Feykir - 05.02.2015, Blaðsíða 6

6 5/2015
slæmur í baki og þau ákváðu að
selja allt fyrir sunnan og flytja á
Sauðárkrók þar sem Gunnar
gerðist húsvörður við Fjöl-
brautaskólann. Sólveig vann á
leikskóla syðra og hafði fengið
inni í fóstruskólanum þegar þau
fluttu norður. Hún vann á
leikskóla á Sauðárkróki í tvö ár og
var með fatlaða einstaklinga. „Ég
hef einhvern veginn alltaf verið
að vinna í kringum fötlun. Það er
þó tvennt ólíkt að búa við fötlun
og að vinna við hana. Svo hélt ég
áfram með þessum börnum í
grunnskólana og þannig kvikn-
aði löngun til að læra meira. Ég
var búin að vera leiðbeinandi í sjö
ár og orðin 41 árs, þegar ég reif
mig upp og fór ein suður í
dagskóla og sá sko ekki eftir því,“
segir Sólveig.
Jóga í sveit
Jóga í sveit er nýjasta viðfangsefni
Sólveigar en hún hefur lengi
stundað jóga og nýtt það í
kennslu sinni í Árskóla. „Ég
kynntist jóganu þegar ég var í
Kennaraháskólanum og það
heillaði mig. Það er búið að sýna
mér og sanna að þetta á svo
sannarlega heima í skólum, t.d.
fyrir krakka sem eru ofvirk, þetta
hentar þeim afskaplega vel,“ segir
Sólveig. Hún hefur líka kennt
jóga á vegum Farskólans og í
framhaldi af því verið með
jógahóp á Hofsósi sem enn
hittist. Í dag er hún með jóga-
aðstöðu í kaffiaðstöðu safnsins,
sem kemur sér vel þar sem hún
vill vera sem mest til staðar fyrir
Gunnar. Sjálf hefur Sólveig mikla
trú á mætti jóga. „Þetta gerir svo
mikið fyrir mann, ég hef líka
heyrt að fólk sem þjáist af þung-
lyndi og kvíða hafi getað losað sig
við lyf. Ég veit það bara sjálf, ég
hef dottið niður og þetta hefur
hjálpað mér til að halda mér
stöðugri.“
Sólveig kennir við Árskóla tvo
daga í viku og segir að þessi vetur
hafi verið sá erfiðasti hingað til
varðandi veður og færð. „Mér
hefur aldrei þótt mál að keyra á
milli, það hefur aldrei truflað mig
fyrr en í vetur. Ég hef þurft að
afboða mig í vinnu vegna færðar
og veðurs og það fer ótrúlega í
taugarnar á mér.“ Sólveig hefur
mörg járn í eldinum og hefur
m.a. lagt stund á glerlist og kennt
hana sem valgrein í Árskóla. Hún
hefur einnig haldið námskeið á
þeim vettvangi og stefnir á að
einbeita sér meira að þeim, enda
aðstaða fyrir hendi í Stóragerði.
Einnig hefur hún „dundað í
leðri,“ þannig að áhugamálin eru
margvísleg. Ekki má gleyma
gönguferðunum, sem Sólveig
hefur stundað í gegnum tíðina,
innan lands sem erlendis. Segir
hún þær endurnærandi fyrir
líkama og sál.
Sá eftir að hafa ekki
flutt í Stóragerði fyrr
Í Stóragerði hafa Sólveig og
Gunnar haft fasta búsetu í sjö ár,
en fram að því voru þau mikið
þar á sumrin. Bjuggu þau fyrsta
árið í gamla íbúðarhúsinu á
meðan nýja húsið var byggt.
Þegar þau voru aftur sest að í
Stóragerði segist Sólveig hafa
hugsað með sér: „Af hverju
vorum við ekki búin að gera þetta
fyrr?“ Stefnan var sú að búa í
Stóragerði en starfa áfram á
Króknum og það gerðu þau
fyrsta árið. Uppbygging safns-
ins, sem var opnað 2004, og
verkstæðisins hófst á svipuðum
tíma og tók Gunnar sér ársleyfi
frá störfum við Fjölbrautaskólann
2006 - 2007. Það ár greindist
hann með MND sjúkdóminn og
gat því heilsu sinnar vegna ekki
horfið aftur til fyrri starfa.
„Stefnan var sú að breyta um
lífstíl. Fara bara að njóta og
einbeita okkur að þessu og byggja
þetta upp, með alls konar
drauma. En það fór öðruvísi.“
Sólveig rifjar upp fyrstu
sjúkdómseinkennin, sem hún
segist geta hlegið að eftir á, enda
var þá engan veginn vitað hver
orsökin væri. „Það var þannig að
við ákváðum að drífa okkur í
dansskóla árið 2005, eftir að ég
var búin að suða í Gunnari í
nokkur ár. Hann átti svo
svakalega erfitt með að læra
vinstri saman vinstri. Ég stríddi
honum á þessu og var alltaf að
segja við hann að samhæfingin
hans væri gjörsamlega úti á túni.
Logi [Vígþórsson danskennari,
innsk. blm.] var farinn að taka
hann í einkatíma, við mættum
alltaf svona klukkutíma fyrr en
hinir. Við vorum alltaf að reyna
að æfa okkur heima en það gekk
ekki,“ rifjar Sólveig upp.
Eftir þetta fór Gunnar að taka
eftir því að hann átti erfitt með
hreyfingar eins og að slá vinstri
fætinum til hliðar til að hrista af
sér snjóinn áður en hann var fór
inn í bíllinnn. Sólveig segir að
ekkert hafi verið gert í því. „Ég
hélt bara að hann væri svona
agalega mikill klaufi og sam-
hæfingin svona léleg. Þegar farið
var að skoða málið voru þetta
fyrstu einkennin, sjúkdómurinn
byrjaði í vinstri fætinum.“
Sjúkdómsgreiningin kom þó
ekki fyrr en árið 2008, en langan
tíma tekur að greina MND
Sólveig er fædd á Siglufirði árið
1953 og uppalin þar. Það var á
sveitaballi á Ketilási sem hún
kynntist Gunnari Þórðarsyni í
Stóragerði í Óslandshlíð. Fljótlega
var hún komin með annan fótinn
í sveitina til hans og þar voru þau
meðan hann lauk námi í
VIÐTAL
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
bifvélavirkjun á verkstæðinu á
Sleitustöðum. Sólveig segir að
þau fáu sumarfrí sem fjölskyld-
an fór í hafa snúist um bíla. „Það
var alltaf verið að kíkja eftir
einhverju. Ef hann sá skemmu
eða bragga til sveita, þá var farið
heim og bankað upp á og
athugað hvað leyndist þar innan
dyra. Hann er með röntgenaugu
á öllu svona.“ Einnig hafa þau
Sólveig Jónasdóttir. MYND: KSE
Sólveig í Stóragerði deilir reynslu sinni sem maki MND sjúklings
Sólveig Jónasdóttir í Stóragerði í Skagafirði hefur verið með bíladellu frá því
hún man eftir sér sem barni á Siglufirði. Ung kynntist hún eiginmanninum,
Gunnari Þórðarsyni, og saman hafa þau byggt upp Samgönguminjasafnið.
Uppbygging safnsins er ekki það eina sem þau hafa fengist við í sameiningu,
því undanfarin ár hafa þau tekist á við sjúkdóminn MND sem Gunnar
greindist með árið 2008. Sólveig deilir þessari reynslu á einlægan og opinskáan
hátt og segir æðruleysi MND sjúklinga nánast óskiljanlegt.
„Fannst ég knúin til að
leggja mitt af mörkum“
hjónin farið saman á tvær
bílasýningar í Daytona í Banda-
ríkjunum og segir Sólveig að það
sé eitthvað sem allt bílaáhugafólk
ætti að upplifa alla vega einu
sinni.
Eftir eitt ár í Stóragerði fluttu
Sólveig og Gunnar suður og ráku
þar bílaverkstæði og bílaútgerð
sem sá um vikuflutninga í 13 ár.
Þá var Gunnar var orðinn mjög