Morgunblaðið - 22.09.2018, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. SEPTEMBER 2018
getað orðið skáld, þú orðaðir
hlutina alltaf svo skemmtilega.
Æskuminningar mínar um
heimsóknir til ykkar afa í Ólafs-
vík eru mér dýrmætar, mér
fannst alltaf svo mikið líf og fjör
í kringum ykkur og aldrei leidd-
ist manni. Það var svo gaman að
leika með frænkum og frændum
og fá jafnvel að stelast í fata-
skápinn þinn og leika okkur í
fataleik.
Þegar ég loka augunum
finnst mér ég ennþá heyra hlát-
ur þinn í huga mínum. Það var
ekki annað hægt en að brosa
eða hlæja með þér, hlátur þinn
var svo einlægur og fallegur.
Þín verður sárt saknað, elsku
amma mín, takk fyrir allar
stundir okkar saman. Ástar-
kveðjur til þín að eilífu.
Sigurást Heiða
Sigurðardóttir.
Fáir eiga jafn stórt hjarta og
hún amma mín, hún tók alltaf á
móti öllum með opnum faðmi og
vildi gera allt fyrir alla. Ég fékk
þann heiður að alast upp rétt
hjá ömmu og afa í Ólafsvíkinni
og átti ég þar dýrmætar stund-
ir. Mamma og pabbi unnu mikið
og þá var ekkert annað í stöð-
unni en að rölta til ömmu upp í
rúm að hekla eða fá hana til að
gilla höndina mína og horfa á
Jerry Springer eða einhverja
aðra dramaraunveruleikaþætti.
Amma var alltaf til staðar og
finnst mér erfiðast að geta ekki
bara farið til hennar, knúsað
hana, slúðrað, hneykslast, hlegið
með henni og þrætt við hana um
allt milli himins og jarðar. Ég
gleymi aldrei tímanum okkar
saman og ég vona að ég geti
orðið jafn góð amma og þú varst
því þú varst sú allra allra besta.
Ég elska þig og sakna þín svo
ótrúlega mikið.
Erla Rún Ingólfsdóttir.
Elsku amma mín er fallin frá.
Eftir sitja sem betur fer margar
góðar, hlýjar minningar sem
hjálpa mikið á þessum erfiða
tíma. Og að ég tali ekki um risa-
stóra fjölskyldu sem er svo sam-
rýnd og hlý. Það hefur oftar en
einu sinni verið nefnt við mig
hversu magnað það er að þessi
stóra fjölskylda okkar sé svona
samrýnd og mikill kærleikur.
Það þakka ég ömmu og afa.
Alltaf voru dyr þeirra opnar fyr-
ir hverjum sem vildi koma, allt-
af var lagt á veisluborð fyrir
fjölskyldu og vini þeirra. Þegar
amma og afi bjuggu í Vallholt-
inu í Ólafsvík voru foreldrar
mínir sem betur fer mjög dug-
leg að fara frá Hólminum yfir í
Ólafsvík í heimsókn og alltaf
þegar við komum var eldhús-
borðið hlaðið af mat, tertum og
öðru góðgæti. Húsið var yfirleitt
fullt af fólki og mikið líf og
gleði. Oft var jú rökrætt um
hluti en alltaf í góðu. Við krakk-
arnir vorum fljót að pota okkur
í geymsluna hjá ömmu þar sem
var þvílíkur töfraheimur fyrir
okkur; alls konar skrifstofudót,
sem mér fannst mjög spenn-
andi, föt og skór! Amma mín
átti ógrynni af skóm og allir
hælaskórnir! Ég man hversu
svekkt ég var þegar ég var
komin í stærra skónúmer en
amma, hélt samt áfram að reyna
að troða mér í þá. Og allar
stundirnar sem við sátum sam-
an við eldhúsborðið og skoðuð-
um Quelle-lista saman. Ég var
það heppin að fá að fara með
þeim í lautarferðir, samloka
með eggi og heitt súkkulaði, svo
gott. Eins fórum við í ferð til
Þýskalands, Svíþjóðar og Dan-
merkur, keyrðum um ásamt
fjölskyldu minni og Gunnellu
frænku (sem mér fannst vera al-
gjör frekja í ömmu á þeim
tíma). Þetta var dýrmætur tími
og meira að segja lét gamla
settið sig hafa það að fara í
vatnsrússíbana með okkur
krökkunum.
Ég er svo þakklát fyrir að
eiga svona margar minningar
um ömmu til að hlýja mér við og
á eftir að sakna þess skelfilega
að kíkja í kaffi til ömmu og afa í
Hveró, sitja og spjalla um allt
milli himins og jarðar, hlusta á
hennar einstaka húmor og
dásamlega hlátur.
Elsku amma mín, takk fyrir
að vera þessi frábæra fyrirmynd
sem þú varst. Við pössum upp á
elsku afa fyrir þig.
Elska þig yfirmáta ofurheitt
og við sjáumst þegar minn tími
kemur.
Þín
Eva.
Amma mín var ljúfust allra
og elskuð af öllum. Ég er svo
heppin að hafa átt hana að í
svona langan tíma, og við öll.
Öll eigum við okkar eigin
tengingu við ömmu Laugu, öll
barnabörnin hennar 31 voru í
hennar augum einstök og hún
átti sértengingu við hvert og
eitt þeirra.
Hún var ótrúleg kona. Hún
gat gert allt, eins og t.d. að tala
við alls konar fólk án þess að
kunna tungumál þess. Þegar
hún bjó á Spáni mátti sjá hana
tala við Þjóðverjann í næsta
húsi með miklum handahreyf-
ingum, broti af ensku, spænsku
og jafnvel þýsku. Það var fyndið
að sjá en ég fann líka fyrir hlýju
í hjartanu.
Ég hef ekki misst marga en
nú er ég farin að minnast lítilla
hluta og minnstu andartaka sem
ég hef átt með ömmu. Til dæmis
þegar það var pítsa í matinn
kom hún með pítsuna og sagði
„maður getur ekki fengið sér
pítsu án rauðvíns“ eða litlu bók-
arinnar með orðum guðs. Þar
sem íslenskan mín er ekki sú
besta notaði hún þessa bók til
að kenna mér nokkur orð. Það
var orðið að eins konar hefð.
Minni ömmu var óaðfinnan-
legt. Hún gleymdi engu, ekki
einni manneskju. Eftir að hún
flutti til baka til Íslands 2008
hélt hún áfram að spyrja um
alla á Spáni, um bestu vini mína
sem hún mundi svo vel eftir.
Eins með kærastann minn, hún
spurði alltaf um hann þegar hún
hitti mig. Hún var 89 ára gömul
og algjörlega með allt á hreinu.
Svo við skálum fyrir þér, ynd-
islegi engillinn minn, og þínu
ótrúlega lífi. Allar minningarnar
um allt sem við áttum saman
verða ávallt í hjarta okkar.
Ég elska þig, amma.
Stefanía Rán Arnljótsdóttir.
Elsku amma Lauga er búin
að kveðja okkur og eins erfitt
og það er búið að vera þá flæða
allar góðu minningarnar upp á
yfirborðið. Hún var yndisleg,
skemmtileg, ákveðin og alltaf
var stutt í grínið.
Ég eyddi megninu af minni
æsku hjá ömmu og afa í Vall-
holtinu í pössun. Það var alltaf
fjör hjá þeim, margt fólk í heim-
sókn og á hverjum morgni
spurði ég ömmu hver myndi
koma þann daginn og hún gat
alltaf gefið mér rétt svar, enda
hélt ég að hún væri göldrótt.
Hún var mikill bakari og gerði
oft pönnukökur og vöfflur og þá
auðvitað fylltist húsið af gestum.
Mér fannst samt alltaf skemmti-
legast þegar hún var að baka
þær, því að á meðan hún var að
því sátum við nokkur barna-
börnin á borðinu við hliðina á
eldavélinni og hún sagði okkur
sögur. Hún sagði skemmtileg-
ustu sögurnar og ekki voru þær
allar þekktar því amma skáldaði
sumar líka. Uppáhaldssagan
mín var um Húbba Búbba-fjöl-
skylduna og Svarta Sorbit, sem
átti líklegast að hafa eitthvert
forvarnargildi í sambandi við
tannburstun.
Amma var þolinmóð og ég tel
mig vita það manna best þar
sem ég var sérvitur krakki og
ákveðnir hlutir sem enginn
mátti gera nema amma Lauga,
eins og t.d. að binda buxurnar
til að halda þeim uppi, hún herti
svo vel að. Þegar það kom að
því að fara úr sömu buxunum
varð amma að losa hnútinn með
kjötmæli.
Þegar kom að matartíma
passaði maður sig alltaf að
reyna að klára matinn svo mað-
ur fengi kandís sem var alltaf í
hillunni við hliðina á matarborð-
inu. Það þorði samt enginn að
taka sér mola nema að hafa
fengið samþykki frá ömmu. Þá
ýtti maður út bumbunni til að
sýna henni hvað maður hafði
borðað mikið.
Amma og afi fluttu til Spánar
þegar ég var átta ára og ég fékk
að fara í heimsókn til þeirra
þegar ég var tíu ára. Þetta var í
fyrsta skipti sem ég fór til út-
landa og ekkert var betra en að
fara í heimsókn til ömmu og afa.
Á Spáni var lagið „La Bamba“
mikið í spilun og mér fannst það
hrikalega leiðinlegt en amma
gerði í því að spila lagið. Nokkr-
um mánuðum seinna fékk ég
sendan pakka frá Spáni. Í hon-
um var segulbandsspóla með
þessu frábæra lagi. Eins fyndin
og mér finnst þessi minning þá
var ég ekki alveg sáttur með
þessa gjöf á sínum tíma en þeg-
ar ég hugsa til baka er eins og
brandarinn hafi verið stílaður á
25 ára Örn sem sættist loksins
við hann.
Nokkrum árum seinna flutt-
um við til Spánar til ömmu og
afa sem var æði. Við fórum oft
út að borða sem var góð afsök-
un fyrir ömmu að gera sig fína
(ekki það að hún þyrfti afsök-
un). Það var alltaf hægt að bóka
það að maður fengi eftirrétt ef
amma var með. Einn tiramisú
fyrir ömmu og ís fyrir okkur
krakkana.
Amma Lauga, þú varst ein-
stök og þín verður ávallt sárt
saknað. Þú gerðir líf mitt betra í
alla staði. Elska þig alltaf.
Örn Andreas.
Sumir skilja eftir sig svo stór
skörð, að ómögulegt verður að
fylla þau. Það er ekki endilega
fólkið sem á mikið, gerir eitt-
hvað mikið, eða er mikið – held-
ur fólkið sem elskar mikið.
Þannig var hún amma okkur.
Hún elskaði fólkið sitt meira en
nokkur annar og kenndi okkur
að það er fólkið okkar sem
skiptir máli í lífinu.
Þú varst okkur hinn besti
vinur, allt fékkst þú fyrst að vita
því engum treystum við betur.
Þú varst alltaf til staðar og
svaraðir alltaf með jákvæðni,
sagðir aldrei nei. Þú varst opin
fyrir öllu því sem við gerðum og
studdir okkur af öllu hjarta. Við
gátum eytt heilu og hálfu dög-
unum hjá ykkur afa, bara við
það að tala saman – engin um-
ræðuefni voru of léttvæg eða of
stór.
Elsku hjartans amma, við
munum minnast þín með ást í
hjarta. Við munum sakna allra
eldhússamræðnanna yfir svörtu
kaffi, eggjum og beikoni og að
heyra „ert þetta þú elskan mín“
þegar við birtumst í dyrunum.
Við þökkum þér sérstaklega
fyrir sólarstundina sem við átt-
um á pallinum saman í vor, með
kaldri hvítvínsflösku og glamp-
andi maísól.
Elsku amma, þín er sárt
saknað, en við gleðjumst yfir því
að þú áttir langt og fagurt líf og
varst hvíldinni fegin. Sofðu rótt
elsku amma okkar.
Húmblíð nóttin hefur fold í faðmi
sveipt,
mildir geislar mánans hafa
munarslæðum dalinn reift.
Bládögg vafin blómin hvíla,
blundar fugl í kvisti vær.
Sofðu einnig, órótt hjarta,
allt er þögult fjær og nær.
Hvíldu, hjarta, hvíldu.
(Hulda)
Þín
Sigurbjörg, Bjarni,
Steinar og Guttormur.
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir frá
Núpi 1, Vestur-
Eyjafjöllum, fæddist
12. nóvember 1933.
Hún lést 4. septem-
ber 2018.
Guðrún var dóttir
hjónanna Sigríðar
Sigurðardóttur frá
Núpi 1, V- Eyjafjöll-
um, f. 7.11. 1898, d.
7.7. 1981, og Guð-
mundar Árnasonar frá Lágafelli,
A- Landeyjum, f. 6.4. 1892, d.
5.12. 1957. Hún fæddist á Núpi
og var sjöunda barn hjónanna en
þau urðu tíu systkinin. Elstur var
sláturhúsinu í Djúpadal. Einnig
var hún á vertíð í Vestmanna-
eyjum og í fiskvinnslu í Hafnar-
firði.
Guðrún giftist Ingólfi Gísla-
syni frá Ysta-Skála 1, f. 20.8.
1908, d. 3.5. 1998, 26. júní 1981
og bjuggu þau í Ysta-Skála undir
Eyjafjöllum þar til þau brugðu
búi árið 1998. Þau hjónin festu
kaup á húsi á Hvolsvelli þar sem
þau ætluðu að njóta elliáranna
saman. Það kom þó aldrei til þess
því Ingólfur lést skyndilega
stuttu eftir að þau keyptu húsið.
Guðrún flutti því ein frá Ysta-
Skála á Jónsmessunni árið 1998
á Hvolsvöll.
Guðrún flutti á Dvalarheimili
aldraðra á Kirkjuhvoli í byrjun
árs 2015 og bjó þar þar til hún
lést.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Ásólfsskálakirkju í dag, 22.
september 2018, klukkan 14.
Sigurður, f. 12.8.
1918, d. 15.11. 1992,
þá Ragnar, f. 26.2.
1921, d. 19.11. 1986,
Guðmundur, f. 9.9.
1923, d. 7.3. 2012,
Kristinn, f. 5.10.
1925, d. 10.2. 2004,
Árni, f. 23.10. 1929,
d. 25.7. 1996, María,
f. 15.9. 1931, d. 22.7.
1981, og Guðrún, og
yngri eftirlifandi eru
Sigríður, f. 8.9. 1936, Svanhvít, f.
11.10. 1941, og Gísli, f. 6.8. 1943.
Guðrún vann við heimilis- og
bústörf á Núpi stóran hluta ævi
sinnar. Hún vann í mörg haust í
Jæja, Gunna mín.
Nú er komið að leiðarlokum.
Ég hefði nú viljað hafa þig lengur
en því ráðum við ekki. Ég ætla í
fáeinum orðum að þakka þér fyrir
þína umhyggjusemi og góðvild
þar sem ég gat á mínum barns-
árum ávallt leitað til þín um að-
stoð þegar í óefni var komið hjá
mér, sem var ekki svo sjaldan.
Móðir okkar alltaf störfum hlaðin
og gat ekki sinnt öllu kvabbi.
Svo líða árin. Þú giftir þig hon-
um Ingólfi þínum og verður hús-
freyja á Skála. Við fráfall hans
flytur þú á Hvolsvöll. Þar áttir þú
fallegt heimili í litla húsinu þínu.
Síðustu árin dvaldir þú á Kirkju-
hvoli sem er heimili fyrir aldraðra
á Hvolsvelli. Þar fór vel um þig, þú
þekktir marga og varst félagslynd
og ánægð þar. Þér fannst að vísu
herbergið þitt lítið.
Þegar nýja viðbyggingin var
tekin í notkun í vor og þú vissir að
þá færir þú í stærra herbergi, þá
var tilhlökkunin mikil. Hringdir
þú ósjaldan í mig til að segja
hvernig gengi. En því miður
fékkst þú ekki að njóta þess lengi.
Þú kvaddir eftir stutt en erfið
veikindi. Að lokum vil ég þakka
starfsfólki Kirkjuhvols fyrir alla
þess góðu umhyggju og hjálpsemi
í hennar garð.
Elsku Gunna mín. Fyrir hönd
fjölskyldu minnar vil ég þakka þér
fyrir allt.
Hvíl í friði.
Þinn bróðir,
Gísli Guðmundsson.
Gunna móðursystir mín skipaði
mikilvægan sess í lífi mínu.
Fyrstu sjö árin svaf ég fyrir ofan í
rúmi hennar í baðstofunni á Núpi,
upp við ofninn sem fékk hita frá
stóru kokseldavélinni hinum meg-
in við vegginn. Þetta var AGA
með tvo stóra hlemma sem amma
lyfti með skörungi, hellti kolum úr
strigapoka og skaraði í eldinn.
„Lukkan skal vara stengt“ stóð á
lokinu sem opnaðist inn í eldinn og
sem krakki tengdi ég orðin við
hamingju, enda æskuárin full af
góðum minningum úr sveitinni
undir fjöllunum. Þá var alltaf gott
veður, dagarnir endalausir, grasið
á túnunum fagurgrænt og fiðrild-
in flögrandi þegar halla tók sumri.
Þarna bjó Gunna frænka fyrstu 50
árin þar til hún giftist honum Ing-
ólfi á næsta bæ og flutti til hans
yfir Írána, en Ingólf hafði hún
þekkt alla sína ævi, þann væna
mann. Áður en Gunna giftist sá
hún um flest í Suðurbænum hjá
ömmu á Núpi, handmjólkaði
kýrnar, sá um hænsnin, gerði slát-
ur og súrsaði, sauð matinn til
skiptis við ömmu, en ekki var
steikt hjá ömmu og Gunnu, vask-
aði upp úr bleiku plastvaskafati,
bakaði og þreif. Lyktin af ný-
þvegnu baðstofugólfinu var engu
lík enda skúrað úr heimagerðri
sápu sem amma og Gunna bjuggu
til. Bakkelsið hennar Gunnu var
vinsælt en oft báðum við krakk-
arnir hana að baka „bíl“, sam-
hverfu með rabarbarasultu sem
var skorin í lengjur sem fóru í
bílaleik á eldhúsborðinu áður en
þær runnu ljúflega niður með
ógerilsneyddri mjólkinni. Gunna
var síkát og brosandi og tók alltaf
vel í slíkar bónir enda sérlega
barngóð. Við tiltekt á háaloftinu
um síðustu helgi þá birtist úr
kassa hún Inga, gúmmídúkka sem
Gunna dró upp úr ferðatösku við
mikinn fögnuð lítillar stúlku við
heimkomu hennar úr sláturtíð í
Djúpadal. Inga fór ekki í Sorpu.
Eftir að Gunna flutti að Yzta-
Skála og þau Ingólfur hófu bú-
skap urðu heimsóknir þangað
hluti af tilverunni og sama gest-
risnin og hlýjan við lýði eins og
þegar Gunna bjó á Núpi. Stund-
um var jafnvel búið að baka „bíl“
því Gunna gleymdi engu. Ingólfur
varð bráðkvaddur í túnfætinum
við sölu á dráttarvélinni því til
stóð að þau hjónin flyttu á Hvols-
völl. Gunna flutti því ein í gula
húsið sitt og fyllti það af sömu
hlýju og gestrisni og hún bar með
sér alla tíð. Ósjaldan var komið við
í vöfflur eða kjötsúpu og gaman
var að hjálpa Gunnu fyrir jólin,
þrífa smá, setja upp jólagardínur
og seríur. Gunna kom oft í mat á
Stóra-Moshvol til foreldra minna
og þá voru stundum gerðar til-
raunir í framandi matargerð. Það
var hrós ef heyrðist frá Gunnu
þegar eftir því var leitað hvernig
maturinn bragðaðist, „þetta er
ekkert voðalega vont“. Það var
hins vegar ekki gott þegar sagt
var með áherslu, „þetta er alltof
stert“.
Gunna frænka var hrein sál,
góðhjörtuð og hrekklaus. Þarfir
hennar voru einfaldar, hún kunni
að meta það sem hún hafði, var
nægjusöm og gat glaðst yfir litlu.
Þannig sýndi hún í lífi sínu eig-
inleika sem verða æ sjaldséðari í
nútímasamfélagi og ómetanlegt
er að hafa fengið að kynnast.
Sjöfn.
Í bernskuminningunni seig ég
hægt niður í dúnmjúkt rúmið upp
við heitan ofninn og tilfinningin
var eins og að svífa á skýi. Þetta
var rúmið hennar Gunnu frænku
á Núpi, svo dásamlega mjúkt og
notalegt. Ég fylgdi henni eins og
skugginn þegar hún fór út í
skemmu og horfði stórum augum
á hvernig hún hrærði fóðurbæti út
í afgangana úr eldhúsinu og bjó til
graut handa hænsnunum. Síðan
fórum við saman í hænsnahúsið
og gáfum þeim grautinn. Ég man
að ég var skíthrædd við hænurn-
ar, en Gunna hló bara og hélt í
höndina á mér. Við tíndum síðan
eggin í hvítt slitið emilerað vaska-
fat.
Gunna frænka var mikil barna-
gæla og mörg börn sváfu fyrir of-
an hana í mjúka rúminu við ofn-
inn. Svo uxum við úr grasi og
urðum fullorðin og Gunna hélt
áfram að fylgjast með okkur og
börnunum okkar. Hún hafði óend-
anlegan áhuga á fólkinu sínu og
var einstaklega minnug á afmæl-
isdaga og aðra viðburði. Það var
gott að kíkja til hennar í litla gula
húsið á Hvolsvelli og heyra nýj-
ustu fréttir af ættingjunum og fá
kaffi og pönnukökur.
Gunna var stór hluti af okkar
fjölskyldu og var alltaf með okkur
ef einhver viðburður var og þess
utan voru mamma og hún í dag-
legu sambandi. Hún ferðaðist með
okkur til útlanda og náði að fara
með okkur í fyrstu og einu sólar-
landaferðina sína til Tenerife.
Hún ferðaðist líka með mömmu
og pabba til Þýskalands og Dan-
merkur til að heimsækja okkur
systurnar. Það var gaman að fá
Gunnu í mat eða kaffi því hún
kunni vel að meta að vera með
okkur og var alltaf svo glöð og já-
kvæð.
Elsku Gunna frænka var hlýleg
og góð sál og vildi öllum vel og
hennar verður sárt saknað.
Kristrún Ágústsdóttir.
Mig langar að minnast Gunnu
föðursystur minnar í fáeinum orð-
um.
Ég var svo lánsöm að alast upp
á Núpi undir Eyjafjöllunum eins
og Gunna.
Gunna bjó með ömmu og
ömmubróður mínum í suðurbæn-
um. Það voru forréttindi okkar
barnanna sem bjuggum á Núpi,
sem tengdust þeim að hafa þau
svona nálægt. Gunna og amma
tóku mörg af systkinabörnunum
sínum í sveitina á sumrin og
tengdist Gunna þeim börnum
sterkum böndum. Gunna var ein-
hleyp þar til í kringum fertugt að
hún bast eiginmanni sínum Ingólfi
og flutti að Skála. Þau áttu góð ár
saman á Skála en ákváðu þegar
þau voru farin að eldast að kaupa
sér hús á Hvolsvelli, sem hún
flutti í þegar Ingólfur féll frá. Þar
leið henni vel.
Gunna hafði alltaf mikið fyrir
stafni, var mikið í félagsstarfi
aldraðra. Hún var mjög tengd
systrum sínum, Sillu og Svönu, fór
í utanlandsferðir og dvaldi hjá
þeim við ýmis tækifæri hjá þeim
eftir að hún varð ein.
Við frænkur hennar ég og
Sirrý urðum þeirrar ánægju að-
njótandi þegar fór að hægja um
hjá henni að fara með henni í
nokkrar skemmtiferðir, þær voru
farnar undir Eyjafjöllin og í
Þykkvabæinn. Fórum í kaffi til
frændfólksins og höfðum gaman
saman.
Gunna var hressilega hreinskil-
in og ákveðin, maður þurfti aldrei
að velkjast í vafa um hvað henni
fannst eða hvað hún vildi. Ein-
hvern tímann þegar við vorum að
fara í eina af ferðum okkar vorum
við nokkuð of seinar við frænkur,
miðað við það sem við höfðum
sagt og ætlað okkur. Hún var ekki
ánægð og lét okkur heyra það,
hún taldi nokkuð víst að enginn
myndi vilja hafa okkur í vinnu, þar
sem við gætum ekki mætt á rétt-
um tíma. En allt fór þetta vel og
við héldum af stað í eina af okkar
skemmtilegu ferðum. Við vorum
búnar að plana fleiri ferðir en því
miður fór svo að veikindin hennar
tóku yfirhöndina.
Ég kveð Gunnu frænku og
þakka henni samfylgdina. Systk-
inunum Svönu, Gísla og Sillu og
mökum þeirra sendi ég samúðar-
kveðjur. Þau stóðu sem klettur við
hana í lífinu og veikindum hennar.
Guðbjörg B. Guðmundsdóttir.
Guðrún
Guðmundsdóttir