Stjarnan - 01.07.1932, Blaðsíða 7

STJARNAN
103
12. KAPÍTULI
Ungu stúlkurnar gengu sín við hverja
hliÖ mér yfir gangplankann, án þess að
vita a8 þær í rauninni voru verndar engl-
ar mínir. ViÖ héldum uppi fjörugu sam-
tali, og létum eins og vér tækjum ekki
eftir neinu umhverfis oss, eg sannarlega
mundi þó eftir því a8 lögreglumenn stóðu
til beggja hliða. Eftir að vér komum um
borð héldurn vér áfram samræðunum, þar
til hljóðpípa skipsins gaf til kynna að
burtfarartími væri kominn, en eg gætti
þess að standa ekki þar sem mikið bæri á
mér.
Þegar systurnar, sem stóðu á bryggj-
unni, sáu að báturinn stefndi í áttina til
Úfa, mátti sjá undrunar svip á andliti
þeirra. Eg veifaði til þeirra brosandi, og
gekk svo niður í herbergi mitt.
Varla höfðu tíu mínútur liðið fyr en
drepið var á dyr hjá mér, og er eg opnaði
dyrnar stóð eg andspænis gjaldkera skips-
ins. Hann baS um leyfi til að líta á far-
seðil minn, þetta hefði ekki valdið mér
neinni á hyggju, nema af því að svo hitt-
ist á, að orðið sem notað er fyrir farseðil
á rússnesku er oft hið sama sem notað er
fyrir vegabréf, svo í ógáti tók eg upp og
sýndi honum vegabréf mitt. Eftir að hafa
litið á það augnablik spurði hann hvort
það gæfi mér rétt til að fá fría ferð. Þá
skildi eg aS hann hefði spurt eftir far-
seðli mínum og sýndi eg honum hann.
Hann hefir ef til vill ekki tekið eftir á
vegabréfinu, að áfangastaður sá, er þar
var nefndur var alveg í öfuga átt við
stefnu skipsins. Eða má vera að hann
hafi skilið tilgang minn og ekki viljað
standa mér í vegi.
Næsta morgun komum vér til Úfa. Eg
nærri því bjóst við að lögregluþjónar væru
þar til að taka mig fastan, en enginn gaf
mér gaum. Eg fór beina leið á járnbraut-
arstöðina, en mér til mikillar sorgar heyrði
eg að enginn lest færi þaðan fyr en seint
um eftirmiðdaginn. Eg setti farangur
minn út í horn í biðsalnum, og faldi mig
svo á þann hátt sem eg hugsaði öruggast,
með því að ganga djarflega um göturnar
þar til tími væri að fara með lestinni.
Eg keypti farseðil til Samara, þaðan
ætlaði eg að fara með bát til Tsaritsyn.
Eg hefði farið á þriðja plássi til að spara
kostnaöinn nema vegna þess að á öðru
plássi gat maður verið alveg út af fyrir
sig, og lokað sig inni ef ekki voru of
margir farþegar með skipinu, en á þriðja
plássi voru allir í sama salnum. Eg fór
ekki út úr lestinni á viðkomustöðunum,
það gæti verið hættulegt ef hermenn væru
þar á verði.
Vér komum til Samara morguninn eft-
ir, en eg hafði ekki nóga peninga til að
kaupa farseðil með bát til Tsaritsyn. Það
var í S'amara sem prestur okkar hafði
heimsótt mig í fangelsið þegar eg var á
leiðinni í útlegöina, nú var eg ákveðinn í
því að leita hann uppi. En borgin er stór,
og eg hafði enga hugmynd um í hverjum
hluta borgarinnar hann bjó. En spurði
mig fyrir en alt árangurslaust, svo eg á-
setti mér að reyna að finna einhvern ann-
an utanríkiskirkju söfnuð, á þann hátt
gæti mér lánast að finna vorn eigin.
Eg mætti gamalli konu, sem bar körfu
með kálmeti í, og spurði hana hvar
Baptista kirkjan væri. Hún vissi það ekki
en benti á bænahús skamt þaðan, sem hún
sagði að tilheyrði einhverri annari kirkju.
Þetta var vor eigin kirkja og áfast henni
var heimili prestsins, sem eg var að leita
uppi. Heimsókn hans hafði verið slík