Morgunblaðið - 21.08.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. ÁGÚST 2018
✝ Alda Jóhann-esdóttir fædd-
ist á Akranesi 30.
mars 1922. Hún
lést á Höfða,
hjúkrunar- og
dvalarheimili, 11.
ágúst 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Sigurðsson, skip-
stjóri, og Guð-
munda Sigurð-
ardóttir, húsfreyja á Auðnum.
Alda var elst fimm systkina.
Næst henni kom Sjöfn, f. 1923,
d. 2016, þá Sigurður, f. 1927, d.
1951, því næst Emilía Líndal, f.
1931, d. 2001, og yngst er
Selma, f. 1939.
Að lokinni hefðbundinni
ýmsum góðgerðar- og vel-
gjörðarstörfum í nærsamfélagi
sínu þótt margt væri það utan
hefðbundinna félagasamtaka
og færi auk þess hljótt.
Alda giftist þann 21. júní
1947 Ólafi B. Ólafssyni, fram-
kvæmdastjóra, f. 1923. Þau
héldu alla tíð heimili að Deild-
artúni 8 á Akranesi, en Ólafur
lést árið 2015.
Dóttir þeirra er Guðmunda,
f. 1947, fyrrv. skrifstofum., gift
Þresti Stefánssyni, f. 1944,
fyrrverandi bankastarfsm.
Dætur þeirra eru tvær. 1)
Alda, f. 1969, verkefnastjóri,
fyrrverandi maki er Áki Ár-
mann Jónsson, börn þeirra eru
Þröstur Elvar, f. 1998, Hildur
Ása, f. 2002, og Sigurbjörg
Helga, f. 2008. 2) Sigurbjörg, f.
1973, rithöfundur, sambýlis-
maður hennar er Tómas Guðni
Eggertsson, tónlistarmaður.
Útför Öldu fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 21. ágúst
2018, klukkan 13.
skólagöngu hóf
Alda störf hjá Bíó-
höllinni á Akra-
nesi, við opnun
hallarinnar árið
1943. Starfsferill-
inn þar átti eftir
að verða langur,
en Alda starfaði
þar í miðasölu og
sælgætisverslun í
ein 45 ár, við hlið
systur sinnar
Sjafnar. Á 70 ára afmæli Bíó-
hallarinnar voru systurnar
heiðraðar fyrir hollustu og vel
unnin störf af núverandi
rekstraraðilum.
Alda var til áratuga félags-
maður í Stúkunni Akurblóm á
Akranesi og sinnti ennfremur
Komið er að leiðarlokum. Góð
kona er fallin frá og kannski
táknrænt að þegar sumri fer að
halla skuli tengdamóðir mín
kveðja.
Það var nefnilega sumarbjart
yfir hennar lífi og það var langt
og gott. Hún bætti líka líf ann-
arra svo um munaði, vildi alltaf
vera að gefa öðrum og gleðja,
hugsunin var sú að betra væri að
gefa en þiggja.
Ég kom inn í líf Öldu er ég
felldi hug til Búbbu, dóttur þeirra
heiðurshjóna Öldu og Ólafs B.
Ólafssonar – hún er einkabarn og
það voru því forréttindi mín að
vera eini tengdasonurinn. Sam-
gangurinn var mikill og sam-
bandið gott. Aldrei heyrði ég
Öldu heldur hallmæla nokkrum
manni, hún var alltaf jákvæð, in-
dæl og tók upp hanskann fyrir þá
sem minna máttu sín.
Alda var glæsileg kona, mikil
„lady“ eins og stundum er sagt –
alltaf huggulega klædd og ég tala
nú ekki um hárið, sem hún áleit
sitt aðalsmerki. Þegar þau hjón
fóru utan keypti hún alltaf eitt-
hvað fallegt til heimilisins í Deild-
artúni, sem var í senn smekklegt
og notalegt. Þangað var alltaf
gott að koma, mikið spjallað og
lengi stoppað.
Síðan vildi svo heppilega til að
við Alda deildum óslökkvandi
áhuga á knattspyrnu. Hún fylgd-
ist vel með á þeim vettvangi, ekki
síst í enska boltanum þar sem
hennar lið var Manchester Unit-
ed. Það var raunar ótrúlegt
hversu vel hún var heima í leik-
mannamálum á Englandi og
gjarnan fylgdi með fróðleikur um
afdrif kappanna í einkalífinu –
voru gestir oft undrandi á þessari
yfirsýn konu á hennar aldri. Þá
þarf ekki að taka fram að hennar
lið hér heima var ÍA og síðustu
árin var hún hæstánægð með út-
sýnið yfir æfingasvæði liðsins af
dvalarheimilinu góða, Höfða.
Dætur okkar Búbbu voru mik-
ið hjá ömmu sinni og afa er þær
voru litlar og búa enn að því góða
atlæti sem þær nutu þar. Í gegn-
um tíðina höfum við ennfremur
átt dásamlegar stundir saman í
sælureitnum Ölveri og á ýmsum
öðrum stöðum og ekki hægt ann-
að en að vera þakklátur fyrir
hvað stundirnar urðu margar.
Ég kveð þig, kæra, með sorg í
hjarta en með gleði og þakklæti
fyrir að hafa átt þig að sem góða
og hlýja tengdamóður.
Blessuð sé minning þín – hvíl í
friði.
Þröstur Stefánsson.
Hvar skal byrja? Amma Alda
var yndisleg kona í alla staði, það
var ekki hægt að finna neinn
galla á henni. Alltaf brosandi
sama hvað og alltaf að hugsa um
alla í kringum sig, setti sig alltaf í
síðasta sætið. Hún var með allt á
hreinu alveg þangað til yfir lauk,
hrósaði manni alltaf fyrir klæða-
burðinn, alltaf að segja hversu
fínn maður væri jafnvel þótt
maður hafi ekkert verið að
dressa sig upp. Hún var mikill
aðdáandi Hello-blaðsins og fylgd-
ist sérstaklega með bresku kon-
ungsfjölskyldunni. Amma var
grjóthörð United-manneskja og
Skagastuðningsmaður og var vel
með á nótunum í heimi knatt-
spyrnunnar.
Amma var alltaf að gefa manni
gjafir, kannski einum of góð í því,
í hvert einasta skipti sem maður
fór til hennar þá fór maður út
með eitthvað með sér – hérna,
þetta er handa þér, Junior minn!
– sem bara sýnir hversu einstök
hún var.
Svona man ég eftir kjarnakon-
unni Öldu Jóhannesdóttur ömmu
minni. Hennar verður sárt sakn-
að um ókomna tíð. Hvíl í friði,
elsku besta amma mín.
Þinn
Þröstur.
Húsið er Deildartún 8 og kon-
an í stofuglugganum er amma
Alda, sú ljúfasta og besta. Hún
veifar til okkar út í bíl, við heyr-
um hana segja „farið varlega,
elskurnar“ og helst vill hún auð-
vitað að við hringjum þegar við
erum komin á áfangastað. Alltaf
jafn umhyggjusöm, með yfirum-
sjón yfir öllu.
Og hugulsemi hennar náði
langt út fyrir innsta hring. Hún
var sérlega gjafmild, greiðvikin
og frændrækin – okkur fannst
stundum eins og hún væri með
allan Neðri-Skagann á sinni
könnu – og umfram allt upplífg-
andi við þá sem í kringum hana
voru.
Það er jafnvel hægt að líta svo
á að það sem kórónaði hina
mörgu kosti ömmu Öldu hafi ver-
ið hvað hún var skemmtilegur fé-
lagsskapur. Þegar við dvöldum
hjá henni sem litlar stelpur vor-
um við aldrei í lokuðum herbergj-
um að leika okkur; við vorum allt-
af í kringum ömmu, spjölluðum
við hana, hlógum, fylgdumst með
henni í eldhúsinu, fórum með
henni í vinnuna og heimsóknir og
lærðum bæði um hversdaginn og
hin stærri gildi.
Hún og afi voru alltaf til stað-
ar, líklega höfum við haft af þeim
að segja hvern einasta dag ævi
okkar, sem er sérstök gæfa – fjöl-
skyldan er lítil en hún er sterk.
Og amma hélt áfram að vera
skemmtilegur félagsskapur alla
tíð, hún var minnug og eldklár,
sýndi verkefnum allra áhuga, var
einstaklega náin langömmubörn-
unum þremur sem sóttu sjálf-
krafa í nærveru hennar, var með
á nótum í heimsmálum, dægur-
málum og að sjálfsögðu íþróttum
sinna manna, hvar hún lá ekki á
liði sínu. Stundum finnst okkur
það lýsa henni hvað best að skýr-
ingin á því hvaða liði hún fylgdi
að málum í enskri knattspyrnu
nær aftur til sjötta áratugarins;
knattspyrnulið sem lenti í mann-
skæðu flugslysi átti stuðning
ömmu vísan því hún studdi æv-
inlega þá sem á hallaði.
Eftir svo ríka og langa sam-
fylgd er ómögulegt að fella minn-
ingarnar í fáein orð en þær ilma
af hlýjum sængum, heimabakstri
handa þeim sem þurftu á að
halda, stríðsáramúsík, góðu ilm-
vatni, skrjáfi í enskum blöðum,
samviskusemi í ævintýralegu
hálfrökkri Bíóhallarinnar, sögu-
legu jólaskrauti, fallegum gjöfum
og eftirminnilegum samtölum.
Innilegt þakklæti er okkur
systrum nú efst í huga, þakklæti
fyrir kærleikann og fyrir hvað
samfylgdin fékk að vera löng.
Elsku besta amma, við lofum
að fara varlega og við vitum af
þér veifandi í glugganum.
Alda og Sigurbjörg.
Fallin er frá stórfrænka mín
Alda á Auðnum. Við vorum
skyldar bæði í móður- og föður-
ætt. Móðir hennar Guðmunda
var systir móðurömmu minnar
og alnöfnu og faðir hennar Jó-
hannes var bróðir föðurafa míns
Ólafs Frímanns og var ávallt
kært á milli fjölskyldna okkar.
Þar að auki bjó Alda lengst af í
Deildartúninu þar sem ég ólst
upp. Hún reyndist mér og mínum
alla tíð vel.
Það var alltaf svo gott að koma
til hennar og eins að fá hana í
heimsókn. Oft hringdi maður í
Bíóhöllina þar sem hún vann í
áratugi ásamt Sjöfn systur sinni
og þá var verið að panta miða á
sýningu, ótrúlegt hvað hún
þekkti til leikaranna og hún var
eins og kvikmyndastjarna sjálf,
stórglæsileg. Þá var hún vel að
sér í fótboltanum, fylgdist alltaf
vel með Skagamönnum og jafn-
framt enska boltanum. Það var
alltaf svo notalegt í húsinu þeirra
Óla Bjössa og þau hjónin höfð-
ingjar heim að sækja. Alda var
algjör snillingur að baka og
fengu margir að njóta þess en
hún var einstaklega umhyggju-
söm og frændrækin, fannst henni
gaman að hitta fólkið sitt og fá
sér tíu dropa af kaffi og auðvitað
var molasykurinn ómissandi
með.
Já, Alda var í sérflokki, sann-
kölluð stórfrænka. Ég kveð hana
með þakklæti og virðingu í huga.
Búbbu dóttur hennar, Þresti
tengdasyni og fjölskyldu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Minn-
ingarnar ylja.
Margrét Sólveig
Sigurðardóttir.
Nú er hún Dadda frænka okk-
ar sofnuð svefninum langa í hárri
elli.
Erfitt er að minnast Döddu án
þess að minnast á ástkæra föð-
urömmu okkar sem nú er látin,
þar sem líf þeirra tveggja var
samtvinnað alla ævi. Systurnar
voru ákaflega samrýndar, enda
fæddar í sama húsi, með ári og
degi til á milli, þær unnu saman í
Bíóhöllinni á Akranesi í rúma
fjóra áratugi og eyddu nær allri
ævi sinni á Skaganum þar sem
ein systirin kom við sögu hinnar
margsinnis í hverri viku. Hvern
hefði grunað að þær myndu síð-
an einnig kveðja þennan heim í
sama húsi með rúmlega árs milli-
bili.
Hjartahlýja Döddu og ömmu
Sjafnar sýndi sig ef til vill best í
hjálpsemi og gjafmildi þeirra
gagnvart fólki sem átti bágt,
hafði lifað mikinn missi eða var
fátækt, oft fólki sem þær systur
þekktu lítið og þótt þær hefðu oft
ekki úr miklu að moða sjálfar.
Hvorug þeirra var mikið fyrir að
trana sér fram og vildu þær enga
borgun eða athygli fyrir góðverk
sín.
Þótt margt hafi verið líkt með
þeim systrum þá voru þó hlutir
sem skildu þær að fyrir utan mis-
munandi eiginmennina. Báðar
voru snillingar í bakstri en með-
an stolt ömmu Sjafnar voru
hveitikökur, heimabökuð brauð
og pönnukökur, hlökkuðum við
alltaf sérstaklega til þess að fá
grænu möndlukökuna hennar
Döddu og kramarhús á tyllidög-
um. Annað sem einkenndi Döddu
í augum okkar systkinanna þeg-
ar við vorum lítil var að hún var
með gervihnattasjónvarp sem
ekki var þá á hverju heimili. Hún
var því nokkuð sleip í ensku og
varð að vera það til þess að missa
ekki af neinum fréttum um uppá-
haldið hana Elísabetu Breta-
drottningu og hennar kyn. Það
sem á vantaði var bætt upp með
myndablöðum frá bresku press-
unni og stundum sendum við
henni kort af konungbornum ein-
staklingum til að bæta í safnið
þegar við vorum á ferðalagi er-
lendis.
Umrætt sjónvarp gerði
Döddu enn fremur kleift að
stunda aðra ástríðu – enska bolt-
ann. Hún var gallharður aðdá-
andi Manchester United og hlutu
þeir Ole Gunnar Solskjær og
Ryan Giggs meira að segja þann
heiður að prýða veggi eldhússins
á Deildartúninu innan um vel
valið kóngafólk. Hún var alltaf
með öll úrslit, sögusagnir og
fréttir úr fótboltanum á hreinu
og fannst henni fátt skemmti-
legra en að ræða þessi mál við þá
sem vel til þekktu. Ófá fótbolta-
kaffi í stórfjölskyldunni voru
haldin á Deildartúninu eftir
heimaleiki ÍA þar sem ávallt
voru dýrindis veitingar á boð-
stólum og fóru þar fram heitar
umræður um leiki dagsins.
Við systkinin höfum alla tíð
upplifað það sem mikil forrétt-
indi að fá að umgangast hana
Döddu frænku. Við, eins og aðr-
ir, löðuðumst að góðsemi hennar
og hlýju en við litum líka upp til
hennar því undir hennar fín-
gerða og prúða yfirborði leyndist
bráðfyndinn og litríkur karakter
sem við munum öll sakna sárt.
Nú þegar leiðir skilja yljar það
okkur systkinunum um hjarta-
rætur að vita að þær systur séu
sameinaðar á ný.
Gauti, Bjarki og Helga Sjöfn.
Elskuleg frænka okkar og vin-
kona, Alda Jóhannesdóttir frá
Auðnum, er látin eftir langa og
farsæla ævidaga. Alda var búin
góðum kostum sem flestir kunnu
vel að meta.
Faðir hennar, Jóhannes á
Auðnum, bjó síðustu æviár sín á
Höfða, heimili fyrir aldraða á
Akranesi, allt frá því að það var
opnað árið 1978 og heimsóttu
þær systur Alda og Sjöfn föður
sinn daglega og styttu honum
stundir á ýmsan hátt, bæði við
spil og aðra dægradvöl. Jóhann-
es lést þremur árum síðar, en
þær systur létu ekki deigan síga
heldur héldu áfram þeim góða
sið sínum að heimsækja gamla
fólkið, og voru þær ekki eftirbát-
ar annarra hvað það varðaði.
Íbúar Höfða þökkuðu þeim
systrum fyrir ánægjulegar sam-
verustundir á þessum fyrstu ár-
um sem heimilið starfaði. Þær
gengu sannarlega á undan með
góðu fordæmi.
Alda og Sjöfn voru einnig tíðir
gestir hjá ömmu Emilíu og Petu
frænku í morgunkaffinu, sællar
minningar, sem haldið var dag-
lega á þeim bæ; og síðar hjá for-
eldrum okkar Lollu og Óla, sem
var föðurbróðir þeirra systra.
Mikil og einlæg vinabönd mynd-
uðust milli fólksins á Auðnum og
Grund, og bar aldrei skugga á.
Við systkinin viljum á kveðju-
stund þakka Öldu frænku fyrir
góða vináttu og einnig fyrir alla
þá umönnun og kærleika sem
hún sýndi okkur frá fyrstu tíð.
Alda var vönduð, glæsileg og
góð kona. Hennar er sárt saknað.
Við sendum fjölskyldu hennar,
vinum og öðru frændfólki sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd systkinanna frá
Vesturgötu 45, Akranesi,
Ásmundur Ólafsson.
Í dag kveðjum við hinstu
kveðju elskulega móðursystur
okkar sem fallin er frá eftir langa
og farsæla ævi.
Dadda frænka, eins og við vor-
um vön að kalla hana, átti stóran
sess í huga okkar allra. Hún og
Sjöfn móðir okkar voru óvenju
nánar og samrýndar systur. Á
milli þeirra var eitt ár og einn
dagur en samt fylgdust þær að í
skóla og fermdust saman og á
fullorðinsárum unnu þær saman í
Bíóhöllinni á Akranesi í 45 ár.
Þar fyrir utan hittust þær nánast
hvern einasta dag, var þá oft
glatt á hjalla þegar setið var yfir
kaffibolla á öðru hvoru heimilinu,
gjarnan í hópi vinkvenna og fjöl-
skyldumeðlima.
Frá því við munum fyrst eftir
okkur voru þessar tvær fjöl-
skyldur sem ein, Búbba, dóttir
Öldu og Óla, var heimagangur
hjá okkur og við hjá þeim og
segja má að við höfum alist upp
sem systkini með tvær mæður.
Dadda var glæsileg kona, allt-
af vel tilhöfð og naut þess að
klæðast fallegum fatnaði. Samt
var það hennar innri fegurð sem
mesta athygli vakti, hún var ein-
staklega glaðvær og góðhjörtuð
kona, alltaf jákvæð og lét aldrei
styggðaryrði falla, alltaf tilbúin
að hjálpa öðrum. Hún var félags-
lynd og hafði gaman af að fá
heimsóknir og heimsækja aðra
og fylgdust þær þá gjarnan að
systurnar.
Dadda var myndarleg hús-
móðir, bakaði gjarnan og var sér-
staklega þekkt fyrir grænu kök-
una sína og kramarhúsin. Dadda
hafði mjög gott vald á ensku og
naut þess að lesa Hello og önnur
blöð á ensku, hún þekkti nöfn
flestra leikara og fylgdist náið
með kóngafólkinu.
Dadda hafði alla tíð mikinn
áhuga á knattspyrnu og voru þær
einnig samstiga þar systurnar.
Hún byrjaði að halda með Man-
chester United árið 1957 og var
eldheitur stuðningsmaður allt til
dauðadags. Gaman hafði hún af
því að sýna okkur myndband af
leiknum þegar Manchester Unit-
ed vann Bayern München í úr-
slitaleik Evrópukeppninnar þar
sem Ole Gunnar Solskjær skor-
aði sigurmarkið í uppbótartíma
en hann var einmitt sérlegt
átrúnaðargoð hennar. Hún
þekkti hvern einasta leikmann í
enska boltanum og vissi öll úrslit
ekki síður en í þeim íslenska og
að sjálfsögðu var hún ákafur
stuðningsmaður ÍA. Ekki fóru
þær systur oft á leiki í seinni tíð,
til þess var spennan of mikil, en
þeim mun heitari voru umræð-
urnar að leik loknum þegar stór-
fjölskyldan safnaðist saman í fót-
boltakaffi. Venjan var að koma
saman á einhverju heimilinu eftir
heimaleiki til að kryfja leikinn og
margar góðar minningar eigum
við um slíkar umræður í Deild-
artúninu.
Margar minningar eigum við
einnig frá heimsóknum í sumar-
hús þeirra hjóna í Ölveri, þar áttu
þau sína paradís og þangað var
alltaf gott að koma. Á seinni ár-
um hafði heilsu Döddu hrakað en
aðdáunarvert var að sjá hversu
vel Búbba og Þröstur önnuðust
hana alla tíð, ekki síst eftir að Óli
féll frá. Þrátt fyrir heilsuleysi
hélt hún áfram að fylgjast náið
með því sem var að gerast í stór-
fjölskyldunni sem og í fótboltan-
um og í heimsfréttunum.
Við kveðjum Döddu frænku
með söknuði en ljúfar minningar
munu lifa í huga okkar. Við vott-
um Búbbu, Þresti og fjölskyldu
þeirra samúð.
Jóhannes, Muggur
og Hrefna.
Alda
Jóhannesdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma, það er sárt
að hugsa til þess að þú sért
farin. Þú varst yndisleg
kona og þú munt alltaf eiga
stað í hjarta mínu.
Þitt langömmubarn,
Hildur Ása.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GRÍMUR M. BJÖRNSSON
tannlæknir,
til heimilis í Hrauntungu 7,
Kópavogi,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði aðfaranótt
17. ágúst.
Útför auglýst síðar.
Ragnheiður Þóra Grímsdóttir
Björn Grímsson
Lísbet Grímsdóttir
V. Soffía Grímsdóttir
Margrét Rósa Grímsdóttir
Magnús Orri Grímsson
tengdabörn, afabörn og langafabörn
Kær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GEIR REYNIR TÓMASSON,
fyrrverandi tannlæknir,
Hávallagötu 45, Reykjavík,
andaðist fimmtudaginn 16. ágúst á dvalar-
og hjúkrunarheimilinu Minni-Grund í
Reykjavík.
Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 31. ágúst
klukkan 15. Blóm og kransar eru vinsamlega afþökkuð en þeim
sem vildu minnast hans er bent á Hjálparstarf kirkjunnar.
Reynir Tómas Geirsson Steinunn J. Sveinsdóttir
Ernst Elmar Geirsson Sigríður Hjaltested
Gunnar Kristinn Geirsson
barnabörn og langafabörn