Litli Bergþór - 01.12.2014, Blaðsíða 15

Litli-Bergþór 15
Allt veit Google
Barnabörnin búin að finna einn leynistaðinn hans afa.
Höfundurinn ungur
og áhyggjulaus
á tímum Fugla-
félagsins Arnarins.
Þegar ritstjórn LB hafði samband við mig varðandi
„bréf frá Reykholti“, sem ég sendi Óskastundinni fyrir
réttum 50 árum, þá datt mér í hug ofangreind fyrirsögn.
Nú á tímum er ýmislegt dregið fram í dagsljósið sem
gjarnan hefði mátt daga uppi í pappírsflóði. Nú er nóg
að spyrja Google og oftast kemur „hann“ með eitthvað
skemmtilegt á skjáinn.
Við lestur þessa bréfkorns þá rifjast upp margar
skemmtilegar minningar frá bernskuárunum hér í
Reykholti. Margt var brallað enda vissum við ekki
hvað sjónvarp eða tölva var og urðum því að vera
sjálfum okkur næg um afþreyingu eins og öll börn
á árum áður. Umhverfið bauð upp á ótal möguleika:
Krummaklettarnir, Gálgaklettarnir, Fellslækurinn,
Litla-Fljótslækurinn, Flókatjörnin, ört vaxandi skóg-
urinn á svæðinu að ógleymdum Hveralæknum.
Allt voru þetta ævintýraheimar fyrir börn með frjótt
ímyndunarafl. Í minningunni var Hveralækurinn
endalaus uppspretta leikja og skapaði líklega hvað
mesta afþreyingu og um leið mesta hættu á svæðinu.
Hann rann niður brekkuna í miðri byggðinni og varð
því einhverra hluta vegna ekki sú hætta í hugum íbúa
frekar en skurðirnir, sem nauðsynlegir voru til að
hægt væri að þurrka upp land og rækta. Þegar hugsað
er til baka þá er samt með ólíkindum að aldrei hafi
orðið alvarleg slys þegar yfirfallið í safntankinum,
hátt í hundrað gráðu heitt, gusaðist á 10 mínutna fresti
niður Hverabrekkuna í afmörkuðum farvegi. Þarna
gátum við dundað okkur tímunum saman við að sulla
í læknum og veita vatninu í hina ýmsu farvegi enda
var alltaf hlé á milli gosa. Drullug og alsæl komum
við iðulega heim og ekki minnist ég að hafa verið
skammaður þrátt fyrir útganginn sem oft gat verið
skrautlegur. Allt voru þetta frekar saklausir leikir enda
við mjög meðvituð um hættur sem fylgdu vatninu.
Ein minning tengd Hveralæknum stendur þó upp
úr. Um vorið kom drengur á svæðið í sumardvöl,
örlítið eldri og þroskaðri en við og varð strax mikill
vinur okkar. Ýmiss uppátæki tóku mið af því að hann
kom úr stærra umhverfi og því meiri reynslubolti en
við og litum við mjög upp til hans. Þetta sull okkar
í læknum þótti frekar barnalegt og einn daginn var
hafist handa við að stífla lækinn þar sem hann rann
í gegn um veginn sem liggur upp að Víðigerði og
Gufuhlíð. Þegar renna fór yfir veginn þá létum við
okkur hverfa af vettvangi enda með öllu ómögulegt að
losa stífluna í sjóðandi heitu vatninu. Morguninn eftir
vantaði einhverja metra í veginn, sem höfðu skolast
ofan í skurðinn fyrir neðan. Skíthræddir stóðum við
pjakkarnir, 8-11 ára, fyrir framan bóndann í Víðigerði
og harðneituðum öllu. Hann tók þessu ótrúlega vel en
enn man ég eftir glottinu á honum þegar hann messaði
yfir okkur enda sjálfur ekki óvanur prakkarastrikum.
Ekki máttum við ganga í Ungmennafélagið fyrr en
við vorum orðin 12 ára. Það voru því óþreyjufull börn
sem æfðu hlaup og stökk við frumstæðar aðstæður
m.a. undir handleiðslu systur minnar sem var
nýorðinn íþróttakennari eins og fram kemur í bréfinu.
Fótbolta stunduðum við af kappi á ýmsum túnblettum,
stofnuðum m.a. fótboltafélag og að sjálfsögðu voru
keyptir alvöru búningar og takkaskór. Æðsta takmarkið
var að keppa við strákana í Laugarási og gekk þá oft
á ýmsu. Oft þurfti að smala saman strákum sem voru
í sveit á nágrannabæjum til að ná í fullskipað lið og
varð hópurinn oft æði skrautlegur.
Skemmtilegt finnst mér innleggið í bréfinu þar
sem ég segi að „stundum lofum við stelpunum að
vera með þegar vel liggur á okkur“ Málið var að
stelpur voru ekki til á okkar aldri í Reykholti, þær
voru ýmist töluvert eldri eða yngri. Þær yngri álitum
við einfaldlega grenjuskjóður en þær eldri, komnar
vel á táningsaldurinn, voru bara frekjur og alls ekki
stjórntækar eins og sagt er í dag. Á hálfsmánaðar fresti
hittum við þó stelpur á okkar aldri í skólanum, en hvað
gera feimnir strákar á þessum aldri, jú við lékum okkur
við þær „þegar vel lá á okkur“. Þegar unglingsaldurinn