Stjarnan - 01.02.1930, Blaðsíða 3

STJARNAN
19
C. H. Spurgeon.
“Þó eg riti honum lögmálssetningar
þúsundum sarnan, þá eru þær álitnar sem
or8 útlendings.” Hós. 8:13.
Það er þessi blessaÖa bók, Biblían, sem
mig langar að tala um. Hún er texti
minn, efni þessa fyrirlesturs, en þetta
efni útheimtar meiri mælsku, en eg á til í
eigu minni. Hún er umtalsefni, sem
þúsundir ræðuskörunga geta rætt um
samtímis, djúpt og yfirgripsmiki'ð efni,
sem mælskumenn geta tekið til meðferð-
ar um alla eilífð og samt sem áður ekki
tæmt það í botn.
“Bg rita.”
1 fyrsta lagi: Hver hefir ritað þessa
bók? Texti vor segir að Guð hafi ritað
hana. “Eg rita. . . . lögmálssetningar þús-
undum saman.” Þegar maður opnar
Biblíuna, sér maður undir eins að hún
samanstendur af mörgum smáritum eða
bæklingum. Hinar fimm fyrstu bækur
voru ritaðar af Móse. Þegar maður flett-
ir blöðum hennar áfram, finnur maður
aðra rithöfunda sem DavíS og Salómó.
Þar eru Míka, Arnos og Hósea. Fari
maður að virða fyrir sér hinar uppljóm-
uðu iblaðsíður Nýja-Testamentisins, finn-
ur maður þar Matteus, Markús, Lúkas,
Jóhannes, Pál, Pétur, Jakob og aðra. En
þegar eg læt bókina aftur, þá spyr eg
sjálfan mig: Hver hefir ritað alt ]ætta?
Gjöra þessir menn í einingu heimtingu á
að hafa ritað þessa bók? Hafa þeir sam-
ið þetta rnikla bókasafn? Tileinka ])eir
sér heiðurinn fyrir alt þetta? Nei!
Rödd Guðs, cn ckki manns.
Biblían er ritgerð hins lifanda Guðs.
Hvert bréf hennar er ritað með fingri
hins Almáttuga. Hvert orð hennar hefir
fallið af vörum hins eilífa. Hver setn-
ing hennar hefir verið stíluð af Heilög-
um Anda. Þótt Móses ritaði sögu þeirra
tíma, þá stjórnaði Guð penna hans. Lát-
um það heita, að DavíS snerti hörpu-
strengina og unaðsfagrir tónar fyltu
loftið, en Drottinn- færði hendur hans
yfir hina titrandi strengi hinnar gyltu
hörpu. Og jafnvel þó að Salómó hafi
sungið ljóðaljóð elskunnar og talað vís-
dómsorðin, þá var það samt sem áSur
Guð, sem snart varir hans og gjörði
prédikarann mælskan. Þegar eg fylgi
hinum þrumandi Nahúm, ])egar vagnar
hans glóa af stáli og geysa um torgin,
eða Habakúk, þegar hann sá tjöld Kús-
ans í nauðum stödd; þegar eg les hjá
Malakia um jörðina, sem mun brenna
eins og ofn; eða eg sný mér að Jóhann-
esi, sem talar um elskuna, eða að hinum
þrumandi kapítulum Péturs, sem fjalla
um eldinn, sem mun eyöa óvinuin Guðs,
—þá heyri eg allstaðar rödd Guðs; það
er rödd hans, en ekki manns, það eru
orð frá hinum eilífa, ósýnilega og al-
máttuga Jehóva.
Biblían er bókasafn Guðs og þegar eg
sé hana er eins og eg heyri rödd koma út
úr henni, segjandi: “Eg er bók Guðs.
Maður, lestu mig. Eg er skjal Guðs,
opna þú það, því að eg er rituö af Guði
sjálfum. Les þú það orð, því að Guð
er frumkvöðullinn að því og muntu sjá
hann opinberaðan allstaðar.”
“Eg rita honum lógmálssetningar
þúsundum saman.”
Þlvernig getur maður vitað þetta?
Hvernig veit rnaður að Guð hefir ritað