Stjarnan - 01.07.1932, Blaðsíða 12

io8
STJARNAN
þú nú sagt mér hvers vegna hann gekk
fram hjá þessum voldugu hnöttum en
kaus vora jörð sem er eins og litil ögn
i alheimsgeimnum ?”
“Kæri vinur,” svaraði frændi minn,
“eg hef lesið um hirðir, sem yfirgaf 99
sauði til að leita eins, sem glataður var.
Jesús er þessi hirðir. Ef þú gætir séð
sjálfan þig sem glataðan syndara í spilt-
um heimi, þá myndir þú vegsama kær-
leika hans, sem gaf sjálfan sig til að
frelsa þenna heim og íbúa hans. Þú
myndir dást að vizku hans, sem stjórnar
alheiminum. Auðvitað er sólin stór en
jörðin lítil, en gætum vér sagt að Guð
væri kærleikur, ef hann bæri umhyggju
fyrir hinu mikla en vanrækti hið litla. Það
auglýsir mikilleika hans að hann elskar
og annast jafnvel hið minsta sem skapað
er, og þar sem enginn annar vegur var
til að frelsa hið glataða, þá lítillækkaði
hann sig sjálfan, tók stöðu syndarans, bar
byrði hans, já, gaf líf sitt í dauSann fyrir
hann.”
Rétt í þessu bili sló klukkan tólf.
Stjörnufræðingurinn stóð upp í flýti og
hljóp upp tröppurnar.
Eftir fáeinar mínútur kom hann ofan
aftur og hrópaði með ákefð: “Eg má
engan tíma missa- Komdu fljótt með ljós-
berann þinn og hjálpaðu mér að leita.”
“Hvað er að, vinur minn?”
“Ó, fyrir alla muni flýttu þér. Eg
misti litla skrúfu þegar eg var að laga
sjónaukann, hún hlýtur að hafa fallið
niður á veggsvalirnar hér fyrir utan.”
“Htvar heldur þú að hún hafi fallið?”
“Við hornið á norðurhliðinni. Ó, vertu
nú fljótur, alt er tapað 'ef eg finn ekki
skrúfuna.”
Báðir flýttu sér út, lýstu og þreifuðu
um steingólfið til að finna skrúfuna.
Stjörnufræöingurinn gaf engan gaum að
kuldanum. Þarna strauk hann mjúku
höndunum sínum berum yfir steingólfið.
Loks fann hann skrúfuna. “Hér er
hún,” sagði hann hreykinn, um leið og
hann rauk inn og hljóp upp tröppurnar.
Tíminn leið. Nú sló klukkan eitt, og í
sama bili kemur stjörnufræðingurinn nið-
ur aftur. “Eg hef séð það,” sagði hann
hrærður, “það var dásamlegt. Eg ætla
að skrifa grein um það sem mun hrífa
alla stjörnufræðinga heimsins.”
“Það gleður mig. Eg var svo hrædd-
ur um að áform þitt myndi mishepnast af
því skrúfan tapaðist. Þegar eg sá hve
ákafur þú varst er þú komst ofan þá
hugsaði eg: “Hér kemur hinn frægi dr.
Blankenhagen, lærðasti og ríkasti mað-
urinn í borginni, mikils virtur af öllum
sem þekkja hann, hér kemur hann um
miðnætti, og þrátt fyrir kulda og ofviðri,
fer hann að leita í rykinu á veggsvölunum
að lítilli, ómerkilegri skrúfu.”
“En sér þú ekki hve nauðsynleg skrúf-
an var? Eg hefði ekki getað notað sjón-
aukann ef skrúfuna hefði vantað. Eg
hefði ekki getað séð þessa sjaldgæfu
sjón, og eg hefði ekki getað öðlast heið-
urinn af þvi að senda þessa skýrslu út
um heiminn,—alt vegna þess að skrúf-
una vantaði.”
Frændi minn leit alvarlega á dr. Blank-
enhagen og sagði: “Nú hefir þú sýnt
hvað jafnvel mikilmenni heimsins geta
lagt á sig til að finna eitthvað sem í
sjálfu sér er lítilfjörlegt og einkis virði,
en samt nauðsynlegt til að framkvæma
áform þín. Og þegar þú, hinn ríkasti
og hæst virti maður í Utrecht, hikar ekki
við að auðmýkjja sjálfan þig svo, að þú
leitar að lítilli skrúfu í öllu rylcinu á vegg-
svölunum, hvernig getur þig þá furðað
á því að skaparinn auðmýkti sig til að
frelsa veröldina, þó hún í sjálfu sér væri
lítils virði, fyrst þú hikaðir ekki við,
þrátt fyrir kuldan og ofviðrið, að leita
að því sem vantaði í sjónaukann. Þig
getur ekki furðað á því, að Guðs sonur,
til að ná sínu dýrðlega takmarki, hikaði
ekki við að gefa lif sitt, til að frelsa þá
sem hann elskaði og sem annars hefðu
eilíflega glatast.”
Stjörnufræðingurinn stóð hreyfingar-
(Framh. á bls. 110)