Ófeigur - 01.03.1908, Blaðsíða 5

5
skrifara til þess, að afskrifa Ófeig. Sé svo, þá væri
það hreinn og beinn handritastuldur.
Pað er talið óheimilt, og jafnvel óærlegt, að gera
þær bækur að opinberu umræðuefni, sem gefnar eru
út á prenti, í handriti, sem kallað er; en hve miklu
framar má ekki hið sama segja um Ófeig?
A. K. fylgir sömu lífsreglum á ritvellinum og í
viðskiftalífinu, beitir þar sömu vopnum. Auðvitað
verður hann að nota þau vopn er þroski hans og
smekkvísi leggja honum í hendur, um það er ekki
að fást; hann verður að koma til dyranna eins og
hann er klæddur, og það er alts ekki óheppilegt, að
hann hefir gert það.
Þetta var það, sem eg kallaði formhlið málsins;
nú skulum við líta á tilefnið til þessarar deilu frá
almennu sjónarmiði. Hvað var Joá efnið í þessu
Septemberhefti Ófeigs, sem herferðin er hafin gegn?
Ófeigur hefir margoft reynt að færa kaupfélags-
mönnum heim sanninn um, hversu dýrt og»óprakt-
iskt» það sé, að margir smákaupmenn reki viðskiftin
við önnur lönd fyrir vora hönd, og hve mikill
sparnaður það væri, ef vér gerðum það sjálfir í öfl-
ugu kaupfélagi. Ófeigur hefir margoft fært góð rök
fyrir því, að samkepnin milli margra kaupmanna,
sem svo margir trúa að sé hið fullkomnasta og bezta
form viðskiftanna, sé í raun og veru hið dýrasta,
óvissasta og óhollasta fyrirkomulag viðskiftanna, al-
veg á sama hátt fyrir þjóðarhaginn, eins og það
væri fyrir bóndann að halda mörg og dýr hjú, ein-
ungis til þess að taka við hlutunum af einum, og