Morgunblaðið - 26.01.2019, Page 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. JANÚAR 2019
✝ ÖgmundurFrímannson
fæddist í Reykja-
vík 31. janúar
1932. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut
24. desember
2018.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Narfadóttir frá
Hverakoti í
Grímsnesi, f. 13. júní 1900, d.
7. júní 2002, og Frímann
Ingvarsson frá Þóroddsstöð-
um í sömu sveit, f. 20 apríl
1898, d. 24. júlí 1976. Ög-
mundur var yngstur systkina
sinna. Elstur var Árni, f. 26.
maí 1925, d. 21.október 1992,
þá Dóra, f. 4.mars 1929 sem
lifir systkini sín, næstyngst
var Katrín, f. 11.janúar 1931,
d. 21. september 2017.
Ögmundur
eignaðist tvo
syni, þá Elí Leó,
f. 22. febrúar
1959, með Nönnu
Tryggvadóttur, f.
31. mars 1931, d.
3. janúar 2004,
og Harald, f. 29.
maí 1969, með
Auðbjörgu Pét-
ursdóttur eigin-
konu sinni, f .24.
júní 1926, d. 8. september
1997. Haraldur á tvær dætur,
Ísold Marín og Sóldísi Söru.
Ögmundur ólst upp í for-
eldrahúsum á Grettisgötunni
og hóf ungur störf hjá Síman-
um með föður sínum. Hann
starfaði þar alla sína starfs-
ævi. Síðari hluta ævinnar bjó
Ögmundur í Kópavogi.
Útförin fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Þorláksmessukvöld 2018. Þá
sat ég úti við ströndina skammt
frá heimaslóðum mínum í Nor-
egi, horfði út á Norðursjóinn og
fylgdist með sólarlaginu. Kvöld-
ið er kyrrlátt og friðsælt. Á
þessari stundu vissi ég að þetta
væri síðasta kvöldið sem faðir
minn myndi lifa. Kvöldið áður
hafði hann verið fluttur á
sjúkrahús og fljótlega varð ljóst
hvert stefndi. Og ég var svo
fjarri og gat ekki komist til hans
til að vera hjá honum síðustu
stundirnar. Ég rifjaði upp liðna
tíma á meðan ég fylgdist með
sólarlaginu. Allar skemmtilegu
og skondnu stundirnar, grínið,
glensið, ferðalög, söfnin, sög-
urnar, hversu mikið hann gladd-
ist í hvert sinn sem hann hitti
afastelpurnar sínar, og margt
fleira rifjast upp. Svo margs að
minnast.
Ég mun ævinlega vera þakk-
látur fyrir alla þá aðstoð og
stuðning sem hann sýndi mér í
gegnum árin og þá sérstaklega
á námsárum mínum í Bandaríkj-
unum og einnig núna síðustu ár-
in eftir að ég fluttist frá Íslandi.
Ég hreinlega efast um að ég
væri staddur á þeim stað sem ég
er í dag ef hans hefði ekki notið
við. Þegar sólin var sest og nátt-
myrkrið hafði tekið við þá vissi
ég að það var ekki mikið eftir.
Faðir minn kvaddi svo þennan
heim aðfaranótt aðfangadags
2018. Hvíl í friði, faðir.
Haraldur Ögmundsson.
Ögmundur Frímannsson
móðurbróðir okkar lést að
morgni aðfangadags síðastliðins
tæplega 87 ára. Mundi frændi
var um margt sérstakur maður.
Hann var félagslyndur einfari,
sjálfum sér nógur um flest en
naut sín vel í góðum hópi. Þar
var hann hrókur alls fagnaðar.
Hann var hreinn og beinn, talaði
tæpitungulaust og fór ekki í
manngreinarálit. Hann var
gjörvilegur maður á yngri árum
og gekk þá stundum fullhratt
um gleðinnar dyr en varð
nægjusamt gamalmenni sem gaf
ekkert fyrir tildurmennsku og
prjál. Framan af ævinni ferðað-
ist hann mikið, fór m.a. á stórt
skátamót í Frakklandi sem
haldið var að loknu seinna stríði.
Þá var ekki algengt að fimmtán
ára unglingar ferðuðust um
heiminn.
Mundi byrjaði ungur að vinna
með föður sínum hjá Símanum
eins og Árni eldri bróðir hans.
Algengt var á þessum árum að
ungir menn fylgdu þannig í fót-
spor feðra sinna. Hann var fær
símamaður og vann þar alla sína
starfsævi. Eitt af því sem bræð-
urnir áttu sameiginlegt var
söfnunarárátta og hún nýttist
vel þegar kom að því að safna
saman gömlum símabúnaði. Þeir
ásamt fleirum voru burðarásar í
stofnun símaminjasafns. Munda
sárnaði ákaflega þegar skiln-
ingsleysi þeirra sem koma að
minjasöfnun var algjört að hans
mati. Safnið var lagt niður og
munirnir hurfu út og suður. Það
var ekki allt guðsorð sem hann
viðhafði um þann gjörning.
Um þrítugt eignaðist hann
eldri son sinn Gunnar, sem síðar
tók sér nafnið Elí Leó Dýri, og
þar sem aðstæður barnsmóður
hans voru erfiðar tók hann
drenginn til sín en hann bjó þá í
foreldrahúsum. Amma og afi,
sem þá voru orðin roskin, að-
stoðuðu hann vel og dyggilega.
Hann réðst svo í húsbyggingu á
Kársnesinu og byggði þar snot-
urt einbýlishús í nágrenni við
eldri systkini sín. En fljótlega
kynntist Mundi Auðbjörgu Pét-
ursdóttur, myndarlegri og vel
gerðri konu og eignaðist annan
dreng, Harald, með henni. Fjöl-
skyldan bjó í Holtagerðinu þar
til Auðbjörg lést, þá flutti hann í
litla íbúð í Hamraborginni. Þar
var stutt í þá þjónustu sem hann
þurfti á að halda. Um tíma lagði
hann leið sína daglega í lítinn
veitingastað í nágrenninu. Þar
söfnuðust að honum skemmti-
legir karakterar og þar naut
hann sín vel. En þegar veitinga-
maðurinn hækkaði kaffið um
nokkra tíkalla steinhætti Mundi
að mæta á þennan uppáhaldstað
sinn. Þarna birtist þrjóska hans
og sérlyndi.
Mundi var glöggur maður
með mikla þekkingu á sértæku
efni og afburðaminni. Hann
hafði sérstakan áhuga á gömlu
Reykjavík og sögu hernáms-
áranna. Rýndi í bækur um þessi
efni, kom öðru hvoru auga á
staðreyndavillur í mynda- eða
bókatexta, glotti þá við tönn eins
og Skarphéðinn forðum og
sagði: „Þessir sagnfræðingar,
allt vita þeir.“
Í stigaganginum sínum í
Hamraborginni tók hann að sér
ýmis smáverk, sá um rusla-
geymsluna og þ.h. Hann náði
ágætu sambandi við unga fólkið,
nágranna sína, sem margt er af
erlendu bergi brotið og þau litu
til með honum eftir því sem að-
stæður leyfðu. Síðustu æviárin
mátti oft sjá Munda rölta með
sínu lagi yfir Hálsatorgið í Bóka-
safnið. Þar sat hann í kaffihorn-
inu dágóða stund og gluggaði í
blöð og bækur og spjallaði við
gesti og gangandi. Líkaminn var
að sönnu orðinn hrörlegur en
hugurinn frjór og sívakandi.
Við kveðjum Munda með
þakklæti fyrir samfylgdina.
Ingi, Gunnlaugur,
Helgi og Guðrún, Dóru-
og Helgabörn.
Ögmundur
Frímannsson
✝ Einar Gylfasonfæddist 19. júní
1974 í Reykjavík.
Hann lést í Da Nang
í Víetnam 31.
desember 2018.
Foreldrar Einars
eru Svava Árna-
dóttir, f. 13. mars
1949, og Gylfi Þór
Einarsson, f. 24.
mars 1950.
Systur Einars
eru Erna Kristín Gylfadóttir, f. 2.
mars 1976, og Ragnheiður Þór-
dís Gylfadóttir, f. 12. október
1982.
Dætur Ernu Kristínar eru
Hrafnhildur Hlín Jónsdóttir, f.
1995, Elena Kristin Mendez, f.
2006, og Sofia Marie Mendez , f.
2007.
Maki Ragnheiðar er Björn
Viðarsson og dætur
þeirra eru Kristín, f.
2005, Þórdís Svava,
f. 2008, og Brynhild-
ur Ása, f. 2013.
Einar bjó í for-
eldrahúsum fram
undir tvítugt. Allt
frá barnæsku var
heimili móðurfor-
eldra, Ragnheiðar
og Árna, hans annað
heimili og athvarf.
Einar gekk í Árbæjarskóla og
síðan lá leiðin í Verslunarskóla
Íslands þar sem hann lauk versl-
unarprófi 1992. Hann fór ungur
inn á vinnumarkaðinn og starfaði
um árabil hjá upplýsinga- og fjar-
skiptafyrirtækjum. Einar var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Einars hefur farið fram í
kyrrþey.
Í fullkomnum heimi á ekki að
þekkjast að foreldrar missi börn
sín. Við lifum hins vegar ekki í
heimi fullkomnunar. Þess vegna
horfa nú Svava systir mín og
Gylfi, maður hennar, á eftir frum-
burði sínum til annars heims.
Sárt og óvænt – snertir okkur öll.
Hann Einar frændi sem var svo
ýktur í öllum sínum gjörðum.
Þessi fallegi, ungi maður sem átti
svo blítt bros. Skarpari pera en
flestir aðrir, hljóp maraþon á
undir þremur tímum og var svo
glöggur á umhverfi sitt.
Það sem hann vildi það gat
hann. Á hinn bóginn ýktur í þeim
veikleikum sem líklega drógu
hann til sín. Einan á fjarlægri
strönd. Erfitt að sætta sig við en
óumflýjanlegt.
Sorgina reynum við að sefa
með fallegum myndum úr hug-
skoti þar sem Einari bregður fyr-
ir af sinni blíðu og leiftrandi hug-
myndum.
Elsku Svava og Gylfi, Erna
Kristín, Ragnheiður Þórdís og
fjölskyldur. Missirinn er mikill
og hugur okkar dvelur hjá ykkur.
Við kveðjum Einar frænda í þögn
og af virðingu.
Hjálmar og Soffía Árnabörn
og Ragnheiðar.
Einar Gylfason
Ég veit hann
misvirðir ekki við
mig þessi síðbúnu
kveðjuorð, öðling-
urinn Tryggvi
Ólafsson listmálari, sem nýverið
hvarf til feðra sinna. Á kveðju-
stund var ég nefnilega upptek-
inn við að skoða með nemend-
um mínum verk eftir Edouard
Manet, sem var einn þeirra
listamanna sem Tryggvi hafði
velþóknun á. Og talaði sjálfur
um af fágætri innsýn. Ágæti
Manets og annarra snillinga
lýsti hann einnig á póstkortum
sem bárust mér, eins og fleir-
um, í áraraðir. Fyrir Tryggva
var myndlistin alltaf uppfull
með brýnan og uppbyggilegan
boðskap sem færa þurfti öllum
landslýð hið snarasta.
Fleiri standa sennilega í
þakkarskuld við Tryggva Ólafs-
son en nokkurn annan íslensk-
an myndlistarmann. Fyrir
myndlistina að sjálfsögðu, og þá
ekki aðeins litrík og margræð
höfundarverk hans sjálfs, held-
ur ýmiss önnur viðvik í þágu
hennar og fulltrúa hennar,
kynningar á myndlist í blöðum,
aðstoð við myndlistarmenn,
unga sem gamla, og svo tak-
markalaust örlæti: teikningar,
grafísk verk og jafnvel málverk
sem óforvarandis bárust þeim
sem ekki höfðu tök á að eignast
myndir með öðrum hætti, börn-
um vinafólks, góðgerðarsam-
tökum og öðrum þurfandi að-
ilum.
Ekki er síður þakkarverð hlý
nærvera Tryggva, sem æði
margir Kaupmannahafnarfarar
urðu aðnjótandi, ýmist yfir
góðu gúllasi og öli heima á
Stampesgade, eða á gönguferð-
um um borgina. Þar þekkti
Tryggvi hvern kima, söguna
eins og hún birtist í hverjum
turni og dyrapósti og einnig á
kránum þar sem hann var á tal-
Tryggvi Ólafsson
✝ Tryggvi Ólafs-son fæddist 1.
júní 1940. Hann
lést 3. janúar 2019.
Útför Tryggva fór
fram 14. janúar
2019.
fæti við sérhvern
staðarhaldara og
stammgesti. Að
degi til var áfanga-
staðurinn ýmist
Þjóðlistasafnið eða
Glyptotekið, en að
kvöldi til var
ósjaldan stefnt á
jazzklúbb þar sem
Tryggvi gat tiltekið
hvaða ópusa Dex-
ter Gordon lék upp
á sitt besta. Í forbífarten rakti
hann ferðir íslenskra lista-
manna um Kaupmannahöfn í
tímans rás, sigra þeirra, sorgir
og spaugilegar uppákomur
tengdar þeim.
En mikilvægastur var
kannski frásagnarmátinn, þar
sem ábúðarmikill sögumaðurinn
byrjaði á því að hvima augum
til allra átta, yfir færðist svo
skelmislegur svipur, síðan kom
hálfglott og loks saga með svo
mörgum hápunktum og útúr-
dúrum að áheyrendur náðu ekki
andanum fyrir hláturgusum.
Þessum frásögnum fækkaði
ekki þótt Tryggvi væri sestur í
hjólastól, en fóru þá fram við
eldhúsborðið að Öldugranda í
smávindlareykmekki, þar sem
hann tók á móti gestum og
gangandi að viðstaddri Gerði
konu sinni og uppáhaldsketti.
Og fyrst nefnd eru tengsl ís-
lenskra listamanna við Kaup-
mannahöfn þá markar andlát
Tryggva sennilega endapunkt í
næstum tveggja alda sam-
skiptasögu íslenskra mynd-
listarmanna og Konunglegu
akademíunnar. Kynslóð
Tryggva var sú síðasta til að
sækja þangað menntun sína;
eftir það komust aðrir áfanga-
staðir í tísku meðal myndlistar-
manna.
Með Tryggva Ólafssyni er
fallinn hinn ágætasti listamað-
ur, en einnig manneskja sem fól
í sér „allan heimsins marg-
breytileika“ eins og skáldið
Walt Whitman sagði um sjálfan
sig, þar á meðal manngildishug-
sjónir, sem vísast eru líka
komnar úr tísku. Hans er víða
saknað.
Aðalsteinn Ingólfsson.
Látinn er vinur
minn og Kiwanis-
félagi Þorsteinn
Sigurðsson. Kynni
okkar hófust þegar hann gerðist
félagi í Kiwanisklúbbnum Heklu
árið 1972 en Hekla er fyrsti Kiw-
anisklúbburinn sem stofnaður
var á Íslandi, árið 1964. Þor-
steinn var þá rúmlega fertugur
og rak fyrirtækið Jarðvinnsluna.
Um þessar mundir vorum við
hjónin að koma okkur upp húsi og
fengum Þorstein til að koma með
tæki sín til þess að koma lóðinni í
lag. Þetta voru fyrstu en ekki síð-
ustu verkefni hans í okkar þágu
því að eftir þetta sá Þorsteinn um
að halda bifreiðum okkar í góðu
lagi.
Við Þorsteinn ferðuðumst
saman vegna Kiwanis bæði innan
lands og utan og eru ferðir okkar
til Færeyja og á Heimsþing Kiw-
anis í Nice í Frakklandi með þeim
Erlu konu hans mjög minnis-
stæðar því að í París á heimleið-
inni nutum við leiðsagnar Sigurð-
ar, sonar þeirra, sem var þar
öllum hlutum kunnugur.
Þá er líka vert að minnast á
margar haustferðir okkar í Veiði-
vötn á Landmannaafrétti með
Magnúsi G. Jenssyni, látnum
Kiwanisfélaga okkar. Þar voru
Þorsteinn
Sigurðsson
✝ Þorsteinn Sig-urðsson fædd-
ist 26. mars 1931.
Hann lést 12. jan-
úar 2019.
Útför Þorsteins
fór fram 22. janúar
2019.
oft stórir fiskar
dregnir á land.
Þorsteinn átti
hálfa húseignina
Síðumúla 25 og rak
bílaverkstæði á
neðstu hæð. Önnur
hæð hússins var
tilbúin undir tré-
verk. Þessa hæð
tókum við fjórir
tannlæknar og
tannsmiður á leigu
árið 1981 og innréttuðum þá vel
búnar tannlæknastofur og tann-
smíðaverkstæði. Við Þorsteinn
unnum þarna undir sama þaki í
rúm 30 ár og hittumst næstum
daglega.
Þegar Þorsteinn gekk til liðs
við okkur Heklubræður kom í
ljós að við höfðum eignast frá-
bæran félaga, sem tók þátt í
starfi klúbbsins af lífi og sál.
Hann var forseti Heklu þrisvar
sinnum, fyrst árin 1981-82 síðan
árin 1991-92 og loks árin 2004-05.
Þá var hann ritari klúbbsins oftar
en tölum taki. Auk þess sat hann í
ýmsum nefndum og tók þátt í öll-
um málum sem snertu Heklu.
Hann var einnig svæðisstjóri
Þórssvæðis árin 1985-86.
Þorsteinn var sannur Kiwanis-
maður og við færum honum bestu
kveðjur og þakkir fyrir störf hans
í þágu Kiwanis-hreyfingarinnar.
Við sendum eftirlifandi eigin-
konu hans, Erlu H. Þorsteins-
dóttur, og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þorsteins
Sigurðssonar.
Ólafur G. Karlsson.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við fráfall móður okkar
og tengdamóður,
SIGURBJARGAR GEIRSDÓTTUR,
Stóru-Reykjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Fossheima á Selfossi, fyrir einstaka umönnun, nærgætni
og hlýju.
María I. Hauksdóttir Ólafur Kristjánsson
Margrét Hauksdóttir Guðni Ágústsson
Gerður Hauksdóttir
Gísli Hauksson Jónína Einarsdóttir
Vigdís Hauksdóttir
Hróðný Hanna Hauksdóttir Hróbjartur Eyjólfsson
og fjölskyldur
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÖLDU ÞORGRÍMSDÓTTUR,
Brekkugötu 38,
Akureyri.
Ómar Garðarsson Rannveig Benediktsdóttir
Smári Garðarsson
Páll Garðarsson Sigurður Ö. Guðbjörnsson
Eydís Garðarsdóttir Bjarni Einarsson
Viðar Garðarsson Sigríður Á. Viðarsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur vináttu og hlýhug við andlát
og útför ástkærs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
ÞÓRIS FINNS HELGASONAR
húsasmíðameistara,
Iðalind 3, Kópavogi.
Vigdís Björnsdóttir
Ingibjörg Halla Þórisdóttir Bárður Sveinbjörnsson
Helgi Þórisson Sigríður Pálsdóttir
Björn Þórisson Kristín Garðarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn