Morgunblaðið - 12.10.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. OKTÓBER 2018
✝ Rannveig Jóns-dóttir fæddist
á Brjánsstöðum í
Skeiðahreppi 5. júlí
1922. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 25. september
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Helga
Þórðardóttir frá
Þrándarholti í
Gnúpverjahreppi,
fædd 12. september 1876, dáin
7. júní 1949, og Jón Sigurðsson
frá Drumboddsstöðum í Bisk-
upstungnahreppi, fæddur 20.
apríl 1865, dáinn 20. apríl 1934.
Foreldrar Rannveigar eign-
uðust 18 börn og komust 14
þeirra til fullorðinsára. Rann-
veig var yngst systkina sinna og
lifði þau öll. Systkini Rann-
veigar voru: Þórður, f. 2.8.
1896, d. 15.7. 1986 (kvæntur
Kristínu Þorsteinsdóttur), Guð-
mundur, f. 14.3. 1898, d. 23.3.
1967, Samúel, f. 3.5. 1905, d.
9. september 1924, d. 24. apríl
2007.
Rannveig ólst upp á Brjáns-
stöðum þar sem foreldrar henn-
ar bjuggu og sinntu búskap.
Rannveig var mjög greind
kona. Skólaganga Rannveigar
var eins og tíðkaðist á þeim
tíma, nokkrar vikur á vetri.
Þótt skólaganga Rannveigar
hafi verið stutt var hún mjög
fróðleiksfús. Las hún mikið og
var fljót að tileinka sér þann
fróðleik sem hún las í bókum.
Rannveig hafði mikið dálæti á
ljóðum og vísum.
Rannveig vann einn vetur hjá
Lilju Benjamínsdóttur á Karla-
götu 14, Reykjavík, en hún rak
matsölu og seldi námsmönnum
mat. Þá gafst Rannveigu kostur
á að sækja stutt námskeið í
kjólasaumi og einnig námskeið
við Hússtjórnarskóla Íslands.
Rannveig flutti alfarin frá
Brjánsstöðum til Reykjavíkur í
kringum áramót 1967 og 1968.
Fyrst vann hún í u.þ.b. eitt ár
í verksmiðjunni Ora í Kópavogi,
en síðan hjá SS í Reykjavík og
starfaði þar þar til hún lét af
störfum fyrir aldurssakir.
Útför hennar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 12.
október 2018, klukkan 13.
12.2. 1992 (kvænt-
ur Stefaníu Þóru
Eiríksdóttur), Guð-
mundur Helgi, f.
9.5. 1906, d. 21.2.
1974, Sigurlaugur,
f. 2. 5. 1907, d.
19.3. 1989 (fyrri
kona Jónína Eiríks-
dóttur, síðari kona
Aðalheiður Hall-
dórsdóttir), Kjart-
an, f. 26.11. 1908,
d. 4.5. 1984 (kvæntur Sesselju
Gísladóttur), Anna Eyrún, f.
15.11. 1909, d. 26.4. 1970, Sigur-
mundur, f. 8.12. 1910, d. 15.4.
1995 (kvæntur Eddu Kristjáns-
dóttur), Guðlaug, f. 4.1. 1912, d.
10.2. 1998, Svanborg Pálfríður,
f. 9.10. 1913, d. 8.1. 2014, Guðni,
f. 23.10. 1915, d. 8.12. 2000, Jón,
f. 22.9. 1916, d. 23.8. 2004 (sam-
býliskona Sveindís Sveins-
dóttir), og Jóhanna, f. 6.9. 1919,
d. 24.4. 1938.
Rannveig giftist Axel Guð-
mundssyni þann 30. júní 1973, f.
Rannveig, eða Veiga frænka,
var yngst í stórum hópi syst-
kina, sem gjarnan var kenndur
við Brjánsstaði á Skeiðum.
Brjánsstaðaheimilið var fram-
sækið á sinni tíð og þar reis
fyrsta steinhús í sveitinni, þar
kom fyrsta útvarpið, fyrsta
vindmyllan og fyrsti bíllinn.
Systkinahópurinn var alla tíð
mjög náinn og samheldinn.
Veiga bjó lengi vel heima á
Brjánsstöðum. Þar bjuggu auk
þeirra Brjánsstaðasystkina
aldraðir ættingjar sem höfðu
kosið sér fremur að eyða ævi-
kvöldinu á Brjánsstöðum en á
elliheimili. Eitt af hlutverkum
Veigu var að sinna gamla fólk-
inu. Hún hét sjálfri sér því að
þegar síðasta fólkið væri fallið
frá skyldi hún flytja að heiman
og um 1970 lét hún verða af því
og flutti til Reykjavíkur.
Forlagatrúin skipaði stóran
sess í hjarta Veigu. Hún hafði
gjarnan á vörum: Forlögunum
fresta má en fyrirkomast aldrei.
Veiga sagði mér eitt sinn að
hún hefði aldrei ætlað sér að
giftast; sér hefði fundist nóg að
snúast í kringum bræður sína á
Brjánsstöðum. Eftir að hún
hleypti heimdraganum og flutti
til Reykjavíkur bjó hún hjá
tveimur bræðrum sínum á
Vífilsgötu. Fyrir ofan íbúð
hennar bjó nágranni og vinur.
Vinur þess manns var duglegur
að heimsækja hann og eflaust
fjölgaði heimsóknunum eftir að
Veiga var flutt í húsið. Örlögin
voru ráðin og Veiga hafði fund-
ið Axel sinn en saman áttu þau
eftir að eyða drjúgum hluta æv-
innar.
Þau voru einstaklega sam-
rýnd og náin hjón, ekki endi-
lega alltaf sammála um dæg-
urmálaþrasið; en sammála um
þau atriði sem mestu máli
skiptu. Þau bjuggu lengst af á
sjöundu hæð á Kleppsveginum
og bar heimilið listfengi Veigu
vitni. Fagurlega málaðir fuglar
á eldhúsveggnum og útsaumað-
ar myndir. Það var mikið áfall
þegar Axel féll frá eftir veikindi
árið 2007.
Eitt af því sem við Veiga
ræddum reglulega síðustu árin
var lífið fyrir handan. Veiga
hafði mikinn áhuga á spíritisma
og hafði sótt fjölda miðilsfunda
í gegnum tíðina. Fyrir mér, sem
þekkti lítið til, opnaðist annar
heimur við samræður okkar.
Fyrir vikið óttaðist Veiga
frænka ekki dauðann, því fyrir
handan tæki við ný tilvera. Nú
hittir hún fyrir vini og ættingja
sem hún hefur ekki séð í mörg
ár; og óhætt er að segja að það
verði fagnaðarfundir. Hún slæst
í hóp þeirra sem fylgjast með
okkur frændsystkinunum hér á
jörðu niðri og gæta að örlögum
okkar.
Það var alltaf svo gott að
heimsækja Veigu frænku. Alltaf
var hún svo jákvæð, kærleiks-
rík, hlý og skemmtileg. Við gát-
um setið og spjallað um allt
milli himins og jarðar. Stundum
barst talið að ráðahag mínum,
verandi enn ókvæntur kominn
langt á fertugsaldur. Í einni
heimsókn nú í sumar stakk
Veiga frænka upp á því að ég
skyldi raka af mér skeggið og
hún kynna mig fyrir umönn-
unarstúlkunum, og svo skellti
hún upp úr. Það hefur verið svo
lærdómsríkt að kynnast henni
og systkinum hennar. Maður
hefur orðið svo miklu ríkari fyr-
ir vikið og þakklátur. Þau voru
svo einstök á margan hátt.
Minning þeirra mun lifa í hjarta
okkar og við það getum við ylj-
að okkur. Blessuð sé minning
Veigu frænku minnar.
Sigurlaugur Ingólfsson.
Mig langar til að minnast
afasystur minnar, Rannveigar
Jónsdóttur, í nokkrum orðum.
Rannveig, eða Veiga eins og
hún var yfirleitt kölluð, er mér
minnisstæð frá æsku. Man eftir
henni úr fjölskylduboðum
ásamt manninum hennar, hon-
um Axel. Veiga var alltaf glöð
og brosandi, gerði að gamni
sínu og það var gaman að tala
við hana. Allir höfðu bara gott
að segja um Veigu, hún var ein
af þessum góðu Brjánsstaða-
systkinum eins og amma sagði
einu sinni.
Samt hefðu samskiptin mátt
vera meiri eins og oft gerist i
stórum ættum. En eftir að for-
eldrar mínir voru báðir látnir
fór ég smátt og smátt að hafa
meira samband við Veigu. Og
hún tók mér sannarlega opnum
örmum.
Það var alltaf gaman að
heimsækja Veigu á Kleppsveg-
inn, við höfðum ótrúlega margt
að tala um. Hún sýndi mér ljós-
myndir úr æsku sinni og lífi,
sagði mér frá ýmsu sem á daga
hennar hafði drifið.
Eins og Grænlandsferðinni
sem aldrei átti að verða og hún
vildi ekki fara. Lét tilleiðast og
ferðin var algerlega dásamleg.
Þegar hún fór í fjallgöngu orðin
töluvert fullorðin ... það væri nú
eða aldrei að klífa þetta fjall.
Og síðast en ekki síst þá minnt-
umst við þeirra sem voru ekki
lengur á meðal okkar.
Hún var ein sú jákvæðasta
manneskja sem ég hef kynnst
og hafði ekkert nema gott um
alla að segja.
Alltaf glöð og ánægð með
lífið. Maður kynnist ekki mörg-
um eins og henni á lífsleiðinni.
Einnig þegar alvarleg veik-
indi gerðu vart við sig síðustu
árin. Mig langar til að þakka
Helgu Loftsdóttur og hennar
fjölskyldu fyrir allt sem þau
gerðu fyrir Veigu. Það var
henni ómetanlegt og hún minnt-
ist oft á þau.
Veiga frænka trúði innilega á
líf eftir þetta líf og ég vona að
hún hafi haft þar rétt fyrir sér.
Ég er innilega þakklát Veigu
fyrir hlýju hennar og gæsku.
Kæra Veiga, þökk fyrir allt.
Þín frænka,
Hanna Ósk Rögnvaldsdóttir.
Við Axel fluttumst að heiman
um svipað leyti þótt heil kyn-
slóð væri á milli okkar í aldri.
Hann flutti á Vífilsgötuna en ég
fór fyrst sem skiptinemi til
Bandaríkjanna. Ég komst að
því skömmu eftir heimkomuna
að hann hafði kynnst bræðrum
tveim sem bjuggu í sama húsi.
Þeir áttu síðan systur sem beð-
ið hafði eftir Axel og þegar þau
kynntust varð saga þeirra sam-
tvinnuð og einstaklega falleg.
Hún Veiga átti svo margt sam-
eiginlegt með frænda mínum og
gleðin og jákvæðnin sem ein-
kenndi andrúmsloftið á heimili
þeirra gerði heimsóknir til
þeirra að hátíðarstundum.
Þegar ég hafði stofnað mitt
heimili þá gættum við hjónin
þess á hverju gamlárskvöldi að
horfa á flugeldana um miðnætti
og fagna fyrstu stundum nýs
árs á heimili þeirra Veigu og
Axels. Það var einstaklega
bragðgott súkkulaðið, bæði
drykkurinn og konfektmolarnir,
sem Veiga bauð upp á þegar
hægja tók á sprengingunum.
Með óskir um gleðilegt nýtt ár
hófum við gönguna inn í nýtt
tímabil. Þau voru virkir þátt-
takendur í öllum stóru tímamót-
unum í lífi okkar, alltaf áhuga-
söm og einlæg, bæði á gleði- og
sorgarstundum.
Fyrir tíu árum gengum við
hjónin erfið spor með Veigu
þegar hún kvaddi manninn sinn
hinstu kveðju eftir áratuga
samferð í einstöku sambandi
sem þau höfðu byggt upp af al-
úð og djúpri virðingu hvort fyr-
ir öðru.
Núna kveðjum við einstaka
konu sem var stöðugt að gefa til
samferðamanna sinna af þeim
gjöfum sem hún hafði fengið í
vöggugjöf; jákvæðni, glaðlyndi
og trú á hið góða í hverjum
manni.
Við Steina viljum þakka fyrir
samferð sem aldrei bar skugga
á og biðjum aðstandendum
Veigu allrar Guðs blessunar.
Hafliði Kristinsson.
Vinkona okkar Rannveig
Jónsdóttir er fallin frá á 96. ald-
ursári. Hennar er sárt saknað.
Rannveig var víðlesin og
menntuð þó aðstæður í æsku
hafi ekki leyft langa skóla-
göngu. Henni fannst námið
skemmtilegt, sérstaklega landa-
fræði og greypti í minni sér allt
sem kennt var. Gat hún þulið
upp allar helstu ár sem runnu í
Austur-Evrópu þannig að með
ólíkindum var á að hlýða. Fórn-
fýsi og hjálpsemi við aðra var
aðalsmerki Rannveigar og ósér-
hlífin var hún þegar hún ann-
aðist Axel eiginmann sinn í
veikindum hans þegar minnis-
glöp ágerðust hjá honum. Þegar
hún sagði okkur frá þessum
tíma lýsti hún atvikum af hæv-
ersku og lítillæti. Eins og þetta
hafi ekki verið neitt mál. Tókst
hún á við þetta verkefni af
æðruleysi og útsjónarsemi og
kvartaði aldrei við nokkurn
mann.
Rannveig vildi eyða ævi-
kvöldinu heima, sjálfstæð og
sjálfbjarga eins og hún hafði
verið alla sína ævi. Svo fór að
líkaminn gaf sig en andi hennar
var óbugaður fram að síðustu
stundu. Ónýtur mjaðmaliður olli
Rannveigu miklum sársauka og
hamlaði hreyfigetu hennar.
Rannveig sagði okkur frá því að
henni hefði á sínum tíma staðið
til boða að fara í mjaðmaskipta-
aðgerð. Hún fór ekki í aðgerð-
ina þar sem hún var bundin yfir
umönnun eiginmanns síns. Og
hver átti að hugsa um Axel á
meðan? svaraði hún þegar við
spurðum hvers vegna hún hefði
ekki farið.
Eftir að Rannveig fluttist til
Reykjavíkur bjó hún á Vífils-
götu 14. Þar kynntist Rannveig
Axel Guðmundssyni sem varð
síðar eiginmaður hennar. Þau
voru samrýnd, gestrisin og fjöl-
skyldurækin hjón. Þau voru
ætíð nefnd í sömu andrá Veiga
og Axel. Axel var hagmæltur.
Margar eru þær til vísurnar
sem Axel orti til Rannveigar
eiginkonu sinnar.
Rannveig, yngst systkina
sinna, aðstoðaði flest þeirra
eldri þegar aldur færðist yfir
þau og hjúkraði á dánarbeði.
Þetta gerði hún af ástúð og
væntumþykju og lagði mikið á
sig í þessu skyni. Hún talaði oft
um hve Axel var viljugur að
keyra hana til systkina sinna
þegar hún fór að heimsækja
þau, hjúkra þeim og aðstoða.
Þegar líkamlegri heilsu
Rannveigar fór að hraka og hún
flutti á Heilbrigðisstofnun
Vesturlands vorið 2017 rann
henni blóðið til skyldunnar og
vildi aðstoða þá sem hún þar
hitti fyrir. Tók langan tíma að
fá hana til að viðurkenna að nú
ætti hún sjálf að njóta umönn-
unar. Á Akranesi naut Rann-
veig sín í hvívetna. Frá Akra-
nesi flutti Rannveig á Hrafnistu
í Hafnarfirði og urðu fagnaðar-
fundir þegar hún hitti þar fyrir
sínar bestu vinkonur ofan af
Skaga, þær Sigríði og Áslaugu.
Það var skemmtilegt og lær-
dómsríkt að spjalla við Rann-
veigu um lífið og tilveruna.
Rannveig ræddi oft andleg mál-
efni við okkur. Rannveig var
trúuð kona og átti bjargfasta
trú á algóðan Guð. Rannveig
hafði mikinn áhuga á spíritisma
og dulrænum efnum og var hún
alla tíð sannfærð um framhalds-
líf. Sagði hún iðulega að öllu
væri vel stjórnað.
Nú er Rannveig farin til
endurfunda við ástvini sem hún
trúði heitt og innilega að myndu
verða. Það hefur verið mikil
gleðistund. Sjálfri sér sam-
kvæm sagði hún okkur þegar
þessi mál bar á góma að hún
myndi líta til með okkur eftir
því sem aðstæður leyfðu. Það
var mikil gæfa að fá að kynnast
þér, kæra frænka og vinkona.
Góður guð geymi þig og varð-
veiti að eilífu.
Helga Loftsdóttir og
Sigurbjörn Þorbergsson.
Rannveig
Jónsdóttir
✝ Alda Finn-bogadóttir
fæddist á Seyðis-
firði 31. desember
1939. Hún lést 29.
september 2018.
Alda var dóttir
hjónanna Kapítólu
Sveinsdóttur og
Finnboga Laxdal
Sigurðssonar. Alda
var sjöunda í röð
ellefu systkina og
eru fimm þeirra á lífi. Systkini
Öldu eru: Lilja, f. 1930, gift
Gísla Kristjánssyni. Sveinn, f.
1931, d. 2015, kona hans var
Jórunn Þórdís Ólafsdóttir
(Stella). Guðlaug, f. 1933, d.
1943. Sturla, f. 1934, d. 1954.
Finnbogi, f. 1936, fyrri kona
Laufey Ólafsdóttir, seinni kona
Guðrún Andersen, sambýlis-
kona Ríkey Beck. Kolbrún, f.
1938, d. 1994, gift Gunnari
Gunnarssyni. Hrefna Guðlaug, f.
1942, fyrri eiginmaður Knútur
Björgvinsson, núverandi eigin-
maður Óskar Frið-
riksson. Sigurður, f.
1943, hans kona er
Elsa Sófusdóttir
Gjöveraa. Elva, f.
1946, d. 2011.
Nanna, f. 1947,
hennar maður er
Þórir Siggeirsson.
Alda giftist árið
1968 Sigurbirni
Torfasyni frá
Hafnarfirði, f. 21.
ágúst 1931, d. 6. mars 2014.
Sigurbjörn vann lengst af við ál-
verið í Straumsvík. Sonur þeirra
er Torfi, f. 7. ágúst 1968.
Alda fór kornung að heiman
og starfaði á Sólvangi í Hafn-
arfirði fyrst eftir að hún fluttist
suður og einnig síðar á ævinni.
Hún vann um tíma við fisk-
vinnslu hjá Bæjarútgerð
Hafnarfjarðar, en starfaði
lengst af sem póstburðarkona.
Útför hennar verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 12.
október 2018, klukkan 15.
Alda var sjöunda barnið í hópi
ellefu systkina. Fjölskyldan bjó í
agnarlitlu húsi á árbakkanum á
Seyðisfirði og oft var fjörugt í
systkinahópnum. En erfitt var að
framfleyta svo stórum barnahópi
og því voru börnin gjarnan send í
sveit á sumrin og stundum voru
þau í tímabundnu fóstri hjá góðu
fólki í bænum. Alda minntist t.d.
með hlýju daganna hjá Þorbirni
kaupmanni og Þórunni Waage,
þar sem hún var um tíma í dag-
fóstri. En í sveitinni hjá frænku
sinni í Húsavík eystri var hún
alltaf með heimþrá. Eitt sinn kom
faðir hennar í heimsókn til henn-
ar í Húsavíkina og fylgdist Alda
vel með ferðum hans þegar hann
fór gangandi til baka heimleiðis.
Þegar færi gafst laumaði hún sér
sömu leið, fimm ára stelpan, og
ætlaði sér heim til Seyðisfjarðar.
Þegar kom á bæ einn í Loð-
mundarfirði var hún u.þ.b. hálfn-
uð, svöng og þreytt og vonaðist
eftir hressingu. En þá kom bónd-
inn frá Húsavík á eftir henni og
varð hún að ganga alla leið til
baka í Húsavík án næringar eða
hvíldar. Á efri árum var henni
enn minnisstætt hve svöng og
þreytt hún var á göngunni til
baka í Húsavík. Alda komst oft
langt á þrjóskunni þó ekki hafi
hún dugað til í þetta sinn. Betur
tókst til nokkrum árum síðar
þegar hún var við barnapössun
hjá frænku sinni á Borgarfirði
eystri. Öldu leiddist sem fyrr og
langaði heim til mömmu sinnar
og systkina. Þegar strandferða-
skipið Herðubreið kemur til
Borgarfjarðar sér hún sæng sína
uppreidda og laumar sér um borð
í skipið. En það sigldi ekki beina
leið til Seyðisfjarðar heldur norð-
ur til Vopnafjarðar, snéri þar við
og kom aftur til Borgarfjarðar á
leið sinni suður Austfirðina. Þar
mætti frænkan um borð til að
sækja Öldu en hún gaf sig ekki í
þetta sinn og komst þá heim til
Seyðisfjarðar.
Alda giftist Sigurbirni Torfa-
syni frá Hafnarfirði 1968 og eign-
uðust þau soninn Torfa 7. ágúst
sama ár og bjuggu alltaf í
Hafnarfirði. Sigurbjörn lést í
mars 2014 og síðan hafa mæðg-
inin Alda og Torfi staðið saman í
blíðu og stríðu. Torfi hefur ávallt
verið snúningalipur fyrir móður
sína og henni til stuðnings í lífsins
glímum, s.s. veikindum sem
nokkuð hafa hrjáð Öldu síðustu
árin. Þau hafa alltaf verið góðir
félagar og nú síðast í sumar fóru
þau mæðgin í eftirminnilega ferð
til Seyðisfjarðar, en þá voru liðin
19 ár frá því Alda kom síðast á
æskustöðvarnar. Sérstaklega
voru þau þakklát fyrir móttök-
urnar hjá Möggu Veru, systur-
dóttur Öldu, og Jóni manni henn-
ar. En einnig fannst þeim mikils
virði að hitta aðra ættingja og
gamla kunningja og vini Öldu.
Alda starfaði lengi við póst-
burð í Hafnarfirði en einnig vann
hún á Sólvangi og hjá Bæjarút-
gerð Hafnarfjarðar. Hún var góð
frænka og umhyggjusöm, og
ungviðið í fjölskyldunni var henni
kært, einkum áttu þau allra
yngstu hug hennar og hjarta.
Hún fylgdist vel með allt fram til
þess síðasta og hafði ágætt minni.
Því var gott að leita til Öldu ef
þurfti að grufla upp eitthvað
gamalt sem aðrir höfðu gleymt,
og er nú skarð fyrir skildi þegar
hún er fallin frá.
Við vottum Torfa og öðrum
ættingjum innilega samúð okkar.
Rúnar og Jóhanna.
Alda
Finnbogadóttir
Elskulegur sambýlismaður, faðir,
tengdafaðir, afi og bróðir,
ÚLFAR EYSTEINSSON,
Leiðhömrum 44,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 10. október.
Útför auglýst síðar.
Ingibjörg Ólöf Magnúsdóttir
Stefán Úlfarsson Bjarklind Guðlaugsdóttir
Guðný Úlfarsdóttir Heimir Helgason
barnabörn og systkini hins látna
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar