Morgunblaðið - 23.08.2018, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 2018
✝ Stefán Stef-ánsson fæddist
í Reykjavík 18.
mars 1957. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 8. ágúst
2018.
Foreldrar Stef-
áns voru Stefán
Steingrímsson, f. 8.
desember 1912, d.
1. desember 1986,
og Halldóra Guðmundsdóttir, f.
24. september 1921, d. 27. júlí
1975. Hann átti einn hálfbróður
sammæðra, Guðmund Hilmar
Hákonarson, f. 16. desember
1941, sem býr í Bandaríkj-
unum. Stefán kvæntist Guð-
rúnu Lind Valsdóttur Waage, f.
1958, þau skildu. Stefán eign-
aðist með Guðrúnu þrjú börn:
Stefaníu Lind Waage, f. 31. des-
ember 1984, Stefán Val, f. 10.
október 1994, og
Ásdísi Halldóru
Lind, f. 1. desem-
ber 1996. Maki
Stefaníu Lindar er
Bjarki Ísfeld Stef-
ánsson, f. 31. ágúst
1988.
Stefán ólst upp í
Hlíðunum í
Reykjavík, gekk í
Ísaksskóla, svo
Hlíðaskóla og svo
lá leiðin í Póst- og símaskólann.
Hann var lengi í skátunum
sem barn og unglingur. Stefán
lauk sveinsprófi í rafeinda-
virkjun 1982 og meistaraprófi
1984.
Árið 1978 byrjaði Stefán að
vinna hjá Símanum og vann þar
til æviloka.
Útför Stefáns fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 23. ágúst
2018, klukkan 13.
Elsku pabbi, mikið er það
sárt að vera að kveðja þig í
dag, þó svo að við höfum vitað
lengi að þessi dagur væri að
nálgast þá erum við ekki tilbúin
til þess, munum líklega aldrei
verða það.
Þú varst alveg einstakur
pabbi, blíður og þolinmóður,
hjartahlýr og góður. Þú gerðir
allt fyrir okkur og gafst okkur
allan heiminn og meira til. Þú
sýndir okkur umhyggju og ást
á hverjum degi. Þú varst alltaf
tilbúinn að eyða með okkur
tíma hvort sem það var að tala
um allt milli himins og jarðar,
horfa á einn klassískan Monk-
þátt eða sitja með okkur í
þægilegri þögn.
Satt að segja þá varstu of
góður fyrir þennan heim, þvílík
forréttindi sem það eru að hafa
átt þig að.
Þú varst hjálpandi á neyð-
arstund, huggari í sorg, heilari
sára og kennari á tímum
óreiðu.
Þegar þú greindist með
ólæknandi krabbamein í brisi
þá einkenndist sú barátta af
æðruleysi, hugrekki og styrk.
Þú kvartaðir aldrei yfir þessu
hlutskipti heldur barðist hetju-
lega og af ansi mikilli þrjósku,
sem var einkennandi fyrir þig.
Þú gafst okkur það dýrmæt-
asta sem þú áttir, tímann þinn
og ást.
Við verðum þér alltaf æv-
inlega þakklát fyrir minning-
arnar með þér og það veganesti
sem þú hefur gefið okkur fyrir
framtíðina.
Stöðvið klukkur, takið síma í sundur,
sækið bein svo hætti gelti hundur,
lokið flygli, lágan trumbuslátt
látið fylgja kistu um kirkjugátt.
Látið flugvél hnita hringinn sinn,
hann er dáinn skrifa í himininn,
skreytið dúfur borgar
sorgarböndum,
beri lögregla svarta hanska á
höndum.
Hann var mér norður, suður, austur,
vestur,
hann var mér hvunndagslíf og
helgargestur,
dagur, miðnótt, orð mín öll og list;
og eilíf ást, ég hélt; mér skjátlaðist.
Nú þurfum við ekki stjörnur,
hendið þeim;
afþakkið tungl og sendið sólu heim;
eyðið öllum skógi, tæmið haf.
Því ekkert gott mun gerast
héðan af.
(W.H. Auden.)
Hvíldu í friði, elsku pabbi,
þín börn,
Stefanía, Stefán og Ásdís.
Íhugull, fáorður, greindur,
aðlaðandi og vel lesinn. Maður
þagði því og hlustaði þegar
Stefán hafði skoðun, því hann
hafði lesið og íhugað flestar
þær bækur og málefni sem ég
nýfermdur var að uppgötva,
þótt hann væri ekki mikið eldri.
Það gaf líka aukið vægi að
Stefán hafði litla þörf fyrir að
láta aðra hlusta á sín viðhorf
eða pexa og maður varð því
fróðari og víðsýnni eftir slík
samskipti.
Ég og aðrir fóru því á hans
fund í Barmahlíðina til að
spjalla og eiga góða stund. Tal-
að var um bækur, rithöfunda og
tónlist og hann hafði alltaf lesið
meira og kynnt sér málin bet-
ur, t.d. viðtöl við rithöfundana,
fleiri bækur eða sjónarhorn. En
þörfin fyrir athygli var ekki
hluti af hans eðli, þvert á móti
leyfði hann öðrum að tala og
brosti jafnan. Þá fannst mér
stöku sinnum sem hann um-
bæri ungæðishátt og fram-
hleypni mína frekar en þá af-
stöðu sem ég tók, sem
sennilega er rétt.
Í dag veit ég þó að þessi eig-
inleiki að hlusta og umbera var
hluti af eðli hans. Mættu fleiri
vera þannig.
Ég sá ekki mikið til Stefáns í
íþróttum þegar við vorum í
Hlíðaskóla en þó nokkrum sinn-
um samt. Með vinum í fótbolta
utan skóla var hann alltaf best-
ur þótt fleiri gerðu tilkall og
margir góðir af þeim sem tóku
þátt í leikjum okkar svo sem á
Klambratúni. Lipurð væri
fyrsta orðið sem kemur upp í
hugann og aðrir náttúrulegir
hæfileikar, kannski hefur geð-
prýðin verið aukabónus í þeim
leik. Engin þörf fyrir að ryðjast
í gegnum vörnina, heldur nota
hugann og líkamlega og and-
lega snerpu og nákvæmni. Á
meðal vina hans er enginn vafi
að Stefán hefði orðið afreks-
íþróttamaður hefði hann haft
áhuga á að fara þá braut. En
maður þarf að vilja slíkt.
Það er eina skýringin, Stefán
hafði ekki þessa knýjandi þörf
til að keppa og vinna. Það var
eins og að taka þátt væri nóg,
líka það þegar tekið var í spil
sem var oft. Afrakstur hans var
því jafnan góður þegar slíkum
spilastundum lauk vegna
greindar hans og varfærni, ekki
vegna djörfustu sagnanna og
mesta kappsins. Félagsskapur-
inn virtist sterkari drifkraftur.
Er það jákvætt eða neikvætt í
leik þar sem spilað er til sig-
urs? Ekkert einhlítt svar er til
en margur mundi segja eins og
málshátturinn boðar: Sá vægir
sem vitið hefur meira. Stefán
fór aldrei gramur frá leik.
Ég kynntist aðeins föður
Stefáns og það voru góð kynni
enda var maðurinn afar við-
kunnanlegur. Móðir hans hafði
fallið frá skömmu áður en við
Stefán kynntumst og var það
aldrei rætt. En af þeim sem
þekktu hana veit ég að hún var
úrvalsmanneskja, félagslynd,
vel lesin og greind. Það hefur
eflaust verið mikill harmur fyr-
ir ungan dreng að missa slíka
móður. Aldrei heyrði ég þó
Stefán kvarta eða barma sér
og hann var að þessu leyti ná-
kvæmlega eins til dauðadags –
stóískur og hjálplegur. Hjálp-
legur og velviljaður eru ein-
kunnarorð sem ávallt áttu við.
Ekki spillti þá fjölhæfni Stef-
áns, og sá eiginleiki kom mörg-
um vinum hans að góðum not-
um gegnum tíðina.
Það er með söknuði að ég
kveð vin minn Stefán nú og ef
almættið leyfir óska ég þess að
fundum okkar beri aftur sam-
an síðar.
Börnum hans votta ég inni-
legustu samúð mína á þessum
erfiðu tímamótum.
Ég var beðinn að skila sam-
úðarkveðju til aðstandenda frá
öðrum félaga okkar frá skóla-
árunum, Benedikt Höskulds-
syni, sem starfar erlendis.
Aðalsteinn J. Magnússon.
Þá er góður vinur fallinn frá
langt fyrir aldur fram og til-
veran fyrir okkur sem þekkt-
um hann verður fátækari fyrir
vikið. Langar mig að minnast
hans með nokkrum orðum.
Ég kynntist Stebba strax
fyrsta skóladaginn í sjö ára
bekk í Hlíðaskóla. Við áttum
samleið heim úr skólanum og
tókum tal saman. Varð það
nokkuð langt tal því amma var
farin að óttast um mig þegar
liðnir voru meira en þrír tímar
frá því að ég átti að vera kom-
inn heim. Hún fann okkur þar
sem við stóðum við Reykjahlíð
10 þar sem Stebbi bjó ásamt
foreldrum sínum og hefðum
við hæglega getað rabbað sam-
an aðra þrjá tíma án þess að
vita af því.
Upp frá því hittumst við
nánast á degi hverjum og urð-
um heimagangar hvor hjá öðr-
um. Alltaf tóku þau Halldóra
og Stefán eldri mér vel og var
gott að eiga athvarf hjá þeim
sómahjónum.
Og þannig var það alltaf
þegar við hittumst. Við höfðum
um nóg að spjalla þótt um-
ræðuefnin breyttust með ár-
unum eins og gengur.
Maður kom aldrei að tómum
kofunum hjá Stebba. Hann fór
ekki alltaf mikinn en ígrundaði
alla hluti vel og setti sig inn í
þau mál sem hann hafði áhuga
á. Kom maður jafnan fróðari af
hans fundi.
Þegar lífið sótti á hittumst
við sjaldnar en vorum í góðum
tengslum og þótt einhver tími
liði á milli funda var alltaf eins
og við hefðum hist í gær. Ég
minnist þess ekki að okkur
hafi nokkru sinni orðið sundur-
orða.
Stebbi var mikill íþrótta-
maður og æfði fótbolta með
Val á yngri árum þar sem
hann stóð sig fjarska vel. Ein-
hverra hluta vegna hætti hann
að æfa en þess er ég fullviss að
ef hann hefði haldið áfram
hefði hann átt bjarta framtíð á
þeim vettvangi. Þegar við fór-
um í menntaskóla hófum við að
spila badminton hjá Árna
Njálssyni en það kom í stað
íþróttatíma hjá MH.
Þótt Stebbi hefði þá aldrei
áður leikið þann leik var eins
og hann hefði alltaf gert það
og er ég honum þakklátur fyr-
ir þá þolinmæði sem hann
sýndi mér þá og síðar. Lékum
við svo saman badminton í
TBR um árabil þegar við vor-
um orðnir fullorðnir og voru
það ánægjulegar stundir.
Stebbi var mikill hagleiks-
maður á flest sem þurfti að
gera. Hvort sem bíllinn minn
bilaði eða gera þurfti einhverj-
ar lagfæringar heima fyrir var
hann alltaf boðinn og búinn að
hjálpa.
Fyrir auralítinn fjölskyldu-
mann með tíu þumalputta var
það ekki lítil hjálp að geta leit-
að til þessa þúsundþjalasmiðs.
Og þegar ormagryfja tölvu-
heimsins var stundum að kné-
setja mig gat ég alltaf leitað til
hans og hann á sinn ljúfa og
rólega hátt leysti úr öllum
flækjum.
En fyrst og síðast var
Stebbi góður vinur sem stóð
með vinum sínum í blíðu og
stríðu, og það er svo mikilvægt
að eiga slíkan vin að.
Ef lífið var mér eitthvað
mótdrægt þá stundina og erfitt
að rýna gegnum sortann var
venjulega fyrsta viðbragðið að
lyfta símtólinu og hringja í
Stebba. Bara við það að ræða
við hann var hálfur sigur unn-
inn.
Já, ég var heppinn að eiga
hann sem vin.
Um leið og ég kveð minn
góða vin votta ég börnum hans
og fjölskyldu mína dýpstu
samúð.
Ingólfur B. Kristjánsson.
Haustið 1968 mætti ég feim-
inn og uppburðarlítill í Hlíða-
skóla, þá nýfluttur til borg-
arinnar úr Selásnum. Það var
mín gæfa að lenda þar í bekk
með þeim Stebba og Inga sem
urðu mér góðir vinir. Þessi
vinatengsl hafa haldið í 50 ár.
Stebbi hefur háð hetjulega
baráttu við krabbamein und-
anfarin ár en bar sig alltaf vel
þegar við hittumst gömlu fé-
lagarnir. Þótt vitað væri hvert
stefndi var það mér harma-
fregn þegar tilkynning kom
um að hann væri búinn að
kveðja þennan heim, fyrstur
okkar gömlu vinanna. Stebbi
var góður drengur, heiðarlegur
og traustur vinur. Hann var
stoltur af börnum sínum og
bar mikla umhyggju fyrir
þeim.
Stefanía Lind, Stefán Valur
og Ásdís Halldóra, ég votta
ykkur og öðrum ástvinum inni-
lega samúð mína og megi guð
gefa ykkur styrk í sorginni.
Blessuð sé minning kærs
vinar.
Gull og perlum að safna sér
sumir endalaust reyna,
vita ekki að vinátta er,
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Kolbeinn.
Stebbi var vinur minn.
Við kynntumst fyrst sem
bekkjarfélagar í Hlíðaskóla
1970 þegar ég var nýfluttur í
Hlíðarnar 13 ára gamall.
Við vorum frekar ólíkar týp-
ur en fólk laðast oft að and-
hverfu sinni og þannig var það
með Stebba. Stebbi var rólega
týpan og frekar hlédrægur, en
hann var þrælskarpur og
ákveðinn þegar hann hafði
myndað sér skoðun á hlutun-
um. Við komum okkur iðulega
fyrir í eldhúsinu hjá honum í
Barmahlíðinni, reyktum pípu,
spiluðum rommí og drukkum
kaffi langt fram eftir nóttu.
Við krufum heimsmálin og fór-
um fyrst í rúmið þegar við
höfðum komist að ásættanlegri
niðurstöðu.
Svo endurtók þetta sig alltaf
nokkrum kvöldum seinna þeg-
ar endurskoðunar var þörf. Í
gegnum þetta ferli náðum við
að móta heimsmyndir okkar og
þannig hefur Stebibi alltaf átt
stóran hluta í hjarta mínu.
Við fórum í gegnum ung-
lingsárin og brölluðum alls
kyns eftirminnilega hluti sam-
an. Samband okkar minnkaði
þó þegar ég fór út í nám og
var nokkuð slitrótt seinni árin.
Það stóð alltaf til að efla sam-
skiptin en af því varð ekki
neitt að ráði.
Þrátt fyrir það var Stebbi
einn af mínum bestu vinum og
það er mikil eftirsjá að þessum
öðlingsdreng.
Ég kveð þig í dag, Stebbi
minn, en við hittumst aftur
seinna og tökum þá annan
slag.
Jakob E. Líndal.
Stefán Stefánsson
Ilmur af kaffi,
hlaðin borð, sam-
hentar systur –
leiftrandi gáfur, glettni, hlýja og
örlæti. Gefandi samræður um
Áslaug
Ásmundsdóttir
✝ ÁslaugÁsmundsdóttir
fæddist 25. júní
1921. Hún lést 2.
ágúst 2018.
Útför Áslaugar
var gerð 16. ágúst
2018.
málefni líðandi
stundar – söguna,
ættina, landið. Gott
að koma, ljúft að
vera. Fallegt líf sem
nú er á enda runnið
– horfið inn í eilífð-
ina. Eftir stendur
minningin, dýrmæt.
Við kveðjum
elsku Ásu og Þóru,
afasystur okkar,
með hjartans þökk,
Ása, Eva, Hrefna og
Ragnheiður.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
SVEINBJÖRN SIGTRYGGSSON
húsasmíðameistari,
lést á dvalarheimilinu Grund miðvikudaginn
1. ágúst.
Bálför hefur farið fram að ósk hins látna.
Útför fer fram frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn 25. ágúst
klukkan 13 og duftker jarðsett í Ólafsvíkurkirkjugarði.
Kristinn Vigfús Sveinbjörns. Ena Dahl
Guðbjörg Sveinbjörnsdóttir Sigfinnur Snorrason
Olga Sveinbjörnsdóttir Jóhann Ágústsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓN SIGURÐSSON,
trompetleikari,
lést 16. ágúst.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju
miðvikudaginn 29. ágúst klukkan 14.
Sigrún Dröfn Jónsdóttir
Ólafía K. Jónsdóttir Hermann Isebarn
Kolbrún Jónsdóttir Elías Gíslason
Börg Jónsdóttir Ingólfur B. Aðalbjörnsson
og afabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
EDDA BERGLJÓT JÓNASDÓTTIR,
Freyjugötu 49,
lést á heimili sínu föstudaginn 17. ágúst.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni
miðvikudaginn 29. ágúst klukkan 15.
Guðmundur Jóhannsson
Björg Guðmundsdóttir Orri Guðmundsson
Jónas Guðmundsson Cristina Guðmundsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar
ELÍN HELGA BLÖNDAL
SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Reykjum, Tungusveit,
lést á Heilbrigðisstofnuninni, Sauðárkróki,
laugardaginn 18. ágúst.
Útför fer fram í Reykjakirkju mánudaginn 3. september
klukkan 14.
Dagur Torfason
Jóhannes Ingi Torfason
Kristín Rós Blöndal Unnsteinsdóttir
Ingigerður Blöndal
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar