Stjarnan - 01.10.1932, Blaðsíða 14

STJARNAN
158
Daníel og ljónið
Flestum er kunnug sagan um Daníel
í ljónagröfinni. Það er undraverð saga,
sem skeði fyrir löngu, löngu siðan, en jafn
undraverðir atburðir koma fyrir enn
þann dag í dag. Nú skulum vér segja
sögu af öðrum Daníel, sem enn er lifandi,
og viðureign hans við ljón.
Þegar hann tók Krist'na trú, þá var
honum gefið nafnið Daníel. Foreldrar
hans voru heiðin, einnig aðrir ættingjar
lians, og allir þorpsbúar þar sem hann
átti heirna. Daníel hafði verið um tíma
á trúboðsstöðinni, og snéri nú heim aftur
til ættingja sinna. Þar mætti hann alls-
konar freistingum, sem nær því leiddu
hann afvega. Foreldrar hans og ætt-
ingjar reyndu að fá hann til að snúa
aftur til heiðinna siða, og stundum virtist
sem hann nærri misti trú sína á Jesú.
Flann átti í hörðu stríði.
Einn dag var Daníel úti að hlynna að
smáplöntum í dálitlum garði, sem var
umgirtur þyrnirunnum. Hann var alvar-
lega að hugsa um hvað hann ætti að gera,
og var rétt í því kominn að ákveða sig
með að láta að óskum foreldra sinna og
vina, og hætta við kristindóminn, er hann
alt í einu leit upp og sá rétt fyrir framan
sig risavaxið ljón. Hvað átti hann að
gera? Að komast undan var ómögu-
legt. Fætur hans virtust þungir sem
blý. FTann gat ekki hreift sig. Það
drundi í ljóninu, sem nú var rétt við-
búið að stökkva og ráðast á hann. Nú
mintist Daníel sinna illu hugsana og ó-
trúmensku við Guð, og nú á þessari neyð-
ar- og hættustundu hóf hann raust sína
og bað: “Góði Guð, fyrirgefðu mínar
vondu hugsanir. Taktu ljónið í burtu og
frelsaðu mitt óverðuga líf, og eg skal
vera þér trúr til dauðans.”
Guð heyrði bæn Daníels. Ljónið
öskraði, leit illilega á hann í fáein augna-
blik. Daníel fanst það langur tími, svo
snéri það við og gekk í burt.
Daníel hélt loforð sitt, og prédikar nú
fagnaðarerindið meðal kynsmanna sinna
í Kavirondo, Austur Afríku.
—G. A. L,indsay.
Villimenn á Borneo
Vér höfum nýlega byrjað starf á með-
al Murut kynkvíslarinnar á Norður Bor-
neo; sem liggur undir Bretaveldi. Þeir
taka lífið létt og gera fáar kröfur. Þeir
dvelja upp í fjall-lendinu og eru ánægðir
að rækta lítið eitt af hrísgrjónum og
sago. Þeir lifa mestmegnis á veiðum
og því sem þeir finna í skóginum af
viltum ávöxtum.
Þjóð þessi er mjög hjátrúarfull, og
síhrædd við illa anda. Þeir þurfa um-
fram alt að heyra fagnaðarerindi frels-
isins. Þeir hafa aldrei heyrt um Hann,
sem elskaði þá og gaf líf sitt út fyrir
þá. Þeir taka höfuð óvina sinna sem
sigurmerki þegar þeir berjast við aðra
kynflokka, og stundum er það ekki
hættulaust að ferðast einsamall gegnum
skóginn. Þessar kringumstæður eru
hvöt fyrir þá, sem reynt hafa kraft Guðs
kærleika í lífi sínu, til að veita þeim hlut-
tekningu í fagnaðarerindi Krists, svo
þeir einnig megi gleðjast í frelsi Guðs
barna.
Það eru þegar nokkrir meðal Muruta,
sem hrifnir eru af fagnaðarerindinu.
Þrír þeirra hafa þegar sameinast söfn-
uðinum. Með hjálp kennarans hafa þeir
bygt kirkju þar sem þeir koma saman
til Guðsþjónustu.
—■/. W. Róland.
Kaupmenn viða í Bandaríkjunum hafa
risið upp með mótmælum gegn umferða-
sölum. Tilraunir voru gjörðar í New
York að heimta svo háan toll af þeim að
þeir yrðu tilneyddir að hætta verslun sinni
hús úr húsi, en yfirréttardómur kvað
slíkt ólöglegt, það mætti aðeins heimta af
þeim sanngjarna borgun fyrir leyfisbréf.