Stjarnan - 01.02.1932, Qupperneq 10

2Ó
STJARNAN
ViÖ vissum aÖ ekki yrði hægt að bjarga
húsinu, sem kviknaÖ var í, en viÖ brutum
niður og rifum burt þann hluta þess, sem
eldurinn hafði ennþá ekki læst sig í, svo
bálið yrði ekki eins mildð.
Einhver æpti að barn væri inni í hús-
inu, sem væri að brenna, eg bjó mig til að
brjótast inn og frelsa barnið, en er eg
hafði rennvætt öll föt mín og brotið
glugga til að komast inn, þá var fullyrt
að barnið væri úti.
Það sem eyðilagðist var aðeins þetta
eina hús, og nokkrar ln'ndur og kálfar,
sem ekki var hægt að ná út.
Rétt eftir að eldurinn var slöktur komu
sumir fiskimennirnir heim. Bæði menn
og konur söfnuðust saman kring um okk-
ur og störðu á okkur frá sér numin. Þeir
skildu ekki í því, hvernig vér, sem þeir
álitu hættulegri en glæpamenn, skyldum
hafa lagt svo mikið á okkur þeirra vegna.
Fólkið var innilega þakklátt fyrir
hjálpina, jafnvel þó það væri hrætt við
tröarbrögð vor, en margir veittu því eftir-
tekt, að dýrðlinga myndirnar, sem þeim
haf ði verið lcent að tilbiðja, gátu ekki svo
mikið sem varðveitt sjálfa sig, því þær,
sem inni voru í eldinum höfðu brunnið til
ösku.
Aðra nóttina eftir að við fluttum vakn-
aði eg við að Gorelic kallaði upp og i
sama bili skaust maður út um gluggann,
annar var fyrir utan, hann hefir að lík-
indum átt að standa á verði. Þetta var
einn útlaganna, sem við höfðum kynst í
fangelsinu. Dótið okkar var út um alt
gólfið, og það lítið sem við höfðum af
peningum var horfið.
Við veittum þjófunum eftirför en gát-
um ekki handsamað þá. Seinna var okkur
sagt að þorpsbúar, og jafnvel lögreglan
áliti óhjákvæmilegt að taka tillit til venju
þeirrar, sem viðgekst hjá þjófunum við-
víkjandi hegningu glæpamanna. Eög-
reglan var sem sé ekki nógu fjölmenn til
að hafa fullkomið vald yfir þeim.
Þjófareglan var þessi, að ef maður var
handtekinn meðan hann var að stela, þá
mátti afhenda hann lögreglunni, eða sá,
sem tók hann hegna honum sjálfur, það
var álitið rétt. En ef þjófurinn komst í
•burtu, þá mundi kæra gegn honum, þótt
sannanir væru nógar, aðeins leiða hatur
og hefnd alls þjófaflokksins yfir kærand-
ann.
Fleiri tilraunir voru gjörðar til að kom-
ast inn á herbergi okkar En eftir þetta
gættum við þess að dyr og gluggar væri
vel lokað.
Fólkið, sem við nú vorum hjá var vin-
gjarnlegt við okkur, og fyrir áhrif þess
hvarf að nokkru leyti óhugur sá, sem
þorpsbúar höfðu á trúarbrögðum okkar.
Það kom oft fyrir að fólk kom til okkar
með spurningar viðvíkjandi Biblíunni, en
þeir komu heimuglega, því ef aðrir vissu
að þeir hefðu mök við okkur, þá hefðu
jafnvel ættingjar þeirra snúið baki við
þeim.
Einu sinni þegar við vorum á gangi
fyrir utan bæinn, hafði ungur maður
falið sig þar i grasinu, og er við gengum
fram hjá kallaði hann til okkar og bað um
samtal. Við gjörðum sem hann bað og
skýröum fyrir honum undirstöðuatriðin
í trú vorri.
1 búðinni þar sem við versluðum var
það alloft að dóttir verslunarmannsins af-
greiddi okkur, og þegar enginn var nálægt
spurði hún okkur, með miklum áhuga um
kenningar Ritningarinnar. Hún óskaði
eftir að læra að biðja til Jesú Krists. Þeg-