Stjarnan - 01.10.1932, Blaðsíða 6

STJARNAN
150
Jeremías hafi ritaÖ, svo enginn getur í-
myndað sér a'ð spádómarnir hafi verið
skráðir eftir að! viðburðirnir á'ttu sér
stað. Er nokkur hér sem heldur því
fram? Ef svo er gjöriö svo vel að lyfta
hendinni.” Djarfur beið svars en eng-
inn hreyfði sig.
“Vér erum þá sammála í þessu efni,
Þeir sem kannast við, að spádómarnir séu
skýrir, ákveðnir og ótvíræðir, og að þeir
hafi verið skrifaðir áður en viðburðirnir
áttu sér stað, gjöri svo vel að lyfta hendi
sinni.” Menn lyftu nú hendi sinni við-
stöðulaust.
Lilja og Guðmundur litu kring um sig
og brostu svo hvort til annars.
“Lítur út eins og Djarfur ætli að vinna
málið,” hvíslaði Lilja.
Einarsson virtist heldur órólegur.
“Þetta er fyrsta skifti, sem eg hefi séð
pabba í vandræðum,” svaraði Guðmund-
ur. Svo hallaði hann sér yfir að föður
sínum og spurði:
“Er fjöldinn af áheyrendunum trúað
fólk, pabbi?”
“Nei,” sagði Einarsson og hnyklaði
brýrnar, “og þess vegna skil eg ekki hvers
vegna þeir greiða atkvæði þannig. Eg
þekki marga hér og veit að þeir eru engu
trúaðri en eg er, og þó greiða þeir at-
kvæði með máli Djarfs.”
“Gætir þú greitt atkvæði öðru vísi?”
‘“Ekki eins og hann leggur fram spurn-
ingarnar, en málið er ekki útkljáð ennþá.
Það er—” Hér þagnaði hann því ræðu-
maður hóf mál sitt á ný.
“Eg sé að sumir greiða hvorki atkvæði
með né móti. Þeir geta ekki mótmælt, en
vilja ekki viðurkenna sannleikann, þeim
finst að hvernig sem atkvæði þeirra félli,
þá gæti það ekki samrýmst skoðunum
þeirra. Spádómarnir sem eg hef bent á
hér að framan og uppfylling þeirra er
verulegleiki. Enginn getur neitað því,
og hér er enginn, sem reynir að mótmæla
því.
“Þér kannist við þessa staðreynd. Nú
kemur önnur spurning. Hvernig getið
þér gjört grein fyrir þessu? Kannist þér
við guðlegan innblástur þessara spádóma ?
Þeir, sem það gjöra lyfti hendi sinni.”
Nú var á að gizka, aðeins helmingur
fólksins, sem lyfti hendi sinni. “Þeir sem
trúa að þessir undraverðu spádómar séu
af einhverjum öðrum rótum runnir lyfti
nú hendi sinni.” Hinn annar helmingur
áheyrendanna lét í ljósi samþykki sitt.
“Ver skiftumst í nokkurn veginn jafna
flokka viðvíkjandi þessari spurningu.
Fyrst þér nú kannist við spádómana,
hvernig getið þér þá gjört grein fyrir
hve nákvæmlega þeir hafa ræzt?”
“Spámennirnir voru mjög ákafir trú-
menn,” svaraði Hr. Einarsson, “þeir sáu
spillingu stórborganna, og í þeirra aug-
um var Babýlon táknmynd hins illa, og
vegna þess þeir álitu að Guð væri vold-
ugri en þessar borgir, þá bjuggust þeir
við að hann mundi eyðileggja þær, svo
þeir blátt áfram spáðu fyrir að svo mundi
verða, sem þeir óskuðu eftir og bjugg-
ust við, en ekki af því að þeir hefðu neina
yfirnáttúrlega þekkingu á því sem fram-
tíðin bæri í skauti sínu.”
“Ekki sem verst,” hvíslaði Lilja að
Guðmundi, þegar faðir þeirra settist nið-
ur.
“Fljótt á að líta virðist þetta rýmileg
ályktun,” sagði ræðumaður brosandi, en
nú skulum vér hugsa nánara um málið.
Ef vér göngum út frá því að spádómarn-
ir hafi verið gefnir árið 200 fyrir Krist,
þá var Rómaborg helmingi eldri en New
York er nú, og var orðin voldugri en
Babýlon. En spámennirnir spáðu ekki
um eyðileggingu Rómáborgar, og sú borg
er enn við lýði eftir 2000 ár, en þessir á-
köfu trúmenn gátu eins vel búist við og
óskað eftir eyðileggingu Rómaborgar
eins og Babýlonar.
“Skýring hr. Einarssonar er ekki langt
frá að viðurkenna guðlegan innblástur,
því hún byggist á nokkurs konar trúar
áhuga, sem gjörði menn færa um að
skygnast inn i framtiðina. En spádómar
þeirra virðast bygðir á traustari grund-