Morgunblaðið - 26.11.2018, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2018
✝ Egill SvanurEgilsson fædd-
ist í Hafnarfirði 11.
nóvember 1944.
Hann lést á Landa-
koti 16. nóvember
2018. Móðir hans
var Sigurlína Svan-
hvít Sigurðar-
dóttir, f. í Hafnar-
firði 8. september
1913, d. 31. maí
2008.
Egill ólst upp á Austurgöt-
unni í Hafnarfirði þar sem hann
bjó með móður sinni. Í sama
húsi bjuggu móður-
afi og amma, móð-
ursystir og fjöl-
skylda, börn
hennar voru Agli
sem systkin, Hilm-
ar, Sigþór, Þórður
og Sigrún.
Egill kvæntist
31. ágúst 1968 eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Maggý Guð-
mundsdóttur, f. 9.
júlí 1942. Maggý er dóttir
hjónanna Guðmundar Ó. Magn-
ússonar, f. 6. júlí 1908, d. 2.
september 1999, og Áslaugar I.
Friðbjörnsdóttur, f. 1. október
1913, d. 23. desember 1991.
Egill og Maggý bjuggu alla
tíð á Mávahrauni í Hafnarfirði.
Sonur þeirra er Sturla Egils-
son, f. 17. maí 1974, kona hans
er Hildur Erlingsdóttir, f. 24.
júní 1976, þau eiga þrjá syni.
Þeir eru Egill Steinar, f. 4. júlí
2000, Erling Orri, f. 4. mars
2003, og Eiður Darri, f. 27. júní
2006.
Egill lauk námi í skipasmíði
frá skipasmíðastöðinni Dröfn
árið 1966. Sama ár hóf Egill
störf hjá Tollstjóra og starfaði
hann þar óslitið til starfsloka,
eða ársins 2009.
Útför Egils Svans fer fram
fráHafnarfjarðarkirkju í dag,
26. nóvember 2018, og hefst
klukkan 13.
Elsku afi, við söknum þín
mikið og mikið er leitt að þú
skyldir ekki fá að vera lengur
hjá okkur. Minningar rifjast
upp um heimsóknirnar til ömmu
Svönu út á Hrafnistu, bíltúrana
niður á höfn að skoða skipin og
allar ferðirnar í Ikea þar sem
við fengum kjötbollur og ís. Það
var gaman að spjalla um gamla
daga og hvernig Hafnarfjörður
var þegar þú varst lítill strákur.
Við vorum svo heppnir að fá að
alast upp á Mávahrauninu rétt
hjá þér og ömmu. Við nutum
heldur betur góðs af því að fá
vera svona mikið hjá ykkur.
Eftir eigum við fallegar minn-
ingar um góðan og skemmtileg-
an afa sem var boðinn og búinn
að hjálpa okkur þegar við þurft-
um á að halda. Minningar sem
eiga eftir að vera okkur gott
veganesti í framtíðinni.
Við þökkum þér allt gott og
verðum duglegir að hjálpa
ömmu Maggý. Við lofum þér að
við sjáum um hana og pössum
vel upp á hana.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái’ að spilla.
(Páll Jónsson.)
Þínir afastrákar,
Egill Steinar, Erling Orri
og Eiður Darri.
Það er liðin rúm hálf öld frá
því Maggý systir kom fyrst
2með myndarlegan Hafnfirðing
heim á Öldugötuna. Hann féll
strax vel inn í hópinn enda orð-
heppinn og góður sögumaður.
Um svipað leyti vorum við Er-
lendur að kynnast og segja má
að frá upphafi hafi myndast
ómetanleg vinátta.
Margt var brallað saman og
þar ber líklega hæst sameigin-
legt brúðkaup okkar þann 31.
ágúst 1968. Minningarnar frá
þessum ljúfa síðsumardegi ylja
manni um hjartarætur nú þegar
þeir félagar, Erlendur og Egill,
hafa báðir kvatt þessa jarðvist.
Minningar streyma fram og
þakklæti er mér efst í huga þeg-
ar ég hugsa til þess hvað þið
Maggý hafið verið mér mikill
styrkur frá því að Erlendur
minn kvaddi fyrir tíu árum.
Fyrsta utanlandsferðin, af
mörgum, var farin til London
árið 1977. Ferðin hófst á því að
Egill vakti athygli Erlendar á
því að flugstjórinn væri nú lík-
lega á síðasta snúningi sökum
aldurs og efaðist um að hann
hefði það yfir hafið. Erlendur,
sem var í sinni fyrstu flugferð,
þurfti snarlega að róa taugarnar
með nokkrum „gráum“ og Egill
hló mikið að þessum hrekk sín-
um mörg ár á eftir.
Þessi ferð var sérlega vel
heppnuð en þeir félagar fóru
saman upp í póstturninn og
fengu sér væna steik og nutu út-
sýnisins. Þeir komust að vísu
naumlega inn á staðinn enda
uppfylltu þeir ekki alveg þá
kröfu sem gerð var um klæðnað
á veitingastaðnum. Á meðan
skoðuðum við Maggý okkur um
á Oxfordstræti. Þetta var fyrsta
ferðin okkar saman og svo sann-
arlega ekki sú síðasta. Síðar var
haldið til Parísar, Spánar,
Washington og Hollands svo
fátt eitt sé nefnt.
Í einni Parísarferðinni sá Eg-
ill bát sigla um Signu og hét því
að hann skyldi bjóða Maggý út
að borða á slíkum báti þegar 30
ára brúðkaupsafmælinu yrði
fagnað. Auðvitað stóð Egill við
stóru orðin.
Egill hafði einnig fyrirætlanir
um að halda upp á gullbrúð-
kaupið með eftirminnilegum
hætti en því miður var hann þá
kominn á sjúkrahús og ekkert
varð af því. Matarklúbburinn
hefur einnig verið fastur liður í
tilveru okkar undanfarin ár og
þar var Egill ætíð hrókur alls
fagnaðar enda sérlegur áhuga-
maður um góðan mat.
Það er skrítið að hugsa til
þess að einungis séu sjö mán-
uðir liðnir frá eftirminnilegri
ferð með Maggý og Agli til Te-
nerife þar sem við nutum sól-
arinnar. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt þessa gæðastund með
þeim.
Ég kveð kæran mág með
söknuði.
Elsku Maggý, Sturla, Hildur
og synir. Megi guð gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Guðný Björg
Guðmundsdóttir.
Mig langar að minnast með
fátæklegum orðum Egils Svans
Egilssonar.
Þegar hugsað er til baka þá
kemur árið 1968 fyrst upp í
minningunni, þegar Egill og
Maggý giftu sig, eftirminnilegt
systrabrúðkaup og uppáhalds-
frænkur mínar, systur hennar
mömmu, Guðný og Maggý, að
fara að giftast.
Þá þegar hafði Egill náð að
heilla mig ungan dreng með
mikinn áhuga á íþróttum og
ekki skemmdi fyrir að Egill var
mikill Haukamaður. Hann tók
ekki annað í mál en að ég myndi
sitja við háborðið og þar sat ég
alla veisluna.
Ég gleymi aldrei flugmóður-
skipinu sem þú gafst mér, ég
held að ég hafi komið og skoðað
það hjá þér örugglega þúsund
sinnum áður en þú gafst mér
skipið, eða Spánarferð ykkar
Maggýjar þegar ég var 14-15
ára og auðvitað fékk ég að fara
með. Allar skákirnar okkar eða
frímerkin sem þú gafst mér,
sem ég á enn í dag og geymi.
Þú varst með eindæmum
barngóður og hugmyndaríkur
og alltaf gott að getað leitað til
þín.
Þú varst vel giftur henni
Maggý frænku sem reyndist
þér vel alla tíð, og þá sérstak-
lega í veikindum þínum sem
komu svo hratt og voru svo mis-
kunnarlaus.
Ég kom og heimsótti þig fyrir
nokkrum vikum án þess að gera
mér grein fyrir hvað þú varst
veikur og tók það mikið á.
Þið Maggý eignuðust stóran
fjársjóð með honum Sturlu
frænda, svo með Hildi konu
hans og svo afadrengjunum
ykkar, Agli Steinari, Erling
Orra og Eiði Darra, sem hafa
fyllt heimilið á Mávahrauni fjöri
og voru líf þitt og yndi.
Ég bið góðan Guð að halda
vel utan um fjölskylduna á
Mávahrauni 16 og færa þeim
styrk til að takast á við mikinn
missi.
Guðmundur Sævar
Hreiðarsson og fjölskylda.
Við Egill fæddumst á sama
ári og í sama húsi á Austurgötu
í Hafnarfirði. Mæður okkar
voru systur og sem litlir pollar
lékum við okkur mikið saman.
Þau samskipti héldu áfram,
enda nálægðin mikil um langt
árabil. Svana móðursystir festi
margt á filmu á þessum tíma og
gefa þær myndir minningunum
aukið gildi.
Tilviljun réð því að sem full-
orðnir menn byggðum við okkur
hús í sömu götu. Egill var mjög
barngóður og sótti elsti sonur
okkar Eddu, Gunnar Jökull,
mikið í að heimsækja hann og
ekki vantaði að Maggý tæki líka
vel á móti guttanum.
Við áttum margar ógleyman-
legar stundir saman í gegnum
tíðina, ekki síst í sumarbústað
okkar Eddu. Á þeim stundum
átti Egill það til að rifja upp ým-
is strákapör okkar vinanna og
fannst okkur hinum ótrúlegt
hversu minnugur hann var. Þá
var mikið hlegið.
Nú, þegar Egill er kvaddur,
er söknuðurinn sár, ekki síst hjá
sonarsonunum þremur sem
hann talaði svo oft um. Nú verð-
ur heldur ekki hringt á Þorláks-
messu til að ræða hvenær við
ættum að hittast í kirkjugarð-
inum, eins og við höfðum gert
síðustu fimmtíu árin.
Við Edda vottum Maggý,
Sturlu, Hildi og drengjunum
innilegustu samúð.
Þórður Sigurðsson.
Þeir voru ófáir laugardags-
og sunnudagsmorgnarnir sem
byrjuðu á símtali frá einum
stuttum úr Breiðholtinu sem gat
ekki hugsað sér neitt skemmti-
legra en að eyða deginum hjá
Agli og Maggý í Hafnarfirði.
Andartökum síðar voru þau
komin til að sækja prinsinn sem
var dekraður það sem eftir lifði
dags.
Minningarnar sem koma upp
í hugann þegar ég horfi til baka
eru ótalmargar. Allar stundirn-
ar á Mávahrauninu, sundferð-
irnar, pennasafnið, hjólatúrarn-
ir um Hafnarfjörð,
utanlandsferðirnar og útileg-
urnar. Þetta var sannkallaður
dýrðartími. Egill var fyrst og
fremst ótrúlega skemmtilegur
maður sem hafði einstakt lag á
börnum. Þrátt fyrir að Egill
ætti ekki barnabörn á þessum
tíma, þá hafði hann fyrir því að
smíða kassabíl sem krakkarnir
sem komu í heimsókn gátu leik-
ið sér með. Honum fannst held-
ur ekkert tiltökumál að leyfa
okkur að leika með kaskeitið
sitt og klæðast hátíðarjakkanum
úr tollinum ef eftir því var ósk-
að. Egill var líka afbragðs sögu-
maður og það var alltaf gaman
að koma á Mávahraunið. Þar
var alltaf líf og fjör. Þeir voru
ófáir morgnarnir sem byrjuðu í
Suðurbæjarlauginni þar sem
Egill þreyttist ekki á því að
leyfa mér að henda sér út í laug
og gaf sér góðan tíma í leik á
meðan margir jafnaldrar hans
hefðu eflaust bara setið sem
fastast í pottinum.
Mér er sérstaklega minnis-
stæð ferð sem ég fór með
Maggý og Agli til Vestmanna-
eyja. Egill var búinn að birgja
sig upp af kjöti í dós, eins og
hann gerði reglulega í útilegum,
og í þetta skipti kom það sér
einstaklega vel þegar við höfð-
umst við í fellihýsinu sem var
líklegt til þess að takast á loft í
kolvitlausu veðri í Herjólfsdal.
Þegar ég horfi til baka þá er
auðséð hversu óeigingjarnt það
var að taka á móti mér helgi eft-
ir helgi, alltaf með bros á vör.
Fórnfýsi og góðvild lýsa einmitt
Maggý og Agli svo ótrúlega vel.
Það má svo sannarlega taka þau
sér til fyrirmyndar því þessar
minningar sem rifjast upp segja
manni hversu mikilvægt það er
að sýna börnum athygli og gefa
sér að þeim. Það gerðu þau svo
sannarlega og fyrir það verð ég
ætíð þakklátur.
Nú er aftur á móti komið að
kveðjustund, elsku Egill.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar og takk fyrir að vera alltaf
svona góður við mig.
Elsku Maggý, Sturla, Hildur,
Egill Steinar, Erling Orri og
Eiður Darri, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Ásgeir Erlendsson.
Elsku Egill okkar. Mikið er
erfitt að kveðja þig en eftir
standa góðar minningar um ein-
stakan mann.
Það var alltaf gaman að koma
á Mávahraunið. Þegar við systk-
inin vorum yngri sóttumst við
mikið eftir því að vera hjá ykkur
Maggý. Það var ekki bara af því
að það væri til svo skemmtilegt
og framandi dót heldur hafið þið
alltaf verið svo barngóð.
Mikill vinskapur var milli
fjölskyldnanna og ófá ferðalög-
in, bæði innanlands og utan,
sem var farið saman í. Minn-
isstæðar eru ferðirnar til Hol-
lands og þegar fjölskyldurnar
fóru saman á einum stórum bíl
að keyra um Þýskaland. Þegar
þreyta var komin í yngstu
drengina, Sturlu og Henrik, var
þeim bent á að virða fyrir sér
útsýnið við Svartaskóg. Áhug-
inn var ekki mikill á þessum
„útsýnum“. Þér þótti svo fyndið
að þeir væru svona fúlir á móti
að tala um útsýnið í fleirtölu að
þú minntir okkur reglulega á
þessa sögu enda stríðinn maður
á ferð.
Þú hafðir alltaf mjög gaman
af því að segja okkur sögur frá
því við vorum lítil. Þú hafðir
gaman af því að taka myndir og
eigum við margar polaroid-
myndir sem þú hefur gefið okk-
ur. Sýningarkvöldin á Máva-
hrauninu eru eftirminnileg og
skemmtileg þegar þú sýndir
okkur upptökur frá því við vor-
um lítil sem tekin voru á 8 mm
filmu.
Egill Svanur
Egilsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku Egill, hvíl þú í
friði.
Komin er kveðjustundin,
klökknar og bljúg er lundin.
Friður þér falli skaut,
far vel á friðarbraut.
Englar ljóssins þig leiði,
lýsi og veginn þinn greiði
þá héðan þú hverfur á braut.
(G.H.)
Elsku Maggý, Sturla,
Hildur, Egill Steinar, Er-
ling Orri og Eiður Darri.
Megi Guð gefa ykkur
styrk í þessari miklu sorg.
Eygló og Hreiðar.
✝ Eybjörg ÁstaGuðnadóttir
fæddist í Reykjavík
23. maí 1953. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjól-
garði, Höfn í
Hornafirði, 16. nóv-
ember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Þuríður
Einarsdóttir, f.
22.5. 1922, d. 14.3.
1992, og Guðni Örvar Stein-
dórsson, f. 1.11. 1913, d. 17.6.
1981.
Systkini hennar eru Bjarney
Guðrún Björgvins-
dóttir, f. 1945, Erla
Þóra Björgvins-
dóttir, f. 1946, Gísli
Óskarsson, f. 1951,
Magnús Hafliði
Guðnason, f. 1954,
Eyrún Guðnadóttir,
f. 1956, Einar
Steindór Guðnason,
f. 1957, Guðni Örv-
ar Þór Guðnason, f.
1960, og Ingi
Guðnason, f. 1963.
Útförin fer fram frá Hafnar-
kirkju í dag, 26. nóvember 2018,
klukkan 13.
Nú er Ásta systir mín farin
til Guðs. Ásta var mikið mynd-
arleg í höndunum, hún saumaði
út marga púða, klukkustrengi
og veggmyndir. Síðan heklaði
hún svo fallega og var flink í
matargerð. Ein stúlkan sem ég
hitti hjá Ástu í sumar sagðist
aldrei hafa bragðað eins góða
kjötsúpu og hjá henni. Ásta var
mikill dýravinur. Þegar ég bjó í
Ásbrekku var hún stundum
nokkra daga hjá mér. Þá gaf
hún hænunum, sem hún hafði
ánægju af. Svo fór hún í fjósið
og klappaði kúnum og kálfun-
um. Ásta var dugleg að hjálpa
mér inni, hún vaskaði upp með
mér, braut saman þvottinn og
vann önnur tilfallandi verk.
Það var mikið lagt á hana
Ástu í lífinu. Hún fæddist
þroskaskert, auk þess að vera
með sykursýki á háu stigi. Hún
þurfti mikla hjálp, alveg sér-
staklega síðustu árin. Starfsfólk
heimaþjónustudeildarinnar var
mikið gott og natið við hana.
Hún gat alltaf hringt í einhvern
starfsmann ef hana vantaði ein-
hverja hjálp. Þá kom alltaf ein-
hver til hennar strax, því að hún
vildi fá allt gert í hvelli. Ásta
hafði ánægju af að fara í búðir
að kaupa sér föt og ýmislegt
annað. Hún var alltaf svo
snyrtileg og vel til fara. Þegar
einhver starfsstúlka fór með
hana til Reykjavíkur var farið í
Kolaportið, þar sem hún naut
sín vel.
Þegar Ásta mín varð sextug
var mikil og flott veisla þar sem
allir skemmtu sér vel. Hún
dansaði af hjartans lyst og söng
með. Hún skemmti sér alveg
konunglega. Ásta hafði yndi af
tónlist. Hún átti nokkra geisla-
diska og söng með þeim eins og
enginn væri morgundagurinn.
Það var alltaf gaman að hitta
hana Ástu og vera með henni.
Hún var alltaf svo skemmtileg,
gerði að gamni sínu og hló mik-
ið. Hún var auk þess svo ljúf og
góð sál. Ég vil að leiðarlokum
þakka öllu því góða fólki sem
hugsaði um hana og hjúkraði
henni systur minni. Sérstakar
þakkir, að öllum öðrum ólöst-
uðum, fá þær Mæja, Marta,
Olga, Stefanía, Steinunn, Hanna
og allt hitt starfsfólkið í heima-
þjónustudeildinni.
Ég vil þakka ástkærri systur
minni fyrir allar okkar samveru-
stundir. Þær voru of fáar en
góðar. Ég sakna þess að við töl-
um ekki oftar saman. Ég hlakka
til þegar minn tími kemur, þá
hittumst við vonandi á ný.
Guð blessi minningu elsku
Ástu minnar.
Bjarney G. Björgvinsdóttir.
Elsku Ásta mín.
Ég vil þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman, í Kópavogi og á Ísafirði
og þegar þú komst til móður
okkar. Fimmtán ára gömul
varstu hjá henni allar stundir og
þið brölluðuð mikið saman. Eftir
að móðir okkar kvaddi þennan
heim fluttist þú fljótlega austur
á Höfn í Hornafirði. Þá skildu
okkar leiðir en við vissum allaf
hvor af annarri. Við töluðum
saman í síma og skiptumst á
jólapökkum. Svo var safnað
saman fyrir stórafmæli hjá okk-
ur systkinum. Þegar þú hringd-
ir í vor og bauðst mér í afmælið
þitt komst ég ekki vegna þess
að ég bý í sveit og sauðburð-
urinn var í fullum gangi og ég
tók allar næturvaktirnar. Ég
veit að hún mamma hefur tekið
vel á móti þér þar sem þið vor-
uð samrýndar og stóðuð alltaf
vel saman, mín kæra systir.
Það er unun, ást og von í dag
í anda mínum hér.
Ég hefi fjársjóð helgan sem
á himni geymdur er.
(Úr söngbók Hjálpræðishersins)
Hvíl þú í friði, mín kæra syst-
ir.
Kveðja,
Eyrún Guðna.
Ég kynntist Eybjörgu Ástu
þegar hún flutti á Höfn fyrir um
það bil 20 árum og varð notandi
þjónustu málefna fatlaðra. Ég
átti í daglegum samskiptum við
hana sem yfirmaður þjónust-
unnar og langar að minnast
hennar með nokkrum orðum.
Eybjörg Ásta var mjög litrík-
ur persónuleiki, hjartahlý, glað-
leg, með dillandi hlátur, elskaði
tónlist, dans, alls konar manna-
mót og var mikið jóla- og af-
mælisbarn. Hún sendi mörgum
jóla- og afmælisgjafir, jólakortin
og gjafirnar þurftu alltaf að
vera tilbúin fyrir aðventuna svo
hún yrði róleg og allt var
skreytt hátt og lágt. Hún gat
líka verið ansi ákveðin og lét
engan eiga neitt inni hjá sér
þegar sá gállinn var á henni, en
hún var fljót að blíðkast þegar
ég ræddi við hana og sagði þá
gjarnan „jájá, Maja mín, ég skal
vera kurteis við starfsfólkið“ og
svo fékk ég knús. Hún hafði
mjög gaman af því að punta sig
og fékk hjálp hjá starfsfólki við
háralitun, rúlluísetningu, nagla-
lökkun og tilheyrandi döm-
ustúss. Þegar henni fannst
starfsfólkið vera að flýta sér að-
eins of mikið var alltaf viðkvæð-
ið hjá henni: „Það er nóg að
gera þó launin séu lág.“
Hún var mikill dýravinur, átti
lengi kött og öll dýr hændust að
henni, hún var óspör á knús og
kossa í þeirra garð. Eftir að
Eybjörg Ásta
Guðnadóttir