Stjarnan - 01.10.1932, Síða 10

STJA RNAN
154
Ráðvendni
ÁriÖ 1636 bjó í ' Sevilla drengur að
nafni Bartolomeo Esteban Murillo. Hann
var aðeins ió ára að aldri, en hjálpaði þó
foreldrum sínum sem voru bláfátæk, með
því að mála silki, fána, og ýmislegt þess
háttar, fyrir kaupmann einn, sem borgaði
honum mjög lítið, enda þótt hann sjálfur
græddi talsvert á málverkum þessum.
Það olli foreldrunum mikillar áhyggju
þegar hinn ungi Murillo fór smám sam-
an að vanrækja starf sitt. Hann fór út á
morgnana og var úti allan daginn. Þegar
móðir hans spurði hann hvar hann hefði
verið, svaraði 'hann aðeins að hann gæti
ekki sagt henni það ennþá, en hún mætti
vera viss um að hann notaði tímann vel.
Sannleikurinn var sá, að Murillo var
orðinn þreyttur á að mála þetta smælki
sem hann hafði haft með höndum. Hann
langaði til að mála eftir meistaraverkum
Rúbens, Velasquez og annara, en mest
þótti honum um vert að athuga náttúr-
una, hið aðdáanlegasta listaverk og hinn
fullkomnasta kennara.
Hann gekk í gegn um skóg og akra,
götur og stræti, og virti fyrir sér blóm og
tré, menn og skepnur, með hinu marg-
breytta útliti og hreyfingum þeirra, svo
málaði hann alt þetta.
Hann þráði mjög að geta gengið á
skóla hjá frægum listamanni. En það
var ómögulegt, hann var svo fátækur.
Einn dag sat hann í klaustrinu, San
Franscisco og málaði eftir mynd Velas-
quez, sem þar var, munkarnir höfðu gefið
honum leyfi til þess. Myndin var nær því
fullgjörð, og hann hafði að lokum sagt
móður sinni hvernig hann hefði varið
tímanum. Hann sagði henni líka að mað-
ur, sem verslaði með málverk ætlaði ef
til vill að kaupa hana.
Hann var svo niðursokkinn í vinnuna
að hann tók ekki eftir því að ókunnugur
maður stóð bak við hann, svo hann hrökk
við þegar hinn ókunni maður ávarpaði
hann á þessa leið :
“Það er ekki svo afleitt hjá þér, dreng-
ur minn, hver er kennari þinn?”
“Því miður hefi eg engan kennara.”
“Það er slæmt, en samt sem áður, ef
þú kostgæfilega athugar málverk frægra
listamanna, þá nær þú takmarkinu að
lokum.”
“Þetta málverk er eftir Velasquez.”
Ókunni maðurinn brosti og sagði: “En
það eru aðrir listamenn fremri honum,
Rúben, Angelo—”
“Ó, langt frá því. Spánverjar hljóta að
taka Velasquez fram yfir alla aðra,” greip.
drengurinn fram í með ákefð. “Það er
mín innilegasta ósk að eg geti einhvern
tíma fengið að læra hjá þessum frægasta
listamanni Spánar.”
“Það ætti nú ekki að vera ómögulegt,”
svaraði ókunni maðurinn og virti enn ná-
kvæmar fyrir sér málverk Murillos. “Eg
skal kaupa þessa myn(J af þér, ef þú vilt
selja hana fyrir 20 dúkata.”
“Þú ert víst að spauga, herra minn, það
er helmingi meira en myndin er verð,”
svaraði drengurinn.
“Það getur skeð, en eg held þú getir
orðið málari, en þú getur ekki fullkomn-
að þig hér, því hér er enginn listaskóli.
Ef þú fær 20 dúkata þá getur þú ferðast
til Madrid, og eg skal láta þig hafa með-
mælingar bréf til Velasquez.”
“Get eg þá fengið að sjá hann?” spurði