Stjarnan - 01.06.1919, Side 23

STJARNAN.
55
öamall Iiöfðingi, Ambrose að nafui,
( v var af æft Thackenbaughs konungs,
á Pídjieyjunum, var ósiðlátur og al-
i'tc.ndur maður. Hann hafði oft verið
se.tur í fangelsi. Tvisvar hafði haun
\eiið gjöiður landrækur af ráðherr'tu,-
um. Binu sinni hafði hann sjálfur ver
ið ráðherra, en hann gjörðist landráða-
maður og var settur í fangelsi og að
lokum rekinn í útlegð.
pegar vér byrjuðum kristniboðið á
Fídjieyjunum vildi svo til að liann átti
heima í þeim bæ þar sem vér fyrst préd-
ikuðum. Fólkið aðvaraði oss við hon-
um. Mennirnir sögðu að liann væri
svikari og að hann myndi gjöra alt,
sem í hans valdi stæði til þess að hafa
eitthvað upp úr oss; að hann myndi
verða Adventisti ef hann srei að hann
gæti haft eitthvað í aðra liönd.
“Varið yður á hinum gamla svikara”
sögðu þeir.
Vér fórum að halda guðsþjónustur,
og gamli maðurinn koin til að hlusta á
pað voru engir skemtistaðir, engar
hreyíimynda sýningar í þá daga, svo
það var ekki nema eðlilegt að hann
kæmi á samkomur vorar. Hann hélt á'
fram að koma og lilusta á prédikun
orðsins. Oss til mikillar gleði meðtóku
margir bæjarbúar fagnaðar erindið.
Eftir það höfðum vér ávalt regluleg-
ar guðsþjónustur í hverri viku og einn
hvíldardag þegar vér héldum vakningar
samkomu, kom einnig hinn aldurhnigni
höfðingi inn í kirkjuna. Mér kom til
hugar það sem fólkið hafði sagt mér um
hann og eg þóttist vera viss um að það
var fyrir ávinningssakir að hann nú var
kominn.
Bft.ir að samkoman var byrjuð og
sumir höfðu tekið þátt í bæninni, fór
diann einnig að biðja. Eg' hélt enn að
hann væri kominn til að draga oss á tál-
ar; en eg ætla að bæta við að það var
aðeins augnablik, sem eg leyfði mér að
hugsa þannig; því að hann fór að játa
Drottni allar syndir sínar. Hann grét
og játaði hvernig hann hafði gjórt
rangt á hlut báejarbúanna og konu sinn-
ar og sagði frá hve syndugur hann
háfði verið.
Ríkuleg blessun féll yfir alla, sem
viðstaddir voru. ITinir grétu ásamt
honum og vér skildum allir sálar ástand
mannsins. Undireins og bænin var á
enda reis hann á fætur og fór að játa
syndir sínar fyrir söfnuðinum. peir
vissu allir um þetta, en það var honum
eins erfitt og það er oss að játa syndir
vorar opinberlega. Hann bað fólkið að
fyrirgefa sér og Drottinn um náð til að
lifa öðruvísi og breyta betur.
Áður hafði hann verið drykkjumað-
ur, en nú liætti hann þessu, heldur ekki
borðaði hann nokkra óhreina fæðu.
pað sem hann átti bágast með var tó-
bakið. Einn dag sem eg sá hann