Stjarnan - 01.02.1930, Blaðsíða 6

22
STJARNAN
sker úr öllum málum, þegar skilningur
og klókleiki manna hafa náð takmörkum
sínum. Hún er ekki brennimerkt meS
einum einasta galla; hún er hinn full-
komni sannleiki. Hvers vegna?—Af þvi
aÖ Guð er höfundur hennar.
Brigzlið þér GuÖi um aÖ honum hafi
skjátlast, ef þér þorið það. SegiÖ honum
að bók hans sé ekki það sem hún ætti aÖ
vera. Eg hefi séÖ skarpskygna og séða
menn hafa hug á að breyta Biblíunni, og
(eg skammast mín fyrir að segja það)
eg hefi heyrt prédikara orðsins breyta
Guðs orði af því aÖ þeir voru hræddir
við það. Eg hefi heyrt menn á bæn, í
staðinn fyrir að segja: “Gjörið köllun
yðar og útvalning vissa,” segja: “Gjörið
köllun yðar og frelsun vissa.” Hve sorg-
legt er það ekki, að þess konar menn
skyldu ekki hafa verið uppi á löngu liðn-
um öldum, til að hafa getað uppfrætt
Guð um hvað hefði átt að ritast í bók
hans. Hvaða ótakmörkuð frekja er ekki
þetta, að ímynda sér annað eins! Að
taka það á sig að vilja uppfræða hinn Al-
vitra og Eilífa! Undarlegt er það að
svo óskammfeilnir rnenn skyldu finnast,
að þeir skyldu vilja nota vasahnif Jóa-
kims konungs, til að skera í burtu þá
parta Ritningarinnar, sem ekki eru eftir
smekk þeirra.
Þér, sem hafið viðbjóð á vissum pört-
um Ritningarinnar, verið fullvissir um
að það er sjónhverfing af yðar hálfu, og
að Guö tekur ekkert tillit til hinnar lítil-
vægu meiningar yðar.
Að þessir partar Ritningarinnar eru
yður á móti skapi, er Guði nógu mikil
ástæða til að rita þá. Hvers vegna skyldi
hann gjöra yður ánægða? Drottinn rit-
aði það, sem yöur er á móti skapi, hann
ritaði sannleikann. Æ, látum oss með
virðingu hneigja því, af þvi að það ér
innblásið af Guði, og það er heilagur
sannleikur, skýr og hreinn. Frá þessari
uppsprettu streymir lífsins vatn. Frá
þessari sól streymir lífsins ljós. Blessuð
Bibíla, þú ert sannleikur!
Ljós frá hæðum.
Fyr en vér athugum meira, þá rennum
huganum til þeirrar náðar og miskunn-
ar Guðs, að hann i raun og veru skyldi
gefa oss Biblíuna. Hann hefði getað
látið oss fálma í myrkrinu sem blinda
menn, er reyna að finna götuna. Hann
hefði getað skilið oss eftir með vorn eig-
inn óviturleik sem leiðarvísi og hjálpara.
Eg man eftir sögu um hr. Hume, sem
hélt því á lofti, að skynsemi vor væri í
alla staði nægileg. Hann heimsótti
kveld nokkurt einn hreinskilinn þjón
Drottins, og ræddu þeir einmitt þetta
mál. Aftur staðhæfði hr. Hume, að
hann hefði óbilandi trú á ljósi náttúr-
unnar—vorum eigin sljóva skilning og
dómgreind—að það væri nægilegt. Þeg-
hann ætlaði að fara heim til sín, bauðst
presturinn til að halda á lukt, til að lýsa
honurn ofan stigann. En hann svaraði
drembilega: “iNei, ljós náttúrunnar er
mér nægilegt. Tunglið mun lýsa mér.”
Nú vildi svo til að ský huldi tunglið og
hr. Hume kútveltist ofan stigann. “Held-
ur þú ekki,” sagði prestur, “að það hefði
verið þér betra, hr. Hume, að hafa haft
ljós að ofan?”
Svo að jafnvel þó að vér höldum, að
vér höfum ljós og leiðarvísi í vorum eig-
in skilningi og skynsemi, þá mundi það
samt vera oss betra, ef vér hefðum dá-
lítið af ljósi að ofan. Vér munum þá
vera vissr um að vér erum á réttri leið.
Tvö ljós eru betri en eitt. Bók náttúr-
unnar fjallar um Guð. Nafn hans er
ritað með gyltum stöfum á næturhimin-
inn. Dýrð hans kemur í ljós í bylgjum
hafsins, já, einnig í trjárn skógarins. En
það er betra að lesa um Guð í tveimur
bókum, en í einni. Biblían er skýrari
opinberun, því að Guð hefir sjálfur rit-
að hana, og þar að auki hefir hann gjört
mér það mögulegt að skilja hana. Heil-
agur Andi mun upplýsa oss. Mínir
elskulegu, látum oss þakka GuSi fyrir
Biblíuna, elska hana og virða meira en
dýrmætt og skýrt gull.