Morgunblaðið - 14.04.2018, Qupperneq 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. APRÍL 2018
✝ Kristján Gunn-laugsson fædd-
ist í Reykjavík 30.
maí 1952. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans 7. apríl
2018.
Foreldrar Krist-
jáns voru hjónin
Gunnlaugur Hall-
grímsson frá Dag-
verðará, f. 30. júní
1930, d. 1989, og
Kristín Lilja Kristjánsdóttir frá
Bárðarbúð, f. 10. febrúar 1928,
d. 1988.
Systkini Kristjáns eru Þor-
varður Gunnlaugsson, f. 1957,
Ólína Gunnlaugsdóttir, f. 1962,
og Elín G. Gunnlaugsdóttir, f.
1964.
Árið 1970 eignaðist Kristján
Barðastöðum, f. 21. janúar 1953.
Giftu þau sig 3. apríl 2018. For-
eldrar Sigríðar eru Einar Jón
Pétursson frá Stykkishólmi, f. 6.
júlí 1920, d. 1998, og Helga S.
Bjarnadóttir frá Skagafirði, f.
26. apríl 1930, d. 1988. Börn Sig-
ríðar eru Pétur Þórðarson, f. 30.
nóv. 1972, kvæntur Bryndísi
Evu Sigurðardóttur, f. 19. júní
1979. Saman eiga þau þrjú börn.
Þórhallur Þórðarson, f. 25. maí
1975, kvæntur Írisi Aðalsteins-
dóttur, f. 17. maí 1979. Þau eiga
þrjú börn.
Kristján fæddist í Reykjavík
en flutti ungur á Hellna á Snæ-
fellsnesi þar sem hann bjó alla
sína tíð. Hann lauk námi við
Reykholt og lærði pípulagnir
við Iðnskólann í Borgarnesi.
Megnið af sinni ævi var hann til
sjós. Árið 1997 stofnaði hann
ásamt eiginkonu sinni Fjöru-
húsið á Hellnum sem þau ráku
til hans síðasta dags.
Útför Kristjáns fer fram frá
Hellnakirkju í dag, 14. apríl
2018, og hefst athöfnin kl. 14.
Lindu Hrönn, f. 25.
júlí, með Klöru Sig-
ríði Sigurðar-
dóttur. Sambýlis-
kona Lindu
Hrannar er Harpa
Elísa Þórsdóttir, f.
15. apríl 1978.
Kristján kvænt-
ist 1976 Sigríði S.
Helgadóttur, f. 28.
janúar 1955. For-
eldrar hennar eru
Helgi Ormsson, f. 15. ágúst
1929, og Hulda Sveinsdóttir, f.
25. ágúst 1930. Saman eiga þau
Karen H., f. 6. nóvember 1976.
Eiginmaður hennar er Gunn-
laugur Hjörtur Gunnlaugsson.
Þau eiga þrjá drengi.
Sambýliskona Kristjáns til 25
ára er Sigríður Einarsdóttir frá
Þegar Snæfellsnesið skartar
sínu fegursta og jökullinn logar
í roða kvöldsólarinnar leitar
hugurinn jafnan vestur til
Hellna og þeirra mörgu glöðu
stunda sem ég og vinafólk nut-
um sumar eftir sumar í fé-
lagsskap Kristjáns og fjöl-
skyldu hans og vina. Undir
rólyndu yfirbragði Kristjáns
bjó glettni og glaðlyndi. Hann
var hjálpfús og vinafastur, ör-
látur og gestrisinn; hús hans
stóð alltaf öllum opið. Það var
þetta þel hans ekkert síður en
náttúrufegurðin undir Jökli
sem dró vini og ættingja vestur
hvert sumar.
Árin líða, nýjar annir taka
við og samfundum fækkar en
alltaf er það á dagskrá að fara
vestur þegar sumrar og rifja
upp gamla tíma. Það er alltaf
ætlunin. En tíminn er hinn
mikli meistari blekkingarinnar;
hann líður hratt og það sem við
oft ætlum að gera en látum
bíða verður einn daginn orðið
of seint. Fyrirvaralaust. Það
ætti að kenna okkur að grípa
lífið meðan það gefst og fresta
því ekki. Kallið á það til að
koma óvænt.
Ég kveð kæran félaga og
minnist ánægjulegra samveru-
stunda sem lifna í minningunni
í hvert sinn sem ég lít til Snæ-
fellsnessins og sé jökulinn loga.
Bjarni Sigtryggsson.
Þar féll frá hornsteinn
Hellnamanna, það er að segja
maður sem fæddist, átti alla
sína æsku, ólst upp og hafði
alla tíð heimilisfesti á þessum
stað. Hann undi sér hvergi bet-
ur en á Hellnum, og gat ekki
hugsað sér að yfirgefa hann.
Nafni minn átti góða æsku, ólst
upp með ömmu og afa, og átti
yndislega foreldra, Stínu og
Lauga, ásamt þremur systkin-
um. Hann ólst upp við mikla
hlýju foreldra sinna, sem hann
endurgalt þeim með dugnaði til
búverka, enda var hann ein-
staklega laghentur maður. Á
unglingsárum að haustlagi
lagðist hann út í berjatínslu til
að hafa fyrir skólavist í Reyk-
holti, seldi Berja-Þórði í Kópa-
vogi öll berin. Við nafnarnir
áttum margar góðar æsku-
stundir, mörg uppátækin voru
ekki til eftirbreytni um með-
ferð vopna og sprengjugerð en
nóg var til af púðri og öðru til-
heyrandi, en auðvitað áttum við
líka til marga saklausa leiki.
Þetta voru árin milli 1960 og
1970. Hver biður um meira, ár
umbreytinga, byltingar í klæða-
og hártísku unga fólksins. Ég
verð að segja það að nafni minn
var alger kvennaljómi þegar
kom að unglingsárunum og
hann hélt þessum sjarma alla
tíð. Þú varst ekki allra en varst
næmur persónuleiki. Hafðir
einstakt lag á börnum, talaðir
alltaf við þau á jafningjagrund-
velli. Sonur minn Leifur var hjá
þér í nokkur sumur, þau voru
ekki hefðbundin fyrir hann en
óborganlegfyrir hann út í lífið.
Þú hafðir þann eiginleika að
tala jafnt við unga sem eldri,
Leifur mátti róa með þér þegar
hann treysti sér, en hann var
mjög veikur á sjó og þá varð að
samkomulagi á milli ykkar að
þú nafni minn gætir skutlað
honum stystu leið til lands og
hann labbaði heim þótt það
væri nokkuð drjúgur spotti
enda mátti nafni ekki missa af
róðri, en alltaf hafði hann þol-
inmæði fyrir Leif og var ynd-
islegur við hann, hafðu þakkir
fyrir. Eftir að við Kolbrún fór-
um að byggja á Hellnum kom
nafni minn alltaf öðru hvoru við
til að fá einn kaffibolla eða einn
kaldan, ef hann hafði ekki tíma
fyrir stopp þá komu þrjú flaut
og handleggurinn út um hlið-
argluggann á bílnum, þegar
hann fór fram hjá fann maður
fyrir nálægð hans, þetta var
persóna Kristjáns Gunnlaugs-
sonar.
Þessi elskulegi frændi minn
kom til okkar, hjálpaði til við að
negla þakið á Melabúð. Krist-
ján og Sigga hans hafa rekið
Veitingastaðinn Fjöruhúsið í
allmörg ár, kom þar vel í ljós
hve samhent og samstiga þau
voru alla tíð, því það þarf dugn-
að og útsjónarsemi til að svona
rekstur gangi vel, til að gleðja
erlenda sem innlenda gesti sem
heimsóttu Fjöruhúsið. Þegar
við hjónin fréttum af andláti
frænda, sem við vissum þó að
væri nærri, setum við plötuna
Wish You Were Here með Pink
Floyd á fóninn og tendruðum
kerti um alla íbúð í minningu
hans.
Hvíl í friði, kæri frændi.
Elsku Sigga okkar og öll fjöl-
skylda, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Kristján Hafsteinn
Leifsson. Kolbrún
Aðalsteinsdóttir.
Kristján
Gunnlaugsson
✝ Ragnar Lýðs-son fæddist
24. nóvember
1952 á Gýgjarhóli.
Hann lést 31.
mars 2018 á
Gýgjarhóli. For-
eldrar hans voru
Helga Karlsdóttir,
f. 9.7. 1928, d.
15.6. 1997, og
Lýður Sæmunds-
son, f. 1.7. 1904,
d. 22.6. 1979. Bræður Ragnars
eru Guðni Lýðsson, f. 5.11.
1941 (samfeðra), Örn Lýðsson,
f. 14.5. 1948, og Valur Lýðs-
son, f. 16.7. 1950.
Fyrrverandi eiginkona
Ragnars var Erla Káradóttir,
f. 14.5. 1959. Ragnar og Erla
eignuðust saman fjögur börn.
Elstur þeirra barna er Ólafur
Ragnarsson, f. 14.3. 1980, en
ars er Ingi Rafn Ragnarsson,
f. 5.1. 1991. Sambýliskona
hans er Heiða Sigurðardóttir,
f. 10.1. 1982, og þau eiga tvær
dætur, þær eru: Dóróthea
Huld, f. 27.3. 2006, og Iðunn
Fjóla, f. 22.3. 2008. Yngsta
barn Ragnars er Ellen Drífa
Ragnarsdóttir, f. 27.4. 1993.
Sambýlismaður hennar er
Davíð Örn Friðriksson, f. 15.5.
1984. Þau eiga saman Ragnar
Erik, f. 22.11. 2014, og Ey-
rúnu Lindu, f. 7.12. 2017.
Ragnar kom víða við í at-
vinnulífinu. Hann var sjómað-
ur, vélamaður, bústjóri, smið-
ur o.fl. Árið 2006 kláraði hann
meistararéttindi í húsasmíði
og stofnaði sitt eigið fyrirtæki
með elsta syni sínum, Ólafi,
og síðar meir Hilmari, og
starfaði sem húsasmiður til
dauðadags.
Útför Ragnars fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 14. apr-
íl 2018, klukkan 14. Jarðsett
verður í Haukadal.
hann eignaðist
þrjár dætur með
fyrrverandi sam-
býliskonu sinni,
Kolbrúnu Örnu
Villadsen, f. 9.2.
1974, þær Agnesi
Ósk, f. 19.12.
2001, Helgu Sól, f.
8.5. 2004, og Mar-
íu Von, f. 6.8.
2011. Núverandi
sambýliskona
Ólafs er Ragnhildur Hólm Sig-
urðardóttir, f. 13.2. 1988.
Næstelsti sonur Ragnars er
Hilmar Ragnarsson, f. 17.2.
1982, sambýliskona hans er
Elfa Björk Kristjánsdóttir, f.
16. 4. 1978. Þau eiga þrjú
börn, þau eru: Lísa Katrín, f.
24.7. 2004, Greipur Guðni, f.
15.4. 2014, og Hallgrímur, f.
10.7. 2015. Þriðji sonur Ragn-
Elsku pabbi.
Nú um mánaðamótin, og hér
eftir, mun ég ekki pirrast lengur
yfir því að þú sért ekki búinn að
skila inn vinnuseðlunum þínum,
sem ég þurfti að gera hver einustu
mánaðamót síðan við byrjuðum að
reka saman fyrirtæki í janúar
2007. Stóru málin verða að smá-
málum á einu augabragði þegar
harmleikir eiga sér stað. Í 11 ár
höfum við unnið sleitulaust að
uppbyggingu í ótrúlega góðri sátt.
Samstarfið frábært og árangurinn
góður. Stærsta ástæðan fyrir því
hversu vel gekk var æðruleysi þitt
og þrautseigja gagnvart öllum
verkum og samstarfinu, sem
reyndi á á köflum. Það skipti engu
máli við hvað þú varst að fást, allt
var gert með svo vönduðu hugar-
fari að stundum þótti manni nóg
um. Ekkert var hægt að gera
nema það væri gallalaust og flest
gastu gert. Járnsmíði, trésmíði,
pípulagnir, vélaviðgerðir, véla-
vinna. Alls staðar varstu á heima-
velli og vissir yfirleitt meira um
málin en flestir. Það var bæði
fyndið og skemmtileg að fylgjast
með því eftir öll þessi ár hjá þér í
bransanum hversu mikla tækja-
dellu þú varst ennþá með. Ef ein-
hvers staðar þurfti að hreyfa við
gröfu eða öðru tæki iðaðir þú bók-
staflega í skinninu að taka það að
þér. Það kom manni líka oft
skemmtilega á óvart hvað þú
þekktir ótrúlega marga og alveg
sama hvað maður var að spá var
best að spyrja þig hvort þú hefðir
einhverjar tengingar inn á hinn og
þennan staðinn. Alltaf þekktir þú
til. Allt sem þú gerðir gerðir þú
eins vel og hægt var.
Margar góðar minningar á ég
af þér frá því við systkinin vorum
að alast upp. Þú varst reyndar
ekki mikið heima þegar við vorum
ungir vegna vinnu en stundirnar
voru góðar þegar þær gáfust. Fáir
hafa sennilega búið eins lengi við
jafn íþyngjandi og erfiðar heim-
ilisaðstæður líkt og þú. Það bitnaði
aldrei á okkur systkinunum
hvernig við þig var látið. Aldrei
léstu reiðina ná tökum á þér þegar
erfiður skilnaður gekk yfir þar
sem þú fórst út með tvær hendur
tómar. Bara enn eitt verkefnið til
að takast á við. Hugarfar þitt
gerði þig að hetju í mínum huga.
Ég gleymi því heldur aldrei hvers
lags ógnarklettur þú varst á mín-
um yngri árum er ég glímdi við
erfið mál sem kölluðu á mikinn
stuðning. Þvílíkur styrkur sem ég
hafði í þér.
Á síðustu árum hefur þér geng-
ið allt í haginn, uppskorið ríku-
lega. Þú naust lífsins með Sigur-
laugu þinni og varst tilbúinn að
njóta lífsins á seinni hlutanum. Við
vorum nýbúnir að ná sátt um fyr-
irkomulag um að Hilmar keypti
þinn hlut í skrefum til að komast
inn í fyrirtækið og það var gaman
að sjá hvað þú varst stoltur af
þessu. Pínu kvíðinn yfir því að
draga úr umsvifum þínum því þú
varst ekki tilbúinn að hætta að
vinna. Þú hafðir orð á því sjálfur
fyrir þremur vikum að þú vildir
vinna í fimm ár í viðbót. Það er
þyngra en tárum taki að hugsa til
þess að níðingsverk skuli stýra því
að jarðvist þinni sé lokið. Barna-
börnin búin að missa tækifærið á
að eiga þann frábæra afa sem þú
varst. Takk, pabbi, fyrir að vera
alltaf til staðar. Ég veit að þín bíð-
ur besta pláss á himnum.
Ólafur Ragnarsson.
Elsku pabbi minn.
Ég sit hér við tölvuna með tárin
í augunum, orðlaus en með ótal
spurningar sem ég mun líklegast
aldrei fá svör við. Annað eins ein-
tak og þig er ekki hægt að finna,
ofboðslega ljúfur, góður, hjálp-
samur, duglegur og ég gæti talið
endalaust áfram. Það var alveg
sama hvenær ég hringdi í þig þú
varst alltaf tilbúinn að tala við mig,
hlusta og koma að hjálpa mér. Ég
vildi óska þess að þú vissir hve
mörgum þótti og þykir vænt um
þig.
Ég vildi að þú vissir hve margir
eru í djúpri sorg, við börnin þín,
barnabörn, fjölskyldur okkar,
samsveitungar, vinir, vinnufélag-
ar og svona gæti ég áfram talið.
Ég vildi að þú vissir hvað ég elsk-
aði þig mikið. Ég vildi að þú vissir
hve margir sakna þín og hvað þú
varst elskaður af mörgum. Ég
vildi að þú hefðir fengið að kynn-
ast barnabörnunum betur, sér-
staklega þeim yngstu, þú hafðir
svo margt að kenna þeim.
Ég hefði ekki getað átt betri
pabba. Ég held fast í góðu minn-
ingarnar, skemmtilegu sögurnar
þínar og brandarana, minninguna
um karakterinn þinn og myndirn-
ar. Ég veit að þú heldur áfram að
fylgjast með okkur, passa upp á
okkur og ég held í vonina um að
hitta þig aftur þó að það verði nú
ekki alveg á næstu árum.
Elsku pabbi minn, nú kveðjum
við þig að sinni, ég óska þér góðrar
ferðar og vona að þér gangi sem
allra best með það sem tekur við
hjá þér. Við sjáumst einhvern tím-
ann aftur. Ég elska þig, vertu sæll
að sinni pabbi minn.
Ellen Drífa Ragnarsdóttir.
Hinn 31. mars er pabbi minn
myrtur. Dauðsfall hans kemur
okkur í opna skjöldu og skilur eftir
sig djúp sár. Pabbi var vel á sig
kominn, raunar þekki ég engan 65
ára gamlan mann sem hefur unnið
erfiðisvinnu síðan fyrir 10 ára ald-
ur í betra formi en hann. Gaf eng-
um manni eftir hvorki í vinnu né
áhugamálum sínum. Hröð yfirferð
á fjórhjóli með hóp áratugum
yngri var ekki vandamál. Ómögu-
legt var að sjá að hann væri 65 ára
gamall og gaf hann mönnum á þrí-
tugsaldri ekkert eftir í vinnu,
þvert á móti bar frekar á því að
honum þætti ekki mikið til yngri
manna koma. Pabbi var verkstjóri
af gamla skólanum. Ef einhvers
staðar þurfti að streða við mokst-
ur á möl eða steypu ofan í holu eða
hreinlega rétta af steypumót með
sleggju þá gerði hann það helst
sjálfur.
Það má vel segja að pabbi hafi
orðið maðurinn sem hann
hneykslaðist á 15 árum fyrr. Hann
vann nefnilega fyrir Markholt í
sex ár hjá Kristni Kristinssyni og
Hreini Jóhannssyni. Eins og
pabbi hneykslaðist mikið á þver-
móðskunni og vinnusemi Hreins
Jóhannssonar þegar kom að við-
líka streði endar pabbi starfsfer-
ilinn eins og hann. Þvermóðskast
ofan í skurði með handskóflu af
því honum fannst fara best á því.
Þrátt fyrir að Ragnar faðir
minn væri harður húsbóndi í
vinnu og á köflum hreinlega erf-
iður þá fór ekki fyrir því í frítím-
anum. Ef einhver stóð í afspyrnu
heimskulegum framkvæmdum
eða hreinlega aðgerðum sem svör-
uðu engan veginn kostnaði var
hann allur af vilja gerður til að að-
stoða án þess svo mikið sem ýja að
því að það væru til skynsamlegri
lausnir. Þetta gat verið í tengslum
við ferðalög, lagningu silunganeta,
leirdúfuskytterí, stangveiði, nið-
ursetningu á kartöflum inni á
Kili … Nefndu það; ef Ragnar fað-
ir minn var í fríi þá var hann til í
það og kom fyrir að hann tók sér
frí úr vinnu einungis til að taka
þátt í því.
Ragnar faðir minn var einstak-
lega verkefnamiðaður. Ef hann
stóð frammi fyrir flóknu vanda-
máli í vinnu var erfitt að ná sam-
bandi við hann þar til hann var bú-
inn að leysa það í huganum. Þrátt
fyrir að Ragnar faðir minn hefði á
sínum tíma fengið algjörlega nóg
af vélamennsku hafði hann alltaf
gaman af að geta gripið í vél.
Hann fluttist til Reykjavíkur 2001
og líkaði veran ágætlega. Okkur
systkinunum leyndist þó aldrei að
hugur hans lá alltaf heim í Bisk-
upstungur og sérstaklega heim að
Gýgjarhóli. Hann bjó alltaf í
Tungunum í huganum. Tengsl
hans við fólkið þar slitnuðu aldrei
og nýtti hann hvert tækifæri til að
vera eins mikið þar og mögulegt
var. Hann yrði sjálfur klökkur ef
hann sæi hve mikið gengi á og
hvað þurfti að gerast til að koma
jarðarför hans saman. Kvenfélag
Biskupstungna hefur ekki fram-
kvæmt minna en kraftaverk og
björgunarsveitin hefur líka verið
innan handar. Einnig er næstum
hver og einn einasti Tungnamaður
búinn að bjóða okkur systkinum
fram aðstoð með hvað sem er og
hvenær sem er. Alveg er ég með
það á hreinu að faðir minn yrði
hissa og klökkur yfir samstöðunni
og samhugnum sem gengið hefur
yfir sveitina.
Ingi Rafn Ragnarsson.
Fyrir um það bil fimm árum
fréttum við úti í bæ að líklega væri
Sigurlaug systir farin að skjóta
sér í strák í kórnum og hefði verið
í nokkurn tíma. Þetta fór allt hægt
og hljótt fram eins og þeirra takt-
ur var. Síðan var Ragnar loksins
kynntur fyrir okkur og stuttu síð-
ar fórum við öll í áttræðisafmæl-
isferð pabba. Þessa helgi náðum
við að kynnast Ragnari sem þægi-
legum í umgengni, viðræðugóðum
við alla, hvort sem viðmælandinn
var barn, unglingur eða gamal-
menni, og sjaldan komu upp mál-
efni sem hann sýndi ekki áhuga.
Vegna vinnu þeirra var oft langur
tími sem þau sáust ekki en stund-
irnar á milli vel nýttar, oft með
ferðum í bústað, til útlanda, á tón-
leika eða bara í fjölskyldukaffi.
Ragnar sýndi foreldrum okkar
mikla virðingu og hafði pabbi
gaman af því að spjalla við hann
hvort sem var um húsbyggingar,
framkvæmdir eða búskap, enda
þekkti Ragnar vel þau málefni.
Sigurlaugu systur, dætrum og
fjölskyldum Ragnars vottum við
okkar dýpstu samúð og þökkum
fyrir að hafa kynnst hógværum og
góðum manni sem Ragnar var.
Svava, Erna Björk og
fjölskyldur.
Í dag kveð ég góðan vin minn,
Ragnar Lýðsson. Við kynntumst í
Brokkkórnum fyrir um 10 árum.
Það var bjart yfir Ragnari þó að
hann hafi verið frekar dulur mað-
ur og ekki margmáll þá fann mað-
ur hlýjuna og góðmennskuna sem
einkenndi hann en það var einmitt
notaleg nærvera Ragnars sem ég
tók fyrst eftir. Síðar átti ég eftir að
kynnast honum betur þegar hann
og Sigurlaug vinkona mín og kór-
félagi okkar Ragnars hófu sam-
band. Það var bæði ljúft og gaman
að fylgjast með því hvernig þau
kynntust og náðu saman. Þau
drógu fram allt það góða í hvort
öðru og var umhyggjusemi þeirra
í garð hvort annars einlæg og fal-
leg. Fyrsta sumarið þeirra saman
vann Sigurlaug sem skálvörður í
Álftavatni. Ragnar gaf Sigurlaugu
sinni hlýja dúnsæng áður en hún
fór á fjöll svo henni yrði ekki kalt.
Ragnar kom svo stuttu seinna í
Álftavatn brunandi á fjórhjólinu
með fullt af allskonar góðgæti.
Það vakti sérstaka aðdáun kær-
ustunnar hvað öllu var haganlega
komið fyrir á hjólinu. Seinna áttu
þau eftir að ferðast töluvert sam-
an og þau höfðu stefnt að því að
gera meira af því í framtíðinni en
það var það sem Ragnar dreymdi
um að gera meira af þegar um
hægðist hjá honum. Hann langaði
að ferðast meira um landið með
Sigurlaugu og undirbjó hann sig í
huganum með því að lesa Vega-
handbókina. Eitt af því sem þau
gerðu mikið af var að fara í sum-
arbústað, tvö ein þar sem þau gátu
átt sinn tíma fjarri öllu áreiti. Þar
gátu þau notið samverunnar,
borðað góðan mat, farið í göngur
og lesið bækur. Eitt sinn voru þau
veðurteppt í sumarbústað og þá
notuðu þau tímann vel og komu
hringtrúlofuð til baka og því var
gifting á næsta leiti.
Ég hef átt margar góðar stund-
ir með Sigurlaugu og Ragnari. Í
gegnum tíðina höfum við hist í
morgunkaffi þar sem Ragnar fór á
kostum við lummubakstur. Hann
var einstaklega laginn við það að
baka lummur eins og svo margt
annað.
Ragnar var mikill klettur í lífi
vinkonu minnar og dætra hennar
sem syrgja núna kæran vin. Elsku
Sigurlaug, missir þinn er mikill.
Ég vil votta börnum Ragnars
og aðstandendum innilega samúð
mína.
Guð blessi minningu Ragnars
Lýðssonar.
Helga Björg Barðadóttir.
Ragnar Lýðsson
 Fleiri minningargreinar
um Ragnar Lýðsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.