Morgunblaðið - 05.10.2018, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2018
✝ Ardís Ólöf Are-líusdóttir
fæddist í Grindavík
19. október 1936.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sæ-
borg á Skaga-
strönd 12.
september 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Arelíus
Sveinsson, f. 1911,
d. 1972, og Fanney
Bjarnadóttir, f. 1913, d. 2008.
Systur Ardísar eru: Gréta Björg,
f. 1935, d. 2013, og Ruth Jó-
hanna, f. 1946. Auk þess átti hún
hálfbróður, Eirík Rósberg
Arelíusson, f. 1945.
Ardís Ólöf og Viggó Brynj-
ólfsson, f. 1926, giftu sig 22.
febrúar 1956 en þau slitum sam-
vistum 1997.
Börn Ardísar og Viggós: 1)
Guðbjörg Bryndís, f. 1954, gift
Magnúsi Birni Jónssyni, f. 1952,
þau eiga þrjá syni; a) Viggó, f.
1971, kvæntur Magneu I. Harð-
ardóttur, þau eiga þrjár dætur,
b) Baldur, f. 1974, kvæntur Þór-
unni Valdísi Rúnarsdóttur, þau
eiga fjögur börn, c) Jón Atli, f.
1988, kvæntur Birtu Rán Björg-
1990, í sambúð með Fannari
Ólafssyni. Þau eiga eina dóttur,
c) Valþór Óla, f. 1992, í sambúð
með Rósu Lilju Bergland, þau
eiga einn son. 5) Fannar Jósef, f.
1963, kvæntur Ernu Berglindi
Hreinsdóttur, f. 1963. Þau eiga
fjögur börn: a) Heiðu Berglindi,
f. 1984, í sambúð með Auðuni
Níelssyni, b) Almar Freyr, f.
1989, c) Sara Rut, f. 1993, í sam-
búð með Hjalta Karli Hafsteins-
syni, d) Aron Snær, f. 1996, í
sambúð með Birgittu Karen
Sveinsdóttur. 6) Kolbrún Björg,
f. 1964, í sambúð með Guðmundi
Hilmarssyni, f. 1952. Synir henn-
ar og Egils Bjarka Gunnarsson-
ar eru a) Eyþór Kári, f. 1987, b)
Ásþór Óðinn, f. 1989. 7) Valdi-
mar, f. 1965, kvæntur Sigur-
björgu Agnesi Sævarsdóttur, f.
1966. Þau eig tvö börn: a) Eygló
Amalíu, f. 1985, í sambúð með
Ingvari Gýgjari Sigurðssyni.
Þau eiga tvö börn, b) Viktor
Örn, f. 1994, í sambúð með Hel-
enu Rán Þorsteinsdóttur Krü-
ger. Þau eiga eina dóttur. 8)
Arnar Ólafur, f. 1978, kvæntur
Guðrúnu Elsu Helgadóttur, f.
1979, þau eiga tvö börn; a) Örnu
Rún f. 2003, b) Snæbjörn Elfar, f.
2007.
Ardís Ólöf og Viggó bjuggu
lengst af á Skagaströnd.
Útför Ardísar Ólafar fer fram
frá Hólaneskirkju á Skaga-
strönd í dag, 5. október 2018,
klukkan 14.
vinsdóttur. 2) Are-
líus, f. 1955, d. 1978.
Hann átti þrjá syni:
a) Arnar, f. 1974,
móðir hans er Halla
Þórhallsdóttir, í
sambúð með Jó-
hönnu Ingvarsdótt-
ur Carlsen, b) Ægir
Adolf, f. 1975, móðir
hans er Aðalheiður
Jóhannsdóttir,
kvæntur Ingu Stein-
laugu Hauksdóttur þau eiga tvo
syni, c) Arelíus Sveinn, f. 1975,
móðir hans er Jenný Grettis-
dóttir, kvæntur Benjamas Arna
Boonlit, þau eiga tvær dætur. 3)
Víkingur, f. 1958, kvæntur Sess-
elju Hauksdóttur, f. 1961. Synir
þeirra eru þrír: a) Víkingur Ari,
f. 1985, kvæntur Elvu Dögg Páls-
dóttur, þau eiga tvö börn, b) Há-
kon Andri, f. 1989 c) Hlynur
Logi, f. 1996, í sambúð með Dag-
nýju Rós Elíasdóttur. Fyrir átti
Víkingur dótturina Ardísi Ólöfu,
f. 1982. Móðir hennar er Anna
Hjálmarsdóttir. 4) Vigdís Heið-
rún, f. 1960, gift Vilhelm Þ. Þór-
arinssyni, f. 1957. Þau eiga þrjú
börn, a) Valrúnu Evu, f. 1980,
hún á eina dóttur, b) Arísi Evu, f.
Elsku móðir mín, Ardís Ólöf,
er látin eftir harða og lang-
vinna baráttu við krabbamein.
Hún greindist fyrst fyrir um
þremur árum en hafði verið
með ýmsum einkennum um
tíma sem höfðu dregið úr lífs-
gæðum hennar.
Það togast gjarnan á tvær
tilfinningar þegar svona er
komið; ákveðinn léttir fyrir
hönd þess sem losnar frá þján-
ingunni og sár söknuður eftir
kæran ástvin.
Hún var ekki nema 17 ára
þegar hún eignaðist mig, fyrsta
barnið og á næstu 11 árum urð-
um við sjö systkinin en sá átt-
undi fæddist svo 13 árum síðar,
tæpu ári eftir að Ari bróðir dó.
Pabbi var mikið að heiman á
þessum árum í vegavinnu eða
við önnur verkefni á jarðýtunni
og hún hafði því fullt í fangi
með heimilisstörfin og barna-
uppeldið fyrstu búskaparárin.
Við krakkarnir skildum ekki
alltaf hvers vegna hún var
stundum þreytt og uppgefin.
Við sem vorum svo hress og til
í alls konar leiki, ærsl og gleði.
Þannig er það stundum hjá
hversdagshetjunum. Það eru
misjafnir dagar.
Hún hafði hins vegar þessa
þrautseigju og ást til fjölskyldu
sinnar sem við fundum alla tíð
því fjölskyldan var henni allt.
Hennar fólk var hennar fólk og
engin hálfvelgja með það. Hún
kom upp fjölskylduhefðum, oft-
ast matarveislum af einhverju
tagi þar sem var svo tekið í
hljóðfæri og sungið og helst
dansað á eftir.
Sumar af þessum hefðum lifa
enn og eru orðnar ómissandi
hluti af lífi barna, tengdabarna
og barnabarna.
Þegar við systkinin komum
upp okkar eigin fjölskyldum þá
var gjarnan hist hjá einhverj-
um á laugardegi eða sunnudegi
og fjölskyldan safnaðist saman.
Ef einhvern vantaði fór
mamma strax að undrast og
vildi helst að það væri látið vita
hvar „allir væru“.
Þegar börnin voru vaxin úr
grasi komu áhugamálin. Þau
voru flest tekin af miklum
krafti og einkenndust öll af því
hve mikill fagurkeri hún var. Á
heimilinu fóru fallegu hlutirnir
að njóta sín í friði fyrir stríðs-
leikjum barnanna.
Hún sökkti sér í lestur góðra
bókmennta þar sem íslensku
skáldin, með Laxness í broddi
fylkingar, urðu henni kær
ásamt nokkrum helstu rithöf-
undum þess tíma.
Afþreyingarbækur voru ekki
hennar tebolli. Steinarnir sem
pabbi kom með úr vegavinnu
urðu til þess að hún lærði að
greina íslenskar bergtegundir
og kom sér upp litlu fallegu
steinasafni.
Handavinna og handverk
virtist sömuleiðis liggja fyrir
henni eins og opin bók þar sem
frumleiki og sköpunarkraftur
nutu sín. Þegar hún eignaðist
svo garð við nýja húsið á Boga-
brautinni var teningunum kast-
að um áhugamálin því blóma-
og trjárækt átti hug hennar all-
an eftir það og allt óx og greri í
umhirðu grænu fingranna
hennar.
Stundum kom hún himinlif-
andi yfir því að hafa fengið
græðlinga til að róta sig sem
samkvæmt bókinni átti að vera
útilokað.
Garðurinn hennar varð líka
fljótt þéttvaxinn fjölbreyttum
trjátegundum og runnum.
Þannig varð fjölskyldan
hennar smám saman líka, fjöl-
menn og fjölbreytileg. Henni til
ómældrar gleði. Elsku mamma,
það er margs að minnast við
leiðarlok.
Við munum sakna þín en
gleðjum okkur við fallegar
minningar um þig.
Takk fyrir allt og allt.
Þín dóttir,
Guðbjörg B. Viggósdóttir.
Frakkarnir vita að við það að
kveðjast deyjum við lítið eitt.
Þannig líður okkur systrum nú
þegar við fylgjum móðursystur
okkar Ardísi Ólöfu, eða Ólu
eins og hún var ávallt kölluð,
síðasta spölinn.
Með Ólu gisnar enn frekar
krónan á ættartrénu og af
systrunum þremur sem studdu
hver aðra í blíðu og stríðu er
aðeins móðir okkar eftir. Símtöl
milli landshluta, kaffidrykkja,
einstaka sígó við eldhúsborðið,
trúnó og góðviljað systrapex
eru nú minning ein og hluti af
fortíðinni.
Óla var ung komin í hjóna-
band með Viggó sínum og flutt-
ist með honum norður á Skaga-
strönd. Hún var búin að fæða
sjö af átta börnum sínum áður
en hún náði þrítugsaldri. Það
hefur verið krefjandi verkefni
fyrir unga Reykjavíkurmey.
Viggó vann við að leggja vegi,
sem krafðist þess oft að hann
væri langdvölum að heiman.
Óla fylgdi honum stundum eft-
ir, lét sig hafa það að gista með
barnaskarann við frumstæðar
aðstæður og elda ofan í vega-
vinnumennina. Þrátt fyrir
barnamergðina og þungt heim-
ili sagði Óla aldrei skilið við
sína innri skvísu. Hún var tág-
grannur, stórglæsilegur og
snaggaralegur töffari allt fram
á síðasta dag.
Okkur fannst oft eins og Óla
væri á öðrum snúningshraða en
við í kringum hana. Þótt hún
ætti síðustu árin erfitt um gang
vildi hún ekki missa af neinu.
Hún sóttist eftir því að hafa
gleði, söng og fegurð í nær-
umhverfi sínu.
Stundum var eins og hún
væri ögn eirðarlaus og óþol-
inmóð yfir því hve hægt tíminn
skreið áfram. Var ekki eitthvað
að fara að gerast einhvers stað-
ar?
Það var henni þungbært
þegar líkaminn gat ekki haldið
í við síkvikan hugann en hún
beit á jaxlinn til að halda áfram
að ferðast, sjá og njóta. Við
systur áttum dýrmætar stundir
með Ólu og mömmu þegar þær
heimsóttu heimili okkar í Lund-
únum og Kaupmannahöfn. Þar
áttum við fullorðinssamræður
þar sem við náðum að kynnast
Ólu á dýpri hátt en áður.
Óla var fædd 1936 og var af
kynslóð sem þótti ekki við hæfi
að tala mikið um tilfinningar
eða slá gullhamra. Hún gat
jafnvel verið hryssingsleg en
það risti alltaf grunnt. Það sem
hún sagði ekki með orðum
sýndi hún þó í verki.
Á erfiðum tíma í fjölskyld-
unni var hún móður okkar mik-
ill stuðningur.
Mamma þurfti að fara í erf-
iða ferð sem hún kveið mikið
fyrir en fékk þá símtal frá Ólu
þar sem hún einfaldlega sagði:
„Hvenær förum við?“ Það
breytti öllu því að tvær saman
gátu þær allt.
Óla var stolt af börnum sín-
um, tengdabörnum, barnabörn-
um og barnabarnabörnum. Á
Skagaströnd var hugsað um
hana af elsku og alúð sem hún
kunni vel að meta.
Við systur erum þakklátar
fyrir minningarnar um okkar
heilsteyptu, skemmtilegu og
góðu frænku. Við vottum fjöl-
skyldu hennar samúð okkar.
Hvíl í friði, elsku Óla.
Annadís Greta Rúdólfs-
dóttir, Sandra Björk
Rúdólfsdóttir.
Ardís Ólöf
Arelíusdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma okkar, við
erum svo þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að
kveðja þig áður en þú sofn-
aðir svefninum langa. Við
syrgjum þig og söknum en
vitum að þér líður betur.
Góða ferð, elsku amma.
Arna Rún og
Snæbjörn Elfar.
✝ Sigurður Gunn-arsson fæddist
1. júlí 1933 í Syðra-
Vallholti í Skaga-
firði. Hann lést á
Borgarspítalanum
20. september 2018.
Móðir hans var
Ragnhildur Er-
lendsdóttir, f. 8.
ágúst 1888 á Beina-
keldu í Austur-
Húnavatnssýslu,
kennari og húsfreyja í Syðra-
Vallholti, d. 1. mars 1974. Faðir
hans var Gunnar Gunnarsson, f.
8. nóvember 1889, bóndi í Syðra-
Vallholti, d. 3. desember 1962.
Sigurður átti 6 systkini: Gunn-
ar, f. 28. mars 1926, d. 22.
Gunnar, f. 4. október 1963, Einar
Ragnar, f. 17. febrúar 1967 og
Ragnhildi Hrönn, f. 8. febrúar
1972. Eiginmaður Ragnhildar er
Kristján Bjarni Guðmundsson, f.
8. júní 1973. Þau eiga tvær dæt-
ur: Hrefnu Völu, f. 26. nóvember
2007, og Margréti, f. 16. septem-
ber 2009.
Sigurður ólst upp við hefð-
bundin sveitastörf í Skagafirði
og sótti barnaskóla í Húsey en
lauk landsprófi frá Gagnafræða-
skólanum á Sauðárkróki.
Hann starfaði á sínum yngri
árum hjá varnarliðinu í Keflavík
og var á vertíðarbáti í Vest-
mannaeyjum um tíma. Lengst af
eða í nær 50 ár starfaði Sigurður
hjá Fiskideild Atvinnudeildar
Háskólans, síðar Hafrannsókna-
stofnun. Þar gegndi hann fyrst
starfi aðstoðarmanns og síðar
rannsóknarmanns.
Útför Sigurðar fer fram í
Breiðholtskirkju í dag, 5. október
2018, klukkan 13.
september 2000.
Ingibjörg, f. 8. mars
1927, d. 19. sept-
ember 2016. Ástríð-
ur Helga, f. 9. febr-
úar 1928. Erla
Guðrún, f. 28. maí
1929. Aðalheiður
Þorbjörg, f. 19.
desember 1930, d.
28. mars 1933. Ás-
geir, f. 5. mars 1932,
d. 12. apríl 2017.
Með systkinunum í Vallholti ólst
einnig upp Ólöf Ingunn Björns-
dóttir frænka þeirra, f. 28. októ-
ber 1921, d. 22. september 1993.
Sigurður kvæntist Hrefnu
Einarsdóttur, f. 20. janúar 1937,
og eignuðust þau þrjú börn:
Margs er að minnast þegar
farið er yfir samveru okkar
þriggja með föður okkar Sig-
urði Gunnarssyni sem er nú
látinn 85 ára gamall. Hann
fæddist inn í annan heim en við
systkinin þar sem sveitasam-
félag Skagafjarðar á fyrri hluta
síðustu aldar var talsvert öðru-
vísi en borgarlíf Reykjavíkur á
seinni hluta sömu aldar.
Flugvélar og bílar voru fáséð
fyrirbæri og faðir okkar mundi
eftir því þegar hann sá slík
furðufyrirbæri fyrsta sinn.
Matarmenning var einnig öðru
vísi, enda hvorki ísskápur né
frystikista í sveitinni á þeim
tíma og matur því gjarnan
geymdur í súr.
Því fengum við systkinin að
kynnast því á okkar heimili í
Reykjavík þótti ekkert sjálf-
sagðara en að pabbi okkar
geymdi sitt slátur og lifrar-
pylsu í sýrukeri í kjallaranum.
Fátt þótti honum betra en að fá
sér súrt slátur og hafragraut.
Þá fengum við að kynnast
systkinahópi föður okkar sem
voru öll miklir Skagfirðingar.
Elstur var Gunnar sem bjó á
ættaróðalinu Syðra-Vallholti í
Skagafirði. Systurnar Ingi-
björg, Ásta og Erla allar mjög
ákveðnar konur og miklir skör-
ungar. Loks Ásgeir sem var
næstur honum pabba okkar í
aldri. Gleði og söngur voru
mjög einkennandi fyrir þennan
sterka systkinahóp og oftar en
ekki voru sungnar skagfirskar
vísur.
Nú eru þær systur Ásta og
Erla farnar að eldast og dvelj-
ast á elliheimilum en hin eru
látin. Frænka þeirra Lóa, ólst
einnig upp með þeim og var
hluti af þessum sterka syst-
kinahópi. Var hún t.a.m. með
þegar systkinin öll ásamt fjöl-
skyldum fóru í langa ferð til
Bandaríkjanna til að halda upp
á fimmtugsafmæli Erlu sem bjó
þar.
Auðvitað kynntumst við ekki
föður okkar í æsku en í ljóði
Gunnvarar Pálsdóttur frá
Löngumýri sem var vinnukona
í Vallholti, má sjá að hann hafi
verið ljúft og skemmtilegt
barn:
Eins og dúfa er snotur
út um þúfu vappar,
sæll og ljúfur lagsmaður
lítill stúfur Sigurður.
Dugnaður og nýtni föður
okkar var okkur góð fyrir-
mynd.
Hvort sem það var að byggja
fjölskyldunni hús, að mestu
leyti fyrir eigin rammleik
ásamt móður okkar, eða að
gera við bilaða hluti þannig að
þeir entust út í hið óendanlega.
Eitt af því sem hvað mest
einkenndi föður okkar var
áhuginn á að vita hluti, kynna
sér og rannsaka. Það höfum við
systkinin erft eða smitast af frá
honum. Að þurfa að eiga bækur
um hin ólíkustu málefni og
helst líka vita hvað stendur í
þeim og skilja það er eitthvað
sem við ólumst upp með, sem
og að kanna umhverfi okkar.
Við vorum tekin með í ferðalög,
aðallega innanlands þar sem
náttúran var skoðuð og nýting
hennar metin. Ógleymanlegar
eru gönguferðir um hálendið
sem við fórum öll saman í fjöl-
skyldan.
Oftast var samt farið í Vall-
holt þar sem við vorum oft að
hjálpa til við heyskap. Fengum
við systkinin þar nasasjón af
gamaldags sveitalífi.
Samrýmdari hjón en foreldra
okkar er erfitt að gera sér í
hugarlund. Þrátt fyrir að bæði
hafi alla tíð verið ákveðin á sinn
hátt þá tókst þeim að mestu að
komast í gegnum þykkt og
þunnt án þess að verða sundur-
orða.
Takk fyrir samveruna, elsku
pabbi.
Einar Ragnar, Ragnhildur
Hrönn og Gunnar.
Genginn er góður drengur.
Hann Sigurður frændi minn
hefur leyst landfestar, er lagð-
ur upp í sína síðustu ferð.
Ég man fyrst eftir honum í
Syðra-Vallholti að sumarlagi
einhvern tíma í bernsku minni,
er allir sem vettlingi gátu vald-
ið voru mættir til að hjálpa til
við heyskapinn, sem þá var enn
ekki orðinn vélvæddur. En það
sem vakti athyglina var ekki
verklag við heyskap, en frekar
að hann gat gengið á höndum.
Það hafði ég aldrei séð fyrr!
Siggi var yngsti bróðir henn-
ar mömmu og þau systkinin frá
Vallholti héldu vel hópinn og
studdu hvert annað eftir því
sem þau hleyptu heimdragan-
um, flest á leið til Reykjavíkur.
Fyrst var Siggi ungkarl, með
örmjótt yfirvaraskegg og
strákslegan glans. Síðan kom
Hrefna inn í líf hans, þessi
trausta, hægláta kona, sem
varð hans kjölfesta. Fyrst á
Austurbrúninni, en síðan á
Urðarstekk, þar sem þau voru í
nábýli við foreldra mína á
Fremristekk. Margar fjöl-
skylduveislur og annað gaman
lifir í minningunni, og að fá þau
Urðarstekkssystkin, Gunnar,
Einar Ragnar og Ragnhildi í
heimsókn – eða pössun –
styrkti auðvitað fjölskyldu-
böndin.
En þó er mér efst í huga við
þessi tímamót sá stuðningur og
umhyggja sem þau Hrefna
sýndu henni mömmu eftir að
hún var orðin ein og ég búsett í
Danmörku. Það var aldrei talið
eftir sér að sinna henni, hjálpa
ef eitthvað á bjátaði og að
heimsækja hana eftir að hún
var komin á Eir. Það verður
seint fullþakkað.
Það var líka ómetanlegt að fá
að koma á Urðarstekk, fá kaffi
og meðlæti og tala um daginn
og veginn þegar ég átti leið um
eftir að ég flutti til Kaup-
mannahafnar.
Með þessum fátæklegu orð-
um kveð ég Sigurð, frænda
minn. Blessuð sé minning hans.
Elsku Hrefna, Gunni, Raggi,
Ragnhildur, Kristján, Hrefna
Vala og Margrét, innilegar
samúðarkveður.
Ragnheiður og fjölskylda.
Sigurður
Gunnarsson Laufey Dís
Einarsdóttir
✝ Laufey DísEinarsdóttir
fæddist í
Reykjavík 26.
apríl 1958. Hún
lést á heimili
sínu í Vogagerði
1 í Vogum á
Vatnsleysuströnd 17. september
2018.
Laufey var jarðsungin frá
Grafarvogskirkju 28. september
2018.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einn-
ig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar