Stjarnan - 01.01.1920, Blaðsíða 11

STJARNAN
11
mikið, eins og má ímynda sér af kvört-
un sonarins. 'Eints og hver sönn móðir
á að gjöra, hafði hún með viturleik
haldið syni sínum í skefjum og hafði
krafist þess að ákvarðanir hennar væi-u
virtar. En hún hafði verið mjög fáorð
sérstaklega upp á síðkastið eftir að
Haraldur var orðinn nógu gamall til að
bera ábyrgð á því, sem hann nú tók
sig fyrir að gjöra.
þegar faðirinn dó var Haraldur átta
ára. Frá fæðingunni hafði hann ver-
ið Guði helgaður. það var æðsta ósk
bæði föður og móður hans, að hann
fengi mentun til að boða fagnaðar-er-
indið og vígja líf sitt til að kunngjöra
hinn glaða boðskap um hann, sem dó
til að frelsa menn frá synd og sem einn-
ig ætlar að kom,a aftur í dýrð til að
sækja sitt fólk. þau höfðu góða von
um að sonurinn myndi ná því takmarki
sem þau höfðu sett honum. Hann var
fríður drengur, sem mjög snemma
sýndi að hann elskaði Guð og orð hans.
En svo kom undarleg breyting. Hinn
góði og umhugsunarsami faðir varð
mjög veikur. í marga mánuði lá hann
þungt haldinn. þau efni, sem þau með
kappsemi höfðu safnað til að menta
drenginn, voru nú tekin til að borga
reikningana með, sem nú komu, hver
á fætur öðrum. Að lokum var allt far-
ið. Og þegar dauðastundin kom kall-
aði haiin konu sína og barnið til sín og
bað ásamt þeim að Guð vildi minnast
fórnarinnar, sem þau höfðu lofað hon-
ttm, og að hann í náð sinni vildi gjöra
Harald að mannaveiðara fyrir Ivrist
ems og þau höfðu ákveðið.
Heyrir Guð ? Svarar Guð? þetta
voru spurningamar, sem stöðuglega
höfðu komið upp í huga frú Wilson ’s
seinustu tvö árin. því þrátt fyrir allar
bænir hennar og öll .tár hennar og alla
hennar mæðu, höfðu áhrifin af vináttu
við heiminn first son hennar Guði og
rneir og meir sýndi hann að honum mis-
líkaði Guð og hans sannleiksorð.
Á þeim tíma þegar þessi saga byrjar,
var Haraldur orðinn drykkjumaður og
þjófur. Idann virtist vera nákvæm eft-
irlíking af langafa sínum, sem hafði,
verið alræmdur fyrir fríhyggju, guð-
löstun, ofdi-ykkju og morð, og sem að
lokum endaði líf sitt í gálganum. Og
þegar frú Wilson hugsaði út í þetta —
að á syni hepnar var uppfy.lt það rit-n-
ingarorð, isem segir: “Eg Drottinn,
þinn Gúð, eru vandlætissamur Guð, sem
hegni misgjörðir feðranna á bömunum
í þriðja og fjó,rða lið, á þeim, sem mig
hata.” — var eins og hjartað hætti að
slá og hún fór að örvæntast.
Hún liafði nú t.alað til sonar síns einu
sinni enn, vegna þess að glæpur hafði
verið framinn skamt frá heimili þeirra
og Haraldur var grunaður. í hennar
hjarta var enginn efi um að hann hefði
t.ekið þátt í þessu hryðjuverki og hugs-
unin um. þetta særði hana Svo, að hún
gat ekki þagað; þess vegna hafði hún
reynt að tala til hans.
En þegar hún gjörði þetta varð hún
fyrir þessum seinustu vonbrigðum.
Henni lrafði verið tilkynt aldrei að •
nefna við hann nokkuð um að bæta ráð
sitt. í raun og veru mundi hún fá lítið
tækifæri því að Haraldur var búinn að
láta í ljós að áform hans væri að fara í
siglingar og yfirgefa hana eftir fáeina
daga. þar fyrir utan var hann í vanda
staddur og mjög litlar líkur til að hann
kæmist undan greipum laganna.
“Æ, drengur minn ! Drengur minn!
Eg hefi beðið og beðið að þú mættir
vaxa upp og verða göfugur og guð-