Morgunblaðið - 10.07.2018, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚLÍ 2018
✝ ValgerðurAnna Guð-
mundsdóttir var
fædd í Álftár-
tungu 9. febrúar
1925.
Hún lést 30.
júní 2018 á
dvalarheimilinu
Brákarhlíð í
Borgarnesi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Sesselja Þorvaldsdóttir, f. 4.
maí 1888, d. 2. desember 1955,
og Guðmundur Árnason, f. 21.
september 1873, d. 9. desember
1954.
Systkini Önnu eru tvíbura-
systurnar Elín, f. 4. júní 1917,
d. 26. ágúst 2005, og Gróa, f. 4.
júní 1917, d. 25. september
2016, Júlía, f. 3. júlí 1921, Árni,
f. 21. febrúar 1923, og upp-
október 1959, börn Jónínu;
Sigrún Björk, f. 1. mars 1979,
Sóley Birna, f. 27. september
1985, Anna Heiða, f. 21. októ-
ber 1989, Heiðar Árni, f. 29.
maí 1992. Barnabarnabörnin
eru 7.
Anna ólst upp með for-
eldrum og systkinum í Álftár-
tungu en fer 15 ára gömul til
Reykjavíkur í vist, síðar starf-
aði hún við saumaskap í Vinnu-
fatagerðinni og á Hótel Skjald-
breið.
Árið 1957 hefja Anna og
Heiðar sambúð sína og gifta
sig 20. desember 1959.
Þau bjuggu að Brúarlundi,
Stað og síðast á Ölvaldsstöðum
í Borgarhrepp.
Eftir að Heiðar deyr býr
Anna ásamt börnum sínum á
Ölvaldsstöðum til 1974 en þá
flytja þau í Borgarnes.
Þar vann hún í saumastof-
unni Hetti en lengst af hjá
Hótel Borgarnes.
Útför Valgerðar Önnu Guð-
mundsdóttur fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, þriðju-
daginn 10. júlí 2018, kl. 14.
eldisbróðir henn-
ar, Magnús Hall-
dórsson, f. 6.
nóvember 1933.
Eiginmaður
Önnu var Jón-
mundur Heiðar
Árnason, f. 5. des-
ember 1927, d. 14.
apríl 1970. Börn
Önnu og Heiðars
eru:
1) Þorvaldur, f.
10. mars 1957, maki Jónína
Birgisdóttir, f. 9. september
1957, börn Þorvaldar eru Anna
Sigríður, f. 11. júlí 1957, Theo-
dóra Lind, f. 24. apríl 1980,
Þorvaldur Heiðar, f. 11. desem-
ber 1996, Þórður Elí, f. 30. júlí
1998.
2) Jónína Guðrún Heiðars-
dóttir, f. 3. júní 1959, maki
Baldur Árni Björnsson, f. 18.
Við lát mætrar konu verða
vatnaskil sem leiða til þess að
minningar og myndir renna
gegnum hugann. Anna föður-
systir mín var Beigaldafólki ná-
in. Tengslin milli heimila okkar
voru sterk í blíðu og stríðu.
Anna að segja sögur úr bernsku
sinni og frá ungdómsárunum í
Reykjavík þegar hún vann á
fína hótelinu Skjaldbreið, þar
sem stórmenni höfðu viðdvöl og
snæddur var veislumatur. Anna
að lýsa skemmtunum og dans-
leikjum í borginni á sjötta ára-
tug síðustu aldar. Anna að veita
ráð til okkar yngri um að njóta
æskuáranna og að láta ekki hjá
líða skemmtanir og samkomur.
Anna úti í haga að ganga og
njóta náttúrunnar og lambfjár-
ins á vorin af því að henni
fannst svefninn óþarfur á björt-
um nóttum. Nettar hendur
Önnu ómissandi bæði heima og
á nágrannabæjum þegar ærnar
áttu í erfiðleikum með að bera.
Anna í eldhúsinu að búa til
majónes eins og gert var á
Skjaldbreið. Anna að dásama
svínakjötssteikur sem hún
vandist á Skjaldbreið en slíkar
kræsingar voru fátíðar til sveita
á þeim tíma. Snúningastrákar
og stelpur úr þéttbýlinu dvelja
hjá henni í sveitinni ár eftir ár
enda gott þar að vera, hæfilegt
vinnuálag og góður matur á
boðstólum. Spjall og gleði á
kvöldin. Mörg kvöld að loknu
uppvaskinu var slegið á þráð
sveitasímans áhyggjulaust þótt
einhverjir hleruðu innihaldslítið
skemmtispjall okkar frænkna.
Afmælisveislur og jólaboð fast-
ur liður í tilverunni.
Anna sem aldrei keyrði öku-
tæki tók bílpróf eftir að bóndi
hennar fórst af slysförum. Anna
ekur nokkrum sinnum á dag
fram hjá Beigalda að sinna er-
indum í Borgarnesi eða annars
staðar. Anna flutt í Borgarnes
og beinast lá við að fá vinnu á
Hótel Borgarnesi þar sem hún
var á heimavelli hokin af
reynslu frá Hótel Skjaldbreið.
Anna á vinnumarkaði langt
fram yfir lögbundinn starfsloka-
aldur og vinnuskilin áreiðanlega
ósvikin. Hvar sem er sækir
Anna í félagsskap við ungt fólk
og traust ríkir á báða bóga.
Anna vinstrisinnuð og áhuga-
söm um heimsmálin að ekki séu
nefnd íslensk stjórnmál. Það fór
ekki hjá því að mál væru krufin
og skýringa leitað á misskyn-
samlegum ákvörðunum yfir-
valda. Ævinlega spennt að
fylgjast með í aðdraganda kosn-
inga. Seinustu árin hallaði und-
an, sjónin dapraðist og ýmsir
kvillar kvöddu dyra. Hin sein-
ustu ár var gott að koma til
hennar í Ánahlíðina og eyða í
sumarfríum kvöldstund sem gat
teygt sig inn í nóttina. Þá bar
margt á góma úr fortíð og nú-
tíð. Andinn lifði lengst og æv-
inlega fór maður betri af henn-
ar fundi. Blessuð sé minning
Önnu frænku.
Lilja Árnadóttir.
Hún Anna, móðursystir mín,
fæddist í litlum torfkofa í Hala-
veðrinu mikla aðfaranótt 9.
febrúar 1925. Sumarið áður
hafði bær afa míns og ömmu
brunnið til kaldra kola og var
þá hróflað upp svolitlum kofa
yfir heimilisfólkið. Hann veitti
fjölskyldunni skjól um veturinn
og stóð af sér eitt mesta fár-
veður sem geisað hefur á Ís-
landi og hún frænka mín ákvað
einmitt þá að koma í heiminn.
Um þennan atburð má lesa í
grein móður minnar, Elínar,
sem birtist í tímaritinu Heima
er bezt 1975 og í Borgfirðinga-
bók 2016.
Anna frænka mín og vinkona
varð aldrei gömul þótt hún yrði
93 ára. Í mínum augum var hún
alltaf eins og unglingur, sífrjó
og leitandi, þannig að í mörgu
tilviki fannst mér ég tala við
mun yngri manneskju en ég
sjálf var. Hún sóttist eftir glöð-
um félagsskap ungs fólks,
hlátri, gáska, bjartsýni og ekki
síst róttækni. Anna var síkát,
stórkostlega skemmtileg og
fyndin. Hlátur hennar var smit-
andi og heilandi og svipti burt
öllu angri. Þegar Anna og Heið-
ar, maðurinn hennar, bjuggu á
Lundi í nágrenni Gufuár hafði
ég þann starfa að færa Önnu
nýja mjólk í brúsa og stundum
egg heiman frá Gufuá yfir sum-
artímann. Ég hlakkaði alltaf til
þessara sendiferða því þá áttum
við Anna okkar góðu spjall-
stundir. Þegar ég kom, oftast
eftir hádegið, var hún búin að
gera sína daglegu tiltekt í tand-
urhreinu húsinu, farin úr til-
tektarsloppnum og komin í fínt
pils og blússu. Svo fékk ég
mjólk og kleinu og hún fékk sér
kaffi og svo var talað um allt
milli himins og jarðar. Hún
hvatti mig til að spyrja spurn-
inga, vera forvitin, læra og
kenndi mér hvernig dömur ættu
að sitja, ganga fallega og bera
sig vel.
Anna talaði tæpitungulaust.
Hún studdi baráttu verkalýðs-
ins heils hugar og var virk á
þeim vettvangi. Hún lá ekki á
skoðunum sínum og eitt sinn
þegar ég heimsótti hana síðast-
liðið vor var það hennar helsta
áhyggjuefni að henni entist ekki
aldur til að kjósa. Samt átti hún
alla að vinum og fór aldrei í
manngreinarálit og lagði gott
orð til allra þótt hún gæti hlegið
að skemmtilegum sérkennum
náungans. Henni var margt til
lista lagt og var verklagin svo
af bar. Hún var annáluð fyrir
fallegan saumaskap enda vann
hún á saumastofum bæði í
Reykjavík og Borgarnesi. Mat-
seld var einnig stórt áhugamál
og var hún ötul við að prófa
nýjungar á því sviði. Hún var
því mjög eftirsóttur starfskraft-
ur og vann meðal annars á Hót-
el Skjaldbreið í Reykjavík á
yngri árum. Síðast starfaði
Anna á Hótel Borgarnesi, þá
löngu komin fram yfir hefð-
bundinn eftirlaunaaldur og orð-
in mjög sjónskert. Þar hvatti
hún margan unglinginn til dáða
með umhyggju sinni og kenndi
þeim að láta aldrei ganga á rétt
sinn hvað laun og réttindi varð-
aði.
Anna missti mann sinn, Heið-
ar Árnason, í dráttarvélarslysi
þegar bæði voru rúmlega fer-
tug. Var hann öllum mikill
harmdauði. Hún lét þó ekki
bugast, þökk sé hennar ein-
staka og ljúfa geði. Hún hélt
andlegri reisn sinni, léttleika og
sjálfstæði þar til yfir lauk því
ekkert var henni mikilvægara.
Takk fyrir allt, elsku frænka
mín.
Ég votta Jónínu, Valda og
fjölskyldum mína dýpstu sam-
úð.
Gróa Finnsdóttir.
Valgerður Anna
Guðmundsdóttir
Elsku besta
amma mín, Helga
G. Helgadóttir, er
látin. Amma var alltaf mikil fé-
lagsvera og þar sem fólk kom
saman, afmæli, samkomur og
slíkt, þar blómstraði hún. Amma
gat rætt við alla og fann nánast
alltaf tengingu við einhvern að
vestan. Eftir að amma og afi
fluttu í Árskóga stundaði hún
það að fara og hitta aðrar konur
í húsinu við handavinnu. Amma
var alltaf með eitthvert verkefni
í gangi, hvort sem það var
prjónaverkefni, hekl eða kross-
saumur. Ófáar flíkurnar hef ég
fengið frá henni, peysur, kraga
og ullarsokka. Síðustu árin
hennar tók hún sig líka oft til og
spilaði á píanó fyrir íbúana í Ár-
skógum og á Landakoti við
miklar vinsældir og hún talaði
oft um hvað hún hafði gaman af
því.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til ömmu og afa, fyrst
á Háaleitisbrautina og síðar í
Árskóga. Eftir að ég fékk bíl-
próf fannst mér gott að kíkja inn
hjá þeim, spila á píanóið, fá smá
spjall og slappa af og stundum
líka til að fá að leggja mig á milli
tíma í skólanum. Verst fannst
ömmu ef hún var ekki heima og
missti af heimsókn en mér
fannst oft gott að líta inn án
þess að láta vita af mér. Maður
var nefnilega alltaf velkominn í
heimsókn til hennar.
Amma Helga, eins og börnin
mín kölluðu hana alltaf, var mik-
il barnagæla. Fátt fannst henni
skemmtilegra en að fá lang-
ömmubörnin í heimsókn og
Helga Guðrún
Helgadóttir
✝ Helga GuðrúnHelgadóttir
fæddist 26. ágúst
1926. Hún lést 24.
júní 2018.
Helga var jarð-
sungin frá Há-
teigskirkju 9. júlí
kl. 15.
dekra við þau þann-
ig að oft fannst mér
um of. En hún hló
bara að mér og
sagði að þetta
mætti hún alveg.
Súkkulaðirúsínur
og ömmuís var allt-
af á boðstólum á
Háaleitisbraut og
síðar í Árskógum
eftir að amma og
afi fluttu þangað.
Oft fannst mér börnin mín vera
með allt of mikil læti en ömmu
fannst það sko ekki, ef það voru
læti þá vissi hún að það var gam-
an. Börnin voru líka mjög hænd
að ömmu Helgu og fannst alltaf
gott að kíkja til hennar í heim-
sókn. Best var að setjast með
ömmu í sófanum og segja henni
allar nýjustu fréttirnar og slúðr-
ið en henni leiddist það sko ekki.
Ég reyndi alltaf að fá ömmu til
að hlæja með mér og það gerði
hún líka í síðasta skiptið sem ég
heimsótti hana á spítalann. Það
er yndislegt að eiga svo margar
fallegar minningar um elsku
ömmu mína en hún var sjálfri
sér lík alveg undir það síðasta.
Það var eitt sem amma Helga
gerði alltaf þegar við vorum að
fara frá henni og kveðja hana.
Þetta var eitthvað sem börnin
mín gerðu án þess að hugsa sig
um og þótti eðlilegast í heimi.
Það verður því skrítið að það
verður enginn til að krossa okk-
ur í bak og fyrir en þetta finnst
mér fallegur siður sem ég ætla
að halda í heiðri.
Elsku amma, ég mun sakna
þín en mun ylja mér við allar fal-
legu minningarnar sem við
sköpuðum saman. Kross í bak
og fyrir.
Lilja Rós.
Elsku amma Helga er fallin
frá. Ótrúlega óraunverulegt
ennþá og eigum við eftir að
sakna hennar mikið. Nú er hún
komin til afa Rafns og hafa þar
orðið fagnaðarfundir. Amma
Helga var svo stór hluti af lífi
okkar. Fyrir 21 ári þegar við
Rabbi kynntumst græddi ég
yndislegu Helgu og Rafn sem
auka ömmu og afa. Þau urðu
miklir vinir mínir og var alltaf
gott að koma í heimsókn á Háa-
leitisbrautina og síðar í Árskóg-
ana og ræða öll heimsins mál.
Órjúfanlegur hluti af helgar-
rúntinum okkar var að koma við
hjá Helgu og Rafni og svo síð-
ustu tvö árin Helgu einni og
fengu börnin alltaf ömmuísinn,
súkkulaðirúsínur og mjólk. Rút-
ína sem skrýtið verður að rjúfa.
Helga var yndisleg kona,
mikil barnagæla og fylgdist alla
tíð með barnabörnum og barna-
barnabörnum af miklum áhuga.
Hún vildi alltaf vita hvað hver
og einn hefði fyrir stafni og var
svo hvetjandi og áhugasöm að
það smitaði út frá sér. Daginn
áður en hún kvaddi okkur fór ég
með Elvu litlu til hennar og var
hún með á kristaltæru hvað
væri að gerast í lífi afkomend-
anna.
Helga var svo minnug á alla
hluti og skýr í kollinum að ótrú-
legt var. Ísafjörður var Helgu
alltaf ofarlega í huga. Með blik í
augum sagði hún okkur margar
sögurnar frá Ísafirði og var eins
og þær hefðu gerst í gær, svo
skýrar voru minningarnar. Alla
tíð átti tónlistin hennar hug og
hjarta og það besta sem hún
vissi var þegar barnabarnabörn-
in komu í heimsókn og spiluðu á
hljóðfærin sín fyrir hana. Gam-
an var að heyra sögur frá tón-
listarferli hennar og hafði hún
spilað með og kennt fjöldanum
öllum af fólki. Hún hafði engu
gleymt og spilaði eins og engill á
hljóðfærið sitt fram á síðustu
stundu og oft á tíðum fyrir
„gamla fólkið“ eins og hún kall-
aði það, en hún var ennþá ung í
anda og ekki komin í þann hóp,
að verða 92 ára konan.
Við og börnin okkar eigum
endalaust margar og fallegar
minningar um langömmu Helgu
sem við kveðjum í dag og biðjum
þess að hún hvíli í friði. Blessuð
sé minning hennar.
Hugrún Íris Jónsdóttir.
Nú er Helga okkar flogin á vit
æðri heima. Eftir situr kærleik-
ur og þakklæti til góðrar konu
er hafði áhrif á líf mitt. Þegar ég
hugsa til Helgu frænku kom upp
í huga mér móðir mín Lára,
systir hennar er lést fyrir nær
40 árum. Tveim dögum áður er
Helga kvaddi þennan heim
heimsótti ég hana, þar sem hún
lá á Borgarspítalanum. Helga
var hress og leit vel út. Mér er
minnisstætt hversu bjart var yf-
ir henni þegar hún tilkynnti mér
þá hvað biði hennar. „Það sem
kom mér mest á óvart,“ sagði
hún „hvað ég er tilbúin að sætta
mig við að fara! Ég er svo undr-
andi yfir því hvað ég er sátt við
það og við allt og alla. Ég er bú-
in að skila mínu og er ætlast til
að við gerum meira?“ Yfir henni
var ró og kærleikur. Þá snéri
hún við blaðinu og hlakkaði til
að sjá leikinn á HM, Ísland-Níg-
ería í sjónvarpinu síðar sama
dag! Okkur er skammtaður tími
í þessu jarðlífi og hennar tími
var kominn, hún hafði lifað tím-
ana tvenna og búin að miðla sínu
til afkomenda sinna. Samt er
það oft einhvern veginn þannig,
að þó að maður fái tíma til þess
að búa sig undir dauðann, er
skilnaður alltaf erfiður. Hún var
ein eftirlifandi af sex systkinum,
barna þeirra Helga Ketilssonar
og Láru Tómasdóttur, Odda,
Ísafirði, og var því ættarlaukur
Oddaættarinnar (ísfirsku). Oft
ræddum við saman um ættina
okkar og Ísafjörð og hún fylgd-
ist vel með, sérstaklega með af-
komendum Oddafólksins og Ís-
firðinga. Hún var líka vel með á
nótunum og var ávallt í tölvu-
sambandi við afkomendur sína
sem eru búsettir erlendis og var
stolt af uppvexti þeirra. Helga
fylgdist alltaf vel með og vildi fá
að vita hvað allir væru að gera
og aðhafast. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir aðstandendum sín-
um. Með virðingu og þakklæti
kveðjum við þig, kæra frænka.
Ég mun sakna þín og símtal-
anna sem við áttum. Ég gat allt-
af gengið út frá því sem vísu að
þú hringdir í mig á afmælisdegi
móður minnar, sem mér þótti af-
ar vænt um.
Þórir Steingrímsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR REIMARSDÓTTIR,
Ásgarði, Breiðdal,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði
miðvikudaginn 4. júlí.
Útförin fer fram frá Heydalakirkju 14. júlí klukkan 14.
Halldór Pétur Ásgeirsson Björg Friðmarsdóttir
Herborg Ásgeirsdóttir
Ómar Ásgeirsson Þórdís Gunnarsdóttir
Kristín Hjördís Ásgeirsdóttir
Ásgerður Ásgeirsdóttir
Stefán Rúnar Ásgeirsson
Reimar Steinar Ásgeirsson Ásdís Sigurjónsdóttir
barnabörn og langömmubörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
Merkigerði 21,
Akranesi,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 3. júlí.
Útför fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn 13. júlí klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sjúkrahús Akraness.
Magnús E. Theódórsson
Katrín Jóna Theódórsdóttir
Hrönn Theódórsdóttir Matthías Harðarson
Guðjón Theódórsson Ellen Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn