Stjarnan - 01.01.1930, Blaðsíða 7

STJARNAN
7
ingu á þessu valdi, starfsemi þess laust
fyrir endurkomu Krists, og dóminum
hræðilega, sem veröur uppkveÖinn yfir
því.
Öllum þessum skýru spádómum fylgir
alvarleg viðvörun viÖ að fylgja þessari
fráhverfu kirkju og dætrum hennar, til
þess að verða ekki fyrir þeim skelfilegu
plágum, sem munu dynja yfir alt þetta
mikla frávillings vald, sem af ásettu ráði
hefir risið upp á móti Guði og lögum
hans ríkis. Skulum vér því næst athuga
rás viðburSanna, til að fá vissu fyrir því,
að páfavaldið er einmitt hið mikla trú-
arbragðakerfi, sem ofannefndar fyrir-
sagnir Ritningarinnar bencla á.
Söfnuðurinn kom upphaflega frá
hendi Krists með innsigli Heilags Anda.
Hann var hreinn sem sólin og fagur sem
máninn, en eftir að allir postular Krists
höfðu lagst til hvíldar, risu upp menn,
sem fóru með rangsnúna lærdóma, til
þess aö teygja lærisveina á eftir sér. Þeir
komu fram sem ólmir vargar og svifust
einskis, til að geta skarað eld að sinni
köku. Heiðnar kenningar smeygðu sér
inn í söfnuðinn og leiðtogar hans vildu
drotna yfir hjörð Drottins eins og höfð-
ingjar jarðarinnar drotna yfir þegnum
sínum. Þeir veittu sjálfum sér allra
handanna titla og nafnbætur. Þeir vildu
vera prestar, biskupar, erkibiskupar,
kardínálar og aö lokutn páfar. Þeir voru
ekki bræður framar eins og Pétur og Páll
postular höfðu verið. Þar af leiðandi
varð Heilagur Andi að víkja í burtu frá
því trúarkerfi, þvi að hann starfar ein-
ungis í gegn um þá, sem lifa í samræmi
við hið innblásna orð og hafa hugarfar
Krists. Þaö var þannig að hið inikla
fráhvarf kom inn í söfnuðinn. Þar að
auki fóru leiðtogar hans að leita hjálpar
hjá yfirvöldunum, til að geta komið sínu
fram. En með því sögðu þeir skilið við
Guö og kraft hans Anda, þvi að vinátta
heimsins er f jandskapur gegn Guði. Hið
mikla fráhvarf—hið antikristilega vald^—
kemur þannig fram eins og Guðs orð
fyrir munn spámannanna hafði fyrirsagt.
Árið 533 sendi Justinianus keisari i
Ivonstantinopel biskupnum i Rómaborg
bréf, þar sem hann veitir honum réttinn
til að vera “dugandi refsari” allra villu-
trúarmanna og yfirhöfuð allra safnaða.
Biskupinn í Rómborg veröur á þann hátt
“papa” þpáfi), en vegna þess að Austur-
gotar, sem voru Aríustrúar menn, réðu
lögum og lofum í Róm, gat páfinn ekki
notið sín fyr en herflokkar keisarans
höfðu hnekt valdi Austgotanna, sem með
engu móti vildu lúta páfavaldinu. Árið
538 í marz mánuði sigraði Bellisaríus,
herforingi Justinianusar keisara, Austgot-
ana, og sá sigur var það, sem veitti páf-
anum frjálsar hendur til að ofsækja alla,
sem ekki vildu lúta valdi hans, og drotna
sem yfirhöfuð allra safnaða. Árið 538
er þess vegna byrjun þess 1260 ára tíma-
bils, sem á sjö stöðum er nefnt í Ritn-
ingunni. Samkvæmt hinu óbrigðula spá-
mannlega orði Guðs hafði hið antikristi-
lega páfavald fæðst í þennan heim. En
það vald vildi ekki láta sér nægja það,
að drotna einungis í Rómáborg, það vildí
öðlast eigið ríki og drotna þar sem ein-
valdur. Páfinn vildi sveifla bæði and-
lega og veraldlega sverðinu. Hann lok-
aði augum sínum fyrir því að Kristur
hafði skipað Pétri postula að slíðra sverð
sitt.
Árið 754 var Pepin hinn stutti krýnd-
ur sem konungur Frakka með aðstoð
páfans. Til þess að endurgjalda páfan-
um þennan greiða, fór Pepin hinn stutti
með her sinn á móti Aistúlfi, konungi
Lombarða ,sigraði her Aistúlfs og tók
af honum Ravenna, stórborg við Adría-
hafið og alt svæðið sem henni tilheyrði
og afhenti það alt páfanum. Þetta svæði
er landið fyrir sunnan Feneyjar.. Páf-
inn var nú orðinn veraldlegur konungur.
Á hinum stríðsmiklu miðöldum not-
aði hið kæna páfavald tækifærið, til að
auka landeign sína til rnuna. Og var
hið veraldlega ríki páfans stærst um sig á
dögum Innocents III páfa, sem var hinn