Morgunblaðið - 22.02.2019, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2019
✝ Ástþór Ragn-arsson fæddist
í Vestmannaeyjum
4. maí 1946. Hann
lést á Borgarspít-
alanum 9. febrúar
2019.
Hann var sonur
hjónanna Ragnars
Stefánssonar frá
Dalvík, f. 19.2.
1918, d. 16.6. 1985,
og Sigríðar Ernu
Ástþórsdóttur frá Vestmanna-
eyjum, f. 18.9. 1924, d. 11.11.
1979.
Systkini Ástþórs eru: 1) Ásdís
Guðný, f. 1.2. 1945, var gift
Valdimar Jónssyni, f. 3.11.
1946. Börn þeirra eru: Ragnar
Þorri, f. 24.1. 1966, Þórdís Ey-
vör, f. 24.1. 1972, og Jón Rafn,
f. 7.1. 1973. 2) Anna Eyvör, f.
19.10. 1948, gift Eyþóri Ólafs-
steinsdóttir, f. 2.3. 1975. Synir
þeirra eru: Þorsteinn Jón há-
skólanemi, f. 29.8. 1995, sam-
býliskona Guðrún Elín Davíðs-
dóttir hjúkrunarfræðinemi, f.
13.11. 1995, og Ástþór Ragnar
menntaskólanemi, f. 20.7. 2001.
2) Erna listnámskennari, f.
26.12. 1972. Dóttir hennar og
Ólafs Baldurssonar, f. 3.6. 1969,
er Ásta Þórunn, f. 21.2. 2007.
Ástþór útskrifaðist sem húsa-
smiður 1967 og starfaði sem
slíkur í Reykjavík. Árið 1973
fluttist fjölskyldan til Ólafs-
víkur og seinna Grundarfjarðar
þar sem Ástþór starfaði sem
húsasmíðameistari við bygg-
ingu nýs skóla þar. 1975 hélt
fjölskyldan til Noregs þar sem
hann útskrifaðist frá Listahá-
skólanum í Ósló sem iðnhönn-
uður, með þeim fyrstu á Íslandi.
Eftir að heim kom starfaði
hann sem iðnhönnuður um tíma
en síðustu 20 starfsárin sem
listnámskennari við Iðnskólann
í Hafnarfirði.
Útför Ástþórs fer fram frá
Neskirkju í dag, 22. febrúar
2019, klukkan 13.
syni, f. 29.6. 1946.
Börn þeirra eru:
Sigríður Ásta, f.
28.2. 1968, Ólafur
Hrannar, f. 24.4.
1971, Ragnar, f.
26.10. 1978, og Sig-
rún, f. 16.1. 1980.
3) Stefán, f. 1.4.
1953, d. 6.2. 2013.
Börn hans með Est-
her H. Guðmunds-
dóttur, f. 23.12.
1954, eru: Agnes Erna, f. 11.1.
1976, og Íris, f. 25.1. 1977; með
Elínu Bjarnadóttur, f. 8.8. 1958:
Fríða, f. 22.10. 1984, og Ragnar
Bjarni, f. 24.12. 1992.
Eftirlifandi eiginkona Ást-
þórs er Elísabet Harpa Stein-
arsdóttir lífeindafræðingur, f.
13.1. 1949. Börn þeirra eru: 1)
Gauti Þór kennari, f. 6.11. 1970,
sambýliskona Ágústa M. Þor-
Bói stóri bróðir minn hét
Ástþór í höfuðið á elskulegum
afa okkar en í fjölskyldunni og
meðal gamalla vina gegndi hann
nafninu Bói. Á Þverá í Svarf-
aðardal þar sem hann dvaldi
mörg sumur var hann reyndar
kallaður Tóri en það er önnur
saga og öðruvísi tilvera.
Bói var tveimur árum eldri
en ég svo allt mitt líf tengist
honum og mér finnst ég ótrú-
lega heppin að hafa haft hann í
lífi mínu. Hann var svo stór og
flottur og var fljótt orðinn 30
sentimetrum hærri en ég og
það var mjög traustvekjandi að
geta bent á hann í ógnandi að-
stæðum á skólalóðinni. Hann
var samt svo ljúfur og friðelsk-
andi að ég er ekkert viss um út-
komuna hefði komið til átaka
sem reyndar aldrei gerðist.
Í mínum huga var Bói sí-
starfandi, ekki síst í þágu ann-
arra. Hann var greiðviknasti
maður sem ég hef kynnst og
taldi ekki eftir sér að breyta,
bæta, lagfæra og endurgera
ýmislegt í híbýlum vina sinna
og var greiðsla þá ekki aðal-
atriðið og áreiðanlega aldrei
unnið eftir viðurkenndum töxt-
um. En þrátt fyrir mikið ann-
ríki þá átti hann mörg áhuga-
mál, var t.d. liðtækur golfari og
spilaði reglulega bridge en
ferðalög og framandi lönd áttu
alltaf hug hans og hann ferðað-
ist ótrúlega víða og oftar en
ekki með Óla besta vini úr
Grundarfirði. Það var svo gam-
an að fá að fylgjast með und-
irbúningi ferðanna sem fór
fram af ótrúlegri nákvæmni
þótt hann væri ekki endilega að
bóka gististaði fyrirfram til að
vera ekki of bundinn. Leiðirnar
voru kortlagðar, mældar og
stikaðar og útbúið kort. Hann
var mjög flinkur í að finna
óvenjulegar en jafnframt hag-
stæðar lestar- og rútuferðir og
ferðaðist mest að hætti inn-
fæddra á hverjum stað og
komst þannig í nánari kynni við
íbúana. Hann sendi mér oft ein-
tak af áætluninni svo ég gæti
fylgst með ferðum hans um
ókunnar slóðir. Hann tók síðan
ógrynni mynda og hafði svo
næmt auga fyrir mannlífinu og
sérkennum þess en einnig
byggingarlist og verkþekkingu
þjóðanna sem hann heimsótti.
Þegar heim kom útbjó hann
gjarnan myndasýningu og sýndi
áhugasömum og víkkaði þannig
sjóndeildarhring okkar. Hann
gat verið mjög mælskur í lýs-
ingum sínum sem var annars
ekki einkennandi fyrir hann því
Bói var ekki mjög málglaður.
Sérstaklega fannst honum
leiðinlegt að tala í síma og
dæmigert símtal okkar á milli
var oftast á þessa leið: „Hæ,
ertu heima? Áttu kaffi, ég
kem.“ 7-10 orð var allt sem
þurfti.
Þótt Bói væri oft stuttur í
spuna og eyddi ekki orðum í fá-
nýtt hjal þá var hlýleikinn aug-
ljós og það var ótrúlegt að sjá
hve öll börn löðuðust að honum
þótt hann gerði ekkert sérstakt
til að vekja athygli þeirra en
börn þekkja gott hjartalag.
Eftir að hafa starfað við
smíðar lærði Bói iðnhönnun í
Ósló og var síðan brautryðjandi
í kennslu í iðnhönnun við Iðn-
skólann í Hafnarfirði þar sem
hann samdi meira og minna allt
námsefnið frá grunni. Hann var
farsæll og vinsæll kennari með
mikinn metnað fyrir hönd nem-
enda sinna.
Takk fyrir allt, elsku stóri
bróðir minn, ég mun sakna þín
sárlega.
Anna Eyvör
Ragnarsdóttir (Úgga).
Það er erfitt að ímynda sér
tilveruna án Bóa frænda. Mér
finnst að hann hljóti að eiga eft-
ir að birtast hér í dyrunum og
segja: „Nei, ég hef engan tíma
fyrir kaffi, þú ert svo lengi að
hita þetta. Er Orri heima? Mig
vantar hefilinn minn. Bíddu, er
ekkert að gerast með þennan
loftbita hérna?‘‘
Þrátt fyrir hryssingsleg til-
svör drógust börn að Bóa eins
og býflugur að hunangi. Þau
sáu í gegnum hrjúft yfirborðið
og fundu hvað hann var hlýr og
ljúfur. Börnin okkar fjögur
syrgja hann öll innilega, ekki
síst Flóki og Þorri sem hafa svo
oft notið góðs af því að búa í
göngufjarlægð frá Bóa og Betu.
Í skúrnum á Eiríksgötunni hafa
þeir mátt búa til Harry Potter-
töfrasprota og indíánaboga og
fengið fleiri leynileg smíðaverk-
efni. Þangað hafa þeir komið til
að dást að gersemum frænda
sem safnar ýmsu fyndnu og
sniðugu, leyfir manni að skoða
og kennir manni hvernig hlut-
irnir virka.
Það var enginn eins hjálp-
samur og Bói. Hann var bók-
staflega alltaf að hjálpa öðrum
og maður hikaði oft við að biðja
hann um ráð varðandi eitthvað
því þá var hann rokinn í verkið.
Þegar við vorum að spá í hvern-
ig best væri að gera stiga hér á
Grettisgötunni fyrir nokkrum
mánuðum þá margsagði ég Bóa
að við værum búin að fá smið í
verkið, við vildum bara fá hans
sérfræðiálit á útfærslunni. En
áður en ég vissi af var Bói
mættur með tommustokk og
farinn að reikna og teikna. Svo
smíðaði hann með Orra gull-
fallegan eikarstiga sem ég geng
upp og niður daglega og minnir
mig á besta frænda í heimi.
Bói var ekki bara handlaginn,
hann var líka eldklár og
skemmtilegt að spjalla við hann
um ferðalög, hönnun og listir.
Og einstaka sinnum var hann
ekki að flýta sér heldur gaf sér
tíma í kaffið og spjall um fjar-
læg lönd og menningu. Ég man
að þegar við komum úr bak-
pokaferðalagi um Mexíkó, Kúbu
og Bandaríkin 2004 hvatti Bói
okkur til að vera með mynda-
sýningu úr ferðinni. Á mynda-
sýninguna var hann mættur
fyrstur, stundvís eins og alltaf,
settist á fremsta bekk og spurði
áhugasamur út í allt sem fyrir
augu bar. Seinna fengum við
margar góðar ferðasögur og
myndasýningar úr ferðum hans
um Víetnam, Mongólíu, Japan
og af fleiri ævintýralegum stöð-
um sem hann heimsótti.
Þó að Bói hafi alltaf verið
duglegur að hjálpa öðrum þá
var augljóst að það mikilvæg-
asta í hans lífi var fjölskyldan.
Bói og Beta eru í mínum huga
samofin, nöfnin fara vel saman
og það gera þau líka sem hjón.
Hann var stoltur af börnunum
sínum og barnabörnum og tal-
aði af mikilli hlýju um þau.
Missirinn er mikill og hugur
minn er hjá elsku Betu, Ernu,
Gauta, Ágústu, Þorsteini, Ást-
þóri og Ástu.
Þórdís Eyvör
Valdimarsdóttir.
Hvernig kveður maður ást-
kæran frænda sinn sem er far-
inn allt of snemma og skilur eft-
ir sig tómarúm hjá svo
mörgum. Að gera lífi og karakt-
er Bóa frænda almennileg skil
væri efni í bókaflokk því fáa
þekki ég sem grúskuðu, sköp-
uðu, upplifðu og gáfu af sér í
sama mæli og elsku frændi.
Fyrst og fremst var hann ein-
stakur maður sem gaf af sér til
þeirra sem hann elskaði og það
voru ekki fáir. Að fylgjast með
honum í kringum börn var ein-
stakt, þau voru komin í fang
hans um leið og skynjuðu
hlýjuna og elskuna sem hann
bjó yfir og við nutum öll.
Það var alltaf hægt að leita
til Bóa ef eitthvað þurfti að
framkvæma og gera, hann
kunni allt og gat allt og með-
fædd hjálpsemi hans var á öðru
plani en maður á að venjast.
Það eru ófá gömul hús sem bera
handverki hans vitni en ekki
síður margir sem eru fullir
þakklætis fyrir allt sem hann
gerði.
Elsku Beta, Gauti og Erna,
ykkar missir er mestur og sár-
astur en Bói er og verður allt
um kringum ykkur. Hans stóra
líf lifir áfram í ykkur, minning-
unum og öllu því sem hann
miðlaði og gaf.
Takk fyrir samfylgdina,
elsku frændi.
Sigríður Ásta (Sassa).
Ástþór
Ragnarsson
 Fleiri minningargreinar
um Ástþór Ragnarsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Stefán Bjarna-son var fæddur í
Reykjavík 17. ágúst
1964. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Hulduhlíð, Eskifirði,
8. febrúar 2019.
Foreldrar hans
voru Bjarni Stef-
ánsson, f. 3. júlí
1942, og Bára Haf-
steinsdóttir, f. 7.
ágúst 1945, d. 28. júlí
2017.
Bróðir hans er Hafsteinn
Bjarnason, f. 30. nóvember 1965.
dóttur. Steinar Ingi, f. 19. októ-
ber 1997, í sambúð með Ástu
Lilju Snædal, og Bára Ýr, f. 1.
október 2001.
Stefán ólst upp á Eskifirði.
Hann stundaði vinnu í fjölskyldu-
fyrirtækinu Friðþjófi á Eskifirði
lengst af starfsævinnar. Stefán
var virkur í starfsemi Félagsmið-
stöðvarinnar Knellunnar á Eski-
firði. Stefáni var mjög umhugað
um Ungmennafélagið Austra og
síðan KVA og Fjarðabyggð og
var fótbolti hans aðaláhugamál.
Fór hann í ferðir með liðinu og
var hann vallarstjóri nr. 1 á Eski-
fjarðarvelli.
Útför Stefáns fer fram frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 22. febr-
úar 2019, klukkan 14.
Hafsteinn er
kvæntur Ingi-
björgu M. Guð-
mundsdóttur, f. 20.
janúar 1966. Börn
þeirra eru Bjarni
Már, f. 5. janúar
1986, í sambúð með
Rósu Berglindi
Hafsteinsdóttur,
börn þeirra eru
Hafsteinn, f. 2007,
Hafþór, f. 2009, og
Alma Rós, f. 2016. Guðmundur
Valgeir, f. 18. febrúar 1988, í
sambúð með Eddu Sigurðar-
Mikið ósköp sakna ég mágs
míns sem hefur verið fastur
punktur í lífi mínu í rúm 30 ár.
Stefáni Bjarnasyni, eða Stebba
eins og hann var yfirleitt kall-
aður, kynntist ég þegar við
Hafsteinn bróðir hans byrjuð-
um saman. Hann sagði oft við
mig að ég væri besta mágkona
hans.
Hann dekraði mjög við einu
mágkonu sína. Hjálpaði mér
með börnin þegar Hafsteinn
var á sjónum. Stundum þegar
ég var i vinnu kíkti hann við í
Fífubarðinu og lét sig þá ekki
muna um að taka smá tiltekt á
heimilinu ef honum fannst
þurfa.
Stebbi var mjög sjálfstæður.
Vildi helst vera heima við þeg-
ar foreldrar hans fór í sum-
arbústað fjölskyldunnar. Hann
sagði oft við mig „ég sé um mig
sjálfur.
Fer í kaupfélagið og kaupi
mér skyr og 1944-rétti“.
Stebbi var mjög félags-
lyndur. Var fastagestur í fé-
lagsmiðstöðinni Knellunni á
Eskifirði. Krakkarnir í Knell-
unni nutu góðs af plötu- og
geisladiskasafni hans.
Hann var vallarstjóri nr. 1 á
Eskifjarðarvelli. Austri, Eski-
firði, var hans lið, seinna bætt-
ist við KVA, knattspyrnufélag
Vals og Austra og svo Fjarða-
byggð. Hann sá um að völlur-
inn á Eskifirði væri klár fyrir
leiki og að leikmenn fengju
vatnsbrúsana sína.
Stebbi hafði yndi af að
ferðast, sérstaklega til útlanda,
og fór í ófáar ferðir með for-
eldrum sínum.
Og seinna meir með pabba
sínum eftir að mamma hans
veiktist. Tvívegis fórum við
saman í sólarlandaferðir, í ann-
að sinn með allri fjölskyldunni
yfir jól.
Í síðara sinn árið 2012 og þá
með þeim feðgum.
Stebbi stundaði ýmsa útivist
s.s. sund, göngu og skíði. Fast-
ur punktur hjá honum var um
páska, þá komu Steinþór, móð-
urbróðir hans, og fjölskylda frá
Hornafirði austur til að fara á
skíði í Oddsskarði og þá var
Stebbi tilbúinn að fara í fjallið.
Stebbi var vinamargur og
þegar hann varð 40 ára hélt
hann upp á afmælið með stór-
veislu í Valhöll ásamt fjölda
vina sinna.
Ég minnist skemmtilegra
bíltúra þar sem við hlustuðum
á lög helst með Bubba, Stebba
Hilmars og svo voru 80’ lögin í
miklu uppáhaldi hjá honum
helst þau fjörugu.
Samband Stebba við foreldra
og bróður var mjög náið. Hann
fékk að blómstra á sínum for-
sendum.
Sjálfstæður, lífsglaður, og
kátur með lífið.
Síðustu tvö árin dvaldi hann
á hjúkrunarheimilinu Hulduhlíð
við gott atlæti starfsfólks og
ekki síður heimilisfólks sem var
mjög umhugað um hann.
Á kveðjustund koma margar
góðar minningar upp í hugann
um einstakan mann.
Saknaðarkveðjur, besta mág-
kona,
Ingibjörg M.
Guðmundsdóttir.
Árin líða og nú kveðjum við
góðan vin, sem margir munu
sakna, gleðigjafann hann
Stebba okkar.
Fallegur síðsumardagur, og
við litlu mömmurnar að búa
okkur heim af Fæðingarheim-
ilinu í Reykjavík, með litlu kút-
ana okkar, nýfædda. Samferða
í þessu sem öðru, vinkonurnar.
Bára og Bjarni voru að fara til
Eskifjarðar með hann Stebba
sinn, þar sem þau bjuggu sér
heimili og við á Hornafjörð, vík
milli vina, ekki alveg skotist á
milli, enginn sími í fyrstu.
Þetta voru sannarlega aðrir
tímar – samt eitt og eitt
skemmtilegt bréf í póstinum,
alltaf af og til. Fjölskylda Báru
bjó hér á Höfn, svo fljótlega
lágu leiðir saman aftur og tæki-
færi til að kynnast betur litla,
glaða stráknum, honum Stebba.
Og glaður var hann og stráði
gleðinni í kringum sig. Ein-
hverju sinni vorum við Bára í
labbitúr með strákana og litlu
systkinin í vögnunum. Þeir hafa
verið um fjögurra ára gamlir.
Stebbi ætlaði að skella sér yfir
á gatnamótum en ég stoppaði
hann og sagði: „Passaðu þig á
bílunum, elskan.“ Heyri hann
þá tuldra glaðlega í bringuna:
„Jæja þá, frekjudós.“ Alltaf
gaman! Í gegnum tíðina vissum
við fljótlega af því, þegar fjöl-
skyldan var komin í bæinn,
Stebbi alltaf kominn til okkar í
heimsókn. Kærkomnar heim-
sóknir voru það, hann alltaf
glerfínn eins og greifi. Krakk-
arnir okkar fögnuðu mikið vini
sínum, Dóra litla vildi halda í
hann sem lengst og tíndi í hann
allt dótið sitt og Buska kúrði
sig alltaf utan í hann, vissi að
hún fengi gott klapp og klór.
Aðeins grínast með hvort Bára
hefði nokkuð lent í basli með
hunda eða hesta nýlega, – hann
alltaf opinn fyrir gamninu en
fágaður og flottur, þekkti alltaf
mörkin. Stebba var annt um
litla frændfólkið sitt á Eski-
firði, minntist alltaf á þau, enda
mikill og góður samgangur þar
á milli. Gleðin lýsti í andlitinu
þegar hann talaði um þau, hana
Báru litlu, Gumma, Steinar eða
Bjarna.
Fótboltinn á Eskifirði var
honum mikils virði, dyggur
stuðningsmaður og fylgdi
stundum með í keppnisferð-
irnar, „lukkudýrið“ þeirra, vak-
andi yfir öllu.
Tónlist var líka stór þáttur í
lífi Stebba – og auðvitað kom
hann með plötubunkann sinn
og sá um músíkina í Knellunni,
félagsmiðstöðinni, nóg var til af
plötum og diskum. Veit að þar
sem annars staðar átti hann
góða vini sem mátu hann og
virkjuðu með unglingunum.
Alltaf sjálfum sér nægur, virk-
ur í samfélaginu, allsstaðar vel-
kominn, svona var hann bara.
Margar voru ferðirnar hans
með fjölskyldunni hérlendis og
erlendis og margar skemmti-
legar sögur sagðar af þeim
ævintýrum öllum.
Já, hann stráði gleðinni í
kringum sig hann Stebbi og bjó
við það atlæti alla tíð.
Það eru lífsgæði að kynnast
svona fólki og eiga það að
vinum.
Hann Stebbi okkar er flog-
inn á nýjar slóðir og búinn að
hitta hana mömmu sína, örugg-
lega smá grín og gaman þar.
Blessuð sé minning þeirra
beggja.
Hildigerður (Gerða).
Nú hefur okkar góði farsæli
Stefán Bjarnason, Eskfirðing-
urinn sem okkur þótti svo vænt
um alla tíð, enda sannkallað eð-
almenni í bak og fyrir, kvatt líf-
ið langt fyrir aldur fram.
Stefán bjó í Regínuhúsi og
Kalla í Bleiksárhlíð 61 frá 1965
í 10 ár.
Þeir bræður Stefán og Haf-
steinn, sem og foreldrar þeirra,
voru í miklu uppáhaldi hjá for-
eldrum mínum sem og foreldr-
ar þeirra og sannur kærleikur
ríkti þar á bæ.
Gleði og gæfa ríktu þar á
milli alla tíð. Foreldrar mínir
færðu þeim bræðrum jólagjafir
og Bára móðir bræðranna kom
upp á efri hæðina á aðfangadag
með strákana sína uppábúna í
jólafötunum með jólagjöf til
foreldra minna.
Þeir bræður voru sólgnir í að
heimsækja Regínu, hún gaf
þeim nammi, karamellur og
brjóstsykur frá Opal.
Svo þegar ég kom af síld-
veiðum úr Norðursjónum 1973
eftir vel heppnaða vertíð á
Sveini Sveinbjörnssyni NK
undir öruggri skipstjórn Ingva
Rafns Albertssonar með árs-
birgðir af Mackintosh og ýmsu
góðgæti voru þeir bræður Stef-
án og Hafsteinn fastagestir í
heimsókn hjá Regínu og báðu
um nammi og hvort Emil væri
heima.
Ætíð fengu þeir eitthvað gott
í sína munna enda í miklu
uppáhaldi bræðurnir á neðri
hæðinni.
Það eina sem ég man eftir að
Bára Hafsteins hafi verið
óánægð með var þegar móðir
mín, á sama tíma og hún klippti
Birgi Búa, tók með í leiðinni
Stefán og Hafstein, sem var
með mjög sítt bítlahár, og
klippti þá burstaklippingu með
sínum gamaldags handklippum.
Þá var Báru misboðið.
Eitt sinn brá Bára sér að
heiman kvöld eitt til að hitta
Guggu systur sem þá bjó í Her-
mes skammt þar frá. Bára bað
mömmu eitt sinn um að fylgjast
með strákunum sínum, ef þeir
færu að gráta.
Regína á efri hæðinni heyrði
grát og dreif sig niður til að
hugga, en hún komst bara inn í
forstofuna en ekki inn í íbúðina.
Hún dó þó ekki ráðalaus og tók
upp sinn söng og strákarnir
sefuðust, hættu að gráta þegar
lagið Stebbi stóð á ströndu var
sungið og Þórsmerkurljóð og
einhver fleiri góð lög.
En hvað getur maður sagt á
sorgarstundum sem þessum?
Minnast þess góða, enda þótt
sorgin sé yfir um allt.
Elsku Stebbi, við elskuðum
þig svo og gerum enn sem og
þína ástvini. En kallið er
komið.
Blessuð sé kær minning
Stefáns Bjarnasonar.
Emil
Thorarensen.
Stefán Bjarnason