Dagsbrún - 01.01.1893, Blaðsíða 11

o g öll sú undra-saga er samandregin i einn einasta, stuttan kapitula.
Það er engin langdregin, nákvæmlega sögð saga, með lýsingum af því,
hvernig þetta eða hitt gerðist, heldur rennur ein sköpunarmyndin
upp eptir aðra í viðstöðulausum straum og skiptast litirnir eins groini-
lega og dagur og nótt. Þessi frásaga er ekki frásaga Hebrea
einungis; því nokkurnveginn samskonar frásögur finnast á assyriskum
og babyloniskum töflum, uppgröfnum úr rústum borganna Ninive og
Babylonar, og s'amskonar sögur eru útbeiddar um fjöll og dali Hindú-
anna, —en ímyndunar-afl hinna hebresku rithöfunda hefir fært hana
í nýjan búning. I fyrsta kapítula Móses-bókanna kemur hvergi fram
að Guð hafi þurfc nokkurt sórstakt efni í heiminn, eða manninn, eins
og kemur fram í öðrum kapítulanum þar sem ondurtekin er frásögn-
in um sköpun mannsins og sagt að hann hafi gert hann af jarðarleir og
blásið lifandi anda í nasir hans, en skorið rif úr síðu hans og gert af
því konuna. I fyrsta kapítulanum er allt rólegt, tilkomumikið,—há-
tignarfullt.
Myrkrið og tómleikinn ríkti, og andi Guðs hvíldi yfir djúpinu.
„Yerði ljós“, hljómaði þá hið hátignarfulla boðorð Guðs og samstund-
is spratt upp ljós og rauf myrkrið. Aptur liljómaði rödd Guðs og
hann bauð vötnunum að safnast saman og jafnskjótt tók vatnið á
rás og jarðskorpan teygði nakið höfuðið upp úr bylgjunum. Og
enn hljómaði boðið: „Láti jörðin af sér spretta græn grös og jurtir“
o. s. frv. og sjá! Samstundis lifnuðu grös og jurtir, allskonar dýr, og
monn. I þessum boðum Guðs kom fram það almætti, sem rní-
tíðar vísindin viðurkenna, að í öllu fræi leynist ósýnilegur lífskraptur,
er framleiðist samkvæmhföstum lögum.
Þassa göfugu, mikilsverðu sköpunarsögu hefir guðfræðin reynt a ð
gera svo hlægilega sem framast verður, ineð því að taka hana sem bók-
staflegan sannleika og halda henni þannig fram gegn rannsóknum og
sönnunum vísindanna. En það er rétt eins og að taka hug-
myndir barnsins sem ígildi fullorðins manns framburðar. Með því
er sköpunarsöginni gerður voða-óréttur. Hún krefst hvergi, að hún
sé meðtekin sem bókataflegur sannleiki, cða Guðs eigin opinberað orð.
Vér hljótum að meðtaka hana eins og hún er, þungskilin, óljós gáta
um sköjmn heimsins, er með fúsum vilja undirkastar sig dómi sögunn
ar og vísindanna. Ef vór berum hana samanvið uppgötvanir vísind-
anna rekum vér oss undireins á þau ósannindi, eða þann ómöguleika
að heimurinn, með öllu því sem í honum er, liafi orðið til á einni
venjulegri viku. Og hvernig sem guðfræðingarnir flækja, til þess
að fá hvern dag til að þýða eilthvert óendanlega langt tímabil, jafnvel