig í
góðum félagsskap hafði pabbi
enga þörf fyrir að láta á sér bera,
enda hæglátur og hógvær.
Það var alltaf gott að sækja
foreldrana heim, borða góðan mat
sem mamma hafði yndi af að mat-
reiða, dvelja hjá þeim yfir góðu
spjalli og njóta þeirra góðu nær-
veru. Pabbi var alltaf mikill fjöl-
skyldumaður og þótti vænt um
sitt fólk. Síðustu misseri var
pabbi orðinn heilsuveill. Samt var
hann alltaf til í hlutina meðan
hann hafði enn orku, eins og að
kíkja með okkur bræðrunum á
pöbb og horfa á fótbolta, sem
hann hafði alla tíð mikinn áhuga
á.
Pabbi var lagður inn á
Landspítalann 20. janúar síðast-
liðinn og átti ekki afturkvæmt
þaðan. Ég má til með að þakka
starfsfólki skilunardeildar og
hjartadeildar spítalans fyrir frá-
bæra umönnun. Hún var honum
og aðstandendum mikils virði.
Þorgeir Jóhannesson.
Það er orðið langt um liðið frá
því að ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að kynnast Jóhann-
esi Elíassyni. Vorið 1982 hafði Jói
samband við mig er hann vantaði
knapa á hann Goða sinn frá Ey,
en úrtaka hestamannafélagsins
Fáks fyrir væntanlegt Landsmót
hestamanna var í vændum. Það
samtal leiddi til þess að ég fór á
bak Goða til að sjá hvernig mér
litist á, en sá prufureiðtúr varð
síðan upphaf langra og farsælla
samskipta okkar og áratuga vin-
áttusamband okkar Önnu Siggu
og þeirra Jóa og Gerðu hófst.
Þrátt fyrir töluverðan aldursmun
smullum við saman og urðum eig-
inlega strax frá fyrstu stundu
góðir vinir og snerist sambandið
alls ekki eingöngu um gæðinginn
Goða, heldur um það að við ein-
faldlega nutum samskipta og
samveru. Í gegnum þetta sam-
band eignuðumst við Anna Sigga
marga aðra góða vini, til dæmis
kynntumst við fjölskyldunum í
Ey í Landeyjum og áttum við þar
margar góðar stundir saman.
Jói var einn þessara sem sagt
er um að hafi „góða nærveru“.
Öllum sem þekktu hann leið vel í
návist hans. Ég man ekki eftir að
hafa séð Jóa reiðast þannig að það
sæist. Hann hafði góða stjórn á
sjálfum sér og tilfinningum sín-
um. Það leyndist mér þó ekki er
hann gladdist yfir árangri Goða
síns. Þá sagði hann gjarnan
„Beljujálkurinn minn“ er hann
strauk klárnum um ennið og
gerði þannig góðlátlegt grín að
sjálfum sér og þessu áhugamáli
sínu.
Síðustu árin hittumst við
sjaldnar en við Anna Sigga vönd-
um þó alltaf komur okkar í
Rauðalækinn á Þorláksmessudag
til að heilsa upp á vini okkar Jóa
og Gerðu og að færa þeim hið ár-
lega jólakort. Þótt Jói væri orðinn
sjúklingur var alltaf jafnyndislegt
að koma til þeirra og rifja upp
gamlar og góðar minningar.
Full af söknuði og þakklæti
kveðjum við vin okkar Jóa og von-
um við að hann sé nú með hjá sér,
þá Goða og Villa, gæðinginn og
hundinn sem fylgdu honum alla
tíð meðan þeirra naut við.
Við vottum Gerðu og fjölskyld-
unni allri innilega samúð okkar.
Trausti Þór og
Anna Sigríður.
Jóhannes Elíasson