Morgunblaðið - 21.08.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. ÁGÚST 2018
✝ Kristinn Hall-dór Jóhannsson
fæddist á Akureyri,
4. mars 1946. Hann
lést að heimili sínu
14. ágúst 2018.
Hann var elsti
sonur hjónanna
Guðrúnar Aspar
húsmóður á Akur-
eyri og Jóhanns
Kristinssonar fram-
kvæmdastjóra, sem
bæði eru látin. Systkini Kristins
eru Elín Björg, gift Sævari Sæ-
mundssyni, Ingunn Þóra, gift
Skúla Eggerz Sigurðssyni,
Björn, kvæntur Sigrúnu Harð-
ardóttur, Jóhann Gunnar,
kvæntur Rögnu Ósk Ragn-
arsdóttur, Ásta Hrönn, gift Gísla
Agnari Bjarnasyni, Magnús, býr
á Akureyri, og Sólveig, gift
Þresti Axelssyni Vatnsdal.
Kristinn Halldór kvæntist
Margréti Alfreðsdóttur f. 1949,
27. desember 1969. Foreldrar
hennar voru Alma Antonsdóttir
húsmóðir á Akureyri og Alfreð
Finnbogason, skipstjóri, þau eru
bæði látin. Börn þeirra fædd á
tjónaskoðunarmaður á starfs-
stöð sem var í sama húsi og Vík-
ingur var rekinn í áður. Starf-
ævinni lauk hann síðan í vinnu í
þjónustuíbúðum fyrir fatlaða á
Akureyri.
Kiddi var vinnusamur. Hann
var áhugamaður um veiðar og
var hann meira að segja einn af
þeim heppnu sem veiddu í Láxá í
Aðaldal. Einnig sótti hann mörg
sjóstangveiðimót í félagi við föð-
ur sinn og seinni árin í feðga-
sveit. Sjósóknin var honum
reyndar erfið vegna þess hversu
mjög sjóveikur hann ætíð var, en
af þrautseigju lét hann sig hafa
það og vann til margra verð-
launa. Hann hóf hestamennsku
þegar bílaviðgerð var greidd
með hesti og var með hesthús
um árabil í sameign með systk-
inum. Síðustu árin varð hesta-
mennskan svo sameiginlegt
áhugamál hans og Margrétar.
Hann var skáti og starfaði af
krafti á æskuárum í Skátafélagi
Akureyrar, var um tíma Lions-
félagi og í sjóstanga-
veiðifélaginu SjóAk, og sat um
árabil í stjórn þess. Hann náði
einnig ungur að spila fyrir ÍBA í
handbolta. Hann var handlaginn
og nutu margir aðstoðar hans
við m.a. bílaviðgerðir.
Útförin fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag, 21. ágúst
2018, klukkan 13.30.
Akureyri eru: Alfa
Björk, f. 1970, býr á
Akureyri, sambýlis-
maður er Magnús
Björnsson. Barn
Ölfu er Arna Guð-
björg og barn Ölfu
og Magnúsar er
Kristbjörn Andri.
Signý Þöll f. 1973,
býr í Hvammi í
Dýrafirði, sambýlis-
maður Viktor Páls-
son. Þau eiga tvær dætur, Mar-
gréti Emblu og Auði Ölmu.
Jóhann f. 1980, býr í Garðabæ,
eiginkona Hulda Þórhallsdóttir.
Þau eiga tvö börn, Jökul og Haf-
dísi.
Kiddi fæddist og ólst upp í
foreldrahúsum í Þingvallastræti
6 á Akureyri og síðar í Rán-
argötu 9. Hann var ungur send-
ur í sveit. Hann lærði bifvéla-
virkjun á bílaverkstæðinu Baug
á Akureyri, en stofnaði síðan
Bifreiðaverkstæðið Víking sf. og
rak lengi, ásamt föður sínum.
Þegar þeir feðgar hættu þeim
rekstri hóf hann vinnu hjá VÍS
vátryggingafélagi, sem
Takk, elsku pabbi, fyrir allt
sem þú gafst mér. Ég hefði svo
gjarnan viljað fá meiri tíma
með þér en þetta stríð var þér
erfitt og huggun í að vita að nú
færð þú frið. Ég og afaskott-
urnar þínar áttum margar góð-
ar stundir með ykkur mömmu í
sumar og fylltum hjörtu okkar
af verðmætum minningum um
traustan og tryggan en umfram
allt hjálpsaman pabba og afa
sem alltaf var tilbúinn til að
laga eða bæta með öllum sínum
reddingum. Viktor þekkir það
líka og naut þess að fá þig til
ráðgjafar hvort sem það voru
bílar, hestar eða annað og á
móti fékkst þú ráðleggingar frá
honum á hans sviði. Þú varst
alltaf tilbúinn til aðstoðar við
alla. Ég minnist allra stund-
anna sem ég þvældist með þér
á verkstæðinu og lærði nöfn og
hlutverk verkfæra, lék mér á
bílalyftunni með misjöfnum af-
leiðingum og, eftir að ég fékk
bílpróf, allt skutlið til að ná í
bíla hingað og ferja þangað,
bíla í misjöfnu ásigkomulagi.
Ein góð minning er þegar þú
fékkst mig til að draga bíl sem
þú stýrðir. Á leiðarenda tók ég
eftir að húddið á bílnum var
allt í slettum því ég hafði keyrt
í polla, leit svo á þig og þú
varst engu skárri því engin
framrúða var í bílnum. Þú
glottir bara! Ég finn og vona að
það sé þessi hjálpsemi og lagni
þín, sem kemur sér oft vel í
mínu starfi, og heima í sveit-
inni, þar sem oft þarf að bjarga
sér, fái að vaxa með okkur. Það
var alltaf mikil eftirvænting
þegar vitað var að þið væruð á
leiðinni vestur til okkar og bið-
in gjarna löng enda um langan
veg að fara en það stoppaði
ykkur mömmu ekki. Ekki var
spenningurinn minni þegar við
komum til ykkar. Þá voru
mættar ráðskonur sem rukk-
uðu um hinn ísinn þegar sóttur
var ís í frystikistuna enda van-
ar því að til væru tvær teg-
undir enda báðir afarnir miklir
ískallar. Það gerðist bara einu
sinni. Svo var það litli flautuþy-
rillinn sem skaust inn í her-
bergið og upp í rúm til þín með
látum. Það verður tómlegt án
þín en við gerum öll okkar
besta til að fylla tómarúmið
með minningum um þig og vera
til staðar fyrir hana mömmu.
Signý, Viktor, Margét
Embla og Auður Alma.
Elsku pabbi, það er ótrúlegt
að hugsa til þess að nú sért þú
farinn. Þú gafst mér mikið og
fyrir það er ég þakklát. Frá því
ég var lítill ungi fékk ég að
skottast með þér á verkstæð-
inu, lærði á hætturnar og
þekkti allar Peugeot-týpurnar.
Mér fannst svo gaman að horfa
á þig vinna og fannst þú geta
allt, allt í heiminum, og hélt
fram eftir aldri að þannig væri
það almennt með pabba – þeir
smíðuðu bílana sína, máluðu,
gerðu upp hús, brösuðu í raf-
magni og löguðu alla skapaða
hluti. Það var alltaf gott að leita
til þín með viðgerðir og redd-
ingar hvort sem það var að
gera við bílinn eða að bjarga
okkur mæðgum frá mús. Af þér
lærði ég að gera hlutina sjálf og
af mér lærði dóttir mín að
bjarga sér sjálf, það er frá þér
komið og erum við stoltir bras-
arar.
Jafnframt fengum við systk-
inin að skottast með þér í hest-
húsinu og því stússi sem því
fylgdi. Þú vildir að við lærðum
af reynslunni og það fengum
við, með þig okkur við hlið.
Eftir að ég varð mamma
varst þú stoð okkar mæðgna og
stytta, ekkert að dekra eða
dekstra – bara vera til staðar
og hjálpa þegar þess þurfti.
Arna Guðbjörg, sem þú kallaðir
ávallt skottuna þína, leit upp til
þín og taldi þig, rétt eins og ég,
geta alla hluti og ef eitthvað bil-
aði eða skemmdist þá var við-
kvæðið „afi lagar þetta bara“.
Fram á síðasta dag varst þú að
leiðbeina henni og hún að læra
af þér. Eftir að Kristbjörn
bættist í hópinn var sama við-
kvæðið þegar dót bilaði eða
brotnaði, „afi lagar þetta“.
Hann kallaðir þú gaur og
fannst þér hann stundum hreyf-
ast full hratt og hafðir orð á því
að þú yrðir hreinlega þreyttur á
því einu að horfa á hann, hann
bara brosti til þín. Þið bröll-
uðuð margt saman. Þau systk-
inin eiga góðar minningar um
yndislegan afa.
Þið Magnús áttuð margar
spjallstundir og voru góð ráð
auðfengin hjá þér þegar hann
var að brasa og smíða. Í Bilinu
áttirðu fjársjóð af verkfærum
sem þú lánaðir og varst glaður
að nýttust. Reyndar varstu svo-
lítill græjukall eða eiginlega
svolítið mikill græjukall, sem
hefur erfst til okkar.
Við fjölskyldan áttum í vor
dýrmætan tíma saman, skrupp-
um til Stokkhólms að sjá út-
skriftarsýninguna hjá Örnu
Guðbjörgu. Þú ætlaðir ekkert
endilega að láta tilleiðast vegna
veikinda en úr varð þessi
dásamlega ferð sem lifir með
okkur. Þú varst svo stoltur af
Örnu, húsgagnasmiðnum og
húsgagnahönnuðinum, stoltur
af því að hún færi í handverk.
Ég er þakklát fyrir þennan
tíma.
Ég á endalausar minningar
um þig sem ég geymi með mér
og er ekki hægt að telja upp í
stuttu máli, ég hugsa til þín og
fæ pottþétt svör við mörgum
vangaveltum þannig.
Takk fyrir allt elsku pabbi,
þín
Alfa.
Elsku afi. Ég get ekki hugs-
að mér alla komandi dagana,
vikurnar og árin án þín hérna
með okkur. Ég veit samt að þú
fylgist með fólkinu þínu. Nú er
það meira að segja miklu fljót-
legra fyrir þig að skreppa yfir
til Svíþjóðar og kíkja til mín.
Núna seinustu dagana hefur
þú verið mér innan handar við
að brasa í kjallaranum, ég
hugsaði með mér „æ, núna
myndi ég spyrja afa hvar þetta
væri, hann veit um allt í sinni
skipulögðu óreiðu“. Eftir smá-
pásu fékk ég á tilfinninguna að
nú myndi ég finna sparslið ef
ég leitaði aftur. Mikið rétt,
þarna var það komið. Hvort
sem það var mitt hugarástand
við leitina eða að þú hafir átt
hlut að máli.
Mín fyrstu 17 ár hafði ég þau
forréttindi að vera einkabarna-
barn ykkar ömmu. Það sem ég
elskaði að fá að skottast með
þér. Fá að sitja í aftursætinu á
Bronco þegar draga þurfti fasta
bíla úr snjónum, í Bilinu sem
fullt er af fjársjóðum og verk-
færum, kjallaranum þar sem
við höfum meðal annars græjað
okkur ljósmyndaherbergi, uppi
í VÍS og spígsporaði milli allra
tjónabíla og svo var það hest-
húsið, þar brösuðum við margt
og mikið.
Ég veit ekki hvort ég sagði
það nokkurn tímann við þig,
elsku afi, en þú hefur alltaf ver-
ið ein mín stærsta fyrirmynd.
Ég vildi vera eins og afi, afi
sem kunni svo mikið, afi sem
lagaði allt, afi sem átti allt, afi
sem trúir svo mikið á mann.
Það allt skein sérstaklega í
gegn þegar kom að mínu vali
um iðn. Afi, þú trúðir fullkom-
lega á mig og gerðir allt til þess
að ég sjálf myndi trúa á mig.
Þarna var komið að þínu sér-
sviði og ég man svo vel hversu
stoltur þú varst þegar ég opn-
aði afmælisgjöfina frá ykkur
ömmu áður en ég hóf smíð-
anám, mín aldeilis eigin borvél!
Það var sko þú sem valdir. Öll
næstu jól og afmæli nutum við
þess að skoða og prófa ný verk-
færi og græjur, já eða eitthvað
sem þú lumaðir á í Bilinu. Það
er svo margs að minnast.
Ég er líka svo ótrúlega stolt
af þér, sérstaklega núna í maí
þegar þú lagðir í Svíþjóðarferð
út til mín. Þvílík harka í þér.
Endalaust get ég glaðst yfir því
að hafa átt þennan tíma, getað
sýnt þér hvernig ég bý og út-
skriftarsýninguna mína í skól-
anum. Við borðuðum gott og
nutum okkar saman.
Við sjáumst að lokum.
Þín skotta,
Arna G. Magnúsdóttir.
Þá er farinn fyrstur elsti
bróðir úr stórum hópi systkina,
ljúfur drengur, duglegur. Hann
var fyrirmynd okkar hinna sem
á eftir gengum, leiðandi til
góðra verka og hegðunar.
Genginn með sjúkdóm, seint
uppgötvaðan, langvinnan sem
fáum hlífir við dauða. Af æðru-
leysi hélt hann lengi út sam-
fylgdinni við hinn leiða vágest,
en samt of snemma farinn.
Kiddi Dóri, elstur átta systk-
ina sem ólust upp í Ránargötu
9, en fæddur eins og þau fleiri í
Þingvallastræti 6. Frá fyrstu
tíð hæglátur, ljúfur, hjálplegur
og sýndi dug til margs án þess
að kalla eftir athygli á því. Ein-
hvern veginn ætíð nálægur,
tilbúinn öllum til að aðstoða, ef
mögulegt var. Hann var stoð og
stytta, hvort sem það var við
fyrstu skref yngri bróður í
skátastarfi, fyrstu útilegu eða
keppni í sjóstangaveiði, alltaf
var hann tilbúinn til hliðar,
tilbúinn að grípa.
Hann var trúr sínum, varð
bílvélavirki, stofnaði bílaverk-
stæðið Víking sf. með föður sín-
um, honum ætíð til aðstoðar og
félagsskapar, bæði í vinnu og í
áhuga á ýmsum veiðum. Hann
sýndi dugnað og seiglu í sjó-
stangaveiði, eins og verðlaun í
mótum sýndu, þó svo sjóveiki
fylgdi honum ætíð. Þeir sóttu
saman í laxveiði og nutu margs
í Laxá í Aðaldal, hann síðar í
Fnjóská og í veiðivötnum á
Skaga.
Hann eignaðist gráan hest í
gegnum greiðslu á bílaviðgerð,
sem auðvitað fékk nafnið Vík-
ingur. Síðar bætti hann við
fleirum og við fjölskyldan
keyptum í félagi hesthús. Sam-
an nutum við samveru við út-
reiðar og taðmokstur, enda
báðir með bakgrunn úr sum-
ardvölum í sveit. Síðar fékk
Margrét kona hans einnig
áhuga á útreiðum og nutu þau
þessa sameiginlega áhugamáls
seinni árin.
Hvort ég man ekki fyrstu
sveitarútileguna í Fálkafell, þá
tæpra níu ára. Við að heiman
og hann fyrirmynd mín í því
sem öðru, gengum upp að
Sundlauginni, með fullan bak-
poka og gengið var alla leið á
áfangastað. Ég þreyttur þegar
síga fór á brattann, en með ljúf-
mennsku lokkaði hann mig
áfram hvern áfanga, því „það
var bara ein brekka eftir“. Þær
voru ansi margar þannig og án
þess að ég tæki eftir.
Hann vildi öllum hjálpa,
strax er hann hafði tekjur var
hann tilbúinn að veita með sér
og læddi að manni aur fyrir
bíói, eða einhveju. Lán sagði
hann, en það varð án endur-
greiðslu, en hann taldi það ekki
borga sig að verða leiður yfir
því, sjálfur vitandi betur að
greiðslugeta þiggjandans var
engin. Áfram var aðstoðað því
við mín fyrstu íbúðarkaup, þeg-
ar víxlar voru framlengdir til
fárra mánaða, var hann ábyrg-
ur ásamt föður okkar. Sem bet-
ur fer gat ég þá staðið í skilum,
enda grimmd verðtryggingar
ekki fundin upp þá.
Handlaginn var hann bæði á
járn og tré og plast ef því var
að skipta. Við tókum okkur til
og í sameiningu skiptum við um
gler í húsum okkar beggja. Við
nutum þessarar samvinnu, með
trésmíðavélina uppi á Peugeot-
pallbíl undir háu segli komst
glerið í dýpkuð föls og nýja
pósta. Góðir tímar og gott að
minnast. Margs meira, en hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Margréti mágkonu, börnum
þeirra, Ölfu, Signýju og Jó-
hanni, ásamt fjölskyldum
þeirra, vottum við okkar dýpstu
samúð.
Björn og Sigrún.
Í dag kveðjum við kæran
mág og svila, Kristin Halldór
Jóhannsson, eða Kidda Dóra
eins og hann var oft kallaður.
Kiddi lést 14. ágúst sl. eftir erf-
ið veikindi.
Kiddi var bæði ljúfur og
greiðvikinn. Þessa kosti hefur
hann eflaust tileinkað sér
snemma á æviskeiðinu enda
stóri bróðirinn í hópi systkina
sinna. Foreldrar Kidda voru
atorkusöm og barnahópurinn
stór. Efni hafa sennilega verið
takmörkuð í þá daga eins og al-
gengt var hjá stórum barna-
fjölskyldum en samheldnin hef-
ur verið þeim mun meiri.
Einhvern tímann sagði Kiddi að
í æsku hefði hann sjaldan séð
móður sína sofa, hún var að
sinna heimilisstörfum þegar
hann fór í háttinn og hún var
líka að þegar hann fór á fætur.
Það var gott að leita eftir
ráðum eða aðstoð til Kidda ef
einhver vandræði voru með
ökutæki enda var hann með
langa reynslu af viðgerðum og
flestu sem varðar bifreiðar.
Hann var ósérhlífinn og vinnu-
samur svo eftir var tekið og
alltaf tilbúinn til að liðsinna
þegar eftir því var leitað. Kiddi
lærði ungur bifvélavirkjun og
átti að baki langan vinnudag í
því fagi, lengi vel við rekstur
eigin bifreiðaverkstæðis og
þjónustuumboðs sem hann rak
ásamt föður sínum. Síðar á æv-
inni starfaði hann sem tjóna-
matsmaður og á þjónustukjarna
fyrir fatlað fólk.
Kiddi var einn þeirra manna
sem sjaldan barma sér eða
kvarta og var það eftirtektar-
vert af hve mikilli karlmennsku
og hughreysti hann tókst á við
sín veikindi þó ljóst væri hvert
stefndi. Við hittumst fyrir fá-
einum dögum og áttum saman
góða stund með fjölskyldum og
vinum. Þá var mikil ró yfir
Kidda og greinilegt að hann
naut þess innilega að hitta fólk-
ið sitt. Það var gott og gefandi
að eiga þessa stund saman til
að spjalla og rifja upp liðna tíð.
Fölnar rós og bliknar blað
á birkigreinum.
Húmar eins og haustar að
í hjartans leynum.
(K.J.)
Við þökkum Kidda fyrir sam-
fylgdina og vináttuna. Minning
um góðan dreng lifir lengi.
Elsku Margrét og fjölskylda,
við vottum ykkur innilega sam-
úð.
Helga og Kristján.
Kristinn Halldór
Jóhannsson
Grein þessi er
endurbirt vegna
rangrar undir-
skriftar í fyrri birt-
ingu. Morgunblaðið biðst vel-
virðingar á mistökunum.
Það er sérstök tilfinning að
setjast niður og skrifa minning-
arorð um Möggu frænku, konu
sem hefur fylgt okkur alla tíð
frá því að við munum fyrst eftir
okkur. Magga í Sandlækjarkoti,
eins og hún var alltaf kölluð af
okkur á Stöðulfelli, var fyrir
okkur meira en einhver kona.
Margrét Jóna
Eiríksdóttir
✝ Margrét JónaEiríksdóttir
fæddist 30. desem-
ber 1926. Hún lést
1. ágúst 2018.
Útför Margrétar
fór fram 16. ágúst
2018.
Þegar við látum
hugann reika birt-
ist okkur hnarreist,
grannholda, glæsi-
leg kona, ævinlega
vel upp á færð og
skemmtilega hisp-
urslaus í tali um
menn og málefni.
Faðir okkar var
ungur tekinn í fóst-
ur að Sandlækjar-
koti og var uppeld-
isbróðir Möggu. Sandlækjarkot
og allt á þeim bæ var í huga
hans hafið yfir alla gagnrýni,
einungis falleg minning. Vart
leið sá dagur á meðan foreldrar
Möggu voru á lífi að ekki væru
einhver samskipti á milli bæj-
anna, annaðhvort farið í heim-
sókn eða talast við í síma.
Þannig lærðum við systkinin að
bera virðingu fyrir fólkinu í
Sandlækjarkoti og það hefur
haldist alla tíð síðan, og verður
eflaust um ókomin ár. Það var
sérstök upplifun fyrir okkur að
koma í Sandlækjarkot. Magga
tók á móti okkur í fallegum föt-
um sem við tókum sérstaklega
eftir, þó að börn værum. Alltaf
var tekið á móti okkur sem
jafningjum fullorðinna. Í Sand-
lækjarkoti voru krakkarnir á
svipuðum aldri og við á Stöð-
ulfelli og miklir fagnaðarfundir
þegar við hittumst. Stundum
gerðust leikirnir nokkuð há-
værir en aldrei munum við eftir
því að Magga sussaði á liðið, oft
hefði þó verið þörf á því. Hún
tók þessu bara hlæjandi. Það
lýsir frænku vel. Það var mikið
lagt upp úr því að enginn færi
frá Sandlækjarkoti án þess að
þiggja góðgerðir, og þær
ósviknar. Þar standa brúntert-
urnar hennar Möggu upp úr og
enn eru þetta bestu kökur sem
við höfum smakkað. Ein er sú
minning sem aldrei gleymist.
Veturinn áður en við fórum í
skóla, sem var heimavistarskóli,
var okkur boðið að gista eina
nótt í Sandlækjarkoti til að sjá
hvort við værum ekki orðin full-
fær um að takast á við þá miklu
breytingu sem í skólagöngunni
fólst. Þetta var ógleymanlegur
sólarhringur. Við vorum full til-
hlökkunar, svolítið kvíðin en
einnig dálítið stolt eftir að hafa
gist að heiman áður en farið var
í skólann. Dvöl í Sandlækjar-
koti hjá þeim heiðurshjónum
Möggu og Eiríki gerði okkur
nokkuð stærri en fyrr. Margs
er því að minnast og minningin
um Möggu er björt og falleg,
enda konan eftirtektarverð fyr-
ir svo margt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Börnum, tengdabörnum og
öllum afkomendum Margrétar í
Sandlækjarkoti vottum við
dýpstu samúð. Með þakklæti
fyrir allt og allt.
Systkinin frá Stöðulfelli,
Margrét, Eiríkur,
Sigríður, Elísabet, Jón,
Oddur og Guttormur.