Stjarnan - 01.10.1932, Side 4

148
STJARNAN
utan sagði hann: “Nú fæ eg þó loks aS
vera í friSi. Eg hefi liðiÖ nógu mikiÖ.”
Hann vissi ekki að alt þeúta sem gjört
hafði verið, var aðeins undirbúningur
undir aðalverkið sem gjöra átti.
Næst tók maðurinn steinlím, og festi
steininn með því við langa stöng, er
hann setti í vél eina á þann hátt, að hann
gat snúið steininum á ■ ýmsar hliðar og
þannig fægt hann með lítilli vél, sem til
þess var ætluð og snerist í sífellu.
“Hvað er nú uppi á teningnum?” sagði
steinninn. Eg hef þó liðið nógu mikið.
Hann hefir nuggað mig og sorfið svo eg
er ólíkur sjálfum mér. Eg skil ekki
hvernig á þessu stendur. Eg hlýt að eiga
einhvern óvin, sem kemur öllu þessu til
leiðar.”
Nú byrjaði fyrir alvöru vinnan við
steininn, einn flötur var fægður þar til
leit svo út að steinninn mundi molast i
þúsund parta. Svo var honum snúið og
annar flötur var fægður—þetta var nærri
því meira en hann gat staðist.
Eftir að steinninn var orðinn likur
teikningunni og alveg óþekkjanlegur frá
því sem hann var, meðan börnin voru aS
leika sér að honum, þá var sett önnur
plata í fægingar vélina og hver einstakur
flötur á steininum var nuggaður þar til
geislar stöfuðu frá öllu yfirborði hans.
Þetta tók fleiri daga verk, en er því var
lokið var sent eftir eigandanum, til að
líta á verkið.
“Eg er vel ánægður með steininn,”
sagði eigandinn, “eg gaf aleigu mína fyr-
ir hann og hann er vel þess verður.”
Þessi dýrmæti steinn var nú vandlega
vafinn innan í klæði, lagður í öskju og
innsiglaður.
“Konungurinn skal vera sá fyrsti til að
sjá steininn.”
“Hvað á nú þetta að þýöa?” sagði
steinninn við sjálfan sig, “hvers vegna er
eg falinn í myrkri, það er þó ljósið sem
framleiðir fegurð mina.”
Gimsteinninn var nú geymdur þannig,
þar til eigandinn löngu seinna braut inn-
siglið í návist konungsins. Konungurinn
varð frá sér numinn er hann sá fegurð
og geisladýrð steinsins.
“Eg ætla að setja hann fremst i kórónu
rnína,” sagði konungurinn, “hann er þess
verður að skreyta konungs kórónu.”
“Þetta er undarlegt,” sagði gimsteinn-
inn, “eg var bara grófur steinn hæfilegt
leikfang fyrir börn, en nú er eg helzti
gimsteinninn í kórónu konungsins. Nú
skil eg alt saman. Að vísu varð eg að
líða miklar þjáningar, en þær eru nú um-
liðnar og sýnast ekki mikils virði. Sumir
steinar hafa gjört uppreisn og eru nú að
eins gagnslaus brot, eða þeir eru malaðir
i smátt og notaðir til að fægja aðra steina.
Mér lá við að gjöra uppreisn líka, en það
gleður mig að eg lofaði þeim að fága mig
eins og þeir vildu. Hér eftir mun eg ávalt
njóta heiðursins af návist konungs og
stöðugt gleðja hann og gesti hans.”
Kæri lesari, leyfir þú Guði að fága líf
þitt, með reynslu þeirri og krossburði,
sem hann sendir þér? Hánn er að fága
gimsteina fyrir kórónu sína. Auðmýkir
þú þig fyrir honum og lofar honum að
fága þig, svo þú getir orðið einn af gim-
steinum hans? Eða möglar þú yfir sér-
hverri reynslu, og gjörir sjálfan þig
þannig óhæfan fyrir þá tignar stöðu, sem
hann óskar að veita þér ? Sérhver reynsla,
ofsókn eða þjáning, sem borin er með
stöðuglyndi, fágar líf vort og gjörir það
meira virði heldur en skínandi gimsteina.
Sorgir og mótlæti eru fágunar áhöldin,
sem tilreiða hugarfar vort svo það geti
endurspeglað Guðs dýrðlegu eiginlegleika.
Sérhver reynsla, sem vér berum með þol-
inmæði ummyndar oss betur og betur eft-
ir Jesú mynd, og gjörir oss færari um að
hjálpa öðrum til að bera þjáningar sínar.
“Verið glaðir í voninni, þolinmóðir i
þjáningunni, staðfastir í bæninni.” “í öllu
mælum vér fram með sjálfum oss eins
og þjónar Guðs, með miklu þolinmæði í
þrengingum, í nauðum, í angist, undir
höggum, í fangelsi, i upphlaupum, í erf-
(Framh. á bls. 151)