Morgunblaðið - 08.02.2019, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2019
✝ Þóra C. Ósk-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 24.
apríl 1940. Hún lést
á Landspítala Foss-
vogi 26. janúar
2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
mundur Óskar Ein-
arsson læknir, f. 13.
maí 1893, d. 20.
mars 1967, og Jó-
hanna Dagmar Magnúsdóttir
lyfsali, f. 22. júní 1896, d. 23.
september 1981.
Eiginmaður Þóru er Ari
Ólafsson verkfræðingur, f. 6.
október 1938, en þau giftu sig 2.
mars 1963. Foreldrar hans voru
hjónin Ólafur Sigurþórsson
gjaldkeri, f. 22. febrúar 1908, d.
4. júní 1973, og Ragnheiður Ara-
dóttir húsfreyja, f. 22. maí 1907,
d. 1. janúar 1986.
Börn Þóru og Ara eru: 1)
Magnús, grafískur hönnuður, f.
fræði og sagnfræði frá Háskóla
Íslands árið 1975. Þóra starfaði
sem bókavörður á Landsbóka-
safni Íslands 1971-74, skólasafn-
vörður í Valhúsaskóla á Sel-
tjarnarnesi 1981-85, aðstoðar-
bókafulltrúi í menntamálaráðu-
neytinu 1986-87, bókafulltrúi
ríkisins frá 1987-97 og sérfræð-
ingur í menntamálaráðuneytinu
frá 1997-2006. Frá 2006-08
starfaði Þóra á Landsbókasafni
Íslands við ýmis sérverkefni en
lét þá af störfum vegna aldurs.
Þóra sat í stjórn Bókavarða-
félags Íslands, Kvenskátafélags
Reykjavíkur, Kvenstúdenta-
félags Íslands, Félags íslenskra
háskólakvenna, Soroptimista-
klúbbs Seltjarnarness, Sor-
optimistasambands Íslands og
Skólavörðunnar og þá var hún
einnig formaður stjórnar
Blindrabókasafns Íslands. Á
starfsferli sínum sat Þóra einnig
í ýmsum nefndum á vegum
menntamálaráðuneytisins. Þóra
skrifaði ýmsar greinar og rit-
gerðir í sínu fagi, ýmist ein eða
með öðrum.
Útför Þóru fer fram frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag, 8. febr-
úar 2019, og hefst athöfnin
klukkan 15.
30. júní 1964,
kvæntur Áslaugu
Jónsdóttur ferða-
ráðgjafa, börn
þeirra eru Svan-
fríður Harpa, f. 29.
janúar 1988, og Ari
Þór, f. 23. mars
1993. 2) Ragnheið-
ur, arkitekt, f. 2.
maí 1967, gift Kára
Steinari Karlssyni
verkfræðingi, börn
þeirra eru Kristín, f. 21. júlí
1995, Ari, f. 19. maí 1998, og
Snorri, f. 13. júní 2003. 3) Óskar
Ólafur, flugstjóri, f. 8. ágúst
1973, kvæntur Ingibjörgu S.
Sigurðardóttur verkefnastjóra,
börn þeirra eru Birgir Ari, f. 21.
nóvember 2004, Þóra Sif, f. 25.
janúar 2008, og Sigurður Torfi,
f. 8. janúar 2012.
Þóra ólst upp í Reykjavík og
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum í Reykjavík árið 1960.
Hún lauk BA-prófi í bókasafns-
Elsku amma, það koma svo
margar góðar minningar upp í
hugann þegar ég hugsa til þín.
Ef ég færi að telja þær allar
upp myndu þær líklegast fylla
heila bók. Þær sem standa
helst upp úr eru meðal annars
óteljandi ferðir upp í bústað
með ykkur afa á Volvo-inum í
Boggunni. Þar spiluðum við á
hverju kvöldi margar umferðir
af ólsen ólsen, veiðimanni og
bingói þar sem ég trúði því
aldrei að það væri komin nótt,
enda ennþá bjart úti!
Á hverju ári komstu líka með
ný púsluspil sem þú hafðir
keypt á ferðalögum þínum með
afa og sátum við tvær tímunum
saman að finna öll hornpúslin
og kantana. Ég hlakkaði alltaf
svo til að sjá hvaða púsluspil þú
kæmir með næst og hvort við
myndum ná að klára það á
einni helgi. Þess á milli kennd-
irðu mér að þurrka ýmis blóm
og jurtir og svo kíktum við
reglulega á trén tvö sem við
höfðum gróðursett saman.
Ég man svo vel eftir deg-
inum sem við fórum á leiðinni
upp í Skorradal og keyptum tvö
tré sem voru jafn há mér og
gróðursettum svo fyrir framan
bústaðinn. Mér fannst alltaf
jafn spennandi og ótrúlegt að
sjá hvað þau voru orðin há í
byrjun hvers sumars.
Á Nesinu urðu líka yndisleg-
ar minningar til. Piparköku-
dagurinn var alltaf einn af há-
punktum ársins ásamt
kransagerð og ýmiss konar
föndri sem þú gerðir með mér.
Ekki er heldur hægt að minn-
ast þín án þess að hugsa til
allra óteljandi matarboðanna
þar sem þú eldaðir í bland þína
klassísku rétti og svo nýja og
framandi rétti. Uppskriftirnar
þínar munu fylgja okkur öllum
þó að enginn geti alveg náð
bragðinu sem þú náðir.
Ég mun geyma allar þessar
minningar í hjarta mínu að ei-
lífu.
Þín verður sárt saknað elsku
amma.
Svanfríður Harpa.
Látin er í Reykjavík Þóra
Óskarsdóttir bókasafnsfræðing-
ur á 79. aldursári.
Tíðindin um fráfall Þóru
Óskarsdóttur voru bitur eins og
frostið á þessum vetrardögum í
byrjun þorra. Sjúkrahúsvistin
var ekki langvinn sem betur fer
og ánægjulegt að geta séð heið-
ursfrúna eftir atvikum hressa
og vel útlítandi um nýliðnar há-
tíðar. Minningin um hana verð-
ur því björt og í anda hinnar
rísandi sólar.
Þóra var traust og heilsteypt
kona. Nokkuð var hún seintek-
in en eftir að búið var að kom-
ast inn úr skelinni reyndist hún
góður vinur og farsæll félagi.
Þá var grunnt á kímnigáfunni.
Glaðvær var hún á góðum
stundum og þægileg í um-
gengni. Hún var traustur vinur
vina sinna og góð heim að
sækja. Hún var fróðleiksfús,
góðum gáfum gædd og hinn
mesti lestrarhestur þótt við
höfum fyrir satt, að henni hafi
þótt gott að láta lesa fyrir sig.
Hún var nákvæm og hispurs-
laus en á hinn bóginn hrein-
skiptin og gat verið nokkuð
beinskeytt. Tildur og hégóma-
skapur var henni lítt að skapi
og skapstór var hún nokkuð en
kunni skap sitt vel að temja.
Hún var hógvær og orðvör
barst ekki á þótt hún væri af
efnafólki komin. Hún var ein-
lægur unnandi góðra lista og
bókmennta.
Þau voru samhent hjón Ari
Ólafsson og Þóra í hverju, sem
þau tóku sér fyrir hendur.
Bæði voru einbirni, sem tak-
markaði frændgarðinn nokkuð.
Umhyggja Ara á síðustu dög-
um hennar vegferðar verður í
minnum höfð. Við áttum með
þeim hjónum margar auðnustu-
ndir í áratugi, sem ljúft er nú
að minnast enda áttum við af-
komendur á líku reki. Barnalán
Ara og Þóru bætir nokkuð
frændafátækt, sem hlýzt af því
að vera einbirni.
En lífið heldur áfram og með
rísandi sól verður að horfa
fram á veginn því dagar erfiðra
veikinda eru að baki og gott að
þeir urðu ekki fleiri. Við þökk-
um liðnar samverustundir í
þessari jarðvist. Megi almættið
styrkja eiginmann og afkom-
endur á komandi tímum.
Björg Gunnlaugsdóttir,
Sverrir Ólafsson.
Við Þóra kynntumst fyrst í
sex ára bekk í Ísaksskóla.
Kennari okkar var Sigrún Að-
albjarnardóttir frá Hafnarfirði
og skólastjóri okkar var Ísak
Jónsson.
Einu sinni vetrarins var okk-
ur í bekknum boðið í afmæl-
isveislu hjá skólasystur okkar
Þóru Camillu Óskarsdóttur í
Iðunnarapóteki við Laugaveg.
Móðir Þóru, Jóhanna Magnús-
dóttir, var apótekari í Iðunna-
rapóteki og faðir Þóru var Ósk-
ar Einarsson læknir.
Fjölskyldan bjó á efri hæð Ið-
unnarapóteks.
Tekið var vel á móti okkur
og við fengum appelsín á flösk-
um og rjómatertu. Allir krakk-
arnir yfir sig hrifnir, að fá að
drekka úr flöskum. Óskar faðir
Þóru var líka búinn að setja
saman þrautakóng fyrir hópinn
og áttum við að fara eftir leið-
beiningum frá Óskari og finna
blaðið sem við áttum að nota til
að finna fjársjóðinn sem falinn
hafði verið einhvers staðar úti
eða inni. Allir krakkarnir voru
mjög spenntir og mikil tilhlökk-
un að finna nú fjársjóðinn. Að
lokum tókst okkur að finna
hann og var mikil stemning og
ánægja, hreint eins og við hefð-
um fundið gull. Allir sammála
um að þessi afmælisveisla væri
sú besta og flottasta sem hóp-
urinn hafði verið í um ævina!
Við Þóra höfum haldið kunn-
ingsskap í gegnum tíðina, sér-
staklega eftir að við vorum báð-
ar saman í Soroptimistaklúbbi
Seltjarnarness. Ég sakna henn-
ar úr hópnum okkar, því okkur
var vel til vina og stundum rifj-
aðir upp gamlir tímar frá
bernskuárunum og margt
fleira. Blessuð sé minning þín,
kæra vinkona.
Pétrína Ó. Þorsteinsdóttir.
Haustið 1987 hóf ég störf hjá
bókafulltrúa ríkisins sem þá
var með skrifstofu á Hverfis-
götu 26. Stefanía Júlíusdóttir
og Þóra Óskarsdóttir réðu þar
ríkjum en Stefanía lét brátt af
stöfum og Þóra varð bóka-
fulltrúi ríkisins og var hún sú
síðasta sem gegndi embættinu,
en það var lagt niður með nýj-
um lögum um almenningsbóka-
söfn 1997.
Skrifstofa bókafulltrúa var
hluti af lista- og safnadeild
menntamálaráðuneytis og á
skrifstofu menningarmála var
einnig íþróttafulltrúi og æsku-
lýðsfulltrúi. Þegar ráðuneytið
sameinaðist á einn stað á Sölv-
hólsgötu fengum við Þóra sam-
an eina stóra skrifstofu. Þóra
varð sérfræðingur í deildinni en
árið 2003 fór hún í önnur verk-
efni hjá Landsbókasafni.
Það var mikið spjallað og
skrifstofan okkar var nokkurs
konar kaffistofa, þar sem fólk
hittist með kaffibollann og síg-
arettuna þegar það mátti,
margt spjallað og minnisstætt
er þegar Lára Inga uppfræddi
okkur úr sínum viskubrunni.
Þóra var greind og víðlesin,
alltaf vel til höfð en hlédræg.
Hún var mikil og vandvirk
hannyrðakona, bókelsk og naut
tónlistar og myndlistar.
Við spjölluðum mikið saman,
fylgdumst með fjölskyldum og
áhugamálum hvor annarrar en
vorum ólíkar í flestu en kom
alltaf vel saman. Ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst einstakri
konu og votta Ara, Magnúsi,
Ragnheiði og Óla og fjölskyld-
um þeirra innilega samúð við
brottför hennar.
Björg Ellingsen.
Með þakklæti og söknuði
kveðjum við Þóru vinkonu okk-
ar í dag. Þóru, þessa glæsilegu
konu til orðs og æðis. Fyrstu
kynni okkar má rekja allt til
barnaskóla, Kvennaskólans í
Reykjavík og Menntaskólans í
Reykjavík, þannig að vináttan
teygir sig yfir hartnær 70 ár.
Á kveðjustundu sem þessari
verður manni orða vant. Minn-
ingarnar hrannast upp og hug-
urinn leitar til horfinna tíma.
Það var í fjórða bekk MR ár-
ið 1957 sem við stofnuðum
saumaklúbbinn sem er við lýði
enn þann dag í dag. Eftir stúd-
entspróf fórum við allar til
frekara náms innanlands en
þegar frá leið fór hluti til náms
erlendis og fækkaði þar af leið-
andi í hópnum. Þá var stofn-
aður spilaklúbbur innan sauma-
klúbbsins og var Þóra ein af
þeim hópi.
Við áttum einstaklega
skemmtilegar samverustundir
gegnum tíðina. Málefni líðandi
stundar krufin til mergjar,
skiptar skoðanir látnar fjúka og
lausnir fundnar á ýmsum
vandamálum. Til að byrja með
voru hannyrðirnar ríkjandi í
saumaklúbbnum og spruttu
mörg listaverkin fram af liprum
fingrum. Þar má segja að Þóra
hafi verið fremst í flokki. Það
var sama á hverju hún snerti,
hvort sem var fatasaumur eða
listsaumur, allt var unnið af
vandvirkni, smekkvísi og dugn-
aði. Þess ber vitni undurfagurt
heimili fjölskyldunnar, búið
mörgum fallegum munum og
raðað saman gömlum og nýjum
eðalgripum svo unun er að
njóta. Eitt árið fór hún á nám-
skeið og lærði að gera við og
fegra gamla muni. Hún lét sig
ekki muna um að gera upp
gamla ættargripi og má þar
nefna sérstaklega feiknafagurt
skatthol sem Þóra pússaði upp
og lakkaði sem nýtt væri. Einn-
ig vann hún marga fallega
kransa og blómaskreytingar úr
íslenskum blómum sem hún
tíndi úti í náttúrunni. Það kom
ríkulega fram hversu mikill
listakokkur Þóra var þegar við
breyttum klúbbnum úr kaffi-
boði í matarboð síðustu áratug-
ina. Á þennan hátt minnumst
við hennar.
Með þakklæti fyrir vináttu
til margra ára, virðingu og
hlýju í huga kveðjum við Þóru.
Blessuð sé minning hennar.
Ara, börnunum þremur og fjöl-
skyldum þeirra sendum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Áslaug Ottesen,
Björg Þorsteinsdóttir,
Elísabet Magnúsdóttir,
Kristín Ragnarsdóttir,
Kristrún Auður
Ólafsdóttir.
Kveðja frá Soroptimista-
klúbbi Seltjarnarness
Þóra Óskarsdóttir bóka-
safnsfræðingur gerðist félagi í
Soroptimistaklúbbi Seltjarnar-
ness árið 1983 og var það æ
síðan. Hún tók virkan þátt í
starfi klúbbsins, var í stjórn
oftar en einu sinni, meðal ann-
ars gjaldkeri í fjögur ár. Hún
tók að sér að gera yfirlit yfir
starfsemi klúbbsins frá upphafi
sem nýttist vel til frambúðar.
Hún starfaði einnig á vettvangi
Landssambands soroptimista
og var ritari þess í tvö ár.
Við minnumst þess með
þakklæti þegar Þóra og Ari
buðu klúbbsystrum ásamt eig-
inmönnum í heimsókn í sum-
arbústaðinn sinn.
Þau hjón voru höfðingjar
heim að sækja. Veður var
yndislegt þennan dag og um-
hverfið fagurt. Slíkar minning-
ar er gott að staldra við.
Þóra var hógvær í fram-
komu, en hún var mjög áhuga-
söm um þau mál sem unnið var
að hverju sinni. Henni mátti
alltaf treysta til að vinna fram-
úrskarandi vel hver þau störf
sem hún tók að sér. Við sökn-
um hennar úr hópnum.
Við sendum Ara og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd klúbbsystra,
Björk Hreinsdóttir.
Þóru Óskarsdóttur þekkti ég
frá barnæsku þar sem mæður
okkar voru æskuvinkonur. Þóra
kom stundum heim til okkar í
Reykholt í Borgarfirði og ég til
Reykjavíkur og heimsótti þá
fjölskylduna á Laugavegi 40a.
Ég man að afi hennar, Magnús
Torfason, átti heima á „mið-
hæðinni“ þar, þá orðinn aldr-
aður maður.
Þóra var víðar í sveit en hjá
okkur. Foreldrar hennar áttu
sumarbústað þar sem hún var
langdvölum, og oft var hún hjá
ættingjum sínum í Bjólu á
Rangárvöllum. Auk þess var
hún skáti og var oft á sumrin á
Úlfljótsvatni þar sem hún til-
einkaði sér skátalistir.
Þóra var einkabarn foreldra
sinna, en þurfti ekki að kvarta
undan fámenni á heimili sínu.
Foreldrar hennar, þau Jóhanna
Magnúsdóttir apótekari í
Lyfjabúðinni Iðunni og Óskar
Einarsson læknir, voru rausn-
arleg og ungir ættingjar dvöldu
oft langdvölum á heimili þeirra
meðan þeir sóttu nám í Reykja-
vík. Sjálf naut ég vináttu
mæðra okkar og var boðið að
búa hjá þeim á meðan ég var í
menntaskóla. Þannig atvikaðist
það að við Þóra urðum her-
bergisfélagar í fjóra vetur og
þarf minna til að kynni verði
náin.
Síðar, þegar ég kom frá námi
erlendis, bauðst mér að deila
húsnæði með Þóru á nýjan leik.
Þá var búið að útbúa litla íbúð
á efstu hæð hússins á Lauga-
vegi og þar höfðum við Þóra
hvor sitt herbergi. Þóra starf-
aði sem flugfreyja hjá Loftleið-
um en ég var að stíga mín
fyrstu skref sem kennari. Ég á
margar ánægjulegar minningar
frá þeim tíma.
Þegar Þóra og Ari voru í
Danmörku við nám hittumst við
sjaldnar, en eftir að þau komu
heim tókum við aftur upp þráð-
inn. Við vorum þá báðar búnar
að stofna eigin heimili og áttum
annríkt, hittumst aðallega í
barnaafmælum. Þóra hafði þá
lokið háskólaprófi í bókasafns-
fræðum og starfaði lengst af í
sinni grein í mennta-
málaráðuneytinu, síðast yfir-
maður bókasafnsmála þar.
Svo heppilega vildi til að við
fengum fljótlega tækifæri til að
vinna saman að félagsmálum.
Fyrst vorum við báðar í stjórn
Félags háskólakvenna – mig
grunar að við höfum verið
fengnar í þau störf þar sem
mæður okkar beggja voru í
hópi stofnenda félagsins – en
við gerðum okkar besta og
störfuðum saman þar í nokkur
ánægjuleg ár.
Þóra og Ari áttu yndislegt
heimili við Sæbraut á Seltjarn-
arnesi. Þangað var gaman að
koma og ég naut þess að sjá
marga fallega húsmuni sem ég
kannaðist við frá heimili for-
eldra hennar á Laugaveginum.
Ekki var síður skemmtilegt að
heimsækja hana í sumarbústað-
inn í Skorradal. Þar var mikil
trjárækt og alger unaðsreitur.
Við vorum báðar í Soroptim-
istaklúbbi Seltjarnarness, hitt-
umst þar reglulega og unnum
saman. Mikilvægast fyrir mig
var samstarf okkar árin 1988 til
1990 þegar ég var forseti lands-
sambands Soroptimista og fékk
Þóru sem ritara mitt kjörtíma-
bil. Þar var ég heppin, betri rit-
ara var ekki hægt að hugsa sér.
Fyrir það góða samstarf verð
ég ævinlega þakklát.
Ég sendi fjölskyldu Þóru
innilegar samúðarkveðjur.
Steinunn Anna
Einarsdóttir.
Þóra C.
Óskarsdóttir
með okkur og gast setið tímunum
saman að hjálpa okkur með
heimanámið eða að spila, það voru
fáir eins þolinmóðir og þú elsku
amma.
Þangað til við hittumst á ný,
takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur, við vitum að þú ert
með okkur í anda og heldur áfram
að hvetja okkur áfram og passar
upp á okkur.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
(Sigga Dúa)
Helena Ósk, Einar Þór
og Diljá Rún.
Í dag kveðjum við elskulegu
ömmu okkar.
Gerða amma var einstök kona
sem allt vildi fyrir alla gera, hún
var mikil afrekskona, mikill dugn-
aðarforkur og með stórt hjarta
þar sem rúm var fyrir okkur öll.
Góðar minningar streyma fram
þegar kemur að kveðjustund og
eigum við eftir að ylja okkur við
þær lengi og segja okkar börnum
frá Gerðu ömmu og afrekum
hennar, hvort sem var í golfinu
eða öðrum íþróttum, og ekki má
gleyma öllum yndislegu stundun-
um sem við áttum með ömmu og
afa.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Farðu í friði elsku amma,
Ingvar, Anton, Friðrik,
Sigríður, Salome og
Guðmundur Garðar.
til Unnar og Halla og höfum við
ósjaldan gist hjá þeim þegar farið
var á íþróttamót eða þjóðhátíð.
Halli var einstakur kokkur og hjá
honum kynntumst við ýmsum
réttum sem við höfðum ekki
smakkað áður. Við minnumst
einnig ferðanna á BSÍ þegar hann
kom í bæinn þar sem keyptar
voru kótelettur í raspi. Við nutum
góðs af þeim og ýmsu öðru sem
hann keypti þegar hann gisti á
Fálkanum og gleymum við aldrei
nammisendingunum í sveitina,
enda ekki mikið um nammi þar.
Það var iðulega mikill spenningar
hjá okkur þegar jólapakkarnir
komu frá Vestmannaeyjum, en
hvert okkar fékk minnst tvo
pakka frá þeim og stundum mátti
opna aukapakka strax. Halli var
ekki bara góður við okkur syst-
kinin heldur hafa okkar börn
einnig notið hans góðvildar og
gjafmildi og fylgdist hann vel með
lífi okkar og barnanna. Halli átti
auðveldara með að gefa en þiggja
og er það lýsandi dæmi um gjaf-
mildi hans þegar hann rétti
Magnúsi 6.000 krónur til að kaupa
nammi handa sér og systkinum
sínum fyrir kósíkvöld í síðustu
ferð hans í bænum. Elsku Unnur,
Dæja og Júlíana, við sendum ykk-
ar okkar bestu samúðarkveðjur
og við þessi skrif minnumst við
systkinin margra góðra stunda
með Halla og ykkur. Við hlökkum
til næstu ferðar til Eyja.
Baldur, Sæmundur og Selma.