Morgunblaðið - 02.06.2017, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. JÚNÍ 2017
✝ Unnur Breið-fjörð Óladóttir
frá Litlu-Brekku í
Geiradal fæddist
22. september 1936.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 24. maí 2017.
Foreldrar Unnar
voru Jóhanna Hall-
freðsdóttir, f. 27.
apríl 1910, d. 22.
nóvember 1983, og Óli Kristinn
Hallsson, f. 17. október 1910, d.
2. nóvember 1966.
Unnur sleit barnsskónum í
Geiradalnum og stundaði síðan
nám við Héraðsskólann í Reyk-
holti. Hún hóf búskap með Daní-
el Arnfinnssyni, f. 10. maí 1933,
frá Hlíð í Þorskafirði árið 1957.
Þau giftust 2. ágúst 1958 í
Reykjavík. Foreldrar Daníels
voru Kristín Daníelsdóttir, f. 20.
janúar 1912, d. 16. desember
1991, og Arnfinnur Þórðarson, f.
6. febrúar 1903, d. 10. maí 1986.
Unnur og Daníel eignuðust átta
börn, þau eru: 1) Baldur Breið-
fjörð, f. 25. júní 1959. Maki hans
er Ragnheiður Árnadóttir. Börn
þeirra eru: a) Árni Kristinn, f.
1979, (faðir Skafti Jóhannsson),
1964. 5) Arnfinnur, f. 24. febrúar
1969. Maki hans er Birna Mjöll
Rannversdóttir. Börn þeirra
eru: a) Tinna Borg, f. 1989, maki
Hlynur Sigurhansson og börn
þeirra eru: Ómar Örn, Lísa
María og Kara Mjöll; b) Sara
Lind, f. 1998, maki Dagur Sig-
urðsson, c) Daníel, f. 2002. 6)
Bjarni, f. 3. september 1970,
maki Hildur Tryggvadóttir.
Dóttir Bjarna og Írisar Hjalta-
dóttur er a) Sif Alexandra, f.
1992; dætur Bjarna og Katrínar
Rúnarsdóttur eru: b) Rósa
María, f. 2000; c) Birgitta Krist-
ín, f. 2001; d) Stefanía Ósk, f.
2003; dóttir Bjarna og Hildar er
e) Benedikta Sif, f. 2016. 7)
Kristrún, f. 22. september 1971.
Maki hennar er Sigurvin Sig-
urðsson. Börn þeirra eru: a) El-
ín, f. 1994, maki Gísli Garð-
arsson og dóttir þeirra er óskírð
stúlka, f. 24. maí 2017; b) Daníel,
f. 1997. 8) Steingerður Þóra, f.
15. október 1972. Maki hennar
er Helgi Björn. Synir þeirra eru:
a) Egill Arnar, f. 2001; b) Mar-
teinn Ingi, f. 2006.
Unnur og Daníel bjuggu
lengst af í Kópavogi, síðast að
Engihjalla 17. Unnur helgaði sig
uppeldi barna þeirra Daníels og
heimilisstörfum allt þar til hún
hóf störf hjá Ora í Kópavogi árið
1983, þar sem hún vann þar til
hún fór á eftirlaun.
Unnur verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í dag, 2. júní
2017, klukkan 13.
maki Margrét Við-
arsdóttir og börn
þeirra eru: Kara
Margrét, Maron
Már og Lovísa Mía;
b) Björn Grétar, f.
1992, maki Jenný
Arnórsdóttir og
sonur þeirra er
óskírður drengur,
fæddur 27. maí
2017; c) Jóhanna
Ásdís, f. 1992, maki
Örlygur Örlygsson og þeirra
dóttir er Aníta Breiðfjörð. 2) Óli
Jóhann Daníelsson, f. 7. október
1960. Maki hans er Eygló Sif
Steindórsdóttir. Börn þeirra
eru: a) Unnur Kristín, f. 1988,
maki Þorvaldur Arnarsson.
Sonur Unnar er Aron Óli
Andrason. Synir Þorvaldar eru:
Gabríel, Víkingur og Örvar; b)
Hanna Rún, f. 1990, maki Nikíta
Basev og sonur þeirra er Vla-
dimir Óli; c) Eygló Mjöll, f. 1995,
maki Sævar Hilmarsson og son-
ur þeirra er Hilmar Óli. 3)
Björgvin, f. 11. janúar 1963.
Maki hans er Ríkey Þorbergs-
dóttir. Börn þeirra eru: a) Reyn-
ir, f. 1989; b) Bergrún Linda, f.
1996 maki Markús Vernharðs-
son. 4) Kristín, f. 16. janúar
Þann 24. maí kvaddi þennan
heim móðir mín, Unnur Breið-
fjörð Óladóttir, eftir allnokkra
baráttu við illvígan sjúkdóm
kenndan við Alzheimer. Þessi
hægláta kona sem lítið fór fyrir
dags daglega en á svo stórt
pláss í hjörtum allra afkomenda
sinna sofnaði með öll hlutabréfin
sín við dánarbeðið. Því eins og
hún sagði stundum þegar talið
barst að því ríkidæmi sem fylgdi
því að eiga hlutabréf í gróða-
vænlegum fyrirtækjum; „Þið
krakkarnir eruð mín hlutabréf
og veitið mér arðsemi sem ekki
verður mæld í krónum og aur-
um.“ Hún móðir mín var sem
sagt fyrst og fremst mamma.
Mamma með stórum staf og í
mínum huga var hún einfaldlega
hugtakið sjálft holdi klætt.
Það var ekki aðeins að hún
væri alltaf til staðar og maður
gæti fengið aðhlynningu hvenær
sem á þurfti að halda, hún var
einfaldlega sá fasti sem öll ver-
öld manns snerist í kringum.
Hún virtist hafa endalausan
tíma til þess að hlusta þegar
manni lá eitthvað á hjarta, ekki
síst þegar hugmyndaflug ung-
lingsáranna náði hvað hæstum
hæðum. Og það dásamlegasta af
öllu – hún gaf manni aldrei ráð.
Hlustaði bara og þegar samtal-
inu var lokið, eða réttara sagt
einræðunni, hafði verið fundin
lausn á öllum vandamálum.
Ég man ekki eftir að hafa séð
hana reiða a.m.k. ekki út í okkur
krakkana, henni gat sárnað, en
yfirleitt geislaði af henni þetta
dásamlega rólyndis jafnaðargeð.
Þegar maður hins vegar hagaði
sér þannig eða sagði einhvern
andskotann fékk maður snöggt
augnatillit og smá athugasemd
með örlitlum tóni um að nú hefði
maður farið yfir einhverja línu
að hennar mati.
Og það vorum ekki bara við
börnin hennar sem upplifðum
þessa hlýju og rólegheit heldur
var einfaldlega eins og öll til-
veran hægði á sér í nærveru
hennar. Jafnvel ofvirkustu
krakkaormar fengu á sig Pollý-
önnu-yfirbragð og léttgeggjaðir
hundar áttu það til að líkjast
venjulegum skepnum af og til
þegar hún var nálægt.
Eitt sinn þegar við ræddum
um uppeldismál og alla þá
reynslu sem safnast hefði við að
ala upp átta börn, spurði ég
hana hvernig henni fyndist okk-
ur systkinum hafa tekist uppeld-
ið á ömmubörnunum hennar. Og
svarið var einfalt; „þið eigið öll
yndisleg börn þannig að þið
hljótið að hafa gert eitthvað
rétt, a.m.k. ætla ég ekki að
segja ykkur hvernig þið eigið að
hafa hlutina – það er ykkar
verkefni, mínu uppeldishlutverki
er lokið.“
En það var ekki aðeins að við
ættum alltaf víst pláss í eldhús-
inu hjá mömmu, heldur var
einnig alltaf pláss fyrir vini og
kunningja sem villtust heim með
okkur eftir íþróttaæfingar. Það
breytti ekki öllu hvort það voru
11 eða 14 sem drukku miðdeg-
iskaffi eða fengu sér smá hress-
ingu fyrir svefninn.
Maður er náttúrulega ekki
hlutlaus þegar maður lítur til
baka og rifjar upp minningar
um manneskju sem manni finnst
hafa haft svo óendanlega stórt
hjarta. Og þó að hún væri
kannski ekki fullkomin eða hald-
in fullkomnunaráráttu gagnvart
nokkrum sköpuðum hlut (nema
kannski þegar kom að frágangi
á þvotti) þá finnst mér á þessari
stundu að mamma sé einhver
stærsta manneskja sem ég hef á
ævi minni kynnst.
Baldur.
Við gætum skrifað heila bók
með minningum tengdum móður
okkar því af mörgu er að taka.
Síðustu daga erum við systkinin
búin að vera að rifja upp margar
minningar og því meira sem við
rifjum upp því betur sjáum við
hversu ótrúleg kona hún var.
Þegar við bjuggum heima þá
var mamma sú fyrsta sem mað-
ur sá á morgnana og sú síðasta
sem maður sá áður en maður fór
að sofa. Hún útbjó morgunmat
fyrir alla og lagði á borð áður en
hún fór í að vekja allan hópinn
og þetta hélt hún áfram að gera
þar til öll börnin voru farin að
heiman. Það var ekkert smá
notalegt að koma fram grútsyfj-
aður snemma á morgnana og
setjast niður við tilbúið morg-
unverðarborð, sérstaklega þegar
við vorum unglingar.
Mamma elskaði að spila og
við eyddum mörgum stundum
við eldhúsborðið heima að spila
og alltaf var mikið hlegið en
mamma gat hlegið endalaust að
vitleysisganginum í okkur.
Mamma hafði einstakt jafnaðar-
geð og munum við ekki eftir að
hafa séð hana reiða og aldrei
heyrt hana hækka röddina. Ef
henni leist ekki á hegðunina hjá
okkur eða við vorum ekki að
gera það sem hún bað um þá
var nóg fyrir hana að segja
„Jæja“ og gefa okkur augnaráð
– þá hlupum við til.
Mamma hlustaði alltaf mikið
á tónlist og við fengum því að
kynnast vel margs konar tónlist
á okkar uppvaxtarárum. Eitt af
því skemmtilegasta sem
mamma gerði í seinni tíð var að
fara á tónleika og þá var ynd-
islegt að sjá hversu mikið hún
lifði sig inn í músíkina og naut
hennar.
Mamma var ósérhlífin, var
alltaf tilbúin til að gera allt fyrir
alla. Eftir að við fórum að búa
þá kom hún oft í heimsókn og
það var ekki til í dæminu að hún
myndi bara setjast niður og
gera ekki neitt. Eitt af því
fyrsta sem hún sagði gjarnan
þegar hún kom inn úr dyrunum
var – „ertu ekki með einhvern
þvott sem þarf að ganga frá?“
Mamma var aldrei iðjulaus, hún
var stanslaust með prjónana í
gangi og hefur séð öllum í fjöl-
skyldunni og nánustu vinum
fyrir vettlingum og sokkum í
gegnum fjölda ára og liggur eft-
ir hana ógrynni af handavinnu.
Hún var með leyndan og
beinskeittan húmor og laumaði
ósjaldan gullkornum að manni
þegar maður átti síst von á.
Sem dæmi þá gerðist það í fjöl-
skylduferð í Brighton á 80 ára-
afmæli pabba að mamma var
búin að kaupa sér nýja kápu,
pabbi hafði minnst á að kápan
færi henni einstaklega vel og
hún væri bara eins og ung kona.
Þá gekk hún rakleitt til Sig-
urvins tengdasonar eftir að hafa
keypt kápuna, stakk hendinni
undir arminn á honum og sagði
„ég ætla að fá að leiða þig vinur
svo að það líti ekki út fyrir að
ég sé að leiða pabba minn,“ og
glotti til pabba.
Stundum fáum við að heyra
að við séum smá líkar mömmu
og fyrir okkur þá er það eitt
mesta hrós sem hægt er að fá.
Við gætum haldið endalaust
áfram að tala um hversu ynd-
isleg, góð og skemmtileg
mamma var en hún var og verð-
ur alltaf sú allra allra besta.
Takk elsku mamma fyrir alla
hlýjuna og kærleikan, við sökn-
um þín svo mikið.
Steingerður og
Kristrún (Rúna).
Unnur Breiðfjörð
Óladóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku
mamma.
Björgvin og Kristín
 Fleiri minningargreinar
um Unni Breiðfjörð Óladótt-
ur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Þórunn AliceGestsdóttir
(Lísa) fæddist í
Reykjavík 25. sept-
ember 1934. Hún
lést á sjúkrahúsinu
í Neskaupstað 25.
maí 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Gestur
Óskar Friðbergs-
son yfirvélstjóri, f.
7.10. 1902, d. 30.4.
1982, og Anna María Friðbergs-
son (f. Andreassen), f. 12.2. 1908
í Færeyjum, d. 19.12. 2004.
Hún átti fimm systur, þær
Hólmfríði samfeðra, Agnesi,
Karen, Vilborgu og Kristrúnu.
Lísa giftist 21. ágúst 1982
Birni Ófeigi Jónssyni, bónda í
Skógarhlíð, f. 22. apríl 1941.
Börn Lísu eru Ómar Friðbergs
Dabney, f. 30. mars 1955, eig-
inkona hans er Ingveldur Gísla-
dóttir og eiga þau
eina dóttur saman,
Önnu Maríu. Fyrir
átti hann soninn
Óla Pál, sem er lát-
inn, og hún soninn
Ívar Hauksson.
María Vala Frið-
bergs, f. 21. ágúst
1956, börn hennar
eru Eyja, Anna
Lísa og Davíð Örn
Jóhannesarbörn.
Lísa og Björn eiga sjö barna-
barnabörn og eitt barnabarna-
barnabarn.
Lísa ólst upp í Reykjavík og
flutti síðan í Skógarhlíð í janúar
1977. Eftir að þau brugðu búi
fluttu þau austur í Djúpavogs-
hrepp.
Útför Lísu fer fram frá Fella-
og Hólakirkju í dag, 2. júní
2017, og hefst athöfnin klukkan
13.
Þegar mamma sagði mér að
Lísa hefði dáið var eins og hjartað
hætti að slá í smá stund. Alltaf
fara fleiri sem eiga stað í hjarta
manns og hafa haft áhrif á það
hvað maður er. Lísa hafði mikil
áhrif á mig. Í mínum huga var
Lísa næst því að vera þjóðsagna-
persóna, hún var það alla vega í
sveitinni minni. Lísa kom í sveit-
ina sem ráðskona til nafna (Bjössa
í Skógahlíð). Fljótlega kom nafni
með hana í heimsókn og ljóst var
að þarna kom í heimsókn ein
skemmtilegast manneskja sem ég
hafði kynnst. Þar sem Lísa var
þar var engin lognmolla, mikið
hlegið og fjörlegar umræður um
allt milli himins og jarðar. Oft var
ég alls ekki viss í hvaða lífi um-
ræðurnar voru en það skipti engu
máli því þær voru svo ótrúlega
skemmtilegar og gefandi. Þegar
ég kynntist Lísu var ég bara lítil
stelpa en hún hafði alltaf svo mik-
ið lag á börnum. Hún talaði alltaf
við mig eins og ég væri fullorðin.
Spurði mig hvað mér fyndist um
þetta og hitt og hlustaði á svarið
af athygli. Síðan rýndi hún í svarið
og sagði: „Já finnst þér það?“, tók
stundum undir það en kom svo
aftur með annað sjónarhorn og
síðan oft bros og hlátur í kjölfarið.
Þá var sjaldnast farið í Skógarhlíð
í heimsókn til nafna og Lísu nema
Lísa læsi í tarotspil, en hún var
góð spákona. Lísa kenndi mér
þetta svona eins og hægt var.
Seint verður fullþakkað fyrir þol-
inmæðina sem hún sýndi mér í
þessu verkefni. Síðan sendi hún
mig í búð í Reykjavík, „Magna“,
þegar ég var fjórtán ára, til að
kaupa mín eigin spil. Það var ekki
nóg að kaupa þau heldur fékk ég
líka ráðgjöf um hvernig maður
ætti að fara með spilin og geyma
þau og ég hef ekki brugðið út af
þeim leiðbeiningum. Spilin eru
enn til í góðu standi 34 ára gömul.
Lísa var líka svo hrein og bein.
Kom alltaf til dyranna eins og hún
var klædd. Þá hafði hún líka gam-
an af því að stríða og ekki fara
troðnar slóðir. Það tel ég að hafi
verið mjög hollt fyrir svolítið fast-
heldið sveitasamfélag eins og það
var þá. Man ég kom í heimsókn
með pabba einn dag um kaffileyt-
ið, Lísa enn í náttfötunum og í
flottustu inniskóm sem ég hafði
séð sem voru eins og arnarklær.
Lísa sagði mér að veðrið væri
bara þannig að það væri ekki
hundi út sigandi og því hafi hún
bara ákveðið að það væri heldur
ekki þannig veður að það tæki því
að fara úr náttfötunum þennan
daginn. Það hefðu nú verið tíðindi
á Laxamýri í þá daga ef menn
hefðu ekki farið úr náttfötum án
þess að vera veikir. Pabba fannst
þetta vera hið besta mál enda allt
sem Lísa sagði og gerði var bara
Lísa og var samþykkt án athuga-
semda. Seinna fluttu þau Lísa og
nafni austur á land og er við fjöl-
skyldan vorum á hringferð um
landið komum við alltaf við. Alltaf
yndislegt að heimsækja þau hjón-
in og fá kaffi, að sjálfsögðu „in-
stant“ kaffi. Börnunum fannst
líka gaman að heimsækja þau eins
og mér fannst þegar ég var lítil og
til dagsins í dag. Elsku nafni, Óm-
ar, María Vala og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar frá okkur fjölskyldunni og
mömmu. Megi minningin um Lísu
lifa.
Halla Bergþóra
Björnsdóttir.
Þórunn Alice
Gestsdóttir
✝ Ásta JennýGuðlaugsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. maí 1921. Hún
andaðist á Hrafn-
istu Reykjavík 15.
maí 2017.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðlaugur Helgi
Vigfússon, f. 6.4.
1896 að Svalbarði í
Þistilfirði, d. 6.7.
1952, og Ingveldur Hróbjarts-
dóttir, f. 21.6. 1881 á Efri-
Reykjum í Biskupstungum, d.
1.4. 1970. Systkini Ástu Jennýj-
ar eru: Ragnheiður Emilía, f.
20.11. 1916, d. 9.4. 1996, Krist-
ín, f. 15.10. 1919, d. 28.7. 2008,
Hreiðar, f. 22.6. 1922, d. 1.2.
1980, Guðríður, f. 13.6. 1925, d.
29.12. 2009, og Klara Elísabet,
Marta, f. 5.6. 1947, gift Brandi
Gíslasyni, f. 15.12. 1944. Synir
þeirra eru: a) Svanur Þór, f.
2.7. 1971, kvæntur Lilju Ómars-
dóttur, f. 1.5. 1978, börn þeirra
eru Lóa Sjöfn, Smári Þór og
Tumi Þór. Áður átti Svanur
dótturina Bryndísi og á hún
eina dóttur. b) Haukur, f. 21.5.
1981. 3) Ingveldur Halla, f.
1.12. 1952, gift Baldri J. Bald-
urssyni, f. 15.6. 1953.
Jenný bjó alla ævi í Reykja-
vík. Í æsku bjó hún á Laug-
arnesveginum. Þau hjónin
byggðu með félögum Hauks
húsið að Mávahlíð 27-29, þar
bjuggu þau mestallan sinn bú-
skap, fluttu síðar í Vogaland 2.
Jenný fluttist á Kirkjusand 5
eftir að Haukur veiktist. Hún
bjó síðustu átta mánuði við gott
yfirlæti á Hrafnistu í Reykja-
vík. Jenný var heimavinnandi
húsmóðir og starfaði með
Kvennadeild Flugbjörgunar-
sveitarinnar í Reykjavík.
Útför Jennýjar fer fram frá
Neskirkju í dag, 2. júní 2017,
og hefst athöfnin klukkan 15.
f. 15.4. 1935.
Hinn 19.12. 1946
giftist Jenný Hauki
Hallgrímssyni mál-
arameistara, f. 5.9.
1920, d. 29.5. 1999.
Dóttir Jennýjar er:
1) Anný Marin, f.
5.2. 1942, d. 1.1.
1987, gift Sig-
mundi B. Guð-
mundssyni, f. 24.1.
1939, d. 8.1. 2000.
Börn þeirra eru: a) Jenný
Björk, f. 30.11. 1961 gift Har-
aldi Arasyni, f. 24.10. 1959,
börn þeirra eru Hlynur og Auð-
ur Marin, bæði í samúð og eiga
tvö börn hvort. b) Birgir Smári,
f. 30.9. 1971, í sambúð með
Lenu Wanselius, f. 21.12. 1959,
þau búa öll í Svíþjóð. Dætur
Jennýjar og Hauks eru 2)
Okkar ástkæra móðursystir og
vinkona, Ásta Jenný, er látin.
Hún hefði orðið 96 ára 27. maí.
Jenný, eins og hún var alltaf köll-
uð, var alltaf afar náin okkur og
okkar fjölskyldum. Við viljum
þakka það og minnast hennar
með nokkrum orðum. Jenný var
fædd í Reykjavík og var alla tíð
mikil borgardama. Hún og Hauk-
ur, eiginmaður hennar, bjuggu
alla tíð í Reykjavík. Þau ferðuð-
ust mikið saman bæði innanlands
og utan og voru einstaklega sam-
heldin hjón. Áttu ferðabíl sem
þau notuðu mikið til að fara inn á
hálendi Íslands og flakka um
landið. Einnig störfuðu þau hjón-
in bæði ötullega með Flugbjörg-
unarsveit Íslands.
Við minnumst Jennýjar með
hlýhug, hún var mikil heimskona
og eftir því tekið hve smekkleg
hún var ætíð til fara. Þau systk-
inin Hreiðar, Jenný, Gugga og
Stína, móðir okkar, voru alla tíð
einstaklega samrýnd og mikill
samgangur milli fjölskyldna. Það
var alltaf gaman í návist þeirra,
mikið hlegið og húmorinn á
hreinu. Jenný var mikil fjöl-
skyldukona, hún hélt skemmtileg
boð og þau systkinin stóðu alltaf
fyrir fjölskyldujólaboði. Allt fram
á síðasta dag fylgdist Jenný með
öllum í fjölskyldunni, vildi fá
fréttir og var umhugað um fólkið
sitt. Hún er nú síðust þeirra
systkina til að kveðja þennan
heim. Við munum ávallt minnast
Jennýjar sem yndislegrar
frænku og þökkum alla þá elsku
sem hún sýndi okkur og fjöl-
skyldum okkar. Börnum Jennýj-
ar og þeirra fjölskyldum sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Inga Anna og
Guðlaug Helga.
Jenný
Guðlaugsdóttir