Morgunblaðið - 26.06.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. JÚNÍ 2018
Mig langar að
minnast kærs vin-
ar, Sigurbjörns
Kristinssonar eða
Sidda eins og hann var oftast
kallaður.
Ég hitti Sidda og Eddu fyrst
fyrir réttum þrjátíu árum þegar
ég kynntist Magga einkasyni
þeirra. Strax var mér tekið opn-
um örmum af þeim sómahjónum
og var mér fljótt boðið í hádeg-
ismat til þeirra á sunnudegi en
þar svignaði borðið undan mat
og þannig var það alla tíð. Edda
sá vissulega alltaf um veiting-
arnar en hlutur Sidda var þó
mikilvægur þar sem hann teikn-
aði ávallt upp borðið eins og
hann sagði sjálfur í gamansöm-
um tón. Eftir að Maggi dó langt
fyrir aldur fram hefur vinátta
okkar haldist og alltaf var gott
að koma til þeirra í Stigahlíðina.
Þau sýndu mér og því sem ég
tók mér fyrir hendur áhuga og
spurðu frétta.
Siddi hafði gaman af því að
rifja upp skemmtilegar sögur og
áttum við nokkrar góðar sem við
hlógum að reglulega í gegnum
Sigurbjörn Ó.
Kristinsson
✝ Sigurbjörn Ó.Kristinsson
fæddist 12. júlí
1927. Hann lést 17.
júní 2018.
Útför Sigur-
björns fór fram 25.
júní 2018.
árin eins og þegar
við hittumst í New
York og fórum á
fínan veitingastað í
boði Sidda sem
gleymdi þó að
skrifa undir visa-
nótuna og var eltur
út á götu af þjón-
inum. Það var líka
gaman þegar hann
dró fram nikkuna
sína og spilaði.
Þegar ég eignaðist mína fjöl-
skyldu tóku þau henni með
væntumþykju og hlýju. Siddi
var yfirleitt kátur og allt fram
til síðustu stundar hélt hann
gamanseminni og gríninu þó
heilsunni hrakaði. Hann var
heppinn að eiga Eddu sína að en
hún stóð eins og klettur við hlið
hans og dekraði við hann á allan
hátt.
Nú hefur Siddi fengið hvíld-
ina og er ég viss um að Maggi
hefur tekið vel á móti honum.
Ég bið góðan Guð að geyma
Sidda og styrkja Eddu, Magn-
hildi og fjölskylduna alla á þess-
ari kveðjustundu.
Við Þór og börnin okkar
þökkum Sidda fyrir allt.
Margrét Tómasdóttir.
Elsku Siddi minn,
Þú varst einstakur maður
sem mér þótti gríðarlega vænt
um. Þið Edda eruð mér svo kær
og það er erfitt að hugsa til þess
að þú sért farinn, enda voruð þið
mér sem amma og afi.
Það var aldrei dauð stund í
kringum þig og ég tel mig vera
gríðarlega lánsama að hafa
fengið að þekkja þig og um-
gangast. Þú varst einn besti
maður sem ég þekkti, enda með
hjartað á réttum stað og gott
skopskyn. Það var hægt að
spjalla við þig um allt milli him-
ins og jarðar, en sérstaklega var
þó gaman að spjalla um fótbolta
og heyra sögur frá fortíðinni,
helst með heitt súkkulaði á
kantinum.
Ást eins og þín og Eddu er
vandfundin og það sást langar
leiðir að þú sást ekki sólina fyrir
henni.
Við vitum bæði hvað hún er
sterk, enda stóð hún vaktina
með þér í blíðu og stríðu, til
hinstu stundar, eins og hetja.
Ég mun ávallt minnast góðra
stunda með þér og Eddu í Stiga-
hlíðinni, þar sem allir í kringum
þig hlógu sig máttlausa.
Þú varst mér svo kær og það
er erfitt að hugsa til þess að fá
ekki að hlæja með þér aftur, en
ég veit að þú ert kominn á betri
stað, og nú fáið þið Maggi þinn
að njóta samveru hvor annars.
Það er ein setning sem lýsir
tilveru þinni ansi vel, Siddi
minn, og hún stendur á bolla
sem þú átt – „Færri fá en vilja’“.
Þú varst einstakur maður, Siddi
minn. Takk fyrir allt.
Þín,
Jórunn María.
Með Sidda er genginn einn
prúðasti maður sem ég hef
kynnst, en líka maður hjarta-
hlýr og gamansamur. Svo lengi
sem ég man að heita má var
hann partur af tilveru minni,
kvæntur Eddu æskuvinkonu
móður minnar.
Ófá eru skiptin sem ég hef frá
barnsaldri notið góðvildar og ör-
lætis Eddu og Sidda á heimili
þeirra í Stigahlíð eða í heim-
sóknum þeirra.
Vinátta okkar í fjölskyldunni
við Magga heitinn og Magnhildi
dóttur þeirra og fjölskyldu
hennar er líka dýrmæt þegar
hugurinn hvarflar til liðinna
stunda.
Við Steini, eldri bróðir minn,
bjuggum eitt sinn um skeið á
heimili Eddu og Sidda í Stiga-
hlíð meðan foreldrar okkar voru
í utanlandsferð. Mikill ljómi hef-
ur alltaf verið yfir þeim tíma í
endurminningunni. Þótt veikindi
væru farin að taka sinn toll hjá
Sidda síðast þegar við hittumst
var hann sama persónan og
fyrr, glaðlegur og jákvæður og
minnugur á það sem máli skipt-
ir.
Sagt er að Jón Ögmundsson
biskup hafi eitt sinn sagt um
fósturföður sinn, Ísleif Gizurar-
son biskup, er rætt var um
mannkosti: „Þá kemur mér
hann í hug, er ég heyri góðs
manns getið, hann reyndi ég svo
að öllum hlutum.“ Þessi sömu
orð vil ég leyfa mér að hafa um
Sidda.
Við Vaka og fjölskyldan öll
biðjum góðan Guð að styrkja
Eddu og Magnhildi og fjöl-
skyldu hennar og blessa minn-
ingu Sidda.
Guðmundur
Magnússon.
Sporin eru þung
því skarð hefur
myndast í fjölskyld-
unni. Elsku systur-
sonur minn, Kristján Steinþórs-
son, hefur sofnað svefninum
langa.
Fallegur, ljúfur, góður
mömmudrengur og bráðgreindur
eru orð sem koma upp í hugann
þegar ég hugsa um systurson
minn Kristján. Mín fyrsta minn-
ing um hann er þegar hann var
ekki nema nokkurra daga gamall.
Hann var nýkominn í heiminn
þegar mamma hans þurfti að fara
með hann á spítalann af því hann
var veikur. Ég man eins og það
hafi gerst í gær. Ég horfði á hans
litla fallega andlit og strauk hon-
um um ennið, augabrúnirnar svo
fallega mótaðar og dökkar. Fal-
legt barn.
Kristján var ekki orðinn fjög-
urra ára þegar amma hans sagði
mér að hann væri farinn að lesa.
Ég var ekki sannfærð, ömmurnar
eru stundum svo ýkt stoltar,
hugsaði ég.
Það var ekki fyrr en ég hitti
konu sem hafði passað hann í
leikskólanum og fór að segja mér
að Kristján gæti lesið fyrir hina
krakkana í leikskólanum að ég
varð sannfærð.
Skólaganga Kristjáns gekk
vel. Kristján var yfirburðanem-
andi. Hann var alltaf með hæstu
einkunn í bekknum, sleppti 8.
bekk í grunnskólanum en var
samt sem áður með bestu ein-
Kristján
Steinþórsson
✝ Kristján Stein-þórsson fædd-
ist 28. janúar 1992.
Hann lést 9. júní
2018.
Útför Kristjáns
fór fram 20. júní
2018.
kunnirnar. Bráð-
greindur drengur.
Allir svo stoltir, sér-
staklega mamman.
Kristján elskaði
að vera með fjöl-
skyldunni og var al-
gjör mömmukarl,
hennar augasteinn.
Svo kær var Krist-
ján systur sinni,
Guðrúnu Tinnu, að
hún lét frumburð
sinn heita í höfuðið á honum og
mikið var Kristján stoltur og
glaður þegar hann tók lokið af
kassanum sem innihélt kökuna
og nafnið blasti við. „Í alvöru?!“
sagði hann og gleðin skein úr
augum hans. Besti vinur Krist-
jáns var Viktor, bróðir hans, sem
undirstrikar enn fremur ást hans
til fjölskyldunnar. Kristján var
tilbúinn að standa vörð um litlu
systur sína, Söndru. Eitt sinn
þegar Sandra var lítil lenti hún
upp á kant við frænda sinn. Þá
reiddist stóri bróðir, það skyldi
enginn meiða litlu systur. Krist-
ján brást við eins og sannur bróð-
ir.
Kristján, fallegur, ljúfur og
góður drengur. Það skarð sem
hefur myndast í fjölskyldunni
mun ekki verða bætt.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Elsku Kristján frændi. Hvíldu
í friði. Megi Guð styrkja þína
elsku fjölskyldu á þessum erfiðu
tímum.
Elsku Dagbjört systir, Tinna,
Sandra og Viktor. Okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Svanborg og fjölskylda.
Ég var svo
heppin í lífinu að fá
að eiga hana Ellu
sem systur. Ella
var stóra systir mín og mín fyr-
irmynd í svo mörgu.
Ég leit alltaf upp til hennar
og bar mikla virðingu fyrir
henni. Hún var alltaf svo ljúf,
dugleg og með mikið jafnaðar-
geð. Þrátt fyrir að ég litla
stelpan reyndi stundum á þol-
inmæði Ellu tók hún mér alltaf
svo vel og sýndi mér mikla
hlýju. Þannig man ég sam-
skipti okkar þegar ég var
barn. Ég man eftir því þegar
Ella systir fór í húsmæðraskól-
ann og hvað hún kunni mikið
eftir þá dvöl.
Alltaf svo myndarleg í hönd-
unum. Ég var staðráðin í að
fara einnig í slíkan skóla en þó
varð ekki af því þar sem ég
byrjaði ung að eiga börnin mín.
Samband okkar Ellu hefur
alltaf verið mjög gott. Heim-
sóknir á Akranes, heimsóknir í
Grundarfjörð.
Við dvöldum saman tvö sum-
ur með börnin okkar á æsku-
heimili okkar á Eiði meðan eig-
inmenn okkar stunduðu sjóinn.
Börnin okkar hafa alltaf náð vel
saman og góður samgangur á
milli þeirra.
Ella var svo heppin að eign-
Elínborg
Kristjánsdóttir
✝ Elínborg Krist-jánsdóttir
fæddist 13. júlí
1933. Hún andaðist
28. maí 2018.
Útför Elínborgar
fór fram 21. júní
2018.
ast hann Trausta
sem lífsförunaut.
Þau voru mjög ná-
in og samstillt alla
tíð. Milli okkar var
alltaf náinn vin-
skapur og eigin-
menn okkar nutu
þess oft að horfa á
boltann með til-
heyrandi látum og
á meðan prjónuð-
um við.
Ella studdi mig alltaf mjög
mikið og þegar ég var að fjölga
mannkyninu tók hún hluta af
börnunum mínum og leyfði
þeim að vera í sumardvöl á
Akranesi.
Þau minnast þess tíma með
mikilli gleði og ég með miklu
þakklæti.
Þegar við vorum báðar orðn-
ar ekkjur hittumst við reglu-
lega og prjónuðum saman. Um-
ræðurnar voru um lífið og
tilveruna, um afkomendur okk-
ar og annað sem við höfðum
áhuga fyrir.
Nú erum við hættar að
prjóna saman og hnýta lausa
enda. Ella systir er farin.
En eftir sitja góðar minn-
ingar um fallega, hlýja og
elskulega systur.
Ég á eftir að sakna sam-
verustundanna með henni en
um leið þakka ég fyrir sam-
fylgdina í öll þessi ár.
Elsku Jonni, Didda Lóa, Sig-
rún, Dröfn og afkomendur. Ég
sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur og þið megið alltaf leita
til mín þegar þið þurfið á því að
halda.
Jónína Kristjánsdóttir.
Elsku amma
mín. Ég var ekki
tilbúin, ekkert okkar var það.
Þegar ég talaði við þig nokkru
áður en þú fórst á spítalann gaf
það mér þá von að þetta yrði í
lagi; þú hafðir það ágætt og við
myndum eiga mörg samtöl í
viðbót. Vonin var um lengri
tíma og samveru með þér. Síð-
an gerðist allt svo fljótt og
þetta samtal var það síðasta
sem við áttum um daginn og
veginn, um langanir, vonir og
lífið.
Get ekki lýst því hve ómet-
anlegt það var að komast til þín
til Íslands og fá að eyða tíma
með þér síðustu dagana þína.
Þegar við hittumst á spítalan-
um sagðir þú: „Ástin mín, ertu
komin?“ og hjarta mitt hrökk
við.
Fékk „hjartakrumpu“ eins
og við grínuðumst svo oft með.
Ég vildi að ég hefði komist
til þín enn fyrr, eða bara aldrei
farið af landinu og átt fleiri
stundir með þér síðustu fimm
árin.
Hafa átt meiri tíma með þér
að spila á spil og Rummikubb,
spjalla og hlæja. Ég var alltaf
svo vön að hafa þig nálægt, í
mörg ár bjugguð þið afi í næstu
götu við okkur og við systurnar
eyddum ómældum tíma heima
hjá ykkur. Heima hjá ömmu
naut maður alltaf mikillar ástar
og umhyggju og hvers kyns
góðgætis.
En maður fór aldrei svangur
frá þér, þú vissir hvað var í
uppáhaldi hjá hverju barna-
barni og það var oftast á boð-
Bjarnheiður
Gísladóttir
✝ BjarnheiðurGísladóttir
fæddist 30.4. 1941 í
Hömluholtum í
Eyjahreppi en lést
6.6. 2018.
Útför Bjarnheið-
ar (Heiðu) fór fram
frá Guðríðarkirkju
18. júní.
stólum þegar við
komum í heimsókn.
Af snúðum og
pönnukökum fékk
ég alltaf nóg hjá
þér og þú passaðir
jafnvel upp á að
vera búin að baka
þegar ég kom til
landsins síðustu
árin og mættir oft
með poka af snúð-
um heim til
mömmu. Ég var svo þakklát
fyrir að eiga þig að, þú varst
einfaldlega best.
Þrátt fyrir að þær stundir
sem við áttum síðustu árin
væru ekki eins tíðar og árin
fyrir voru þær ógleymanlegar
og innilegar og tilhlökkunin
alltaf mikil að hitta þig og
faðma þig.
Í þínum faðmi gleymdi ég
alltaf öllum áhyggjum og leið
eins og lítilli stelpu aftur.
Þegar þú og ástin þín Guðjón
komuð til okkar til Svíþjóðar
eftir að Emil fæddist var ég
svo glöð að sjá hann í faðmi
þínum.
Þarna ætti honum alltaf eftir
að líða vel og leita til þín, fyrir
umhyggju þína og hlýju. Ég
vildi óska að hann hefði getað
kynnst þér betur og fengið
lengri tíma með þér, því þú
varst einstök.
Einstök fyrir hjartalag þitt
og einlæga umhyggju fyrir öll-
um í kringum þig. Ég elska þig
amma mín, góðu minningarnar
lifa áfram og þær eru óteljandi.
Þína umhyggju, þitt bros,
þitt hlýja faðmlag
mun ég alltaf muna.
Þín rödd og þinn hlátur
mun ætíð óma.
Þinni ást og þínum kærleik
held ég fast í hjarta mér
og huggar mig á minni leið
í gegnum lífið
í átt aftur að þér.
Auður Elín Sigurðardóttir.
Nú hefur það því miður
gerst
að vond frétt til manna
berst.
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá
Rita vil ég niður hvað hann var mér
kær
afi minn góði sem guð nú fær
Hann gerði svo mikið,
hann gerði svo margt
og því miður get ég ekki nefnt
það allt.
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum
saman.
Hilmar Andrésson
✝ Hilmar Andr-ésson fæddist
1. september 1937.
Hann lést 29. maí
2018.
Hilmar var jarð-
sunginn 15. júní
2018.
Hann var svo góður,
hann var svo klár
æ, hvað þessi sökn-
uður er svo sár.
En eitt er þó víst og
það á við mig ekki síst
að ég sakna hans svo
mikið, ég sakna hans
svo sárt
hann var mér góður
afi, það er klárt.
En alltaf í huga mínum
verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín
trú.
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Guðrún Heiða.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍN STEFÁNSDÓTTIR
frá Hallgilsstöðum í Fnjóskadal,
lést föstudaginn 15. júní.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
fimmtudaginn 28. júní klukkan 13.30.
Svanhildur Sigtryggsdóttir Frosti Meldal
Gunnar Sigtryggsson Rósa Sveinbjörnsdóttir
ömmu- og langömmubörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar