Ófeigur - 01.03.1908, Blaðsíða 2

2
lesendurnir séð hvað það var, sem siðbótamannin-
um lá á hjarta, nefnilega að fletta ofan af syndum
mírium og K. F\, hirta mig fyrir «stórlygar» mínar
í Ófeigi á hina réttlátu kaupmannastétt, sem leggur
svo mikið í sölurnar til þess, að leysa fáráða alþýðu
úr læðingi kaupfélagsskaparins, með ávöxtunum af
hinui kærleiksríku samkepni sinni.
En þótt hirtingin sé hörð, og hrís hofgæðings-
ins sár, þá hefir þó þetta fyrsta «kristilega« smárit
hans aflað mér meiri ánægju en hrygðar, þótt ótrú-
legt sé.
Vér kaupfélagsmenn höfum farið mjög á mis við
þá fræðslu og fagnaðarboðskap, sem vér vitum að
hin nýja íslenzka kaupmannastétt flytur almenningi
við búðarborð sín, á skrifstofum sínum og í heim-
sóknum til skiftavinanna, því þótt oss hafi stöku
sinnum borist óniur af þessum boðskap í sögum og
orðrómi, þá verður slíku eigi fulltreyst. En nú hefir
A. K. hafið fræðslustarf, sem honum væntanlega end-
ist aldur og elja til að framhalda til heilla fyrir land
og lýð, og til viðvörunar gegn kaupfélagsspillingunni,
sem hann í verki hefir dyggilega unnið á móti. Mun
það varla leynast lesendum hans, að hann er sér
þess með vitandi, að hann vinnur fyrir almenning, og
að gagnvart kaupfélagsskapnum hvílir sú siðferðis-
skylda á honum, að setja alþýðu hærra mark og
göfugra en það, sem K. P. hefir sett og kept að.
Munu og viðskiftamenn hans geta um það borið,
að hann kitlar ekki hinar lægri hvatir þeirra, heldur
horfir hátt, sem hofgæðingi sæmir.