Morgunblaðið - 02.01.2019, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. JANÚAR 2019
✝ AðalbjörgMagnúsdóttir
fæddist 17. desem-
ber 1923 á Reyðar-
firði. Hún lést 26.
desember 2018 á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir í Reykja-
vík.
Foreldrar henn-
ar voru Rósa Sig-
urðardóttir, f.
1898, d. 1939, ætt-
uð frá Seyðisfirði, og Magnús
Guðmundsson, f. 1893, d. 1972,
frá Felli í Breiðdal. Systkini
hennar voru Aagot, f. 1919, d.
1983; Emil Jóhann, f. 1921, d.
2001; Rannveig Torfhildur, f.
1922, d. 2002; Stefanía, f. 1924,
d. 2007; stúlka, f. 1924, d. sama
ár; Guðmundur, f. 1926; Guðný
Ragnheiður, f. 1927; Sigurður,
f. 1928, d. 2011.Tveggja ára
gömul fór hún í fóstur til
hjónanna Önnu Carlsdóttur og
Jóhanns Pálssonar á Heyklifi í
Stöðvarfirði og ólst þar upp
ásamt þrem fóstursystkinum,
Stefáni, Jóhönnu og Jónasi, en
b) Erla Dögg, sambýlismaður
hennar er Gary M. Wake og
eiga þau eina dóttur. c) Þor-
steinn Jóhann, kvæntur Lisa
Andersson. Þau eiga þrjú börn.
3) Þórólfur, f. 1949, kvæntur
Ólrikku Sveinsdóttur. Þau eiga
tvær dætur: a) Marína Ósk,
unnusti hennar er Mikael Máni
Ásmundsson. b) Helena Rós,
gift Inga Frey Hilmarssyni og
eiga þau tvö börn. 4) Jóhanna
Rósa, f. 1955. 5) Oddný Jóna, f.
1957, gift Ellerti Inga Harðar-
syni. Börn þeirra eru: a) Hörð-
ur Már, b) Sigrún, unnusti
hennar er Ólafur Páll Hólm-
arsson, c) Aðalbjörg, sambýlis-
maður hennar er Ísar Mar
Árnason og eiga þau eitt barn.
Aðalbjörg var húsmóðir á
stóru heimili þar sem flest sem
þurfti til daglegs lífs var heima-
unnið. Hún var ein af stofn-
endum Styrktarfélags vangef-
inna á Austurlandi og einnig
ein stofnenda Krabbameins-
félags Austfjarða. Hún var í
stjórn þessara félaga um langt
árabil og gegndi formennsku í
báðum félögum um tíma. Einn-
ig sat hún í stjórn Krabba-
meinsfélags Íslands eitt kjör-
tímabil.
Útför Aðalbjargar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 2.
janúar 2019, klukkan 13.
Stefán og Jóhanna
eru nú látin.
Árið 1941 giftist
hún Þorsteini Sig-
urðssyni sjómanni
frá Búðum á Fá-
skrúðsfirði og
bjuggu þau þar til
ársins 1994 er þau
fluttust til Reykja-
víkur. Þorsteinn
lést 28. maí 2015.
Börn þeirra eru:
1) Anna Guðlaug, f. 1943, gift
Ólafi B. Kristinssyni. Þeirra
börn eru: a) Kristinn, kvæntur
Cecilie B. H. Björgvinsdóttur.
Þau eiga þrjú börn og fimm
barnabörn. b) Þorsteinn, kvænt-
ur Lise Marit Kaspersen. Börn
þeirra eru þrjú. c) Aðalbjörg
Íris, gift Eiríki Ingvarssyni og
eiga þau tvö börn. d) Brynjar,
kvæntur Melanie Davíðsdóttur.
Þau eiga þrjú börn og tvö
barnabörn. 2) Sigurður Jóhann,
f. 1946, kvæntur Sæunni Þor-
valdsdóttur. Þeirra börn eru: a)
Linda Björk, sambýlismaður
hennar er Torsten Spannhake.
Í dag er mér þakklæti efst í
huga. Þakklæti fyrir kærleiks-
ríka foreldra, fyrir alla þá hjálp
sem mamma og pabbi veittu fjöl-
skyldu minni, þakklæti fyrir að
hafa fengið að vera hjá mömmu
um stund á aðfangadagskvöld,
fyrir að hafa fengið að vaka hjá
henni síðustu nóttina og fyrir að
hafa fengið að halda í höndina á
elsku mömmu þegar hún sofnaði
svefninum langa.
Í Reykholti bjuggu fjórir ætt-
liðir og eins og gefur að skilja var
ekki alltaf auðvelt að vera
tengdadóttirin. Mamma var þó
svo sannarlega kletturinn sem
allir treystu á. Hún var trúuð og
litaði það allt hennar líf. Mamma
og pabbi voru samhent hjón og
gengu í takt í 72 ár enda erfitt að
tala um annað þeirra án þess að
nefna hitt.
Mamma hefur alla tíð verið
stór partur af mínu lífi. Ég er
yngst fimm systkina og var mikil
mömmustelpa sem mátti varla af
henni sjá. Hún var ólöt við að
leyfa mér að fylgja sér eftir og ef
hún fór niður í búr, sem var niðri
í kjallara, þá skyldi ég með og
það var auðfengið þrátt fyrir að
stiginn væri ekki mjög barnvænn
og ferðirnar margar.
Árið 1994 ákváðu mamma og
pabbi að flytja til Reykjavíkur.
Við fjölskyldan nutum svo sann-
arlega góðs af því, þessi ákvörð-
un var ekki síst tekin svo þau
gætu hjálpað til við barnapössun.
Þetta lýsir báðum foreldrum
mínum svo vel, þau voru alltaf til
staðar fyrir aðra, hvort sem það
var fyrir okkur börnin þeirra eða
vandalausa. Heima á Fáskrúðs-
firði bakaði mamma handa þeim
sem voru einir yfir hátíðirnar og
hér í Reykjavík stóð heimili
þeirra ávallt öllum opið og ein-
stæðingum boðið að taka þátt í
jólahaldinu með þeim.
Við mamma heyrðumst í síma
á hverjum degi. Það voru því ófá
skiptin, eftir að hún var komin
upp á Eir, sem ég tók upp tólið til
að hringja í hana, alveg hugsun-
arlaust. En fljótlega eftir að hún
fór þangað fór henni að hraka.
Það var sárt þegar hún þekkti
okkur ekki en á góðum dögum
var stutt í fallega brosið hennar
og hún naut þess að hafa okkur
hjá sér og vera föðmuð og kysst.
Hún elskaði lítil börn og lifnaði
öll við þegar hún fékk þau í fang-
ið.
Mamma var bæði hagmælt og
músíkölsk. Þrátt fyrir sjúkdóm-
inn skynjaði hún tónlistina og
hafði gjarnan orð á því ef ég sló
feilnótu á orgelið og sagði bros-
andi og glettin á svip „þarna
fórstu nú út af laginu“ og svo
hlógum við saman. Ljóðið „Til
söngsins“ lýsir mömmu svo vel
og hvernig hún skynjaði lífið í
gegnum söng og tónlist.
Ó, mættir þú söngur sigra,
og signa hvert jarðarbarn,
gleði og göfgi veita,
á göngunni um lífsins hjarn.
Ó, mættir þú laða og leiða,
með ljúfþýðum tónaseim,
þá fegurð sátt og friður,
æ fyndust hér í heim.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir)
Að lokum langar mig til að
þakka öllu því góða fólki, sem
annaðist mömmu, fyrir einstaka
umönnun og hlýju í hennar garð
þau átta ár sem hún dvaldi á Eir.
Hvíl í friði, elsku mamma mín.
Takk fyrir yndislega og ríkulega
samfylgd.
Í hjarta mínu átt þú alltaf stað.
Minning þín er björt og hlý.
Þín
Oddný og fjölskylda.
Það er komið að kveðjustund
að lokinni langri ævi. Margt leit-
ar á huga þeirra sem syrgja en
stundum eru aðstæður þannig að
sorginni fylgir léttir eftir að
þrótturinn er löngu horfinn.
Mamma ólst upp á bænum
Heyklifi á Kambanesi við
Stöðvarfjörð og þó bærinn hafi
verið afskekktur á þeim tíma fór
hún ekki á mis við hagnýta
fræðslu. Fósturmóðir hennar
kenndi henni og öðrum stúlkum
á bænum hannyrðir og einnig
bæði íslensku og dönsku. Með
það veganesti fór hún sem ung
kona til frekara náms á hús-
stjórnarskólann á Hallormsstað.
Mamma og pabbi felldu hugi
saman þegar hún um tíma hafði
tekið að sér heimilishald konu
sem átti von á barni á Búðum við
Fáskrúðsfjörð. Pabbi lét þess
einhvern tíma getið að hafa fyrst
tekið eftir þessari fallegu og dug-
legu stúlku við snúrustaurinn hjá
Lögbergi. Það varð upphafið að
frekari kynnum og farsælu
hjónabandi sem varði í 72 ár eða
meðan bæði lifðu. Hún var
atorkumikil og glaðvær sjó-
mannskona sem annaðist stórt
heimili þar sem bjuggu lengst af
fjórar kynslóðir eins og algengt
var. Hún eignaðist vefstól sem
fósturforeldrar hennar gáfu
henni og óf hún dúka, teppi,
mottur og allt sem þurfti til
heimilisins. Einnig prjónaði hún
og saumaði fatnað á heimilisfólk-
ið og síðar á börnin og barna-
börnin. Oft var gestkvæmt í
Reykholti og alltaf var pláss við
borð eða rúm fyrir næturgest
hvernig sem á stóð að öðru leyti.
Mömmu var jafnan umhugað
um þá sem minna máttu sín í
samfélaginu og þess nutu ýmsir í
þorpinu sem á þurftu að halda og
fengu ýmist heimsóknir eða ein-
hver var sendur af stað með
glaðning til þeirra. Hún var lengi
í heimaþjónustu við aldraða og
tók þátt í félagsstarfi eldri borg-
ara. Það var eitt af einkennum
mömmu að allt, sem hún gerði
innan og utan heimilisins, gerði
hún af mikilli gleði og einlægri
fórnfýsi þar sem allir aðrir höfðu
forgang. Börnin okkar nutu þess
að dvelja sumarlangt á Reykholti
við leik og störf fram á unglings-
ár.
Mamma var hagmælt og eftir
hana liggja frumort ljóð, þýddir
sálmar og tækifærisvísur, sem
ortar voru af ýmsu tilefni, bæði
afmæliskveðjur og gamanvísur.
Tónlistin hafði sinn ríka sess á
heimilinu og oft var mikið spilað
og sungið.
Kristin trú var hennar leiðar-
ljós alla tíð og ung gekk hún til
liðs við Kirkju sjöunda dags að-
ventista.
Mamma og pabbi fluttu til
Reykjavíkur 1994 og bjuggu í
næsta húsi við okkur. Eftir það
fórum við saman í ferðalög um
landið og erlendis.
Ein af hugljúfustu minningum
mömmu frá bernskuárunum á
Heyklifi er tengd jólum en þá var
ljósið látið loga á jólanótt. Að fá
að sofna á aðfangadagskvöld í
bjarmanum frá litla olíulampan-
um var svo hátíðlegt og þrátt fyr-
ir þá ljósadýrð sem einkennir jól
nútímans var þetta litla ljós frá
bernskujólunum það fegursta og
það sem skærast skein í hennar
huga hverja jólanótt. Í ljósi þess
er gott að hugsa til þess að
mamma fékk að sofna sinn síðsta
blund á jólum.
Blessuð sé minning um ást-
kæra móður og tengdamóður.
Hennar er sárt saknað.
Anna og Ólafur.
Elsku mamma mín.
Þú náðir þeim háa aldri að
verða 95 ára. Minningarnar
streyma fram og það er ekkert
sem jafnast á við barnæskuna í
Reykholti þar sem við systkinin
nutum þess að eiga þig, pabba,
Laugu ömmu, afa og langömmu
að. Sambúðin með fleiri kynslóð-
um var ekki alltaf auðveld en það
sem einkenndi mína barnæsku
var kærleikur ykkar til okkar
barnanna og ekki síst á milli þín
og pabba, því kærleikurinn ykk-
ar á milli var engu líkur og er fyr-
irmynd fyrir okkur öll.
Það var oft erfitt að horfa upp
á þig hverfa inn í heim heilabil-
unar og stundum náðum við ekki
sambandi við þig. En ég hafði
yfirleitt sterka tilfinningu fyrir
því að þú varst þarna inni og
skynjaðir návist okkar. Yndis-
legast af öllu var að þrátt fyrir
breytingarnar sem áttu sér stað,
þá varstu alltaf þessi sama
hjartahlýja og góða manneskja
sem elskaðir okkur og naust þess
að fá bæði faðmlög og kossa.
Það voru forréttindi að fá að
alast upp með mömmu sem var
heima. Við vorum mörg í heimili
og þú varst kletturinn í heimilis-
haldinu með góðum stuðningi frá
ömmu og langömmu. Það lék allt
í höndunum á þér hvort sem það
var að sauma föt á okkur, prjóna
nærföt og margt annað á prjóna-
vélina, bæði á okkur og til að
gefa, sast við stóra vefstólinn og
bjóst til efni í skyrtur og hin
flottustu rúmteppi svo eitthvað
sé nefnt. Þú bjóst til besta mat
sem ég veit um og margir vildu fá
uppskriftina að þínum frægu
fiskibollum, en þú sagðir hana
bara vera í höfðinu á þér.
Á hvíldardagsmorgnum fórstu
oft snemma á fætur, bjóst til
kakó sem þú færðir okkur í rúm-
ið. Þú passaðir alltaf upp á að við
vöknuðum á réttum tíma til að
fara í skólann, einnig hélstu okk-
ur við efnið hvað varðaði að læra
heima og skilaði það yfirleitt frá-
bærum einkunnum. Það voru
ekki bara við á heimilinu sem
nutum góðs af þínum kærleika
og fórnfýsi. Þú passaðir alltaf
upp á þá sem minna máttu sín.
Sendir okkur með mat handa
þeim sem voru einir og áttu eng-
an að. Aðstoðaðir lækninn að
taka á móti börnum þegar ljós-
móðirin var ekki við, þú bjóst um
lík þegar einhver í þorpinu dó og
þú heimsóttir og huggaðir þá
sem áttu erfitt eða syrgðu. Þú
settir líka samfélagsmálin á dag-
skrá og vannst ötullega í þágu
fatlaðra og í krabbameinsfélag-
inu á Austfjörðum svo eitthvað
sé nefnt. Þú varst mjög hagmælt
og það eru ófáir sálmar og annar
kveðskapur sem finnst eftir þig.
Ég var mjög ung þegar ég
fluttist til útlanda og ílengdist
þar árum saman. Þegar ég var 18
ára og hafði ákveðið að flytja til
Ástralíu, þá studdir þú það. En
þegar það kom í ljós að ekki varð
neitt úr því, þá sagðirðu við mig –
af hverju ferðu ekki til Noregs,
það er nú mun styttra ferðalag,
sem ég og gerði.
Þú áttir langt og gott líf, elsku
mamma, þó síðustu árin hafi oft
reynst erfið. Þú áttir óbilandi
guðstrú sem var þinn styrkur.
Ég er þakklát fyrir að þú varst
ekki rúmliggjandi í langan tíma
og fékkst að sofna inn sólarhring
eftir að þú veiktist, og þú fékkst
þá kyrrð og þann frið sem þú svo
þráðir.
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma mín, og ástarþakkir
fyrir allt. Þín
Rósa.
Nú er komið að því, við kveðj-
um Diddu-ömmu í síðasta sinn.
Amma var stór áhrifavaldur í
mínu lífi, sérstaklega framan af.
Ég naut þeirra forréttinda að
vera á Fáskrúðsfirði á sumrin frá
því að ég var varla farinn að
ganga og til 13 ára aldurs. Þar
upplifði ég mikið frelsi og naut
takmarkalausrar umhyggju og
kærleika. Í hvert skipti sem mað-
ur renndi í hlað í Reykholti, var
tekið á móti manni opnum örm-
um, breiðu brosi og innilegu
faðmlagi. Það fór ekki á milli
mála að maður átti stóran sess í
hennar hjarta. Ég held að við
höfum öll í fjölskyldunni upplifað
það á sama hátt, við vorum öll
einstök í hennar huga. Hún þráði
að ná þeim áfanga að hægt væri
að taka fimm ættliða mynd af
henni og hennar afkomendum.
Hún lifði það og gott betur, eign-
aðist fimm langalangömmubörn
áður en yfir lauk.
Það er ekki hægt að minnast
ömmu án þess að nefna hennar
sterku trúarsannfæringu. Hún
átti óbilandi trú á Guð og var
þess fullviss að eftir þetta jarð-
neska líf biði annað og betra.
Þessi trú var samofin þeim kær-
leika sem hún átti. Það er ekki
hægt að vera betri vitnisburður
um kærleika Guðs til manna, en
að sýna meðbræðrum sínum
kærleikann í verki. Það gerði
hún svo sannarlega með sínu lífi.
Þeir voru ófáir samferðamenn
hennar í lífinu sem nutu um-
hyggju hennar og krafta. Ég
man eftir því að hafa farið með
henni til gamalmenna í þorpinu
sem þurftu aðstoð og hún gat
ekki hugsað til þess að væru af-
skipt. Ég var sendur í Kaup-
félagið til að kaupa eitt og annað
smálegt fyrir Alla gamla í
Dvergasteini og Buggu gömlu.
Þau voru í hópi þeirra mörgu
sem hún aðstoðaði þegar ég var
barn, án þess að búast nokkurn
tíma við að það yrði endurgoldið.
Þeir eru líka ófáir sem þau afi
heimsóttu á sjúkrastofnanir eftir
að þau fluttu suður.
Amma og afi höfðu verið gift í
72 ár þegar afi féll frá. Þau áttu
mjög sterkt og sérstakt samband
sem er okkur sem eftir lifum góð
fyrirmynd. Það kom alltaf sama
innilega kærleiksblikið í augun á
þeim hvenær sem þau voru sam-
an. Ekki efa ég að þau hafi átt
sína erfiðu tíma, en þau fóru
aldrei ósátt að sofa. Það var
hennar sambandsráð til allra
sem voru að byrja líf sitt saman.
Henni féll aldrei verk úr
hendi, hvort sem það var að færa
heimilisfólkinu kakó og meðlæti í
rúmið um helgar eða að klifra
upp á þak til að mála þegar þess
var þörf. Hún lét til sín taka í
málefnum samfélagsins sem
voru henni ofarlega í huga. Hún
var m.a. stofnfélagi í Krabba-
meinsfélagi Austurlands og
Styrktarfélagi vangefinna á
Austurlandi og gegndi for-
mennsku í þessum félögum um
árabil.
Ömmu er sárt saknað, en hún
var hvíldinni fegin. Hennar lífs-
verki er lokið og við sem fengum
að njóta þess fáum það aldrei
fullþakkað. Við getum þó reynt
að taka líf hennar okkur til eft-
irbreytni og lagt okkar af mörk-
um til að sýna samferðamönnum
okkar kærleika og umhyggju,
fátt hefði glatt hana meira en
það.
Kristinn Ólafsson.
Elsku Didda amma er sofnuð
og ég veit að hún er hvíldinni feg-
in. Amma hefur verið stór hluti
af mínu lífi frá því ég var lítil. Á
hverju sumri fórum við systkinin
austur á Fáskrúðsfjörð og vorum
hjá ömmu og afa lungann úr
sumrinu. Þar var ýmislegt brall-
að, vinsæll var lækurinn góði
sem rennur við hlið Reykholts og
ósjaldan komum við rennandi
blaut inn. Fjaran, bryggjurnar,
fjallið sem geymdi ber og læki,
garðurinn þar sem maður bjó sér
bú í Litla bæ og húsið sjálft sem
innihélt m.a. smíðahús, kalt búr,
símaherbergi og endann þar sem
vefstóllinn hennar ömmu var
sem og saumavélin, prjónavélin
og rullan. Allt voru þetta staðir
sem litlum krökkum þótti gaman
að skoða og leika sér í.
Amma sat ekki auðum hönd-
um. Alltaf var nóg að gera á
heimilinu og hún eldaði góðan
mat alla daga. Kleinurnar henn-
ar vekja upp sérlega góðar minn-
ingar. Þær rétt náðu að koma
upp úr pottinum þegar við
krakkarnir vorum mætt og alltaf
var boðið upp á ískalda mjólk
með nýsteiktum kleinunum.
Einnig saumaði hún og prjónaði
föt af mikilli list á börnin sín,
barnabörn og síðar barnabarna-
börn.
Amma var mjög trúuð kona en
þau afi tilheyrðu Kirkju sjöunda
dags aðventista. Trúin og það
sem hún stendur fyrir spilaði
stóran þátt í öllu lífi ömmu og
afa. Hún og þau bæði vissu ekk-
ert betra en að rækta trú sína og
geta orðið öðrum að liði.
Hún naut þess að dekra við
aðra, elda það sem hún vissi að
okkur þætti gott og á hverjum
laugardagsmorgni færði hún
okkur heitt kakó og smurt brauð
í rúmið. Eftir það klæddum við
okkur í betri fötin, fórum niður í
stofu og þar var haldin Guðs-
þjónusta með þeim 2-3 fjölskyld-
um á staðnum sem einnig til-
heyrðu Aðventkirkjunni. Afi
spilaði á orgelið og stofan fylltist
af söng.
Það eru vissulega forréttindi
að eiga slíkar minningar sem ein-
kennast af kærleik og væntum-
þykju. Minningarnar lifa áfram
og þau áhrif sem amma hafði á
fólkið sitt lifir áfram. Blessuð sé
minning hennar.
Aðalbjörg Íris Ólafsdóttir.
Það koma upp blendnar til-
finningar þegar komið er að því
að kveðja Diddu ömmu. Með
henni fellur frá síðasti einstak-
lingurinn af þeirri kynslóð sem
bjó á Reykholti frá því að ég fór
að muna eftir mér. Það eru ótal
margar minningar sem ég hef
um Diddu ömmu, afa Steina,
Laugömmu (langömmu) og
löngulöngu (Jóhönnu langalang-
ömmu) sem öll bjuggu á Reyk-
holti á mínum æskuárum. Stærst
í minningunni er þó tilhlökkunin
á hverju vori að fá að eyða sumr-
inu fyrir austan. Um leið og
skólaslit í Reykjavík voru afstað-
in, var efst á lista að panta flug til
Egilsstaða og komast sem fyrst
til Fáskrúðsfjarðar og helst fá að
vera fram á haust.
Flestar þær minningar sem ég
hef um ömmu frá mínum yngri
árum tengjast athafnasemi
hennar. Hún varði öllum stund-
um ýmist í heimilishald eða að
hugsa um aðra í kring um sig
sem voru einmana eða þurftu á
aðstoð hennar að halda. Ég var
snemma fenginn til þess að
skjótast ýmissa erinda til ein-
stæðinga í nágrenninu og voru
það ófáar ferðirnar sem ég fór til
dæmis með brauð eða kökur til
Buggu sem bjó innar í þorpinu.
Mér er minnisstæð ein af þessum
ferðum þegar ég var um það bil
sjö ára gamall að amma biður
mig að fara með formköku til
Alla í Dvergasteini. Hún setti
kökuna í poka og bað mig sér-
staklega að fara varlega á leið-
inni niður eftir því kakan gæti
auðveldlega farið í sundur ef hún
yrði fyrir hnjaski. Þetta þótti
mér ekki mikið mál, greip pok-
ann og hljóp af stað niður brekk-
una fyrir aftan húsið. Ferðin nið-
ur eftir gekk ekki betur en svo að
ég datt þegar ég var kominn
hálfa leið til Alla með þeim afleið-
ingum að kakan brotnaði. Ég
man eftir að hafa labbað til baka
með tárin í augunum,
Aðalbjörg
Magnúsdóttir
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn-
ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar