Morgunblaðið - 24.10.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 2018
✝ Kristín Bjarna-dóttir fæddist
2. mars 1936 í
Suðurgötu 16 í
Reykjavík. Þar lést
hún 9. október
2018.
Kristín var elsta
barn hjónanna
Bjarna Guðmunds-
sonar, blaðafull-
trúa, f. 27. ágúst
1908, d. 28. janúar
1975, og Gunnlaugar Briem,
forstjóra Söfnunarsjóðs Íslands,
f. 13. desember 1902, d. 19. júní
1970. Systkini Kristínar eru
Hildur, f. 13. september 1938,
Steinunn, f. 30. janúar 1940, og
Gunnlaugur Bjarni, f. 17. nóv-
ember 1941, d. 12. ágúst 1954.
Kristín giftist 19. apríl 1963
Hrafnkatli Thorlacius, arkitekt,
f. 22. janúar 1937. Foreldrar
hans voru Sigurður Thorlacius,
skólastjóri, f. 4. júlí 1900, d. 17.
ágúst 1945, og Áslaug Thorla-
cius, f. 22. nóvember 1911, d. 16.
apríl 2014. Hrafnkell lést 17.
júní 2007. Börn þeirra eru: 1)
Ragnhildur, kennari, f. 4. janúar
1964. Börn hennar og Björns
Ægis Hjörleifssonar, f. 26. ágúst
desember 2007, og Steinunn
Þóra, f. 10. apríl 2011. Dóttir
Hrafnkels og Sigrúnar Torfa-
dóttur, f. 23. október 1938, d. 21.
desember 1991 er Halla, kenn-
ari, f. 19. ágúst 1959, m. Svein-
björn Þórkelsson kennari, f. 27.
desember 1959. Börn þeirra eru
Hrafnkell, f. 7. desember 1982,
og Anna, f. 10. apríl 1987, m.
Páll Ammendrup Ólafsson, f. 9.
apríl 1987.
Kristín bjó alla tíð við Suður-
götu í Reykjavík, fyrst í for-
eldrahúsum og síðar með fjöl-
skyldu sinni. Hún gekk í Mið-
bæjarskólann og Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk
stúdentsprófi 1956. Hún nam
meinatækni í Kaupmannahöfn,
útskrifaðist 1959 og stundaði
síðan framhaldsnám í Stokk-
hólmi. Hún starfaði framan af
starfsævinni sem meinatæknir
hjá Krabbameinsfélaginu, við
Tilraunastöðina að Keldum og
síðast á Rannsóknarstofu Há-
skólans í veirufræði. Á miðjum
aldri söðlaði Kristín um og hóf
nám við HÍ. Þaðan lauk hún BA-
prófi í sagnfræði og finnsku árið
1987. Samhliða háskólanámi
starfaði hún á skrifstofu Nor-
ræna hússins og frá 1988 til
starfsloka var hún deildarstjóri
við Krabbameinsskrá Krabba-
meinsfélags Íslands.
Útför Kristínar fer fram frá
Dómkirkjunni 24. október 2018
klukkan 15.
1963, eru Kristín
Lilja, f. 12. apríl
1990, m. Gunn-
laugur Bjarnason,
f. 9. nóvember
1992, og Vilhjálmur
Atli, f. 19. desem-
ber 1994. Synir
Kristínar Lilju og
Gunnlaugs eru Kári
Thorlacius, f. 2014,
og Bjarni Thorla-
cius, f. 2018. 2)
Steinunn, sameindaerfðafræð-
ingur, f. 3. júní 1966, m. Guðjón
Ingi Eggertsson, umhverfis-
fræðingur, f. 2. mars 1967. Dæt-
ur þeirra eru Bergdís Inga, f.
20. júní 2009, og Eyrún Anna, f.
7. febrúar 2013. 3) Gunnlaug, fé-
lagsráðgjafi, f. 15. ágúst 1968,
m. Sigurjón Halldórsson, tækni-
maður, f. 24. maí 1966. Börn
þeirra eru Þórunn Edda, f. 2.
júlí 1990, m. Hannes Þór Ara-
son, f. 3. október 1990, Halldór
Hrafnkell, f. 16. september
1999, og Katla, f. 19. september
2011. 4) Eggert Bjarni, tölv-
unarfræðingur, f. 1. júlí 1970, k.
Stefanía Guðmundsdóttir, ljós-
móðir, f. 20. júlí 1973. Dætur
þeirra eru Sigrún Helga, f. 23.
Það hefur verið hálf tómlegt
um að litast í tilverunni að
undanförnu. Hvert áfallið á
fætur öðru hefur dunið yfir.
Fyrir fjórum mánuðum missti
ég systur mína, þá einu sem ég
átti, og nú er hún líka horfin
inn í eilífðina, hún Kristín
Bjarnadóttir, mín góða mág-
kona og vinkona.
Hann var sannarlega hepp-
inn með kvonfang, hann Hrafn-
kell bróðir minn. Hún var svo
ótal mörgum kostum búin, hún
Kristín, að of langt væri upp að
telja.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa um
hana er fágun. Hún var fáguð
fram í fingurgóma bæði í útliti,
klæðaburði og lífinu sem hún
lifði. Meira að segja húsið henn-
ar í Suðurgötunni – það ber
vott um þessa meðfæddu innri
fágun. Suðurgatan hennar
Kristínar er heldur ekki neitt
venjulegt hús. Þar er nefnilega
endalaust pláss fyrir óteljandi
gesti, vini og ættingja sem hóp-
ast þar saman af minnsta til-
efni. Þar er ekkert til sem nefn-
ist „meðan húsrúm leyfir“.
Já, það er margt sem ein-
kenndi hana Kristínu umfram
annað fólk. Æðruleysi, bjart-
sýni, góðvild og glaðværð til
dæmis.
Og það sem mætti kalla
praktíska umhyggju. Um-
hyggju sem lýsir sér í því að
gera eitthvað fyrir annað fólk.
Eftir að tengdamóðir hennar,
hún Áslaug móðir mín, var
komin á Grund fór Kristín
ævinlega í heimsókn til hennar,
tók frá ákveðinn dag fyrir hana
í hverri viku.
Tækifærisgjafir frá henni
voru heldur ekki neinn hégómi.
Hún hafði það lengi fyrir sið að
gefa gjafir sem bjarga manns-
lífum, ávísun á næringu fyrir
sveltandi barn eða ávísun á geit
handa konu í Afríku. Þegar ég
heimsótti hana síðast þar sem
hún lá í sjúkrarúmi í miðjum
sólargeisla í stofunni í Suður-
götu þá var henni efst í huga
hvernig færi fyrir drengnum í
Kenýa sem hún hafði lofað að
styrkja til náms. Henni létti
þegar ég lofaði að taka hann að
mér og héðan í frá munum við á
vissan hátt sjá um menntun
hans í sameiningu.
Ég verð að játa að stundum
undraðist ég hversu auðvelt og
sjálfsagt það reyndist henni að
eignast öll sín fjögur börn með
stuttu millibili. Og ala þau upp
af umhyggju og sannri virð-
ingu. Með jafn sjálfsögðum
hætti tók hún elstu dóttur bróð-
ur míns inn í hópinn eins og
hún ætti hana sjálf. Enda hefur
hún orðið Kristínu alveg jafn
nákomin og öll hin.
Það er huggun harmi gegn
að nú munu þau Halla, Ragn-
hildur, Steinunn, Gunnlaug og
Eggert Bjarni vísast standa
vörð um Suðurgötuna og þá
sérstöku menningu sem henni
fylgir.
Þau hafa nefnilega fengið í
arf frá móður sinni þetta að-
dráttarafl sem gerir það að
verkum að allir henda frá sér
öðrum plönum þegar boðið er
til veislu í Suðurgötu 16.
Við Ragnar, Guðrún og
Helga sendum börnum hennar,
tengdabörnum, barnabörnum,
barnabarnabarni og systrum
innilegar samúðarkveðjur.
Hallveig Thorlacius.
Hvernig er hægt að vera
bæði sorgmæddur og glaður í
sömu andrá? Þannig líður mér
nákvæmlega núna. Ég er sorg-
mædd vegna þess að vinkona
mín, hún Kristín Bjarnadóttir,
er farin héðan úr þessu jarðlífi.
Ekki lengur möguleiki að fá
samtal við hana. Elsku gleði-
gjafinn minn, hún Kristín, er
búin að kveðja okkur. En ég
minnist hennar með gleði í
hjartanu og innilegu þakklæti
fyrir að hafa eignast svo góða
vinkonu.
Hún var alltaf til í tuskið og
marga fjöruna höfum við sopið
saman. Það er svo margt
skemmtilegt sem við tókum upp
á. Riðið á Hestfjall með góðum
vinum um fagra júlínótt með
harðfisk og koníak í nesti og
Hrafnkell þurfti að sundríða yf-
ir Hvítá.
Gengið á Skjaldbreið og gist
í fjallakofa. Ferðir á Snæfells-
nes og um Suðurland. Og aldrei
gleymist þegar við fórum ríð-
andi frá Skógum upp að Hrafn-
tinnuskeri og gengum þaðan
niður í Þórsmörk. Eftir það
vorum við vinkonurnar með
harðsperrur í heila viku og
samstarfsfólkið stríddi okkur
þegar við æjuðum og óuðum við
óundirbúnar hreyfingar. Sam-
vinnan og samveran á skrifstof-
unni í Norræna húsinu varð
grunnurinn að einstakri vin-
áttu, sem ég verð ævinlega
þakklát fyrir.
Já, það er margs að sakna en
við eigum þó alltaf allar góðu
minningarnar um heilsteypta
og frábæra konu til að ylja okk-
ur við.
Við Gústi sendum innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyld-
unnar sem á virkilega um sárt
að binda núna. Guð blessi minn-
ingu Kristínar Bjarnadóttur.
Margrét Guðmundsdóttir.
Hve miklu fátæklegri verður
nú heimurinn! Þessi hugsun
varð öðrum yfirsterkari er ég
horfðist í augu við það fyrir að-
eins fáeinum vikum, að nú væri
komið að banalegunni hjá
Kristínu Bjarnadóttur, minni
góðu vinkonu og samstarfskonu
til áratuga. Mín fyrstu kynni af
Kristínu voru fyrir 30 árum er
hún kom til starfa hjá Krabba-
meinsskránni og um leið varð
mér ljóst að við höfðum dottið í
lukkupottinn.
Þarna var heimsborgari á
ferð, gáfuð og glæsileg kona
með hlýtt hjarta. Hún hóf störf
7. nóvember 1988 og sagnfræð-
ingurinn Kristín grínaðist með
að hún hefði byrjað á afmælis-
degi rússnesku byltingarinnar.
Einnig fannst okkur sniðug
sú staðreynd að hún deildi af-
mælisdegi með sovéska leiðtog-
anum Gorbachev. Þótt ég yrði
aldrei vör við sérstakar pólit-
ískar línur hjá Kristínu fylgdist
hún mjög vel með fréttum, tók
skýra afstöðu í öllum mikil-
vægum málum og lét í sér
heyra ef eitthvað gekk fram af
henni.
En sterkasta einkenni henn-
ar var lífsgleðin. Enn í dag
hlæjum við fyrrum samstarfs-
konur í skránni að tilvitnunum í
sögurnar hennar og öðru gríni
sem hún deildi með okkur.
Maður kom aldrei að tómum
kofunum hjá Kristínu. Hún
setti mikinn svip á starfið í
skránni, breytti verkferlum og
forritum eftir þörfum og kom
með nýjungar sem hún kynnti
fyrir norrænum félögum okkar
á ráðstefnum. Það voru forrétt-
indi að vera henni samferða til
útlanda því hún var einstaklega
góður ferðafélagi og þægileg í
öllum samskiptum, auk þess
hve glatt var á hjalla í návist
hennar.
Lífskúnstnerinn Kristín elsk-
aði góðar bækur, leikhús og
klassíska tónlist og naut þess
að fara á tónleika. Svo voru það
veislurnar! Það var mikið lán að
fá heimboð í Suðurgötuna því
skemmtilegri partí voru vand-
fundin. Þá var margt um mann-
inn á hinu einstaklega fallega
heimili Kristínar og Hrafnkels
og mikið sungið og leikið á
píanó.
Ekki skemmdi fyrir þegar
með í sönginn slæddust vísur
sem Hrafnkell hafði þýtt úr
norrænum tungumálum með
glæsibrag því hann hafði sér-
lega gott lag á að ná alveg
stemningunni í ljóðinu.
Kristín kunni talsvert fyrir
sér í bæði finnsku og latínu og
gat það stundum nýst okkur til
skemmtunar. Danskan lá henni
létt á tungu og þar með ýmsir
góðir danskir frasar. Hún hafði
gaman af að segja frá því að er
hún dvaldist í Danmörku á vor-
dögum kvennabaráttunnar sást
eftirfarandi gjarnan í dönsku
kvennablöðunum: „Man skal
væri god mod sin mand mens
man har ham.“ En er nýir vind-
ar tóku að blása fór að kveða
við annan tón: „Man skal være
god mod sig selv mens man har
sig.“
Starfsfólk Krabbameinsskrár
og annað starfsfólk Krabba-
meinsfélagsins sem þekkti
Kristínu minnist hennar með
gleði og þakklæti. Síðustu árin
höfum við skemmt okkur saman
í litlum vinkvennahópi úr röð-
um fyrrverandi og núverandi
starfsmanna.
Þrátt fyrir að hafa langflest
árin að baki var Kristín allra
mesti stuðboltinn í hópnum. Við
söknum hennar sárt en höfum
okkur til huggunar ríkidæmi
góðra minninga um frábæra
konu. Hugur okkar dvelur hjá
nánustu ættingjum og vinum og
sendum við kærar kveðjur og
innilegar samúðaróskir til
þeirra.
Laufey Tryggvadóttir.
Það voru okkar forréttindi að
eiga samleið með Kristínu
Bjarnadóttur í rúm sjötíu ár.
Hún var einfaldlega frábær
manneskja. Kristín var glæsileg
kona og stutt var í brosið og
glettnina. Einstaklega hlýleg
og örvandi framkoma hennar
opnaði gjarnan skemmtilegar
samræður og samveru þar sem
allir nutu sín. Leiftrandi gáfur
hennar, gleði og glettni veittu
ljósi og lífi inn í hversdaginn.
Hún var fljót að sjá það
skondna í lífinu, það spaugilega
í atburðum og tilsvörum. Það
var ómetanlegt að fá sendingar
hennar í tölvupósti, hnyttnar
skopmyndir og skemmtilegar
gamansögur.
Kristín var mikill tónlistar-
unnandi og fagurkeri. Hún
hafði breitt áhugasvið og var
hafsjór af allskonar fróðleik.
Hún var tæknimenntuð en vatt
sér síðar í sagnfræðina og enn
hélt hún áfram námi og lærði
finnsku. Á samverustundum
skólasystkinanna (MR 5́6) var
hún hrókur alls fagnaðar, leiddi
sönginn og kunni öll lög og
texta.
Það var gaman að virða hana
fyrir sér á ferðalögum, hún,
fræðikonan, varðveitti undrun
og forvitni barnsins. Hún sýndi
lifandi áhuga, vildi skoða og
fræðast ofan í kjölinn, tók
myndir m.a. til að geta fræðst
betur og athugað nánar síðar.
Hún var hlý og góð heim að
sækja og gestrisin með afbrigð-
um og gjöful í samræðum.
Kristín átti náið og gott sam-
band við börnin sín. Það var fal-
legt að fylgjast með samheldni
barna hennar og umhyggju á
erfiðum tímum. Við vottum
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð.
Við söknum hennar. Guð blessi
minningu Kristínar.
Bernharður Guðmundsson
og Rannveig Sigurbjörns-
dóttir.
Kristín var í hópi 96 stúdenta
sem brautskráðir voru frá
Menntaskólanum í Reykjavík
vorið 1956.
Margir þeirra höfðu setið
saman á skólabekk allt frá 7 ára
aldri, einkum í Miðbæjarskóla
eða Austurbæjarskóla en eftir
landspróf bættust félagar utan
af landi í hópinn. Þótt hópurinn
tvístraðist eftir stúdentspróf,
stofnaði fjölskyldur, færi víða
til náms og gegndi annasömum
störfum, trosnaði þráðurinn
milli manna ekki en varð gildari
með árunum eftir því sem um
hægðist. Kristín var þar í
innsta kjarna, full hugmynda
um hvernig gera mætti þessar
samverustundir ánægjulegri
með ferðalögum og sókn í
menningarviðburði. Hún hafði
næma tilfinningu fyrir ýmsu
gamanefni og sendi okkur iðu-
lega syrpur af gamanmálum
sem lífguðu tilveruna. Það urðu
átta hjónabönd innan stúdenta-
hópsins og meðal þeirra voru
Kristín og Hrafnkell Thorla-
cius, arkitekt. Kristín lærði
meinatækni í Danmörku og
lauk síðar BA prófi í sögu við
Háskóla Íslands. Hún starfaði
fyrst hjá Krabbameinsfélagi Ís-
lands, síðan við bókasafn Nor-
ræna hússins, m.a. á þeim dög-
um sem Knut Ödegård var þar
forstjóri, og svo aftur hjá
Krabbameinsfélaginu þar sem
báðar námsgreinarnar nýttust
vel. Þau Hrafnkell bjuggu
lengst af í Suðurgötu 16, þar
sem Kristín hafði fæðst og alist
upp hjá foreldrum og móðurfor-
eldrum. Þar hafa sum börn
þeirra einnig búið og móður-
bróðir Kristínar, Eggert V.
Briem, fékk þar skjól þegar
hann kaus að lokinni starfsævi í
Bandaríkjunum að gerast pró-
ventukarl á Melunum. Líkt og
mörg hús við Suðurgötu og
Tjarnargötu á þetta hús sér
merka sögu sem þau hjónin
lögðu rækt við að varðveita.
Bjarni, faðir Kristínar, hafði
einnig safnað mörgum merkum
gripum við störf sín erlendis,
sem gestir hrifust af. Við stúd-
entarnir eigum margar minn-
ingar um ágætar veislur þeirra
hjóna í Suðurgötu 16. Mér er
sérstaklega minnisstætt atvik
úr fimmtugsafmæli Kristínar
þar sem mágur Hrafnkels, séra
Rögnvaldur Finnbogason,
hældi þeim hjónum fyrir alúð
við sögu hússins. Kristín þyrfti
þó að sýna garðinum meiri
áhuga því hann stefndi í að
verða einn „Ödegård“. Hann
nefndi einnig að Hrafnkel hefði
lengi dreymt um að teikna
kirkjur en úr því hefði ekki orð-
ið sem skyldi.
Hann hefði þó gripið tæki-
færið þegar hann teiknaði
Kringluna og í þeirri kirkju
Mammons væri að finna alla
kirkjuturnana sem hann hafði
dreymt um að reisa.
Við félagarnir úr stúdenta-
hópnum söknum þeirra hjóna
og vottum börnum þeirra og
systrum Kristínar innilega
samúð við fráfall hennar.
Sveinbjörn Björnsson.
Það er með sorg í hjarta sem
ég kveð mína elstu og bestu
vinkonu en jafnframt þakklæti í
huga fyrir að hafa notið hennar
traustu og fallegu vináttu frá
barnsaldri. Leiðir okkar lágu
saman í Miðbæjarskóla. Dag
einn rétti Kristín upp hönd og
sagði: „Má hún Kristín sitja hjá
mér.“ Frá þessum degi þróaðist
einlæg vinátta sem hefur hald-
ist ævilangt. Við vorum báðar
sáttar og sælar með að vera
sessunautar og ekkert annað
kom til greina alla okkar skóla-
tíð.
Við bjuggum nálægt hvor
annarri í Vesturbænum og urð-
um því samferða í skólann og
oft heim til hvor annarrar á eft-
ir. Kristín ólst upp á miklu
menningarheimili í fallega hús-
inu í Suðurgötu þar sem margir
ættliðir hafa búið saman og
gera enn í dag. Foreldrar henn-
ar, Gunnlaug og Bjarni, voru
einstaklega glæsileg hjón og
það var heimsborgarabragur á
heimilislífi. Leikarar og lista-
menn komu oft í kaffi eftir há-
degismat og þá sat Gulla uppá-
búin inni í stofu og tók þátt í
umræðum, eina konan í
hópnum, þegar flestar mömmur
voru með svuntu í eldhúsinu.
Hún varð sterk fyrirmynd.
Við vinkonurnar fórum í
fyrstu utanlandsferðina með
Gullfossi til Danmerkur á
sumarháskóla í Askov. Heim
komum við reynslunni ríkari
með góða dönskukunnáttu.
Okkur fannst við hafa for-
framast.
Á menntaskólaárum tengd-
umst við öðrum vinkonum og
stofnuðum saumaklúbb. Við
hittumst reglulega og eftir-
minnilegar eru heimsóknir
þeirra til Gautaborgar, þá var
hátíð í bæ. Þetta var fjörugur
og skemmtilegur hópur. Á
seinni árum urðum við eins og
ein fjölskylda, tókum þátt í lífi
hver annarrar í gleði og sorg og
okkur til mikillar ánægju
tengdust börnin okkar vináttu-
böndum.
Kristín átti auðvelt með að
læra og var hvött til að velja
stærðfræðideild en valdi að
vera með okkur vinkonunum í
máladeild. Hún valdi oftast það
sem hana langaði til að gera
frekar en það sem veitti henni
frama eða fjöður í hattinn.
Báðar fórum við í nám til
Norðurlanda og eitt ár leigðum
við íbúð saman sem var vel til
þess fallin að vera samkomu-
staður fyrir íslenska vini. Þar
var oft glatt á hjalla. Kristín
var hláturmild, fyndin og
fjörug. Hafði unun af músík og
öðrum listum. Áhugasvið henn-
ar var breitt, hún hafði mikinn
áhuga á sagnfræði, bókmennt-
um og ekki síst vísindum.
Kristín giftist yndislegum
skólabróður okkar, Hrafnkatli
Thorlacius arkitekt, sem var
margt til lista lagt og þau
kunnu að meta kímnigáfu hvort
annars og höfðu það svo
skemmtilegt saman, sagði hún
oft. Líf þeirra var fallegt og
farsælt með fjórum yndislegum
börnum.
Hún var ekkja í ellefu ár og
syrgði Pura sinn en skapaði sér
samt gott líf. Sagði oft á seinni
árum: „Mér líður svo vel í eigin
skinni.“
En hún var líka mjög fé-
lagslynd og hafði gaman af að
skemmta sér í góðra vina hópi.
Var hrókur alls fagnaðar í þeim
hópum sem hún tilheyrði, ung í
anda og gat skemmt sér með
barnabörnum jafnt og jafn-
öldrum.
Kristín var stórglæsileg með
sérstaklega aðlaðandi og
heillandi framkomu, brosinu
hennar gleymir enginn.
Þrátt fyrir að hafa búið hvor
í sínu landi í áratugi hélst okk-
ar góða vinátta og þegar við
hjónin fluttum til Íslands tók
hún okkur opnum örmum. And-
rúmsloftið í Suðurgötu var sér-
stakt og andi Kristínar mun lifa
í húsinu meðal afkomenda
hennar.
Að leiðarlokum þökkum við
Karl Gustav, Sigrún og Björn
dýrmæta vináttu og sendum
fjölskyldunni innilegar sam-
úðarkveðjur.
Kristín Gústavsdóttir.
Kristín
Bjarnadóttir
HINSTA KVEÐJA
Kristín Bjarna er farin.
Hún er mín fyrsta minn-
ing, ásamt þeim hinum, vin-
konum Ellu.
Ég á enga minningu úr
barnæsku, sem ekki er
tengd henni og þeim.
Ég er harmi sleginn, það
er vegið að bernsku minni
og minningum.
Ég votta hennar nánustu
mína einlægu samúð.
Til þín, Kristín.
Þinn
Rútur.