Morgunblaðið - 15.05.2018, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. MAÍ 2018
✝ Helga ÁslaugÞórarinsdóttir
var fædd í Reykja-
vík 14. júlí 1927.
Hún lést mánudag-
inn 23. apríl 2018.
Hún var dóttir
hjónanna Ingi-
bjargar Guðmunds-
dóttur húsmóður, f.
4.1. 1900, d. 20.6.
1989, og eigin-
manns hennar,
Þórarins Magnússonar skó-
smiðs, f. 29.3. 1895, d. 18.3. 1982.
Systkini Helgu voru Guðmundur
isútvarpinu og Sjúkratrygg-
ingum Íslands en fór síðan í
Kennaraskólann og útskrifaðist
sem handavinnukennari 1963.
Þá hóf hún störf í Öldutúnsskóla
í Hafnarfirði og vann þar í 25 ár
en kenndi samhliða námi í
Kvennaskólanum og síðar svo í
Hagaskóla. Helga var virkur fé-
lagi í Þjóðdansafélaginu og
kenndi þar dans í áratugi. Helga
starfaði einnig mikið í Farfugl-
um, Heimilisiðnaðarfélaginu
o.fl. félagasamtökum. Hún hafði
unun af ferðalögum, hvort sem
var innanlands, í Þórsmörk eða
berjamó fyrir norðan, eða utan,
og hafði farið til 48 landa og
tvisvar kringum hnöttinn. Helga
var ógift og barnlaus.
Helga Áslaug verður jarð-
sungin frá Háteigskirkju í dag,
15. maí 2018, klukkan 15.
íþróttakennari, f.
24.3. 1924, d. 29.11.
1996, Magnús,
smiður og síðar
sviðsstjóri Þjóðleik-
hússins, f. 4.1. 1926,
d. 11.6. 1996, Guð-
björg Ólína ritari, f.
30.11. 1929, d. 13.7.
2016, og Þuríður
Þórarinsdóttir hús-
móðir, f. 10.3. 1932,
d. 26.7. 2017.
Helga útskrifaðist frá
Kvennaskólanum í Reykjavík
1945 og fór þá að vinna hjá Rík-
Helga frænka kvaddi sátt síð-
ust af systkinum sínum og búin
að eiga góða og viðburðaríka ævi.
Hún var vel lesin, mikið sigld og
virk kona. Miðað við konur af
hennar kynslóð hafði hún ferðast
óvenjumikið bæði innan og utan-
lands og tekið þátt í ótal ráð-
stefnum, þingum, námskeiðum
og hverju því sem hennar fjöl-
breyttu áhugamál tengdust. Hún
var ákveðin kona, ekki allra, en
vinamörg og lét ekkert stoppa sig
í því sem hún hafði ákveðið að
gera sem kristallaðist í að fara á
níræðisafmælinu sínu í Þórsmörk
og smala í fulla rútu af fólki af því
að hún var ekki búin að kveðja
mörkina og Slyppugilið. Hún
samsamaði sig ekki við sína kyn-
slóð, taldi sig eiga meira sameig-
inlegt með fólki í kringum fer-
tugt. Það var þessi trú og
lífskraftur sem kom henni alltaf
aftur á lappirnar þó að hún fengi
slag, mjaðmagrindarbrotnaði eða
hvað það var. Hún var mikill
Borgfirðingur þó að hún hefði al-
ið manninn í Reykjavík fram yfir
áttrætt og bar sterkar taugar til
upprunasveitar fjölskyldunnar.
Síðustu mánuðir og ár hafa
verið henni erfið þar sem hún
fann vanmátt sinn og að skrokk-
urinn væri að eldast þó að hug-
urinn héldist ferskur og var nú í
lokin tilbúin að slaka á og gefa sig
svefninum langa á vald. Megi hún
hvíla í friði.
Sigrún Björg Þorgrímsdóttir.
Hún Helga okkar Þór hefur
kvatt þetta líf. Hún átti langt og
fjölbreytt líf. Helga var Farfugl í
orðsins fyllstu merkingu. Hún
var virkur félagi í Farfuglafélag-
inu og ferðaðist mikið erlendis á
þeirra vegum og tók þátt í mörg-
um alþjóðlegum mótum. Hún
gekk í Kvennaskólann í Reykja-
vík og skaraði fram úr í handa-
vinnu.
Hún fór að vinna hjá Trygg-
ingastofnuninni og færði sig síð-
an yfir til útvarpsins í Útvarps-
húsið við Austurvöll. Þá fór hún í
Kennaraskólann og gerðist síðan
handavinnukennari.
Hún var ein af stofnendum
Þjóðdansafélags Reykjavíkur
1951. Hún fór strax í fyrsta sýn-
ingarflokk félagsins enda góður
dansari.
Hún fylgdist vel með öllu sem
fram fór í félaginu og tók þátt í
sýningum og gerðist danskenn-
ari. Hún fór með í flestar sýn-
ingar erlendis. Þjóðdansafélagið
tók þátt í samstarfi Norðurlanda
um þjóðdansa, músík og búninga.
Fyrsta ferð félagsins var á al-
þjóðlegt mót í þjóðdönsum 1955.
Helga var með í þeirri ferð.
Næsta ferð var á Norðurlanda-
mót í Osló 1963. Þá voru saum-
aðir íslenskir þjóðbúningar á alla
herrana og það voru saumaðir 6
faldbúningar og nokkrir upphlut-
ir af eldri gerð (19. aldar) og
Helga saumaði sinn faldbúning.
Þetta var í fyrsta sinn sem eldri
gerðir af íslenskum þjóðbúning-
um (eftirgerðir) voru kynntar og
vöktu þær mikla athygli. Eftir
Norðurlandamótin 1966 og 1970
var farið í Evrópuferð og sýnt í
Þýskalandi, Hollandi, Belgíu,
Austurríki og Ungverjalandi.
Seinna var farið til fleiri Evrópu-
landa.
Meðan Þjóðdansafélagið var
með árlegar vorsýningar kenndi
Helga erlenda dansa og lagði sig
fram um að hafa allt sem réttast.
Hún fékk dansara til að taka þátt
í samstarfi um gerð búninganna,
því reynt var að dansa í búning-
um frá viðkomandi landi, þannig
njóta dansarnir sín best. Þegar
sýndir voru dansar frá Panama
og Suður-Ameríku þurfti oft að
útbúa blómaskreytingar og
kransa. Helga var óþreytandi í
þessu öllu. Hún fór til Japans og
þá voru sýndir japanskir dansar í
japönskum búningum. Einn dans
var frá Mexíkó, dansaður af átta
herrum, allir þurftu að styðja sig
við staf því þetta var öldungad-
ans og allir í eins búningum.
Helgu langaði að halda upp á
90 ára afmælið í Þórsmörk, hún
fékk rútu og tókst að framkvæma
það. Þetta var eftirminnileg ferð,
þrátt fyrir rigningu.
Það var punkturinn yfir i-ið að
fá að vera með í þeirri ferð.
Nú er skarð fyrir skildi á
mörgum sviðum og við eigum eft-
ir að sakna hennar. Blessuð sé
minning hennar og við sem höf-
um starfað með henni á ýmsum
sviðum vottum aðstandendum
dýpstu samúð.
Dóra G. Jónsdóttir.
Það eru orðin mörg ár síðan
við Helga hittumst fyrst. Þátt-
taka í dansi með Þjóðdansafélagi
Reykjavíkur leiddi okkur saman
og síðar meir þegar hún gerðist
handavinnukennari.
Helga vann alla tíð mikið og
óeigingjarnt starf fyrir
Þjóðdansafélag Reykjavíkur.
Hún var góður danskennari og
listakona við að sauma íslenska
búninga. Hún kunni ógrynni af
erlendum þjóðdönsum og lagði
sig mjög eftir að vita sem mest
um íslensku vikivakana, vefara-
dansinn og gömlu dansana svo
eitthvað sé nefnt. Margvísleg
tónlist þurfti að vera til svo hægt
væri að kenna bæði börnum og
fullorðnum erlendu dansana og
ekki miklir peningar hjá Þjóð-
dansafélaginu til að greiða hljóð-
færaleikurum við danskennsluna,
svo að við Helga tókum okkur til
og söfnuðum erlendu þjóðlögun-
um inn á segulbandsspólur,
flokkuðum tónlistina eftir því
hvort nota ætti spólurnar við
barnakennslu eða fyrir fullorðna.
Fleiri eftirmiðdaga sátum við á
stofugólfinu heima hjá mér við
þessa vinnu, sem var að sjálf-
sögðu sjálfboðavinna sem gæti
nýst hjá Þjóðdansafélaginu.
Veturinn 1962–1963 fórum við
að leggja leið okkar ásamt fleir-
um á Þjóðminjasafnið þar sem
Elsa Guðjónssen sá um gömlu ís-
lensku búningana. Til stóð að við
tækjum þátt í norrænu þjóð-
dansamóti á vegum Þjóðdansafé-
lagsins vorið 1963 og nú skyldu
bæði herrar og dömur
klæðast þjóðbúningum eins og
þeir hefðu verið á 18. og 19. öld.
Við fengum aðstoð frá Elsu til að
skoða gömlu búningana, tókum
upp snið og teiknuðum upp
mynstur og í framhaldi af því fór
Helga að knippla blúndur, spjald-
vefa bönd, sauma blómstursaum
og baldera. Hún varð snillingur í
allri þessari gömlu handavinnu
og síðan hefur hún gefið Þjóð-
dansafélaginu kyrtilbúninga og
fleiri búninga og búningshluta
sem hún vann sjálf. Hún sá líka í
mörg ár um viðhald og útleigu á
búningum félagsins. Hún gat líka
alltaf tekið fyrirvaralaust að sér
að stjórna dansæfingum því að
hún kunni dansana sem verið var
að æfa hvort sem þeir voru ís-
lenskir eða erlendir. Ef við Jón
tókum að okkur smá danssýning-
ar innan þeirra félaga sem við
höfum unnið með, gátum við allt-
af leitað til Helgu og hún kenndi
okkur hvort sem það var fransk-
ur menuett, grískir dansar eða
sænski uxadansinn og auðvitað
skaffaði hún okkur tónlistina líka.
Þetta var ómetanlegt fyrir okkur
að geta alltaf leitað til Helgu.
Á áttunda áratug síðustu aldar
fór Helga með okkur Jóni í eft-
irminnilega gönguferð um
Hornstrandafriðland. Við Jón
vorum með börnin okkar 8 og 14
ára og vorum 6 fullorðin saman.
Á þeim tíma voru bakpokarnir
með grind og svefnpokarnir
teppispokar, lítið um þurrmat og
regngallarnir þungir, við vorum
því með þungar byrðar. Þetta var
vikuferð að mestu í þoku og rign-
ingu, en Helga var reynd ferða-
kona og var okkur mikill styrkur,
alltaf í góðu skapi, þrekmikil og
ráðagóð.
Við höfum átt margar góðar
stundir með Helgu bæði hérlend-
is og erlendis til dæmis á norræn-
um þjóðdansamótum og þökkum
henni þær góðu stundir og ómet-
anlega vináttu.
Blessuð sé minning hennar,
Matthildur Guðmundsdóttir.
Helga Áslaug
Þórarinsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar
Elsku pabbi, tengdapabbi og
afi okkar hefur nú kvatt okkur
eftir erfið veikindi sl. ár. Hans er
sárt saknað enda var hann ætíð
ljúfur og góður félagi. Það var
alltaf stutt í brosið og kímnina
hjá honum enda var hann alls
staðar vel liðinn þar sem hann
vann og var í gegnum tíðina.
Hann var alltaf þekktur sem
mikill snyrtipinni og lagði mikið
á sig til að hafa hlutina í röð og
reglu. Það er ljúft að minnast
þess að hann hafi upplifað draum
sinn að eignast mótorhjólið sitt á
sínum síðustu og bestu árum.
Hann talaði mikið um hjólið sitt
og naut þess að hjóla og pússa
tryllitækið.
Þar fyrir utan var golfið hon-
um hugleikið og þar fann hann
sig vel og átti góðar stundar í
góðra vina hópi.
Það er skrýtið að hugsa aftur í
tímann og rifja upp allar góðar
minningar sem við áttum saman.
Þú varst alltaf greiðvikinn og til í
að hjálpa börnunum þínum sem
þú varst svo stoltur af. Það
hrannast að sjálfsögðu upp góð-
ar minningar um góðan og
traustan mann sem nú hefur
kvatt okkur. Maður yljar sér við
þessar minningar með söknuði
en gerir sér um leið grein fyrir
að ekkert varir að eilífu og það
er þess virði að njóta allra góðra
stunda.
Við áttum margar góðar
stundir saman í sumarbústaðn-
um sem var þér mjög kær og það
var gaman að sjá brosið þitt þeg-
ar við vorum að rifja upp um
daginn þegar sundlaugin uppi í
bústað var sett niður og við héld-
um að þú og Guðmundur hefðuð
orðið undir lauginni þegar hún
féll niður í skurðinn.
Þér leiddist nú aldrei að stríða
örlítið og hlóst ávallt dátt þegar
það gekk upp, enda stutt í húm-
orinn og kímnina.
Það var því mjög erfitt að
horfa upp á þig svona veikan og
missa þar með alla hæfni til að
vera þú sjálfur eða eins og við
þekktum þig áður. Undir niðri
var alltaf stutt í brosið og auð-
velt að fá þig til að hlæja og hafa
gaman.
Það er klárt í okkar huga að
nú sért þú, elsku pabbi, tengda-
pabbi og afi okkar, kominn á
betri stað þar sem þú getur
strítt pínulítið og notið þess að
vera eins og þér leið best.
Megi góður guð styrkja
mömmu í sorg sinni og alla ást-
vini.
Læt fylgja ljóð sem ég samdi
síðustu dagana sem við sátum
hjá þér.
Nú Drottinn leiðir þina hönd
og drúpir höfði í blíðri bæn.
Þú ferð nú brátt um draumalönd
svífandi á englavæng.
Við kveðjum þig með þökk í hjarta
fyrir allt hið góða og blíða.
Von í brjósti og minningin bjarta
vakir milli stunda og stríða.
Guð þig geymir með sorg í hjarta
gætir þinna gæfuspora.
Þú þráir hvíld og sól svo bjarta
þú lífið kveður, þá fer að vora.
Guðmundur Ásgeirsson,
Birna Ívarsdóttir Sandholt
og börn.
Mig langar til þess að kveðja
þig með nokkrum orðum, elsku
tengdapabbi. Áttum við ófáar
stundir saman og er ég afar
þakklát fyrir þær. Mín fyrstu
kynni af Geira voru í Tún-
hvamminum, Geiri stóð í anddyr-
inu og heilsaði mér, ég hugsaði:
Rosalega lítur hann vel út, enda
einkenndi snyrtimennskan hann
um alla tíð. Sumarbústaðurinn
var staður þar sem fjölskyldan
varði mörgum stundum saman.
Geiri kenndi mér að þrífa sund-
laugina og vörðum við mörgum
stundum út við sundlaugarpall
og áttum góðar samræður. Geiri
gat verið mjög hlýr og miðlað
góðum ráðum ef eitthvað bjátaði
á. Geiri var mikill húmoristi og
gat nú hlegið mikið að stærðinni
minni og banvæna heyrnar-
leysinu mínu. Brosið þitt mun
lifa ávallt með mér. Barnabörnin
voru mjög hrifin af afa sínum
enda var hann afar góður við
þau. Þegar sjúkdómurinn herj-
aði á Geira, þá óttaðist ég oft að
hann myndi gleyma mér, en
raunin varð ekki sú og það
gladdi mig mikið. Geiri sýndi
mér og mínu námi mikinn áhuga.
Elsku Geiri, þú kenndir mér
margt. Snyrtimennskuna og þitt
einstaka jafnaðargeð tek ég al-
veg til fyrirmyndar. Ég vil þakka
þér fyrir allar yndislegu sam-
verustundirnar, minning um þig
mun ávallt lifa í hjarta mínu.
Laufey Guðmundsdóttir
og fjölskylda.
Kæri tengdafaðir.
Mér er mjög minnisstætt þeg-
ar við hittumst fyrst í Tún-
hvamminum haustið 2006. Þú
tókst á móti mér opnum örmum,
handtak þitt hraustlegt og vina-
legt. Léttur, skemmtilegur, með
húmorinn í lagi. Hélst með réttu
liði í ensku knattspyrnunni.
Verra með Fram. Áttir mótor-
hjól, leðurvesti í mótorhjóla-
klúbbi. Einstakur maður.
Samverustundirnar urðu fjöl-
margar og samræðurnar fjörleg-
ar. Þú varst sögumaður góður,
áttir margar sögur af prakkara-
sögum þínum enda stríðnispúki
mikill. Hlátur þinn smitandi, sást
alltaf spaugilegu hliðarnar á
málunum. Varst vel inni í öllum
málum, misstir ekki af frétta-
tíma og fylgdist vel með okkur
öllum.
Þú varst okkur ávallt hjálp-
legur þegar við þurftum að út-
rétta eitthvað. Alltaf bauðstu
fram aðstoð og varst vinnusam-
ur, til dæmis þegar við byggðum
okkar hús á Hafravöllum. Það
voru eftirminnilegar stundir og
mikið hlegið. Þú varst hafsjór
þekkingar og veittir góð ráð.Við
getum seint þakkað alla þá að-
stoð sem þú veittir okkur.
Þú varst börnum okkar Hildar
góður afi. Fylgdist vel með hvað
þau væru að gera og varst dug-
legur að spyrja þau spjörunum
úr. Þau voru dugleg að heim-
sækja þig, bæði í Túnhvamminn
og á Ísafold. Þau eiga dýrmætar
miningar um þig sem við munum
varðveita í sameiningu.
Elsku Vala, þú stóðst eins og
klettur við hlið Ásgeirs í hans
veikindum. Megi góður guð veita
þér og fjölskyldunni allri styrk.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherj-
ardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Þinn tengdasonur,
Bjarni Friðrik Jóhannesson.
Elsku afi okkar, takk fyrir all-
ar góðu stundirnar saman og allt
sem þú gafst okkur. Þú varst
góður, hjálpsamur og skemmti-
legur. Við söknum þín og elsk-
um. Guð geymi þig og varðveiti.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku amma, við munum
passa þig vel og umvefja þig ást
og hlýju um ókomin ár.
Þín afabörn,
Valgerður Tinna,
Þóra Margrét og
Jóhannes Ásgeir.
Elsku fallegi brosmildi frændi
minn, Ásgeir. Sorgarfregn barst
okkur nýlega, um andlát Geira.
Þó svo að hann hafi átt við erfið
veikindi að stríða um allnokkurt
skeið kemur slík fregn einhvern-
veginn manni að óvörum. Þó
ekki hvað síst finnst mér Geiri
hafa horfið í svefninn langa allt
of ungur. Svo ég tali nú ekki um
óréttlætið sem mér finnst fólgið í
því að honum hrakaði stöðugt og
veiktist svo illa sem raun bar
vitni.
Það sem ræður líklega hvað
mestu um hamingju hvers
manns er samferðafólkið. Hvort
sem um er að ræða nánustu fjöl-
skyldu, vini eða samferðafólk.
Góð samskipti, glaðværð, vænt-
umþykja og áhugi fyrir viðfangs-
efnum hvers og eins eru dæmi
um ákjósanlega eiginleika sem
prýddu Geira. Ekki má gleyma
brosinu sem var svo einlægt og
sjarmerandi. Í þessu brosi var
einhver ógleymanleg hlýja og
væntumþykja sem virtust engin
takmörk sett. Geiri var ávallt
hress og kátur með einstakt
jafnaðargeð sem hafði mótandi
áhrif á alla sem hann umgekkst.
Vala mín, börnum ykkar,
barnabörnum og fjölskyldum
ykkar sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Já þannig endar lífsins sólskinssaga!
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðmundsson)
Takk fyrir fallega góða brosið
þitt og glettnina, Geiri minn.
Selma Katrín
Albertsdóttir
Ljúfur og brosmildur. Hlýr og
góður. Hvers manns hugljúfi.
Heill og sannur.
Þetta og svo margt annað
prýddi hann Ásgeir Sumarliða-
son, sem ávallt var nefndur
Geiri, sem nú hefur kvatt þessa
jarðvist eftir erfið veikindi um-
liðin ár.
Eðliskostir hans Geira birtust
í öllum hans orðum og gerðum.
Hann var einfaldlega gegnheill
sómamaður. Það er gott að vera í
samskiptum við slíkt fólk. Það
gerir umhverfi sitt, fólkið í
kring, svo miklu betra. Þess
vegna sóttist fólk eftir því að
eiga hann að vini og geta glaðst
og grátið með honum í samfélagi
daganna. Börnin sem allt sjá og
skilja, þau áttuðu sig líka á þess-
um sannleika og sóttu í fé-
lagsskap Geira og hann í þeirra.
Barnvænn var hann svo eftir var
tekið.
Ég átti þess kost að eiga góð
og regluleg samskipti við Geira í
gegnum elskulega eiginkonu
hans, Valgerði Guðmundsdóttur,
Völu. Við Vala erum kærir vinir
og gamlir samstarfsmenn úr Al-
þýðuflokknum forðum daga.
Það var oft stormasamt í
hafnfirskri pólitík á árum áður
og forystufólk þurfti að hafa
sterk bein til að standast álag og
storma. Það gerði Vala svo eftir
var tekið; ávallt föst fyrir og
ákveðin. En á sama hátt var svo
gott fyrir hana að eiga athvarf í
mjúkum og góðum Geira heima
fyrir, sem allt vildi fyrir hana
gera.
Enda var þeirra hjónaband á
kletti byggt og gagnkvæm virð-
ing og væntumþykja til staðar.
Hugur minn er ekki síst hjá
Völu, minni góðu vinkonu, sem
syrgir og saknar sárlega ástvin-
ar í stað.
Við hjónin verðum því miður
erlendis, þegar Geiri verður
kvaddur hinstu kveðju, en hugur
okkar verður hjá eftirlifandi;
Völu, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum nákomn-
um.
Ásgeir Sumarliðason var
drengur góður.
Góður guð blessi minningu
hans um ókomna tíð og líkni
eftirlifendum.
Guðmundur Árni
Stefánsson.