Morgunblaðið - 04.10.2018, Qupperneq 55

MINNINGAR 55
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2018
✝ SigríðurCandi fæddist
í Skerjafirði 10.
desember 1930.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík
28. september
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Ólafur
Guðmundsson
skrifstofumaður, f.
8.10. 1907, d. 20.9.
1990, og Ásta Lilja Guðmunds-
dóttir húsmóðir, f. 5.10. 1901, d.
22.4. 1986.
Systir hennar er Hanna Will-
erslev Jørgensen, f. 19.2. 1934.
Bræður hennar voru Karl Ró-
bert Karlsson, f. 16.9. 1923, d.
16.7. 1984, og Ólafur Ólafsson,
f. 20.1. 1940, d. 24.8. 1994.
Þann 19.10. 1954 giftist Sig-
ríður Manlio Candi, tæknifræð-
ingi, f. 5.9. 1933, d. 22.3. 2013.
Börn þeirra eru 1) Marina, pró-
fessor, f. 6.9. 1960, maki Harald
Ragnar Óskarsson verkfræð-
ingur, f. 20.12. 1957. Börn
þeirra: Elfa Frið Haraldsdóttir,
og bjuggu hjónin að mestu leyti
á Íslandi en þó um skemmri
tíma á Spáni og á Ítalíu á meðan
Manlio stundaði fjarnám í
tæknifræði. 1969 fluttu Sigríður
og Manlio ásamt börnum sínum
til Toronto í Kanada, þar sem
Manlio stundaði nám í tæknihá-
skóla og lauk þaðan tækni-
fræðinámi samhliða starfi. 1975
flutti fjölskyldan aftur til Ís-
lands þar sem Sigríður hóf störf
við kennslu. Lengst af kenndi
hún á Listasviði Fjölbrautaskól-
ans í Breiðholti, eða frá 1976 til
starfsloka árið 2000. Samhliða
þessu lauk hún námi til kenn-
araréttinda við Kennaraháskóla
Íslands. 1987 gerði Sigríður hlé
á starfsferli sínum og flutti með
Manlio til Puerto Ordaz í Vene-
súela, þar sem hann stýrði
byggingu álverksmiðju. Þar
bjuggu þau í tvö ár. Árið 2000
fluttu Sigríður og Manlio aftur
tvö ár til útlanda vegna vinnu
hans, þá til Sierre í Sviss. Frá
1990 var heimili Sigríðar og
Manlio í Kringlunni 89 í Reykja-
vík.
Útför Sigríðar Candi fer fram
frá Aðventkirkjunni í Reykja-
vík, Ingólfsstræti 19, í dag, 4.
október 2018, klukkan 13.
f. 18.3. 1990 og Leó
Blær Haraldsson, f.
21.6. 1992. 2) Indro,
arkitekt, f. 17.3.
1964, maki Heba
Magnúsdóttir
sjúkraþjálfari, f.
22.8. 1965. Synir
þeirra: Karel Candi,
f. 1.1. 1995, og
Markús Candi f. 3.4.
1999.
Sigríður ólst upp
að mestu leyti í Skerjafirði. Að
loknum grunnskóla nam hún við
Myndlistarskóla Reykjavíkur,
við Sorbonne-háskólann í París,
við Háskólann í Genf, við Col-
longes-háskólann í Frakklandi
og loks við Kennaraháskóla Ís-
lands.
Það var á Collonges í Frakk-
landi sem Sigríður kynntist
verðandi eiginmanni sínum og
lífsförunaut Manlio Candi frá
Jesi á Ítalíu sem var þar við
guðfræðinám. Þau fluttust til Ís-
lands haustið 1954.
Framan af vann Sigríður við
þýðingar og við skrifstofustörf,
Á þessari stundu finnum við
hvað er erfitt að lýsa mömmu.
Hún átti sér margar hliðar sem
stundum virtust jafnvel í mót-
sögn hver við aðra. Sem ungling-
ur fékk hún berkla og bar þess
alltaf merki. Hún var þróttlítil og
andstutt, og virtist í fljótu bragði
heilsulítil. Á hina höndina sýndi
hún mikla seiglu og framkvæmdi
það sem hún ætlaði sér. Mamma
ferðaðist víða um ævina en var
um leið mikill Íslendingur sem
unni ættjörð sinni heitt. Hún var
heimsborgari sem gat verið á
heimavelli í flestum kringum-
stæðum en var um leið heima-
kær. Mamma var mannblendin
og glaðvær en hélt um leið vörð
um einkalíf sitt. Hún var frjáls-
lynd og opin fyrir nýjum hug-
myndum en á sama tíma var hún
íhaldssöm um hluti sem henni
þótti skipta máli. Hún var mikill
heimspekingur en brýndi það oft
fyrir okkur að bestu svörin við
gátum lífsins fælust í einfaldleik-
anum.
Í mörg ár málaði mamma
myndir af skýjum, sem er einnig í
sjálfu sér mótsagnakennt. Hún
tók það sem var órætt og sí-
breytilegt, og festi það í efnislegu
augnabliki málverksins. Hún
náði að handsama hið flókna og
gera það skiljanlegt. Þannig var
líka með þann mikla kærleika
sem hún bar til fjölskyldu sinnar.
Hún tók þessar óefnislegu tilfinn-
ingar og lét þær birtast í þeirri
umhyggju sem hún sýndi okkur
ávallt svo ríkulega.
Mamma þráði í senn að gefa og
þiggja kærleika, og það birtist í
öllu hennar viðmóti. Þessi síðustu
ár, sérstaklega eftir að pabbi lést,
sagði mamma okkur oft með mik-
illi áherslu að hún mæti það ofar
öðru að vita til þess að börn henn-
ar og barnabörn bæru elsku
hvert til annars. Kveðjuorð henn-
ar voru oftar en ekki, „Berðu
börnunum kveðju mína. Segðu
þeim að ég elski þau mjög mikið
og að þau eigi að elska hvert ann-
að.“
Mamma hafði sterka trú og
síðustu árin las hún Nýja testa-
mentið frá upphafi til enda, og
svo aftur frá byrjun. Það var allt-
af hægt að spyrja hana að því
hvað hún hafði lesið þann daginn,
og þá hófst löng og greinargóð
útlistun á þeim nýju flötum sem
hún hafði uppgötvað við lestur-
inn. Alltaf gerði mamma þetta
með því markmiði að leiða það
sem í fyrstu kann að virðast flók-
ið að skýrri og einfaldri niður-
stöðu.
Eftir því sem við best vitum las
mamma sama Davíðssálm á
hverju kvöldi áður en hún fór að
sofa, og morguninn sem hún lést
sáum við að Biblían lá við hlið
hennar í rúminu.
„Af því að hann leggur ást á mig, mun
ég frelsa hann, ég bjarga honum, af því
að hann þekkir nafn mitt. Ákalli hann
mig, mun ég bænheyra hann, ég er hjá
honum í neyðinni, ég frelsa hann og
gjöri hann vegsamlegan. Ég metta
hann með fjöld lífdaga og læt hann sjá
hjálpræði mitt.“
(Sálm. 91:14-16)
Indro og Marina.
Við barnabörnin munum varð-
veita þær minningar sem við eig-
um um ömmu og sakna hennar.
Afi var vanur að sækja okkur í
lok skóladags og var það stór lið-
ur í okkar degi að koma heim til
þeirra í síðdegiskaffi sem þau út-
bjuggu fyrir okkur á hverjum
degi. Við minnumst þess öll að
hafa spilað spil við ömmu, dundað
okkur við að teikna og lita í
vinnustofunni hennar og að leika
okkur á leikvellinum fyrir utan
húsið. Þessar stundir í Kringl-
unni 89 eru okkur öllum mjög
kærar í minningu. Við munum
eftir henni sem ömmu okkar sem
tók alltaf á móti okkur með opn-
um örmum. Hún var til staðar
sem fyrirmynd fyrir okkur öll
sem holdgerving umhyggju, um-
burðarlyndis og bjartsýni; amma
sem okkur þótti svo vænt um.
Karel og Markús,
Elfa og Leó.
Maður er minntur á hvað tím-
inn líður hratt. Ég talaði við
Siggu frænku rétt áður en við
hjónin fórum í stutt frí og ætlaði
að vera í sambandi þegar við
kæmum til baka og segja henni
frá ferðinni.
Það náðist því miður ekki og
nú er yndislega, fallega og góða
frænka mín komin á annan stað.
Búin að hitta Manlio sinn sem
hún var búin að sakna svo mikið.
Hugurinn reikar til æskuár-
anna, til allra jóla- og fjölskyldu-
boðanna á Baugsvegi 13 þar sem
foreldrar Siggu, Ólafur bróðir
mömmu og Ásta kona hans
bjuggu ásamt börnum sínum.
Þau tóku okkur ávallt opnum
örmum.
Á þessum stundum var nú
gaman, þá var sungið, spilað,
spjallað og hlegið.
Sigga fór til Frakklands í nám
og hitti þar sætan ítalskan strák,
hann Manlio. Ég gleymi ekki
brúðkaupsdegi þeirra, ég hafði
aldrei á ævinni séð jafnfallegt
par.
Manlio skildi ekki orð í ís-
lensku og það varð að gefa hon-
um merki þegar hann átti að
segja já.
Sigga og Manlio áttu farsælt
og hamingjuríkt líf. Þau voru allt-
af til staðar á stóru stundunum í
lífi okkar Kristins og barnanna.
Það var sérstök stund á jólunum
þegar við lásum jólabréfin frá
þeim og það sem á daga þeirra
hafði drifið það árið.
Sigga var mikil listakona í
vefnaði og málaralist. Hún
kenndi myndlist í mörg ár við
Fjölbrautaskólann í Breiðholti.
Nú verða símtölin á milli okkar
frænknanna ekki fleiri, ég mun
sakna þeirra óendanlega mikið.
Elsku Marina, Indro og fjöl-
skyldur, við Kristinn og börn
sendum ykkur innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð veri með þér, elsku besta
frænka mín.
Þín
Björk.
Sigga Candi hefur kvatt.
Elsku nafna mín og góða vin-
kona. Við hittumst fyrst um 18
ára aldur á kvöldnámskeiði
Myndlista- og handíðaskólans.
Þú birtist þar eins og ferskur vor-
blær, glöð, glettin og falleg. Þótt
vegir okkar lægju til ólíkra átta
héldum við alltaf sambandinu.
Nú að leiðarlokum þakka ég inni-
lega fyrir þína langvarandi og
traustu vináttu.
Þín
Sigríður Björnsdóttir
(Sigga Björns).
Sigríður Candi
✝ Ásta GuðrúnThorarensen
fæddist í Reykjavík
10. júlí 1937. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eiri
25. september 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ósk-
ar Þorsteinsson
Thorarensen, bóndi
og hreppstjóri á
Breiðabólsstað í
Fljótshlíðarhreppi í Rang-
árvallasýslu, síðar forstjóri Bif-
reiðastöðvar Reykjavíkur, f. 24.
september 1884, d. 20. sept-
ember 1953, og Ingunn Eggerts-
dóttir Thorarensen húsfreyja f.
7. janúar 1896, d. 12. mars 1982.
hannes Ástvaldsson fram-
kvæmdastjóri, f. 6. júlí 1937.
Börn þeirra eru a) Halldóra Jó-
hannesdóttir lögfræðingur, f. 9.
apríl 1964. b) Óskar Ingvi Jó-
hannesson viðskiptafræðingur, f.
15. júní 1966. Maki hans er Zha-
netta Yryssy-Ak uppeldisfræð-
ingur, f. 25. janúar 1976. Þau
eiga synina Aman Axel, f. 8. jan-
úar 2006, Jóhannes Alem, f. 11.
apríl 2008 og Matthías Elnar, f.
11. apríl 2008. c) Ástvaldur
(Addi) ljósmyndari, f. 15 ágúst
1972. Maki hans er Katrín Ólafs-
dóttir líffræðingur, f. 11. júlí
1972. Þau eiga synina Ólaf Þór,
f. 22. febrúar 2010 og Hilmi
Stein, f. 10. júlí 2012.
Ásta ólst upp í Reykjavík, lauk
gagnfræðaprófi frá Miðbæj-
arskólanum og starfaði hjá emb-
ætti Tollstjóra í Reykjavík.
Hún verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í Reykjavík í
dag, 4. október 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Systkini Guð-
rúnar eru Eggert,
forstjóri BSR, f. 26.
maí 1921, d. 30.
mars 2008, Guðrún,
gjaldkeri, f. 1. apríl
1923, d. 27. sept-
ember 2013, Þor-
steinn, rithöfundur
og bókaútgefandi, f.
26. ágúst 1927, d.
26. október 2006,
Oddur, sóknar-
prestur og síðar safnvörður, f.
12. jan. 1932, d. 20. apríl 2004,
Skúli, lögfræðingur og fulltrúi, f.
12. jan. 1932, d. 28. ágúst 1969,
og Solveig, menntaskólakennari,
f. 9. sept. 1933.
Eftirlifandi maki Ástu er Jó-
Ég minnist Ástu Gunnu
frænku með hlýju. Þegar ég var
lítill var mikill samgangur á milli
fjölskyldna þeirra systra, enda
voru Ásta og mamma nánar,
yngstar í sínum systkinahópi,
Ásta fjórum árum yngri en
mamma. Svo áttu þær börn á
sama reki. Dóra og Rósa fæddar
á sama ári og ég og Óskar Ingvi
tveimur árum yngri. Svo bættist
Addi við seinna, en þá var
mamma hætt barneignum.
Ég man hvernig þær mamma
áttu oft í löngum samræðum,
stundum í gegnum símann, en
einnig oft bara uppi í eldhúsi þar
sem þær sátu, drukku kaffi og
möluðu og dillandi hláturinn
hennar Ástu barst um húsið. Það
var ósjaldan sem ég gisti heima
hjá Ástu frænku og fjölskyldu.
Fyrst á Háaleitisbrautinni, þeg-
ar ég var bara labbakútur með
hor í nös, í Huldulandinu þegar
þau áttu heima þar skamma
hríð, en þá varð heimili Ástu
nánast mitt annað heimili, og síð-
an út á Nesi þegar þau fluttu
þangað. Þá var sko ekki talið eft-
ir sér að fara í strætó út á
Vesturströnd, jafnvel oft í viku
og sama hvernig viðraði. Alltaf
var maður velkominn heima hjá
Ástu.
Hún var glaðlynd og óspör á
hlýju sína og væntumþykju, en
gat líka verið ákveðin þegar hún
þurfti að eiga við einhver
heimskupör í okkur Óskari. Og
ekki fannst mér verra að hún bjó
til svo góðan mat.
Svo þegar Ásta og Jói eign-
uðust sumarbústaðinn við
Meðalfellsvatnið fóru í hönd
tímar sem enn eru sveipaðir
ljóma. Þar átti maður marga
góða daga, sem spásséra með
manni í minningunni.
Það var svo notalegt að vera í
bústaðnum.
Svo margt við að vera og auð-
velt að rata í ævintýri. Ásta
frænka í svörtu og hvítu hnepptu
lopapeysunni sinni að stússa í
litla matjurtagarðinum sem var
við bústaðinn; að bjástra eitt-
hvað við gasvélina í eldhúsinu; að
kyssa á bágtið þegar maður
hafði eitthvað verið að asnast og
svo auðvitað að gefa manni eitt-
hvað gott að drekka og borða.
Eftir því sem maður óx úr
grasi trosnuðu þó smám saman
þessi nánu fjölskyldubönd. Slíkt
gerist. Mamma og Ásta héldu þó
alltaf sínu sterka sambandi. Síð-
ustu árin hafa þó verið þeim og
okkur erfið, enda báðar þurft að
stríða við hinn ómennska sjúk-
dóm sem Alzheimer er. Ég sá
Ástu síðast fyrir rúmlega 1 og
hálfu ári. Sjúkdómurinn var þá
þegar langt genginn, en þrátt
fyrir það átti hún enn til glað-
lyndið og hafði aðeins eitthvað
fallegt að segja um þá sem í
kringum hana voru. Þannig var
Ásta Gunna, glaðlynd og hlý.
Blessuð sé minning hennar.
Óskar Sturluson.
Minning.
Ég er í gistingu hjá Ástu
Gunnu frænku og fjölskyldu og
ranka við mér á miðju eldhús-
gólfi eftir hræðilega martröð.
Mér finnst gólfið ganga í
bylgjum undir mér og ég er
hrædd. Svo hrædd.
Þá kemur Ásta aðvífandi
klædd síðum hvítum náttkjól. Ég
finn hlýjar hendurnar grípa utan
um mig og ég sekk djúpt í mjúk-
an faðminn.
Öryggi og hlýja umvefja mig.
Ásta kyssir mig á kollinn og
hvíslar huggandi orðum í eyra
mitt.
Þegar gráturinn sefast og ég
er rórri sest hún niður með mig í
fanginu og gefur mér mjólk og
súkkulaðikex.
Ásta er góð.
Nú hvílir Ásta í mjúkum faðmi
hinum megin.
Ég sendi eiginmanni hennar,
börnum og barnabörnum sam-
úðarkveðju.
Minning um góða konu lifir.
Rósa.
Ásta G.
Thorarensen
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langaamma,
BÁRA ANGANTÝSDÓTTIR,
til heimilis í Boðaþingi 3,
Kópavogi,
lést á Hrafnistu í Kópavogi 29. september.
Bára verður jarðsungin frá Guðríðarkirkju, Kirkjustétt 8,
Reykjavík, þriðjudaginn 9. október klukkan 13.
Okkur langar að þakka starfsfólki Hrafnistu, Krummalundi, fyrir
yndislega umönnun og sérlega notalegt viðmót í alla staði.
Einar Sigurgeirsson
Angantýr Einarsson Þórunn Ragnarsdóttir
Sigríður Einarsdóttir Þorsteinn Jóhannesson
Ragna Björk Einarsdóttir Heiðar Sigurðsson
barnabörn og barnabarnabarn
Maðurinn minn,
GÍSLI KRISTJÁNSSON,
Lækjarhvammi,
lést sunnudaginn 30. september og verður
útförin á Grenjaðarstað laugardaginn
6. október klukkan 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á dvalarheimilið Hvamm.
Helga Jónsdóttir og börn
Lækjarhvammi
Elskulegur bróðir okkar,
HARALDUR ÖRN HARALDSSON,
Stigahlíð 71, Reykjavík,
sem lést föstudaginn 28. september, verður
jarðsunginn frá Garðakirkju mánudaginn
8. október klukkan 13.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð, en þeim sem vildu minnast
hans er bent á Blindrafélagið.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður Haraldsson
Þóra Haraldsdóttir
Haukur Már Haraldsson
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HALLDÓR HELGASON
bifreiðastjóri
frá Gröf í Eyja- og Miklaholtshreppi,
andaðist á Dvalarheimilinu Skjóli
mánudaginn 24. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Okkar innilegustu þakkir til allra sem hafa sýnt okkur samúð og
hlýhug.
Valgarð S. Halldórsson
Unnur Halldórsdóttir Jökull Höjgaard Sigurjónsson
Kristjana Halldórsdóttir Svanur Aðalsteinsson
Halldór Páll, Ólafur Sigurjón, Stefán Jóhann, Agnes
og barnabarnabörn