Morgunblaðið - 26.11.2018, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2018
✝ Sigríður ErnaJóhannesdóttir
fæddist í Reykjavík
10. janúar 1942.
Hún lést 13. nóv-
ember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Gunnarsson, f. 25.
ágúst 1917, d. 25.
júlí 1982, og Kristín
Karlsdóttir, f. 18.
júlí 1919, d. 21. apr-
íl 1994.
Sigríður átti fjögur systkini,
þau eru: Karla Karlsdóttir, f. 25.
febrúar 1939, d. 13. september
2006, Kristinn Ágúst Jóhann-
esson, f. 8. október 1949, d. 25.
nóvember 2017, Egill Örn Jó-
hannesson, f. 24. júlí 1944, og
Sæmundur Karl Jóhannesson, f.
8. nóvember 1952.
Hinn 17. apríl 1965 giftist Sig-
ríður Guðmundi
Ragnarssyni, f. 6.
janúar 1932, d. 28.
september 2005.
Foreldrar hans
voru hjónin Anna
Mikkalína Guð-
mundsdóttir, f. 16.
júní 1909, d. 23.
apríl 1993 í Reykja-
vík, og Ragnar Þor-
kell Guðmundsson,
f. 7. desember 1908,
d. 19. mars 1969 í Reykjavík.
Kjördóttir þeirra er Erna Rós
Kristinsdóttir, f. 12. júlí 1971,
gift Haraldi Smára Gunnlaugs-
syni, f. 4. október 1971. Börn
þeirra eru: Guðmundur Karel, f.
9. september 1997, og Jóhanna
Karen, f. 6. september 2003.
Útför Sigríðar fer fram í Bú-
staðakirkju í dag, 26. nóvember
2018, klukkan 13.
Elsku besta Sigga mín, síðustu
dagar hafa liðið eins og í móðu og
hef ég þurft að þerra tárin hratt til
að komast yfir öll þau verkefni
sem bíða aðstandenda þegar jarð-
vist lýkur. Í þessu puði er ég búin
að heyra þig segja endalaust við
mig: „Erna mín, sestu nú niður og
slakaðu aðeins á,“ en þér þótti ég
oft heldur virk á sama hátt og mér
þótti þú stundum heldur hæg. En
saman vorum við ágætis tvíeyki.
Ég á svo bágt með að hugsa til
þess að geta ekki heyrt í þér nán-
ast daglega eins og samskipti okk-
ar hafa verið í gegnum tíðina. Ég
gat alltaf leitað til þín og létt á mér
með hin ýmsu málefni og þú varst
alltaf tilbúin til að hlýða á mig
sama hvenær eða hvar. Þú varst
dugleg að ráðleggja mér og veita
mér leiðsögn sem nýttist mér oft-
ast vel og þú studdir mínar
ákvarðanir. Þú varst stór persóna
með sterkar skoðanir og gast
stundum verið óvægin ef þú varst
ekki sammála og átti ég þá til að
benda þér á það að þetta hefði nú
mátt segja á mildari hátt. Þú tókst
því vel og ég gat því endurgoldið
leiðsögn í daglegu lífi. Ég er svo
hamingjusöm og þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að alast
upp í okkar litlu fjölskyldu, ég, þú
og Diddi. Við vorum svo ólík en við
vorum eitt. Þið sögðuð mér það
ósjaldan að ég væri gleðigjafinn í
ykkar lífi og þið voruð án efa mínir
stærstu aðdáendur og hvatamenn.
Það var sama hvað ég tók mér fyr-
ir hendur, það var allt svo stór-
kostlegt – þannig sáuð þið mig.
Hamingjan náði hámarki þegar
Guðmundur fæddist og síðar Jó-
hanna, önnur eins einstök börn
höfðu ekki fæðst. En hamingjan
var einnig fólgin í því að þið feng-
uð tækifæri til að njóta þeirra for-
réttinda að fá að verða foreldrar,
tengdaforeldrar, amma og afi. Þið
Diddi hefðuð fengið öll ömmu og
afa verðlaunin væru þau veitt en
þið stóðuð ykkur stórkostlega í því
að sinna því hlutverki með ást og
umhyggju. Eftir að Diddi féll frá
var sýn þín á lífið skýr, þú lifðir
fyrir okkur fjölskylduna og tókst
þátt í okkar daglega lífi og fylgdir
okkur eftir í einu og öllu. Sem bet-
ur fer þá töluðum við alltaf mikið
saman og ég á fátt ósagt við þig,
sem er einstaklega gott. Við höf-
um farið í gegnum erfiða tíma síð-
ustu ár í þínum veikindum sem
höfðu mikil áhrif á okkur fjöl-
skylduna en þessi tími gaf okkur
jafnframt tækifæri til að njóta
stundarinnar. Okkur fjölskyld-
unni þykir svo sárt að þú hafir
ekki náð að koma til okkar eins og
til stóð en það var svo stutt í það
ferðalag og við hlökkuðum mikið
til að sýna þér hversu vel okkur
liði og hvernig daglegt líf gengi
fyrir sig úti.
Ég kveð með söknuði litlu fjöl-
skylduna mína úr Melgerði 28 og
lofa því að ást ykkar og alúð mun
lifa með mínum afkomendum um
alla tíð.
Þín dóttir, Erna.
Erna Rós Kristinsdóttir.
Elsku Sigga mín, þá er kominn
tími til að kveðja eftir töluverða
baráttu. Þú munt eiga stóran stað
í hjarta mínu um ókomna tíð því á
þeim 27 árum sem ég naut þess
heiðurs að þekkja þig koma orðin
kærleikur, djúp væntumþykja,
gjafmildi og skemmtilegheit fyrst
upp í hugann.
Þú varst vinsæl kona og fé-
lagslega sterk. Þú vildir allt fyrir
alla gera og það var gestkvæmt á
þínu heimili. Fyrir okkur varstu
dýrmæt og þær voru ófáar gæða-
stundirnar sem við áttum saman
fjölskyldan og alltaf varstu boðin
og búin að aðstoða okkur þegar
þess þurfti; sækja börnin í skól-
ann, passa þegar foreldrarnir
þurftu að sinna öðrum hlutum.
Þú elskaðir að ferðast og við
ferðuðumst mikið saman en hvert
sem við komum hafðir þú komið
þangað áður. Þú hafðir samt ekki
komið til Seattle og það er sárara
en orð geta lýst að þú getir ekki
komið hingað til okkar og upplifað
með okkur fjölskyldunni.
Þín verður sárt saknað.
Haraldur.
Elsku amma Sigga. Ekki vissi
ég að þetta gæti gerst svo fljótt,
allt í einu ertu bara farin.
Í gegnum tíðina hefur þú verið
svo dásamleg amma og í rauninni
hefurðu alltaf reynst mér sem mín
önnur móðir. Þú átt svo sannar-
lega gríðarstóran hluta af minni
æsku og mínu uppeldi. Ég hef
lært ótalmarga hluti af þér, einn af
mínum ókostum þegar ég var ung
að árum var óþolinmæði. Oft höf-
um við beðið í langri röð eða setið í
langri bílferð og ég hef verið svo
óþolinmóð og spurt þig með pirr-
ingstón í röddinni hversu mikið
væri eftir, svar þitt var bara ein-
falt „ekki er ég tímavörðurinn, Jó-
hanna mín“. Einnig fékk ég ekki
ólíkt svar þegar við vorum í búð-
inni og ég spurði þig hvar ákveð-
inn hlutur væri og þitt svar var
„ekki er ég að vinna hérna, Jó-
hanna mín“. Þessi einföldu svör
fengu mig ávallt til þess að líta á
hlutina frá öðru sjónarhorni, en þú
kenndir mér að allt tæki sinn tíma.
Þú varst svo sannarlega „frasa-
drottning“ og áttir alltaf snilld-
arsvar við öllu.
Einnig hefurðu alltaf verið
þekkt fyrir góðar sögur af fólki
sem lét marga skella upp úr og öll-
um fannst gaman að heyra. Það
eru fjölmargir hlutir sem maður
tengir ósjálfrátt mikið við þig. Oft
þegar við fjölskyldan erum öll
saman og spjöllum og einhver
svarar ákveðinni spurningu eða
sögn á sérstakan hátt, þá kemur
bros á vör og rennur upp í huga
okkar allra hvað þetta væri dæmi-
gert svar frá ömmu Siggu. Þú
munt lifa í huga mínum allt mitt líf
og amma mín ég vildi að ég gæti
sagt þér það einu sinni enn finnst
ég vera svo heppin að hafa átt þig
sem mína ömmu.
Þegar ég lít aftur, er svo mikið
af minningum sem að við deilum.
Þar á meðal ákveðinn matur sem
þú eldaðir oft, skartgripirnir sem
þú hefur gefið mér, naglalökk
vegna reglulegra naglasnyrtinga
hjá þér sem þú skipulagðir einu
sinni í viku fyrir þig, lagið „All
About that Bass“ sem var popplag
vinsælt á sínum tíma sem að ég
man að þér hafi fundist sniðugt og
margar minningar sem allt í einu
renna upp fyrir manni.
Gift varst þú honum Guðmundi
Ragnarsyni eða afa Didda sem var
þér og fjölskyldunni mjög kær.
Hann lést þegar ég var aðeins
tveggja ára og hef ég heyrt að hann
hafi komið ásamt þér í heimsókn til
okkar á hverjum degi, hann veitti
þér mikla hamingju og þú ert ef-
laust nú að skemmta þér í drauma-
landinu með honum og öllum þín-
um ástkæru vinum og ættingjum
sem hafa kvatt þennan heim.
Ég elska þig svo mikið, alveg
inn í hjarta, inni í bein og merg.
Hvíldu í friði.
Þín,
Jóhanna.
Elsku amma Sigga. Ég er alltaf
að fara að hringja í þig eða bíða
eftir símtali frá þér. Mér finnst
þetta svo skrítið og svo ótrúlega
sárt. Þú varst og verður alltaf stór
partur af minni ævi.
Það verður erfitt að taka stórar
ákvarðanir í framtíðinni án þinnar
ráðleggingar. Þú hafðir svo gott
innsæi og vissir alltaf hvað ég var
að hugsa áður en ég sagði það og á
sama hátt vissir þú alltaf hvort ég
væri að segja satt eða ekki. Ég er
svo ótrúlega þakklátur að hafa átt
þig að öll þessi ár og notið þinnar
nærveru og leiðsagnar.
Ég gleðst fyrir þína hönd að
vera komin til hans afa sem þú
hefur saknað svo sárt, við hin sitj-
um eftir og höldum í allar góðu
minningarnar um þig.
Dúllinn hennar ömmu sinnar,
Guðmundur Karel
Haraldsson.
Elsku Sigga.
Ekki óraði mig fyrir því þegar
ég sá þig síðast að þú myndir
kveðja stuttu seinna. En svona er
lífið. Mennirnir ákveða, en Guð
einn ræður.
Þó síðastliðin ár hafi verið erfið
fyrir þig, heilsunni hrakað og oft
staðið tæpt hjá þér, reifstu þig
alltaf upp hvað eftir annað okkur
til mikils léttis. En eins og við vit-
um þá er ekki hægt að sigra allt.
Það er huggun harmi gegn að á
þínum nýja stað líður þér vel og
allar kvalir horfnar. Á stundum
sem þessum situr maður og minn-
ist. Ég minnist þín sem góðrar,
hláturmildrar og gjafmildrar konu
með mikla hjartahlýju sem ekkert
aumt máttir sjá. Þú hafðir sterkar
og sjálfstæðar skoðanir og það var
gaman að ræða við þig um heima
og geima þó við höfum ekki alltaf
verið sammála. Þú bjóst manni
þínum, honum Didda, og Ernu,
sem var líf ykkar og yndi, fallegt
og notalegt heimili. Minningarnar
frá unglingsárunum eru góðar og
ljúfar. Þá bjó ég í foreldrahúsum í
Búðagerðinu og þið í Melgerðinu.
Stutt var að labba á milli húsanna
og vorum við Erna heimagangar
hvor hjá annarri á þessum árum.
Oft var glatt á hjalla í Melgerðinu
þegar við Erna vorum saman.
Hvort sem við héngum inni í her-
bergi eins og unglingar gera,
hlustuðum á tónlist og þóttumst
vera að læra eða mála okkur og
klæða okkur upp fyrir djammið.
Þá komst þú svo oft í dyragættina
og spjallaðir við okkur, dáðist að
okkur, ráðlagðir okkur eða sagðir
okkur hvað við værum glataðar.
En það var alltaf stutt í brosið og
hláturinn.
Þó að unglingnum í okkur hafi
fundist þú stundum pínu pirrandi
þarna í dyragættinni fannst okkur
innst inni alltaf skemmtilegt og
notalegt þegar þú kíktir á okkur.
Það er erfitt að hugsa til þess að
eiga aldrei eftir að koma til þín. Að
eiga aldrei eftir að rekast á þig aft-
ur hjá Ernu og fjölskyldu, í næsta
afmæli, kaffi eða í næstu veislu.
Það er líka sárt að eiga aldrei eftir
að heyra röddina þína, hláturinn
eða njóta nærveru þinnar í þögn-
inni. Þú varst svo stór partur af til-
veru okkar allra og þín verður
saknað.
Nú í haust flutti Erna með fjöl-
skyldu sinni yfir hafið og ætlaðir
þú að fara til þeirra nú í nóvember
og dvelja hjá þeim í heimsókn
fram yfir jól og áramót. Áfanga-
staðurinn hefur nú breyst og ert
þú nú farin í aðra ferð. Til Sum-
arlandsins þar sem Diddi, Monsa
og Tító taka nú á móti þér í blóma-
brekkunni.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku Sigga mín, og
þakka þér fyrir samfylgdina í
gegnum árin. Góða ferð.
Þín,
Drífa.
„Sigga mín og Sigga mín, ég
elska hana Siggu mína“, svona
sönglaði yngsti sonur minn þegar
hann sat í bílstólnum á leið í heim-
sókn til Siggu frænku. Sigga var
okkur fjölskyldunni mjög náin og
órjúfanlegur hluti af nærfjölskyld-
unni.
Sigga átti lengst af heima í Mel-
gerði 28 í Reykjavík, þar stendur
hús minninganna, húsið sem afi
byggði og heimili þar sem alltaf
var heitt á könnunni og gesta-
gangurinn mikill. Það virtist sem
Melgerði væri í alfaraleið og stað-
urinn hafði eitthvert óútskýran-
legt aðdráttarafl. Þar bjuggu líka
afi og amma áður og þar bjó ég
sem barn. Heimilið hennar Siggu
var snyrtilegt og hún átti marga
fallega hluti. Í skápunum leyndist
alltaf eitthvert góðgæti hvort held-
ur sem það var fyrir menn eða
hundana sem þá fylgdu manni.
Sigga fylgdist vel með málefn-
um líðandi stundar og hafði
ákveðnar skoðanir á flestu. Fátt
var henni óviðkomandi og að lenda
í þrasi við hana vegna ólíkra skoð-
ana var engin skemmtun. Hún var
erfiður mótherji, ætlaði sko ekki
að vera einhver „people pleaser“
eins og hún orðaði það. Sigga var
ljúf og góð og börnum sýndi hún
sérstaka þolinmæði og gæsku og
hafði mikinn húmor fyrir þeim,
það var því gaman að segja henni
frá skemmtilegum uppátækjum
sona minna. Óðagot og stress þoldi
hún ekki og það virtist stundum
eins og hún skildi ekki að það yrði
bara að hraða sér. „Sjaldan skyldi
seinn maður flýta sér“ sagði hún
þá. Henni fannst sú heilsumenning
sem hefur farið stigvaxandi síðast
liðin ár og umræða um breytt mat-
aræði vera komin langt fram úr
hófi. Hreyfing fannst henni þó
vissulega góð í hófi en trúði ekki á
mikið meira en það. „Þetta er lík-
ami fyrir lífið“ sagði hún jafnan og
dró að sér smók. Þar með var
þeirri umræðu lokið. Það voru
svona staðreyndir sem hún hélt
uppi og það var ekki alltaf sem
maður var tilbúinn að taka slaginn
í svona umræðum, heldur umlaði
maður bara „já“ og breytti um um-
ræðuefni. Þegar sonur minn benti
henni á að hún gæti fengið krabba-
mein ef hún reykti, þá svaraði hún
til baka: „Ég er búin að fá krabba-
mein.“ Dæmi um annað tilsvar átti
sér stað stuttu eftir fráfall Didda,
þá voru Siggu færð blóm og aðrar
munir eins og gerist og gengur og
meðal annars nokkrir englar. Í eitt
skiptið sem hún strauk af hillunum
hjá sér sagði hún við mig: „Ég skil
ekkert af hverju allir eru að færa
mér þessa engla. Ég er engin
englapíka.“ Þetta var Sigga í hnot-
skurn, beinskeytt og sagði það
sem henni fannst umbúðalaust.
Ferð hennar er nú heitið í Sum-
arlandið eins og hún kallaði stað-
inn þar sem við öll endum þegar
þessari jarðvist lýkur.
Nú þegar ég sit og skrifa þessar
línur er ég þó fegin að hafa átt gott
spjall við hana í síma skömmu áður
en hún lést. Við vorum búnar að
mæla okkur mót eftir helgina,
kaffibollann og spjallið tökum við
síðar. Ég er þakklát fyrir að hafa
getað fylgt henni síðasta spölinn.
Við kveðjum góða frænku með
söknuði,
Hanna Björk, Helgi Vattnes,
Kristjón Örn, Sigþór Ari
og Tómas Helgi.
Sigríður Erna
Jóhannesdóttir
Kær bróðir er látinn. Hannes
stóri bróðir minn lést í Svíþjóð 16.
september og var jarðsunginn 3.
október í Kallingen í Svíþjóð.
Við systkinin og makar ásamt
góðu fylgdarliði fórum og vorum
við útförina og var það alveg ynd-
islegt að geta fylgt honum síðasta
spölinn, gott veður og allt gekk
vel.
Hannes var næstelstur í
Hannes Bjarni
Kolbeins
✝ Hannes BjarniKolbeins fædd-
ist 29. september
1931. Hann lést í
Svíþjóð 16. sept-
ember 2018.
Hannes var jarð-
sunginn í Svíþjóð 3.
október 2018.
Minningarathöfn
verður haldin í
Fella- og Hóla-
kirkju í dag, 26.
nóvember 2018, og hefst athöfn-
in klukkan 15.
systkinahópnum, við
vorum 10 og látin
eru Jóhanna, sem
var elst, Þorsteinn
og Páll.
Eins og við getum
rétt ímyndað okkur
var oft glatt á hjalla í
Meðalholtinu, ég
held að foreldrar
okkar hafi haft nóg
að gera með okkur
öll en þeim fórst það
vel úr hendi. Það var ekki nóg að
Hannes væri elstur heldur var
hann einnig stærstur, ég held að
hann hafi verið 2,05 þegar hann
var stærstur, enda langur og mjór
fram eftir aldri. Hann var alltaf
svo flottur, beinn í baki og bar sig
vel.
Hannes talaði oft um það hvað
var gott að vera á Bóli í Biskups-
tungum hjá þeim Maríu og
Bjarna, en hann fór ungur þangað
með Katrínu móðursystur okkar
sem fór ung í fóstur til þeirra
hjóna og þegar Katrín fluttist í
Fellskot í Biskupstungum var
hann og hjá þeim hjónum, Katr-
ínu og Þórarni, og undi hag sínum
vel. Ég man þegar Hannes tók
bílpróf þá var mamma með kaffi-
boð fyrir fjölskylduna, hún þurfti
að halda upp á það eins og annað á
gleðistundum, Hannes var með
mikla bíladellu eins og bræður
mínir og átti alltaf mjög flotta
bíla. Ég man eftir flottum Merc-
uri-bíl, gulum, svörtum og rauð-
um, þvílík kerra í þá daga. Hann-
es var mjög viljugur að keyra
okkur fjölskylduna, við fórum oft í
Biskupstungur til Kötu fræknu og
síðan í Haukadal til Sigurðar og
Sigrúnar og svo var komið við í
Hveragerði hjá Eiríki á Bóli og
Sigríði konu hans, þetta var mjög
gaman.
Hannes var ökukennari og var
farsæll í sínu starfi. Hann var
leigubílstjóri hjá BSR til fjölda
ára og var lánsamur maður í því
starfi því það er ekki hættulaust
að vera bílstjóri til margra ára en
hann slapp vel frá því. Hann var
einnig í stjórn SÍBS og Astma-
félagsins til fjölda ára. Margar
minningar eru um allar þær sam-
verustundir sem við höfum átt
með þeim hjónum, bæði hér
heima og í Svíþjóð, eins og þegar
við Maggi minn, Eyjólfur og
Gunna fórum til Svíþjóðar til
Hannesar og Guðrúnar. Þau fóru
með okkur um allt til að sýna okk-
ur allt það markverðasta og mörg
voru kaffihúsin sem við heimsótt-
um. Þau voru mjög ánægð með
veruna í Svíþjóð. Í ferðinni veikt-
ist Maggi minn alvarlega og var
lagður inn á sjúkrahús í Karlsk-
róna. Þau voru sko betri en eng-
inn, Guðrún reddaði öllu og Hann-
es keyrði mig til og frá
sjúkrahúsinu daglega. Ég er þeim
ævinlega þakklát fyrir það. Hann-
es og Guðrún undu hag sínum vel
enda börnin ekki langt undan og
einnig voru börnin hér á Íslandi
dugleg að heimsækja þau.
Ég sendi börnunum, tengda-
börnum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku Hannes minn.
Ég læt hér fylgja bænina sem
mamma kenndi okkur:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þóra Katrín (Kata).
Í dag hefði ást-
kær bekkjarsystir
okkar, Ólöf Krist-
jana Gunnarsdóttir,
orðið 52 ára, en hún
lést úr krabbameini síðastliðið
sumar, langt fyrir aldur fram.
Við minnumst hennar sem
glaðværrar bekkjarsystur, með
smitandi hlátur og prakkaralegt
blik í augum. Hún var glókollur í
fjöruferð í barnaskóla, uppá-
tækjasamur unglingur sem fann
ástríðu sína í bílum og loks hetja í
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Ólöf var líka mikil fjölskyldu-
manneskja. Í minningunni var
æskuheimili hennar alltaf opið og
allir velkomnir þangað. Þessa eig-
Ólöf Kristjana
Gunnarsdóttir
✝ Ólöf Kristjanafæddist 26.
nóvember 1966.
Hún lést 14. ágúst
2018.
Útför hennar fór
fram í kyrrþey.
inleika tók hún með
sér út í lífið. Hún
fann lífsförunaut
sinn, Benedikt Sig-
fússon, ung og
smullu þau saman
eins og tvö púsl í
púsluspili. Þau eign-
uðust stóra fjöl-
skyldu og sinntu
henni af samheldni
og þrótti líkt og sam-
eiginlegum áhuga
sínum á bílum og bílaíþróttum.
Hún bjó að þeim eiginleikum að
standa með sjálfri sér og láta ekki
mótlæti stoppa sig eða slá sig út af
laginu. Þetta kom hvað skýrast
fram undir það síðasta þegar hún
tókst á við veikindi sín af aðdáun-
arverðu æðruleysi og horfði bjart-
sýn fram á veginn.
Við kveðjum kæra skólasystur
og sendum aðstandendum hennar
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd árgangs 1966,
Arnbjörg Stefánsdóttir.