Stjarnan - 01.12.1933, Qupperneq 6

STJARNAN
182
gjöra við kjallarastigann, eða ertu ein-
ungis glaður yfir því aS þér hefir verið
bjargaS, og þú hefir fengiS vinnu?
Skrifstofustúlkan var farin aS missa
kjarkinn, hún var nærri búin aS eyÖa öll-
um sparipeningunum sínum, og enginn
gat lánað neitt, svo fékk hún boS:
“Komdu aftur á skrifstofuna, viS þurf-
um hjálp.” Hvílíkar gleSifréttir. Augu
hennar ljómuSu af gleSi .... Var gleÖin
einungis yfir því að hún hefSi fengiö
vinnu, eSa af því að nú gæti hún hjálpað
öðrum ?
Erum vér vissir um aS vér getum
aldrei gengið framhjá brunni án þess aS
líta niSur í hann, án þess að rétta hendi.
Maður fær nýja vinnu, sem hann er ó-
vanur viS og óttast fyrir aS hann geti
ekki staÖist hana, svo kemur annar, sem
hefir gengiS í gegn um sömu reynslu og
hughreystir hann: “BerSu þig karlmann-
lega,” kallar hann, “það er kvíSinn, sem
amar þér, gaktu að verkinu og drífSu þaS
áfram, það gjörSi eg, og nú vildi eg ekki
skifta um þó eg ætti kost á.”
í ókunnu héraÖi, enginn, sem maður
þekkir, ó, að maður gæti séS eitthvert
kunnugt andlit, svo kemur kona og heils-
ar glaSlega .... “Þú ert nýkomin hing-
aS. Eg kom fyrir ári síðan. Eg hélt
fyrst að eg mundi deyja úr leiöindum, en
þau hurfu smámsaman og eins verður
fyrir þér. Reyndu aS koma til kirkju á
hvíldardaginn, eg vonast eftir þér.” ....
LeiSindin og einverutilfinningin hverfa
og þú reynir aS þú hefir góða nágranna.
En viltu muna eftir þessum brunni fram-
vegis, sem svo margir hafa dottiS niSur í ?
Að njóta blessunar án þess aS veita
hana öSrum líkist stöSuvatni sem ekkert
afrensli hefir, vatniS í því fúlnar.
Kona nokkur, sem var rétt aS því kom-
in að missa hið skrautlega heimili sitt, gat
ekki hrint slíkri sorg úr huga sér, svo hún
lét á sig hatt og kápu og ætlaöi aS taka
sér langa göngutúr. “Eg ætla að reyna
að hrista það af mér meS því að ganga
Út,” hugsaSi hún meS sér. AuðvitaS gat
hreyfingin ekki breytt kringumstæðunum,
en hún gat létt huga hennar. Hún varð
aS létta af sér þessu voÖalega fargi, ann-
ars mundi hún alveg yfirbugast, og þaS
yrði ný byrSi í viöbót fyrir mann hennar.
Hún lét pakka af smákökum í tösku
sína, því hún hafSi ekkert borSað unt
morguninn, og var hrædd um aS hún gæti
vanmegnast af sulti. Hún beygSi út af
aðalbrautinni inn á hliSargrötu, og svo
inn á aSra, svo fór hún eftir mjóum götu-
slóSum sem lágu gegn um skóg, áfram,
áfram, án þess að hafa neitt ákveÖiÖ tak-
mark að stefna aS.
Svo sá hún lítinn kofa, þar sem reykinn
lagöi upp úr ofnpípunni. Henni kom fyrst
til hugar aS flýja, vera mætti aS glæpa-
menn ættu þarna heima, en svo sá hún
kvenmannsandlit viS gluggann og lítið
barn. Alt í einu fanst henni eins og kraft-
arnir væru aS þrotum komnir, og hún
ætlaði að hníga niSur.
Hún hélt upp að húsinu og barSi að
dvrum. Konan sem fyrir var opnaði
dyrnar. Hún var fátæklega búin og var
að bæta sokka, sem ekki sást í fvrir bót-
um. Tvö börn, bæði berfætt, voru að
leika sér á gólfinu aS gömlum pappa-
kössum.
“Má eg hvíla mig hjá þér fáeinar
rnínútur ?” spuröi gesturinn, “eg er hrædd
um að eg hafi gengiS of langt.”
ÞaS var meir en velkomið og henni var
boðinn eini stóllinn, sem til var brúkan-
legur.
“Má eg bjóSa þér heitan drykk?”
spurSi konan vingjarnlega.
“Já, þakka þér fyrir, eg þarf þess meS,
og svo getum viS haft samsæti.”
BráSum var drykkurinn til búinn og
hún lét smákökurnar á borSiÖ. Börnin
komu hálf-feimin, þau voru hrein og
þokkaleg. ÞaS var aSeins te og kökur
á borÖinu, en gesturinn sá á því hvernig
börnin átu kökurnar, að þau höföu lengi
ekki bragðað slíkan rétt. Þau sprikluSu
aS gleði og brosti svo ánægjulega framan
í ókunnugu konuna. MóSirin tók eftir
þessu og augu hennar fy'.tust tárum, kon-
urnar litu hvor á aSra og báðar fóru aS