Morgunblaðið - 09.02.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2018
✝ Jóhannes Her-mann Ög-
mundsson fæddist í
Ólafsvík 8. júlí
1930. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 1.
febrúar 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Ög-
mundur Jóhann-
esson sjómaður í
Ólafsvík, f. 1.6.
1892 á Hrísum í Fróðárhreppi,
d. 30.5. 1937, og Þórdís Ágústs-
dóttir húsmóðir, f. 15.6. 1911 í
Ytri-Drápuhlíð, d. 18.8. 1994.
Systkini Jóhannesar eru: Jó-
hanna, f. 1919, d. 1983, Brandur
Jóhannes, f. 1920, d. 2000, Eirík-
ur Leifur, f. 1932, d. 2015, Hólm-
kell Sigurður, f. 1934, d. 2016,
Bergmundur, f. 1936, d. 2014,
Agla, f. 1937, Hulda, f. 1940,
Vöggur, f. 1944, Sjöfn, f. 1946,
og Anna, f. 1951.
Jóhannes kvæntist Hjördísi
Þorsteinsdóttur, f. 18.11. 1938,
hinn 26.10. 1957. Börn hans eru:
1) Pétur Einar, f. 1.7. 1948, móð-
ir hans er Lára Karen
Pétursdóttir, f. 6.10. 1931, maki
fríður Þórisdóttir, f. 23.10. 1963,
börn þeirra eru a) Klara Rut,
dóttir hennar Katla Röfn, b)
Snævar Örn, kona hans er Katr-
ín Sif, sonur þeirra er Hrafnar
Logi, c) Bergsteinn Ingi. 6) Júl-
ía, f. 12.5. 1967, maður hennar
er Árni Júlíusson, f. 1.7. 1966, og
sonur þeirra er Jóhannes Þór, f.
31.7. 2002.
Jóhannes ólst upp í Ólafsvík,
stundaði ungur sjómennsku. 18
ára gamall fór hann að læra
múrverk bæði í Borgarnesi og
Reykjavík hjá Stefáni Jónssyni
múrarameistara. Jóhannes lauk
námi 1953 sem múrari og fékk
meistarabréf 1956 og vann alla
tíð við iðn sína en síðustu 20 ár
starfsævinnar vann hann aðal-
lega við flísalagnir.
Jóhannes var félagi í Lions-
klúbbi Kópavogs til margra ára
og tók þátt í ýmsum störfum
klúbbsins. Einnig var hann í Frí-
múrarareglunni og var virkur
þar í nokkur ár.
Hann var tónlistarunnandi og
söng í kórum, var stofnfélagi í
Kór Snæfellingafélagsins í
Reykjavík og söng þar í mörg
ár. Einnig var hann einn af
stofnendum Kórs Digranes-
kirkju og söng þar í yfir 20 ár.
Hann var félagi í Söngvinum,
kór eldri borgara í Kópavogi.
Útför Jóhannesar fer fram
frá Digraneskirkju í dag, 9.
febrúar 2018, klukkan 13.
hans er Steve Rot-
herforth, f. 8.9.
1956. 2) Ögmundur
Þór, f. 25.5. 1958,
kona hans er Sig-
urlína Björg
Hauksdóttir, f.
18.8. 1960, synir
þeirra eru a) Bjarni
Egill, f. 6.7. 1984,
sambýliskona hans
er Guðrún Elín
Gunnarsdóttir, f.
27.9. 1988, börn þeirra Snæþór
Elí og Sara Dís, b) Skúli Rafn, f.
12.8. 1988. 3) Þorsteinn Lúther,
f. 3.6. 1960, kona hans er Sigríð-
ur Guðrún Stefánsdóttir, f. 5.8.
1963, börn þeirra eru a) Hjördís,
f. 1.2. 1992, sambýlismaður
hennar er Sindri Sigurðarson, f.
10.2. 1988, b) Björn Þór, f. 20.11.
1994. 4) Jón Már, f. 11.10. 1961,
kona hans er Amelia Pando
Garcia, f. 22.8. 1959, synir
þeirra eru a) Ingemar, f. 3.10.
1993, b) Diego, f. 3.10. 1993, c)
Cristian, f. 3.10. 1993, d) David,
f. 23.11. 1994. 5) Ólafur Geir, f.
20.6. 1963, maki hans er Sam
Anurak Jansawek, f. 24.9. 1989.
Fyrri maki hans er Þórey Svan-
Þetta er búið, voru fréttirnar
af andláti pabba um miðja nótt,
sorgin og sársaukinn yfirtók alla
rökhugsun og þrátt fyrir að vera
búinn að kveðja pabba aftur og
aftur í langan tíma, þá verður
maður seint fullkomlega tilbúinn
að kveðja alveg.
Minningar fortíðar hellast yfir
þessa dagana og minningarnar
um pabba eru svo margar og svo
fallegar. Pabbi var ekki mikið
fyrir að tjá sig tilfinningalega við
okkur, en með hans einstæða
viðmóti og nærveru fann maður
skilyrðislausa ást og væntum-
þykju. Alltaf fannst mér ég vera
einstakur og elskaður í návist
hans. Það er svo gott að vera ég
með þér elsku pabbi minn.
Vinnusemi, hæverska og glað-
værð voru hans aðalsmerki og
fyrirmynd sem svo sannarlega
var ekki alltaf auðvelt að fram-
fylgja í lífinu. Virðing pabba fyr-
ir vinnu og afkomu er veganesti
sem pabbi gaf okkur systkinum
og kenndi okkur að bera virð-
ingu fyrir allri vinnu.
Pabbi var einstakur fagmaður
í sínu starfi, vinnusamur og
vandvirkur og fékk ég ungur að
hjálpa til og síðar að vinna við
hlið hans. Með sinni einstöku
hógværð og rólegheitum kenndi
hann mér tökin á faginu sínu og
fullur stolts fékk ég meiri og
meiri ábyrgð eftir því sem færn-
in óx. Það er svo ótal margt sem
við pabbi gerðum saman, bók-
band, flísalögn, smíðar, söngur
svo lengi megi telja, en það sem
stóð upp úr öllu er að hafa staðið
stoltur við hlið pabba í kirkjukór
Digraneskirkju og syngja með
honum um árabil, en söngurinn
gaf okkur meira en orð fá lýst.
Alltaf var hægt að leita til
pabba með öll heimsins vanda-
mál og alltaf stóð hann sem
klettur við hið mér, sama hvað
gekk á og með sinni einstöku
hógværð urðu áföll og ósigrar
lífsins að smáum verkefnum.
Það er eiginlega ekki hægt að
tala um pabba án mömmu, því í
mínum huga voru þau eitt. Mikið
hef ég misst en mamma meira,
lífsförunaut, vin og eiginmann til
sextíu ára. Ég veit að pabbi er
kominn á góðan stað og ég veit
að pabbi kemur til með að gæta
okkar áfram og vera okkur
klettur, stoð og stytta.
Elsku pabbi minn, ég elska
þig langt langt út í geim og
löngu löngu leiðina heim.
Ólafur Geir.
Mig langar að minnast fyrr-
verandi tengdaföður míns, Jó-
hannesar Hermanns Ögmunds-
sonar, eða Hadda eins og hann
var gjarnan kallaður. Einhverra
hluta vegna festist Haddanafnið
ekki hjá mér því ég kallaði hann
alltaf Jóhannes. Hvers vegna
veit ég ekki, en eflaust þó vegna
þeirra virðingar sem ég bar fyrir
honum strax við fyrstu kynni.
Hjördísi og Jóhannesi kynntist
ég fyrir u.þ.b 35 árum þegar ég
kom inn í fjölskylduna og hóf
samband mitt við yngsta son
þeirra, Ólaf Geir. Mér var strax
vel tekið og sýndi Jóhannes allt-
af áhuga á því sem við tókum
okkur fyrir hendur. Jóhannes
var einstakur maður með mikið
jafnaðargeð og hafði einstakt lag
á barnabörnunum, sem voru ansi
uppátækjasöm. Hann var fljótur
að finna út hvar áhugi þeirra lá
og náði vel til þeirra, hvort sem
það fólst í að spila fótbolta, fara
út í bílskúr að smíða eða leyfa
þeim að hjálpa til við flísalagnir í
Hrauntungunni. Ég minnist Jó-
hannesar í Hrauntungunni eftir
langan vinnudag þar sem hann
lá á bakinu á gólfinu inni í stofu
til að „rétta úr kroppnum“ eins
og hann sagði með krakkahóp-
inn í kringum sig. Litlu óláta-
belgina sem kepptust um að
hafa sem minnstan hávaða í
kringum hann og til að geta
lagst sem næst afa sínum.
Þarna lágu þau ýmist eða sátu
og léku sér og til að njóta kyrrð-
arinnar hjá honum, með misgóð-
um árangri þó án þess að afinn
kippti sér mikið upp við það. Jó-
hannes sýndi krökkunum ávallt
mikinn áhuga og í seinni tíð,
þegar þau voru hætt að fara með
mér til afa og ömmu, var yf-
irleitt það fyrsta sem hann
spurði mig um, þegar við hitt-
umst, hvað væri að frétta af
þeim og hvað þau væru að gera.
Hann fylgdist af áhuga með
því sem þau tóku sér fyrir hend-
ur og best þótti honum þegar
hann gat flutt mér fréttir af því
sem þau voru að gera. Því það
gerðist stundum að hann hafði
heyrt í þeim á undan mér.
Ég minnist einnig skemmti-
legra stunda þar sem, oftar en
ekki, var setið við eldhúsborðið
og öll heimsins mál rædd. Ég
minnist þakklætis, þakklætis yf-
ir hversu velkomin ég var í fjöl-
skylduna og þakklætis þegar
hann kom til mín ásamt Hjördísi
og þau tilkynntu mér að þó að
við Óli værum skilin væri ég enn
hluti af þeirra fjölskyldu. Þakk-
lætis hversu velkomin nýr maki
minn var og hversu góður Jó-
hannes var við yngsta son minn,
Eyþór Hrafn. Það er ekki sjálf-
gefið að fyrrverandi tengdafor-
eldrar gangi nýjum einstaklingi í
ömmu og afa stað, en það gerðu
þau af sinni einskæru hlýju. Ég
kveð Jóhannes í dag með sökn-
uði og þakka honum fyrir góð
kynni.
Elsku Hjördís mín, Ögmund-
ur, Steini, Jón, Óli, Júlía,
tengdabörn, barnabörn og aðrir
aðstandendur, mínar innilegustu
samúðarkveðjur, minningar um
Jóhannes munu lifa meðal okk-
ar.
Þórey Svanfríður
Þórisdóttir.
Mig langar til þess að minnast
afa míns, Jóhannesar Ögmunds-
sonar, sem var betur þekktur
sem Haddi hjá okkur krökkun-
um.
Ég var svo heppinn að fá að
kynnast afa Hadda og hafa hann
í lífi mínu. Það eru ótal margar
minningar og skemmtilegar
samræður sem sitja eftir og mig
langar til þess að deila þeim með
ykkur.
Afi var ekki mesti íþrótta-
áhugamaðurinn en hann var hins
vegar afar liðtækur í fótbolta og
spilaði við mig í garðinum í
Hrauntungunni af stakri snilld.
Ennfremur var hann alltaf jafn
áhugasamur þegar ég þuldi upp
alla tölfræði og staðreyndir sem
ég gróf upp úr dagblöðunum fyr-
ir hann. Afi hafði þann einstaka
eignleika að hlusta og láta mér
finnast það sem ég hafði að
segja merkilegt. Ég lærði það í
seinni tíð að hann hafði mjög
gaman af því að fylgjast með lífi
mínu og hafði gaman af því að
miðla reynslu sinni.
Mér þótti einstaklega vænt
um samtöl okkar og ræddum við
um ótrúlegustu hluti og þótt um-
ræðuefnið væri ekki endilega á
hans áhugasviði var hann alltaf
jafn fullur af áhuga. Afi hafði
mikið jafnaðargeð fyrir prakk-
araskap okkar krakkanna og ég
man ekki eftir að hann hafi
nokkurn tímann skipt skapi. Það
gekk ýmislegt á þegar við
krakkarnir komum saman, eins
og heimasmíðuð hraðahindrun
úr grjóti, hurðasprengjur festar
á ótrúlegustu stöðum en karlinn
brosti bara.
Eftir því sem ég varð eldri
fannst mér gott að leita ráða hjá
afa eða spjalla um daginn og
veginn, hlusta á sögurnar frá því
þegar hann var yngri. Hann var
alltaf hvetjandi með það sem ég
tók mér fyrir hendur. Hann var
alltaf hvetjandi í tónsmíð minni
þrátt fyrir að flest endaði svo í
skúffunni.
Hér vil ég deila einu ljóði með
ykkur, Tíminn, sem ég samdi
eftir eitt samtalið yfir kaffibolla
við eldhúsborðið í Ársölum:
Ég sit í störukeppni við tímann,
hann rennur stöðugt hraðar úr greip-
um.
Stöðugt reyni ég að grípa hann,
bið hann um að staldra við.
Tíminn brosir og hlær
segir, hættu að einblína á það sem
gerðist í gær.
Nútíð og framtíð er tíð til að njóta
því annars í burtu mun tíminn fljóta.
Eins og sandurinn sem rennur úr
hendi,
því fastar sem er gripið,
missir þú ekki aðeins tímann heldur
einnig vitið.
Störukeppni lokið og ég gef eftir,
tíminn segir satt og ég mun hér eftir
læra vonandi að njóta og hætta að
bíða,
þá mun tíminn vonandi hætta að líða.
Ég hugsa til baka og finn fyr-
ir gleði og hlýju. Ég sé fyrir mér
karlinn í brúna stólnum sínum
með fæturna á skemlinum með
kaffibollann, brosandi.
Ég á eftir að sakna þín, afi, og
ég mun nota það sem ég hef lært
af þér til þess að gefa öðrum og
styrkja mínar bestu hliðar. Takk
fyrir allt. Elsku amma mín, Guð
veri hjá þér og veiti þér styrk á
þessari stundu.
Snævar Örn.
Elsku besti afi minn.
Núna ertu farinn frá okkur og
er ég búin að ímynda mér að þú
sért aftur kominn heim til Ólafs-
víkur því þar fannst okkur alltaf
gott að vera og tilfinningin að
koma vestur var og er alltaf svo
notaleg, alveg eins og að vera
komin heim.
Ég sit hér núna að rifja upp
alls kyns minningar sem ég á
með þér og það fær mig til að
hugsa til baka þegar ég var eitt-
hvað í kringum 4-5 ára þegar við
bjuggum heima hjá þér og
ömmu í Hrauntungunni. Ég man
hvað ég dáðist alltaf að þér og
vinnunni þinni vegna þess að þú
varst sannur fagmaður í þínu
starfi og ég var alveg viss um að
ég myndi verða múrari alveg
eins og þú þegar ég yrði stór.
Ég man þegar ég stóð á gang-
inum og hékk yfir þér þegar þú
varst að flísaleggja baðherbergið
uppi á efri hæðinni og stóð ég al-
veg með aðdáun yfir því hversu
mikill fagmaður þú varst. Mig
langaði að hjálpa til við að flísa-
leggja en í stað þess að henda
mér í burtu náðir þú alltaf að
finna eitthvað handa mér og
okkur hinum að gera. Í þetta
skiptið fékk ég þann heiður að
sjá um bókhaldið á krossunum
sem þú þurftir að nota til þess
að hafa rétt bil á milli flísanna.
Ég var nefnilega alveg viss um
að ef þú hefðir ekki aðstoðar-
konu eins og mig hefði verkið
ekki heppnast eins vel. Þetta
mikla ábyrgðarstarf var eitt
besta hlutverk sem þú gafst
mér, að vera aðstoðarkonan þín.
Þessi fjölskylda er ákaflega
stríðin og er ég viss um að þú
hafir átt stóran þátt í því.
Þú sagðir mér, Bjarna, Snæv-
ari og Skúla oft sögur af þér frá
Ólafsvík þegar þú ólst upp og
situr ein saga efst í huga; Þegar
þú og vinur þinn brutust inn í
skúr, stáluð TNT-sprengiefni og
sprengduð upp skítahauginn við
bæinn, sem var jú mjög fræg
saga að vestan. Þetta fannst
okkur ákaflega fyndið og krydd-
aði ímyndunaraflið hjá okkur,
vegna þess að við dóum aldrei
ráðalaus þegar við vorum hjá
þér og ömmu á Hrauntungunni.
Ég er alveg viss um að þú
hafir hlegið manna mest þegar
ég og Bjarni hnýttum alla borð-
stofustólana með hurðasprengj-
um eitt gamlárskvöldið og þegar
sest var til borðs brutust upp
mikil læti, gestum til mikillar
skemmtunar. Það var aldrei leið-
inlegt í kringum þig og þangað
til dagsins í dag hlakkaði ég allt-
af að koma í heimsókn vegna
þess að það var alltaf svo ynd-
islegt að sjá svipinn á þér þegar
við komum. Þú tókst okkur alltaf
fagnandi þegar við hlupum í
fangið á þér eins og síðast þegar
ég heimsótti þig á spítalann. Ég
er svo þakklát fyrir hafa flutt
aftur til Íslands þegar þú varst
lagður inn í síðasta skiptið. Ég
er svo þakklát fyrir að hafa
komið upp á spítala og kvatt þig
daginn áður en þú lagðist til
hinnar eilífu hvíldar.
Mig langar að þakka þér fyrir
allt sem þú kenndir mér og öll-
um hinum.
Takk fyrir allan þann dýr-
mæta tíma sem við áttum með
þér. Takk fyrir allt sem þú
kenndir mér, þegar þú kenndir
mér að halda á hamri og negla
nagla, fyrir að kenna mér að
mála og sparsla veggi, svo mætti
lengi telja áfram. Þú varst og
munt alltaf vera mín fyrirmynd.
Ég mun ávallt sakna þín, elsku
afi minn.
Þín
Klara Rut.
Einn er sá, er aldrei breytist,
ástarfaðir himnum á.
Hans elska til mín aldrei þreytist,
þótt oft mig hrasa megi sjá.
Að lokum þó sú líkn mér veitist
að lifa honum sjálfum hjá.
(Þ.L.J.)
Þessar ljóðlínur sr. Þorsteins
komu í huga okkar bræðra er
við fréttum lát okkar kæra vin-
ar, Jóhannesar Ögmundssonar,
eða Hadda, eins og hann var tíð-
ast kallaður, en hann var
tengdasonur sr. Þorsteins heit-
ins. Haddi tengdist fjölskyldu
okkar er hann kvæntist Hjör-
dísi, frænku okkar, fyrir liðlega
hálfri öld.
Hjördís er dóttir móðursystur
okkar, Júlíu Matthíasdóttur og
sr. Þorsteins. Þau bjuggu þá í
Söðulsholti á sunnanverðu Snæ-
fellsnesi þar sem sr. Þorsteinn
þjónaði sem sóknarprestur.
Við bræður tengdumst vel
þessu frændfólki okkar vestra,
annar okkar skírður í höfuðið á
þeim prestshjónum og dvaldi
þar mörg sumur og sá yngri
okkar var þar oft um sumartíma.
Haddi, sem var úr Ólafsvík, kom
inn í fjölskylduna er hann kynnt-
ist Hjördísi frænku. Og hann
varð um leið vinur okkar
bræðra, milli okkar bundust
sterk vináttubönd. Enda var
Haddi einstakt ljúfmenni,
skemmtilegur og glaðlyndur. Og
þegar Haddi og Hjördís fluttust
suður varð samgangur okkar tíð-
ari og vorum við um tíma eins og
ein fjölskylda, foreldrar okkar,
við bræður og fjölskylda Hadda
og Hjördísar. Reyndar fannst
okkur bræðrum Hjördís vera
frekar systir okkar en frænka og
Haddi alltaf svo hlýr og góður
okkur bræðrum.
Um árabil var fastur siður á
aðfangadagskvöld að fara til
Hadda og Hjördísar.
Haddi lærði múraraiðn og
starfaði við það lengst af ævinn-
ar, dugmikill verkmaður, vand-
virkur og vinnusamur. Síðari ár-
in vann hann mikið við
flísalagnir og fórst það vel úr
hendi eins og annað.
Þau Hjördís eignuðust saman
fjóra drengi og eina dóttur sem
öll eru gift og barnafólk svo fjöl-
skyldan var orðin fjölmenn. Auk
þess átti Haddi fyrir einn son.
Þau Haddi og Hjördís bjuggu
fjölskyldu sinni fallegt heimili,
fyrst í Reykjavík en síðan í
Kópavogi þar sem þau bjuggu í
áratugi.
Við bræður og fjölskyldur
okkar höfum ætíð notið vináttu
Hadda og hans fólks og átt
margar og ánægjulegar
samverustundir með þeim. Sér-
stök vinátta var milli foreldra
okkar og Hadda og Hjördísar og
þegar aldurinn færðist yfir for-
eldra okkar, þá reyndust þau
hjón þeim svo vel að ómetanlegt
var. Foreldrar okkar báru eins
konar foreldratilfinningar til
Hadda og Hjördísar og barna
þeirra. Það er okkur þakkarefni
hve vel þau hugsuðu um foreldra
okkar.
Haddi söng í kór Digranes-
kirkju ásamt konu sinni um ára-
bil og gaf það starf þeim mikið.
Hann var félagslyndur maður og
bar góðan hug til allra, var góð-
ur vinur vina sinna.
Með söknuði kveðjum við og
fjölskyldur okkar kæran vin,
þökkum honum góðar samverur
og vinsemd alla. Hjördísi frænku
og fjölskyldu sendum við inni-
lega samúðarkveðju. Guð blessi
minningu Hadda og við þökkum
honum samfylgd áranna.
Þorsteinn Júlíus og
Svavar Stefánssynir.
Jóhannes Her-
mann Ögmundsson
Elsku afi okkar.
Við vorum einstak-
lega heppnar að þú
varst afi okkar. Við
fengum alltaf hlýj-
asta faðmlagið frá þér og þú
varst alltaf góður við okkur.
Okkur finnst sorglegt að geta
aldrei aftur talað við þig og
pabba en við getum þá talað við
ykkur í huganum. Pabbi hefur
örugglega tekið vel á móti þér
og núna hvílið þið saman í
Garðakirkjugarði eins og amma
og afi frá Kolfreyjustað.
Afi var alltaf stoltur af okkur
og það var gott að finna það.
Hann talaði alltaf mikið við okk-
ur og gaf okkur mikinn tíma og
margar gjafir. Hann fylgdist vel
með náminu okkar og tómstund-
um.
Afa fannst gaman að segja
okkur sögur og brandara og hló
oft mikið enda var hann með
gott skopskyn. Afi átti alltaf
nammi eða ís handa okkur, al-
veg síðan við vorum litlar. Það
Jón Ingi
Sigursteinsson
✝ Jón Ingi Sig-ursteinsson
fæddist 15. júní
1937. Hann lést 16.
janúar 2018. Jón
Ingi var jarðsung-
inn 2. febrúar 2018.
var alltaf góð lykt
af afa, alveg sér-
stök afalykt sem
við eigum eftir að
sakna mikið.
Afi kenndi okkur
ýmislegt fróðlegt
sem á eftir að nýt-
ast okkur vel í líf-
inu. Hann gaf okk-
ur til dæmis bók
um latínu, stærð-
fræði, tónlist og
samheitaorðabók. Svo gaf hann
okkur hljómborð sem hann kom
með frá Dresden í Þýskalandi
og við spilum mikið á hljóðfærið.
Afi söng vel og var hrifinn af
tónlist og var mjög ánægður að
við lærðum á hljóðfæri. Hann
var líka ánægður að við fórum á
leiklistarnámskeið og var viss
um að þar lærði maður að tala
skýrt.
Það var mjög gaman að fara
með afa til Frakklands síðasta
sumar. Þar var afi alltaf virðu-
legur með hvítan hatt og staf og
við skoðuðum margar sveitir og
hallir.
Elsku afi, takk fyrir allar
góðu stundirnar og fyrir að vera
besti afi í heimi.
Þínar afastelpur,
Kristín Jóna og Þórhildur
Kristjónsdætur.