Morgunblaðið - 27.03.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. MARS 2018
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Emilía Jónsdóttir,
félagsráðgjafi
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
✝ Björn Her-mannsson
fæddist á Ysta-Mói
í Fljótum í Skaga-
firði 16. júní 1928.
Hann lést 13. mars
2018.
Foreldrar hans
voru Hermann
Jónsson, bóndi og
hreppstjóri, f.
1891, d. 1974, og
Elín Lárusdóttir
húsfreyja, f. 1890, d. 1980.
Systkini Björns voru: Halldóra,
f. 1912, Lárus, f. 1914, Níels, f.
1915, Rannveig, f. 1916,
Hrefna, f. 1918, Sæmundur, f.
1921, Haraldur, f. 1923, og
Georg, f. 1925. Þau eru öll lát-
in.
Björn kvæntist þann 5. júní
1952 Rögnu Þorleifsdóttur frá
Hrísey, f. 3. apríl 1929, hjúkr-
unarkonu, sem lifir mann sinn.
Foreldrar hennar voru Þorleif-
ur Ágústsson, fiskmatsmaður,
f. 1900, d. 1984, og Þóra Magn-
úsdóttir, húsfreyja, f. 1901, d.
1989.
Börn Björns og Rögnu: 1)
Þorleifur, f. 1952, d. 2002, m.
Hlín Brynjólfsdóttir, f. 1953.
Börn: a) Ragna Hlín, f. 1977, m.
Guðmundur Jörgensen, f. 1975,
þau eiga þrjú börn. b) Kári
1952, d. 2014. Barn: a) Kári
Fannar, f. 1980, m. Eva Björk
Heiðarsdóttir, f. 1983, þau eiga
tvö börn.
Björn lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
1949 og embættisprófi í lög-
fræði frá Háskóla Íslands 1955.
Björn tók virkan þátt í félags-
málum og var í stjórn Stúdenta-
félags Akureyrar og á háskóla-
árum m.a. formaður Stúdenta-
ráðs. Hann varð héraðsdóms-
lögmaður 1957 og hæstaréttar-
lögmaður 1965. Björn var er-
indreki Framsóknarflokksins á
Norðurlandi 1955-57. Árið 1957
hóf hann störf í fjármálaráðu-
neytinu, fyrst sem fulltrúi og
síðar skrifstofustjóri, þar til
hann var skipaður tollstjóri í
Reykjavík frá 1973. Hann var
jafnframt skipaður til að gegna
starfi ríkistollstjóra frá 1987.
Þeim embættum gegndi hann
til starfsloka 1998. Hann var
fulltrúi Íslands í Norrænu
tollskrárnefndinni 1964-72 og
formaður hennar 1967-68.
Hann sat fundi Norræna tolla-
samvinnuráðsins og var for-
maður þess 1973 og 1980. Björn
var fulltrúi Íslands í tollanefnd
EFTA 1970-72. Hann var skip-
aður af ríkisstjórn í sáttanefnd
í vinnudeilum 1975-76. Auk
þess átti hann sæti í fjölda
nefnda um rekstur ríkisfyrir-
tækja og um tollamálefni inn-
anlands sem utan.
Útför Björns fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 27. mars
2018, kl. 13.
Björn, f. 1987, m.
Kolbrún Ýrr
Ronaldsdóttir, f.
1987. 2) Þóra, f.
1955, m. Jón H.B.
Snorrason, f. 1954.
Börn: a) Berglind,
f. 1978, m. Emil
Árni Vilbergsson,
f. 1976, þau eiga
þrjú börn. b) Olga
Hrönn, f. 1984, s.
Steindór Ellerts-
son, f. 1985, þau eiga eitt barn.
c) Elín Helga, f. 1990, s. Arnar
Björgvinsson, f. 1987. 3) Gústaf
Adolf, f. 1957, m. Guðrún Gunn-
arsdóttir, f. 1957. Börn: a)
Kristín Brynja, f. 1983, hún á
tvö börn. b) Gunnar Óli, f. 1989.
c) Ragnar Freyr, f. 1992, s.
Daníel Ingi Þórisson, f. 1984. 4)
Hermann, f. 1963, m. Eiríka
Guðrún Ásgrímsdóttir, f. 1962.
Börn: a) Björn Orri, f. 1989, b)
Ásgrímur, f. 1992, s. Hrafnhild-
ur Birta Valdimarsdóttir, f.
1998. c) Hjörtur, f. 1995, s. Bera
Tryggvadóttir, f. 1997. 5) Jón-
as, f. 1967, m. María Markús-
dóttir, f. 1974. Börn: a) Björn
Ísfeld, f. 2004. b) Bryndís Huld,
f. 2008. Fyrir átti Jónas tvær
dætur: a) Veronika Kristín, f.
1990. b) Hekla, f. 1995. Fyrir
átti Björn soninn Lárus Má, f.
Björn tengdafaðir minn átti
langan og farsælan starfsferil að
baki. Hann var góðum gáfum
gæddur og gegndi störfum sínum
og embættum sem honum var
treyst fyrir af samviskusemi,
vandvirkni og röggsemi. Björn
speglaði sig þó alls ekki í emb-
ættum og metorðum. Fjölskyldan
var hans vettvangur og það sem
allt snérist um hjá honum.
Björn og Ragna voru einstak-
lega samhent og samtaka. Þau
voru gestrisin og rausnarleg og
heimili þeirra opið ættingjum og
vinum. Þangað lá leið afkomend-
anna daglega. Þar var hverjum og
einum tekið opnum örmum af ein-
stakri gestrisni og örlæti. Stórhá-
tíðum og öllum viðburðum í fjöl-
skyldunni var fagnað á heimili
þeirra lengi framan af. Þau voru
afar náin börnum sínum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
og voru fullir þátttakendur í lífi
þeirra. Tengdabörnunum bættu
þau við barnahópinn sinn.
Þau Björn og Ragna lifðu lífinu
lifandi og áttu sér margs konar
tómstundir og áhugamál sem
miðuðu öll að því að stórfjölskyld-
an gæti tekið þátt með þeim. Við
vorum með þeim á skíðum, ferða-
lögum, veiðum og hestamennsku.
Björn og Ragna smituðu alla af
viðfangsefnum sínum og því sem
þau tóku sér fyrir hendur. Börn-
unum kenndi Björn að spila og
tefla. Hann vakti með þeim áhuga
á ljóðum og gerði þau að ljóðaunn-
endum býsna ung.
Fastur liður á hverju sumri var
dvöl í Fljótunum. Þar var kastað
fyrir lax og silung, tínd ber og not-
ið samvista. Björn setti alltaf á
flot bát sinn og réri út á Haganes-
vík til að setja færi fyrir þann
gula. Hann vissi nákvæmlega
hvar fiskurinn mundi taka. Þetta
var heimavöllurinn hans. Þessar
veiðar hafði hann stundað frá því
að hann var barn með föður sínum
og heimilisfólkinu á Mói.
Björn var bundinn heimahög-
um sínum sterkum böndum. Í
Skagafirði og á Siglufirði bjuggu
flest systkini hans og fjölskyldur.
Þeim einstaka systkina- og vina-
hópi var Björn mjög tengdur.
Björn hafði oft orð á því að aldrei
hefði orðið úr skólagöngu hjá sér
nema fyrir hvatningu systkina
sinna.
Ég kveð tengdaföður minn
með söknuði og þakklæti. Björn
var mér afar traustur vinur og
sterk fyrirmynd. Hann vandaði
ekki um, en ef eftir því var leitað
var hann hollráður og alltaf til
staðar.
Jón H B Snorrason.
Starfið er margt, en eitt er
bræðrabandið,
boðorðið, hvar sem þér í fylking
standið,
hvernig sem stríðið þá og þá er blandið,
það er: Að elska, byggja og treysta
á landið.
(Hannes Hafstein)
Þetta var eitt af mörgum ljóð-
um sem tengdafaðir minn fór með
reglulega og lýsir honum vel, en
hann var mikill unnandi íslenskr-
ar tungu og náttúru landsins.
Hann lést á 90. aldursári eftir
langa og góða ævi. Við erum búin
að fylgjast að í rúmlega 40 ár. Ég
var ekki búin að vera lengi í fjöl-
skyldunni þegar mér varð ljóst að
Fljótin voru sveitin hans Björns.
Þangað hefur verið farið á hverju
ári í mörg ár og hann smám sam-
an gert mig að Fljótakonu. Þar er
farið í veiði, berjamó og sund á
Sólgörðum og notið þess að vera í
samneyti við ættingja hans og vini
okkar. Varðandi veiðina var alltaf
spenningur í gangi hjá Birni hvað
veiddist og hvar. Alltaf bað hann
okkur að veiða innan hóflegra
marka. Systkinin á Mói voru níu
og ættarmót hafa verið haldin
annað hvert ár og segir það ým-
islegt um samheldnina. Tengda-
foreldrar mínir hafa lagt sig í líma
við að halda fjölskyldunni sinni
saman. Á hverjum laugardegi í
rúm 30 ár höfum við börn, tengda-
börn og barnabörn og hin síðari
ár barnabarnabörn mætt í
grjónagraut og slátur í Álftamýr-
ina, en þar bjuggu þau hjón í 50
ár. Þá var rætt um allt mögulegt
og vettvangur til að fylgjast með
hvert öðru. Um tíma var það
þannig að tengdapabbi valdi ljóð
sem barnabörnin lærðu áður en
þau komu í grautinn og fóru með
fyrir hann og fengu að launum
100 kr. Stundum stóð þannig á að
eitthvert þeirra var fjarverandi
og var þá hringt til hans til að fara
með ljóðið. Frábær leið til að
kynna fyrir þeim ljóð og auka enn
frekar við lestur. Björn var mikill
áhugamaður um íþróttir, stundaði
sund daglega, átti hesta í Víðidal
um tíma, gekk til rjúpna, spilaði
bridds og var skíðamaður. Þegar
hann var áttræður fórum við flest
öll til Mallorca í afmælisferð og
vorum við saman í viku. Þar nut-
um við stórfjölskyldan samvistar
við leik og störf. Á afmælisdaginn
var leigð rúta og keyrt um eyjuna
með fararstjóra sem uppfræddi
okkur um það sem fyrir augu bar.
Einnig fórum við Gústi með þeim
Birni og Rögnu í tvígang á þeirrar
slóðir til Albír á Spáni sumarið
2014 og 2015. Þar gistum við á
hótel Kaktus og þau leiddu okkur
í gegnum allt þar. Það fór virki-
lega vel um okkur og leigðum við
okkur m.a. bílaleigubíl og keyrð-
um um svæðið. Björn naut þess að
vera í hitanum og ganga um stíg-
inn meðfram sjónum og setjast
þar á bekk og virða fyrir sér
mannlífið. Tengdapabbi var fyrst
og síðast traustur og góður og
fylgdist vel með öllum sínum ætt-
legg. Með tár á hvarmi en gleði í
hjarta yfir öllum góðu minning-
unum kveð ég nú með þökk fyrir
allt og allt. Hvíl í friði.
Guðrún Gunnarsdóttir.
Þegar ég fyrst hitti þá tilvon-
andi tengdaföður minn Björn
Hermannsson stóð mér ekki al-
veg á sama. Maðurinn var þéttur
á velli, með þungar brúnir og afar
alvarlegur í framkomu að því er
mér fannst. Ég var hálffeimin og
eiginlega smá hrædd við þennan
ábúðarfulla mann sem bauð mig
velkomna í kvöldmatinn í Álfta-
mýri 39 einn sunnudaginn fyrir
rúmum fjörutíu árum. Á minn
mælikvarða var þetta stór fjöl-
skylda, foreldrarnir, uppteknir í
eldhúsinu, og þrír stálpaðir strák-
ar sem heyrist nú töluvert í við
matarborðið. Einkadótturina
Þóru, þá tvítuga og nýgifta, hafði
ég þá áður hitt. Ég sagði varla eitt
einasta orð nema að ég væri ætt-
uð úr Skagafirði að hálfu. Það féll
vel í kramið hjá Birni þegar í ljós
kom að afasystir mín og móðir til-
vonandi tengdapabba voru bestu
vinkonur í sveitinni fyrir norðan á
sínum tíma. Við Þorleifur gift-
umst og ég varð hluti af þessari
einstöku fjölskyldu.
Það kom fljótt í ljós að hræðsla
mín við tengdapabba var alger-
lega ástæðulaus. Þó að Björn væri
oft alvarlegur í fasi dags daglega
var augljóst að honum var mjög
umhugað um fjölskyldu sína, sem
ört stækkaði. Hann var ljúfur og
umhyggjusamur um okkur öll og
sérstaklega var honum umhugað
um yngstu börnin. Hann var ein-
staklega þolinmóður og laginn
þegar hann kenndi Rögnu minni
og Berglind bæði á skíði og mann-
ganginn í skák. Einnig þegar
hann passaði þær frænkur þegar
tengdamamma var ekki heima til
að hlaupa undir bagga með okkur
ungu foreldrunum. Ekki reyndist
hann síðri þegar við Þorleifur vor-
um að kaupa okkar fyrsta hús-
næði. Hann tók sér góðan tíma í
að fara með okkur yfir allar hliðar
slíkrar fjárfestingar og sá til þess
að allt væri nú rétt gert í þeim
efnum.
Alla tíð frá upphafsfundum
okkar Björns reyndist hann mér
og fjölskyldu minni einstaklega
vel. Alltaf var hægt að leita til
hans með hin ýmsu mál sem á
okkur hvíldu og þörfnuðust úr-
lausnar. Björn tengdafaðir minn
var umfram allt traustur maður,
tryggur vinur og ósérhlífinn í öllu
sem viðkom stórfjölskyldunni. Í
þeim efnum voru þau tengdafor-
eldrar mínir Björn og Ragna sam-
hent sem ein manneskja.
Ég þakka elskulegum tengda-
föður mínum fyrir okkar góðu við-
kynni í gegnum tíðina og góða
ferð hvert sem för þinni er nú
heitið.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Hlín Brynjólfsdóttir.
Afi var okkur mikil fyrirmynd.
Hann var ákveðinn, metnaðar-
gjarn og umhyggjusamur maður
sem alltaf hélt sér uppteknum og
sinnti vinum og fjölskyldu vel. Afi
var mikill sundmaður og hjólaði
daglega niður í Laugardal með
annan sokkinn utanyfir buxna-
skálminni til þess að synda og
slaka á í heita pottinum. Þar hitt-
um við hann reglulega þegar við
vorum í skólasundi og alltaf varð
hann jafn glaður að sjá okkur.
Daginn áður en afi lést fórum við í
sund og sátum í heita pottinum
saman og hugsuðum til afa. Fyrir
okkur tókum við því afa með okk-
ur í síðustu sundferðina í yndis-
legu veðri, alveg eins og afi hefði
viljað hafa það.
Ómetanleg minning er graut-
urinn í hádeginu í Álftamýri
hvern laugardag þar sem fjöl-
skyldan kom saman og borðaði
grjónagraut og nýbakað brauð
sem amma og afi dunduðu sér við
að baka um morguninn áður en
hjörðin mætti á svæðið. Við
frændsystkinin fengum hundrað-
kall til að kaupa bland í poka þeg-
ar búið var að borða graut og
stundum setti afi okkur fyrir að
leggja á minnið og fara með vísu
viku síðar til þess að fá krónurnar
fyrir namminu sem við eyddum
svo í sjoppunni í Mýrinni. Afi gaf
okkur ekki bara hundraðkall með
þessum leik heldur eitthvað miklu
mikilvægara, eins og vinnusemi,
kjark og metnað fyrir því að
klára.
Fljótin eru einn af okkar uppá-
halds stöðum að koma á. Þar fór-
um við út á vatn í kyrrðinni með
afa og veiddum fisk, það er okkar
dýrmætasta minning um elsku
afa. Alltaf hló hann jafn mikið
þegar við æptum: „Það er á!’’ og
réttum honum veiðistöngina svo
hann gæti dregið í land fyrir okk-
ur.
Hlýju hendurnar hans afa sem
hann rétti til okkar þegar við sett-
umst hjá honum endurspegluðu
góðmennsku hans og umhyggj-
una sem hann bar í garð okkar
krakkanna.
Eina vísu fór afi oft með fyrir
okkur frá því við vorum börn:
Farðu hægt við folann minn
Fá’m hann reynist þægur:
hann er eins og heimurinn
hrekkjóttur og slægur.
Elsku afi, við þökkum fyrir all-
ar þær stundir sem við höfum
fengið að njóta saman og allar
þær minningar sem við eigum um
þig, þær eru dýrmætar.
Veronika Kristín, Hekla,
Björn Ísfeld og Bryndís
Huld.
Í dag kveðjum við ástkæran
tengdaföður minn. Minningarnar
frá því ég kynntist honum eru um
viljasterkan mann, gæddan mikl-
um mannkostum. Þegar ég kom
inn í fjölskylduna starfaði Björn
sem tollstjóri og var afar farsæll í
starfi. Í fríum innanlands fóru
tengdaforeldrarnir undantekn-
ingalítið á æskustöðvar Björns að
Ysta-Móa í Fljótum. Það er
skemmtilegt að rifja það upp að
hjá þeim varð ég margs vísari um
ýmis ættartengsl því þau þekktu
vel til Ásgríms langafa míns frá
Dæli og fleiri ættmenna minna
bæði í Fljótum og á Siglufirði.
Eftir að Björn lét af störfum
féll honum sjaldan verk úr hendi.
Hann var heilsteyptur maður,
víðlesinn og fróður, og ávallt
reiðubúinn til aðstoðar ef til hans
var leitað. Hann kunni ógrynni af
ljóðum og sögum sem hann kast-
aði fram allt fram í andlátið.
Björn var alla tíð mikill útivist-
armaður, var með hesta, lagði
stund á veiðar og renndi sér á
skíðum. Hann var fastagestur í
sundlaugunum, hjólaði og lagði
stund á blak langt fram eftir aldri.
Barnabörnum sínum hefur
hann ávallt verið einstaklega góð-
ur afi, kenndi þeim vísur og ljóð,
að veiða í Fljótunum og renna sér
á skíðum svo eitthvað sé nefnt.
Barnabörnunum hafa alltaf staðið
dyrnar opnar á heimili tengdafor-
eldranna og hafa bæði Ragna
tengdamamma og Björn ávallt
reynst þeim einstaklega vel.
Björn tókst síðustu mánuði æv-
innar á við hrakandi heilsu af
miklu æðruleysi og kvartaði aldr-
ei. Það var oftar en ekki stutt í
glettnina. Kærleika hans og um-
hyggju fyrir öðrum skynjaði mað-
ur í framkomu hans og fasi.
Ég er þakklát fyrir allar þær
góðu minningar sem ég á um sam-
skipti við tengdaföður minn.
Langri og farsælli ævi er lokið og
í kjölfar hratt hrakandi heilsu
undanfarna mánuði má að vissu
leyti segja að hvíldin hafi verið
kærkomin þó að söknuðurinn sé
sár.
Hvíl í friði og hjartans þakkir
fyrir samfylgdina.
Eiríka.
Afi hefur nú fengið hvíld. Eftir
sitja ljúfar minningar um góðan
afa. Við héldum framan af að það
ættu allir svona afa og ömmu eins
og Björn afa og Rögnu ömmu. Að
í hverri fjölskyldu væri afi í því
hlutverki að kenna á skíði, að fara
á hestbak, að veiða, að spila og að
fara með ljóð. Afi sem bakaði
heimsins bestu flatbrauð, afi sem
þuldi upp ótal höfuðborgir og
hjálpaði til með ritgerðaskrif.
Amma sem hjúkraði, leiðbeindi,
tæki til nestið á ferðalögum, að-
stoðaði og hvetti til fatakaupa og
gæti líka tekið þátt í vinkonu- og
stelpuspjalli.
Afi var einstaklega góður
skíðakennari sem þeyttist um
brekkur Bláfjalla með lítinn stubb
á hvorum staf og fleiri í halarófu á
eftir. Hann gaf ekki eftir og það
þýddi ekki að gefast upp þótt fær-
ið væri ekki gott og það hríðaði.
Það þýddi ekki að biðja strax um
að fara inn í skíðaskálann til að fá
sér eitthvað þar. Það var reyndar
aldrei farið inn í sjoppuna. Afi
bauð upp á nesti þegar það pass-
aði, einn mola í stólalyftunni og
síðan var sest niður úti við og
drukkið heitt súkkulaði og borð-
aðar samlokur smurðar af afa og
ömmu. Samlokur með rúgbrauði
og heilhveitibrauði með kinda-
kæfu á milli. Afi kenndi okkur að
veiða og þar með þolinmæði. Það
átti að bera virðingu fyrir nátt-
úrunni og líka fiskunum. Afi bauð
upp á greipgos og tópas i bátnum
þegar hlé var tekið á veiðunum. Í
nestis- og veiðihléi nutum við
náttúrunnar allt um kring og
hlustuðum á sögur og fróðleik úr
Fljótunum og yfirleitt allt sem
fyrir augu bar í náttúrunni.
Afi var ekki þátttakandi í neinu
gaspri eða léttúðugu spjalli. Hann
stofnaði til frjórra og heimspeki-
legra umræðna. Hann kenndi ljóð
og hvatti okkur til þess að yrkja
sjálfar ungar að aldri. Útkoman
var oft mjög skemmtileg. Afa var
umhugað um að töluð væri góð og
vönduð íslenska. Í Álftamýrinni
var alltaf heilsað og kvatt á hár-
réttri íslensku, allar slettur voru
leiðréttar um leið.
Þau afi og amma tóku fullan
þátt í uppeldi okkar og þroska. Afi
var umhyggjusamur og sýndi
hlýju og ómælda væntumþykju á
sinn einstaka hátt. Hann var okk-
ur góð fyrirmynd sem setti fjöl-
skylduna alltaf í forgang og fylgd-
ist af áhuga með öllu sínu fólki.
Við kveðjum afa með söknuði
en miklu þakklæti. Megi hann
hvíla i friði.
Berglind, Olga Hrönn og
Elín Helga Jónsdætur.
Elsku besti afi, núna ertu far-
inn frá okkur. Það sem situr eftir
eru allar yndislegu samveru-
stundirnar og minningarnar. Ég
var svo heppin að fá að njóta þess
að vera mikið með þér og ömmu.
Síðan ég man eftir mér hefur ver-
ið grautur hjá ykkur ömmu alla
laugardaga. Þú bakaðir oft brauð
og við barnabörnin lærðum vísur
sem við fórum með fyrir þig og
fengum 100 krónur fyrir. Þú varst
sá gáfaðasti sem ég þekki. Mér
fannst þú vita allt. Enda þegar ég
var í framhaldsskóla og síðar í há-
skóla bað ég þig iðulega að lesa yf-
ir verkefnin mín og ritgerðir.
Ég mun seint gleyma því þegar
ég og Olga frænka fórum með
Björn
Hermannsson