Stjarnan - 01.12.1930, Blaðsíða 5

4
STJARNAN
181
*

\
*
Handleiðsla Guðs
í æskublaði nokkru segir kristniboðs-
kona, Helen A. Steinhauer aÖ nafni, frá
ferS á seglskipi, sem sigldi frá Jamaica
til New Orleans fyrir mörgum árum.
Foreldrar hennar voru kristniboÖar send-
ir út frá Bræðra-söfnuðinum. Hleilsa
þeirra var farin að bila, svo ákveðið var
að þau skyldu færa sig 1 svalara loftslag.
Þau réðu af að taka sér far með seglskipi
til hafnar við Mississippi fljótiö. Á leið-
inni hrepti skipið óveður mikið, sem
hrakti það langt út af leið þess. Síðan
kom blíða logn svo að ómögulegt var að
sigla. Skipið hafði aðeins fárra daga
matarforða og brátt varð að- takmarka
fæðuna bæði fyrir farþega og skipverja.
Ungfrú Steinhauer segir svo frá:
Dagar og vikur liðu. Þjáningar vorar
voru hræðilegar. Eg man eftir því að eg
át skinnvetling, til að reyna að seðja
hungur mitt. Það sem okkur var gefið til
fæðis, var hálf tvíbaka og mörk af vatni
á dag—það var lítið fæði og því minni
drykkur, þar sem við vorum undir steikj-
andi sólarhita.
Sumir drukku vatnið undir eins og þeir
fengu það, aðrir dreyptu á því, en sleptu
því ekki úr höndum sér af ótta fyrir að
þeir mundu missa það. Tungur okkar
bólgnuðu smám saman af hinum lang-
varandi þorsta, svo að við gátum ekki
látið aftur munninn. Móðir mín varð
þess vör, að það linaði þjáningar dálítið,
að dýfa klæði i sjóinn og vefja því um
hálsinn- Ó, að hugsa sér þá raun, að sjá
vatn, vatn, alt umhverfis okkur en ekki
dropa af neysluvatni. Hungrið olli mikl-
um þjáningum, en kvölinni, sem við liðum
.þorstans vegna, verður ekki með orðum
lýst.
Fjórar vikur voru nærri liðnar síðan
við létum í haf frá Jamaica og nú var á-
kveðið að varpa einum þeirra, sem á skip-
inu voru i sjóinn, til þess að hin litla
fæða, sem eftir var, gæti enst degi leng-
ur. Um kveldið átti að varpa hlutkesti
hverjum skyldi kasta útbyrðis, en árang-
urinn átti ekki að gjörast heyrínkunnugt
fyr en rétt áður en skamturinn væri gef-
inn. Þessi ráðstöfun var gerð í þeirri
von, að björgun kynni að koma áður en
til framkvæmda kæmi.
Faðir minn og spánverskur maður
sváfu uppi á þilfarinu; en móðir mín og
eg fórum í rúm okkar niðri í káetunni.
Stöðugar bænir um hjálp stigu upp til
Guðs frá því fyrsta, samt sem áður ásetti
móðir mín sér að vera alla nóttina á bæn
til Guðs. í dögun sofnaði hún yfirkomin
af þreytu og vaknaði ekki fyr en faðir
minn kom ofan og sagði: “Elskan mín,
eg held að við sjáum segl.” “Ó,” sagði
mamma þreytulega, “það fer fram hjá
okkur eins og öll hin skipin.”
Við höfðum hvað eftir annað haldið,
að við sæjum skip, sem liðu fram hjá eins
og daufir deplar yzt úti við sjóndeildar-
hringinn í vestrinu; en þau höfðu öll ver-
iö svo fjærri okkur, að ekki hafði tekist
að vekja athygli þeirra. En svo kom
henni í hug hvernig hún hafði verið alia
nóttina á bæn og segir hún þá: “Nei,
Guð fyrirgefu mér ! það er svar upp á bæn
mína. Það skip mun koma okkur til
hjálpar.”
“Vertu ekki alt of örugg, elskan mín,”