Stjarnan - 01.01.1920, Blaðsíða 12

12
STJARNAN
hræddur maður. Bg hefi stöðuglega
beðið Guð um að hann vildi taka þig í
sína þjónustu. Eg hefi gjört alt, sem
eg mögulega gat til þess .að vaiðveita
þig frá heiminum. Bg hefi vonast eftir
og ætíð treysit, því, að þú myndir varð-
veitast. En í dag ert þú orðinn glæpa-
maður, guðleysingi og vondur maður.
piú hatar trúna á Guðs orð. pú snýrð
þér í burtu frá mér eins og eg væri
versti óvinur þinn. Æ, Haraldur minn!
Elsku drengurinn minn! Eg verð að
sleppa, þér frá mér.”
pannig talaði frú Wilson við sjálfa
sig í sálarangist sinni yfir því, að sonur
hennar hafði neitað henni .að tala við
hann oftar um von hins kristna manns.
Og meðan þessi móðir grét og syrgði
sat Haraldur að drykkju, með djöful-
legu fjöri slóst hann í för með félögum
sínum og tók þátt í óstýrilátum skemt-
unum í vínsöluhúsinu skammt frá heim.
ili hans. Oftar en einu .sinni heyrðisx
rödd hans bölva von foreldranna. Hann
drakk og blótaði og skoraði jafnvel
á hinn almáttuga Guð ef hann væri til,
að koma og rota sig ef hann þyrði. Svo
djúpt var hann sokkinn.
Æ, móðurhjarta, hugsa þú eigi að
Guð heyri ekki bænarákall þitt. pað,
sem vekur áhyggju hjá þér, veldur einn-
ig sorg hjá honum. En hann er nálæg-
ur. IJann hlustar á og langar til að
sýna þér að hann er Guð þinn, hinn
elskuríki faðir. Efast þú ekki né ör-
vinglast. Hvort sem það er ljós eða
myrkur, þá treystu honum. Óttast þú
ekki að bíða eftir hans tíma. Hann
mun vissulega gjöra hið rétta. Hann
þekkir leyndardóma sálar þinnar. Son-
ur þinn mun einn dag heill verða.
petta var mjög svo dimmur dagur í
æfisögu þessarar móður. Hún var orð-
in lúin undir þessari þungu byrði og
án þess að hafa neina von um bjartari
daga lagðist hún út af og sofnaði. Hana
dreymdi.
pað v.ar hinn dýrðlegi morgun eilífð-
arinnar. Öll merki bölvunarinnar voru
nú horfin. Syndin og allar afleiðingar
hennar voru að eilífu eyðilagðar. Hún
sá frelsarann. Hún sá hina heilögu frá
öllum öldum, fjöldann, sem ekki var
hægt að koma tölu á, nieð hörpur og
pálmaviðargreinar í höndum sér. Og
áður en hún sjálf vissi af stóð eigin-
maður hennar hjá henni. Hann leit
framan í hana, skínandi af lífsgleði. Og
í þessari yfirgnæfandi gleði segir hann:
"Og héma er Haraldur.”
“Já, hér er eg, faðir, ” kom hið un-
aðsfagra svar frá honum, sem hafði ver-
ið svo dýrmætur í þeirra augum. Og
þama stóð hann hjá þeim, sonur þeirra
ummyndaður eftir líkingu Krists.
Haraldur! Æ Haraldur! Guð blessi
þig. Minn himneski faðir heyrði og
svaraði bæn minni. Æ, eg hélt að þú
myndir ekki koma. Hvernig fann
meistarinn þig og frelsaði þig?
“Mamma, manstu eftir hinni undir-
strikuðu biblíu, sem þú faldir í ferða-
kistu mína þegar eg fór í siglingar ?
Boðskapurinn sem þú skrifaðir og boð-
skapur bókarinnar snart hjarta mitt og
eg fann enga hvíld fyr en eg kom að
fótskör Krists. Hann lyfti mér upp.
Hann vísaði mér á réttan veg. Ilann
leiddi mig til þessa góða lands.”
Frú Wilson vissi ekki hve lengi hún
hafði sofið; en þegar hún vaknaði var
það eftir miðnætti og hún heyrði Ilar-
ald koma skjögrandi inn á herbergi sitt.
En hversvegna varð hún ekki óróleg
núna við að heyra þennan skjögrandi
gang um þetta leyti næturinnar eins og