Stjarnan - 01.10.1932, Blaðsíða 11

STJARNAN
Murillo og spenti greipar eins og hann
væri að biðjast fyrir.
“Já, eg get fullvissaÖ þig um þaÖ.
Komdu með málverk þitt í kvöld til hallar
landstjórans og spyr eftir Don Roderigo,
þá skal eg afhenda þér bréfiÖ og pen-
ingana.”
Murillo gekk heim eins og í leiÖslu.
MóÖir hans mætti honum í dyrunum og
sagÖi:
“Eg hefi góÖar fréttir handa þér, kaup-
maÖurinn var hér í morgun og eg seldi
honum málverkið þitt fyrir io dúkata
eins og þú settir upp fyrir það, þegar
hann bauð þr 6 dúkata fyrir það í gær.”
Murillo leit vandræöalega á móður
sína og spurði: “Hvenær var hann hér ?”
“Klukkan 9 í morgun. Komdu nú að
borða.”
Murillo hafði enga matarlyst, foreldrar
hans sáu að hann var í þungu skapi, en
þau fengu ekkert fullnægjandi svar þótt
þau spyrðu hvað að honum gengi. Um
kvöldið fór hann til hallar landstjórans
og var vísað inn í herbergi þar sem Don
Rodrigo var að skrifa.
“Komstu með málverkið?” spurði
hann.
“Nei, herra minn, móðir mín seldi það
i morgun, áður en eg seldi þér það.”
“Fyrir hærra verð?”
“Nei, miklu lægra, en það hefir ekkert
að segja.”
“Vissulega má taka það til greina,”
svaraði Don Rodrigo, “þegar eg býð þér
hærra verð þá hefir þú ástæðu til að neita
hinum kaupandanum um málverkið.”
“Herra minn,” sagði drengurinn blóð-
rjóður í framan, “móðir mín seldi Don
Oeorio myndina fleiri klukkustundum
áður en eg seldi þér hana, svo hún er
hans eign.”
Don Rodrigo stóð upp og spurði með
ákefð:
“Hvar áttu heima? Eru foreldrar þínir
bæði á lífi?”
“Já, herra minn.”
“Eg ætla áð fylgja þér heim til þeirra.”
155
Þegar þeir komu þangað sem Murillo
átti heima var móðir hans að bæta knipl-
inga, sem hún þvoði fyrir riku konurnar.
“Fyrirgefðu að eg kem svo seint,” sagði
Don Rodrigo og hneygði sig djúpt fyrir
fátæku konunni, eins og hún hefði verið
hefðarfrú. “Mig langaði til að sjá for-
eldra, sem hafa vanið börn sín á slíka
réttvísi og ráðvendni sem sonur ykkar
hefir sýnt í dag. Hann á fallegt málverk,
eg vona að hann verði listamaður. En
framkoma hans í dag er meira viröi en
listir eða vísindi. Murillo, eg er ríkur
maður, hvað get eg gjört fyrir þig?”
“Gefðu mér meðmælingabréfið til
Velasquez,” svaraði drengurinn án þess
að hugsa sig um.
“Þú þarft ekkert bréf—eg er Velas-
quez.”
“Þú, Don Rodrigo,” Murillo hefði helst
viljað kasta sér niður fyrir fætur honum.
“Eg er á ferð til ítalíu, en eg skal skrifa
til Madrid, svo þú getur fengið inngöngu
í listaskóla minn þar. Eg borga ferðina
og allan kostnaðinn fyrir veru þína á
skólanum. Eg skal lika sjá um að for-
eldrar þínir hafi það sem þau þurfa með-
an þú ert í burtu. Foreldrarnir og sonur
þeirra voru frá sér numin af gleði. Þakk-
læti þeirra og blessunar óskir fylgdu gest-
inum er hann gekk út.
Eftir að Murillo hafði verið nokkur ár
við námið i Madrid, sneri hann heim aft-
ur til Sevilla, þar málaði hann flest hin
fögru málverk, sem allir dást að enn þann
dag í dag. Hann dó árið 1685 virtur og
mikils metinn bæði í föðurlandi sinu og
erlendis. Fimm af málverkum hans eru
meðal listaverkanna í stóra myndasaln-
um í Loure í Páris.
—E. S.
Pólska stjórnin bannaði breska biblíu-
félaginu fyrir nokkru siðan að útbreiða,
Biblíuna, en þetta vakti slíkt umtal og
gremju í kristnum löndum, svo bannið
var brátt afnumið.