Morgunblaðið - 29.03.2019, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MARS 2019
✝ Sigrún Aðal-bjarnardóttir
fæddist í Halldórs-
koti á Hvaleyri við
Hafnarfjörð 8.
desember 1923.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
19. mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Þorgerður
Kristín Jónsdóttir,
f. 4. apríl 1879, d.
11. mars 1951, og Aðalbjörn
Bjarnason, f. 24. apríl 1871, d.
27. júlí 1946. Sigrún var yngst
níu systkina sem öll eru látin.
Þau voru: Laufey, f. 4. ágúst
1903, d. 3. maí 1939; Jón Kol-
beinsen, f. 29. júní 1905, d. 3.
janúar 1912; Skarphéðinn, f. 19.
ágúst 1907, d. 15. mars 1955;
Bjarni, f. 6. desember 1908, d. 1.
skóla Heiðars Ástvaldssonar um
árabil og þau hjón voru um hríð
í sýningarflokki nemenda
Heiðars.
Sigrún giftist Jóni Pálmasyni
1. apríl 1950. Jón var frá Hofi í
Hörgárdal, f. 15. ágúst 1918, d.
31. ágúst 2003. Börn þeirra: 1)
Þorgerður, f. 2. mars 1951.
Maki: Steingrímur Þórðarson, f.
2. júní 1951. Börn: 1) Viðar
Hrafn, f. 25. ágúst 1973. Maki
Lena Karen Sveinsdóttir, f. 10.
apríl 1973. Börn: Hrefna Mar-
grét, f. 31. maí 2000 og Jakob, f.
17. október 2003 og 2) Sigrún, f.
22. mars 1980. Maki: Nikulás
Árni Sigfússon, f. 8. janúar
1980. Börn: Sigfús Kjartan, f.
23. ágúst 2006, Steingrímur
Orri, f. 8. október 2009 og Þor-
kell Viðar, f. 17. september
2013. 2) Kjartan, f. 17. maí 1966,
d. 24. júlí 1972.
Sigrún bjó alla tíð í Hafnar-
firði, lengstum á Ölduslóð 34 en
síðustu æviárin á Hrafnistu.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 29.
mars 2019, klukkan 13.
desember 1953;
Elínborg, f. 9. ágúst
1912, d. 16. febrúar
1967; Þórdís, f. 22.
desember 1914, d.
8. nóvember 1988;
Jón Gunnar, f. 7.
apríl 1917, d. 23.
janúar 1978 og Ing-
ólfur, f. 27. mars
1921, d. 11. júlí
1996.
Sigrún lauk
kennaraprófi árið 1944 og tók
að auki fjölda námskeiða, innan-
lands og erlendis, m.a. í ís-
lensku- og stærðfræðikennslu, á
árunum frá 1945 og fram yfir
1970. Hún hóf kennslu í Skóla
Ísaks Jónssonar árið 1944 og
kenndi þar til ársins 1998, í 54
ár.
Sigrún stundaði nám í Dans-
Það er mjög í anda afa Jóns
að slá á fjölda pönnukaka sem
amma Sigrún bakaði um ævina.
Þær gætu hafa verið nálægt
60.912 en amma og afi buðu í
pönnukökur á hverjum laugar-
degi frá árinu 1978 þar til amma
fór á Hrafnistu 2014. Það er ekki
á neinn hallað þó því sé haldið
fram að amma og pönnsurnar
hafi verið límið í litlu fjölskyld-
unni okkar. Þegar komið var
fram á unglingsár, kom fyrir að
erfitt væri að vakna eftir útstá-
elsi á föstudagskvöldi, en það
kom einhvern veginn aldrei til
greina að skrópa í pönnsur. Og
menn mættu ekki af skyldu-
rækni heldur vegna þess að þeir
vildu koma enda skynjaði maður
það sama frá ömmu. Hún vildi
gjarnan fá fólkið sitt og svífa
svolítið yfir vötnum. Sjaldnast
tranaði hún sér fram í samtölum
en þegar boðin leystust upp og
fólk færði sig til stofu eða krakk-
ar út að leika og það myndaðist
næði til að spjalla við ömmu
eina, fann maður að hún naut
þess að fylgjast með samræð-
unum við borðið. Hún fylgdist til
að mynda með gengi knatt-
spyrnuliða, hélt oftast með lítil-
magnanum og í því ljósi var
kannski sérstakt að hún héldi
með Chelsea fyrir tengdason
sinn og FH fyrir barnabarn.
Dyr ömmu stóðu sannarlega
alltaf opnar. Fjölmargir nutu
góðs af húsrýminu á Ölduslóð 34
og það var tæpast í gróðasjón-
armiði sem þau leigðu út bæði
kjallaraíbúð og ris. Þeim þótti
gott að hafa fólk í kringum sig
og ef amma kvartaði yfir leigu-
tökunum, minni fjölskyldu til að
mynda, var það helst vegna þess
að hún heyrði ekki nógu mikið í
þeim á milli hæða. Hún vildi
gjarnan að það væri líf í húsinu
og heyra óminn af tónlist. Amma
lærði einmitt til tónlistarkenn-
ara og spilaði bæði á orgel og
gítar og þó ég hafi aldrei heyrt
hana spila var ljóst að hún naut
þess að hlusta á tónlist og
syngja. Þegar ég sýndi tónlist
áhuga á unglingsárum sendi
amma mig til að kaupa gítar fyr-
ir sig sem hún lánaði mér svo og
vildi aldrei fá til baka.
Afi og amma ferðuðust mikið
alla tíð, og það voru einu skiptin
sem pönnsur féllu niður þegar
þau voru í siglingu. Eftir að afi
dó árið 2003 langaði ömmu að
halda áfram að ferðast, helst til
sólarlanda því hún trúði því statt
og stöðugt að sólin fyllti hana af
orku til vetrartímans. Það var
líklega rétt því ömmu varð afar
sjaldan misdægurt. Fjölskyldan
mín naut góðs af þessari sól-
dýrkandi útþrá ömmu því við
fórum með henni nokkur sumur
í röð til sólarlanda og börnin
mín, langömmubörnin hennar
eiga fjölmargar dýrmætar minn-
ingar af langömmu sinni á ferða-
lögum.
Viðar Hrafn Steingrímsson.
Það eru hlýjar og góðar minn-
ingar sem fara í gegnum hugann
þegar ég hugsa til ömmu Sigrún-
ar. Kynni okkar hófust haustið
1972 þegar ég nýútskrifaður
kennari, stelpa að norðan, var að
hefja kennslu í Öldutúnsskóla í
Hafnarfirði. Þá buðu Sigrún og
Jón mér að búa á loftinu á Öldu-
slóðinni með Þorgerði dóttur
þeirra sem einnig kenndi við
Öldutúnsskóla. Skemmst er frá
því að segja að strax tóku þau
mér sem dóttur og alla tíð síðan
hafa tengsl fjölskyldu minnar við
fjölskyldu Jóns og Sigrúnar ver-
ið órjúfanleg. Þau voru amma
Sigrún og afi Jón.
Einstök er minning okkar um
„pönnsurnar“ á laugardags-
morgnum alveg frá 1978 og þar
til amma Sigrún fór á Hrafnistu
árið 2014. Þar söfnuðust fjöl-
skyldur okkar saman í kringum
eldhúsborðið á Ölduslóðinni þar
sem fjörugar umræður urðu um
atburði liðinnar viku. Amma Sig-
rún veitti vel og virtist þekkja
óskir hvers og eins, ekki síst
barnanna í hópnum. Eftir að fjöl-
skylda mín flutti norður fækkaði
eðlilega daglegum samskiptum
við fólkið á Ölduslóðinni en
tengslin voru sterk. Símtöl og
heimsóknir okkar suður eða
þeirra norður viðhéldu tengslun-
um og voru okkur alltaf tilhlökk-
unarefni. Í suðurferðum okkar
var auðvitað óhugsandi annað en
að reyna að stilla því svo til að
við gætum mætt í pönnsur á
laugardegi. Árin liðu og þegar
synir mínir fluttu aftur suður
mættu þeir að sjálfsögðu í
pönnsur með sitt fólk. Á þessum
stundum kom vel í ljós hvað
amma fylgdist vel með sínu fólki
og gat spurt og spjallað við unga
fólkið eins og hún hefði sjálf ver-
ið þátttakandi í því sem á daga
þeirra hafði drifið. Nú hafa aðrir
tekið við og kalla til samveru í
hennar anda.
Einstök hlýja og jákvæðni ein-
kenndi Sigrúnu og aldrei minnist
ég þess að hún hafi hallað orði á
nokkurn mann og með rólegu yf-
irveguðu fasi sínu kallaði hún
það góða fram í þeim sem hún
umgekkst. Þessir eiginleikar
hennar komu sér vel í kennara-
starfinu en hún kenndi í 54 ár í
Ísaksskóla. Það var einstakt að
heyra hana ræða um kennsluna
og í þeirri umræðu kom vel í ljós
væntumþykja sem hún bar til
nemenda sinna, elja hennar og
jákvæð sýn á kennarastarfið. Ég
minnist bunka af skriftarbókum
inn á skrifstofu á Ölduslóðinni
þar sem hún sat og gaf forskrift
með sinni fallegu rithönd.
Amma Sigrún og afi Jón voru
einstaklega samhent hjón og
áttu mörg áhugamál, s.s. ferða-
lög til erlendra staða og veiði-
ferðir innanlands og ekki má
gleyma þátttöku þeirra í
sýningarflokki Dansskóla Heið-
ars Ástvaldssonar. Það var gef-
andi að heyra þau segja af ein-
lægum áhuga frá ferðalögum
sínum og þá var frásögnin enn
raunverulegri þegar myndir afa
Jóns fylgdu með.
Að leiðarlokum hef ég svo
margt að þakka, það er of langt
að telja það allt upp en hugsanir
mínar flytja þér þær, elsku Sig-
rún. Það var lán mitt og fólksins
míns að hafa eignast ykkur sem
aðra fjölskyldu og svo mikið er
víst að þið voruð sem klettur í lífi
okkar þegar á móti blés. Það fæ
ég seint fullþakkað. Ég veit að
það verður tekið vel á móti þér á
öðrum stað.
María og fjölskylda.
Elsku amma mín er horfin yf-
ir móðuna miklu. Amma Sigrún
verður alltaf stór hluti af hjarta
mínu. Ég þekki ekkert annað en
að hún sé einhvers staðar í ná-
grenni við mig. Þegar ég fæddist
bjó ég í húsi sem afi minn byggði
að Ölduslóð 34. Ölduslóðin hefur
verið fastapunktur sem tengir
okkur fjölskylduna. Amma var
höfuð fjölskyldunnar og hún var
ekkert eins og aðrar ömmur.
Amma kenndi mikið og því sá
hún sér leik á borði að smala
saman fjölskyldunni á laugar-
dagsmorgnum í pönnsur. Alla
laugardaga klukkan 11 mátti
ganga að ömmu og afa vísum og
allir velkomnir. Ég held bara að
allflestir vinir mínir hafi komið í
þetta dásamlega morgunkaffi.
Alltaf hægt að bæta við stólum
og pönnukökubunkinn kláraðist
aldrei. Amma bauð alltaf ábót og
þegar ég sagðist vera búin með
þrjár sagði hún: Iss, við teljum
ekki hér – fáðu þér fjórðu!
Amma mín var einstök, hún
gekk í gallabuxum þegar allar
aðrar ömmur voru í pilsi og
blússu. Hún keyrði jeppa og
naut þess að sitja svolítið hátt og
keyra hart. Ég man til dæmis
einu sinni eftir því að pabbi og ég
sáum hana á heimleið, hún á leið
frá Ísaksskóla og við úr MH. Í
stuttu máli stakk hún okkur af
og var eflaust búin að láta renna
í bað þegar við komum heim.
Amma þekkti vini mína og lagði
sig fram um að fylgjast með
þeim og þekkti alla með nafni.
Þegar enginn vissi hvernig Niku-
lási, manninum mínum, gekk í
fótbolta hafði amma lesið
íþróttasíður blaðanna vandlega
og vissi hver staðan var. Þannig
var amma mín.
Þegar ég eignaðist frumburð-
inn minn var ég þeirrar gæfu að-
njótandi að búa í sama húsi og
hún, í sama risi og foreldrar mín-
ir, þegar ég fæddist. Það er
ómetanlegt fyrir unga móður að
eiga ömmu á neðri hæðinni til að
drekka morgunkaffi með og
borða hafragraut með súru slátri
og með kaffinu var svo nauðsyn-
legt að fá sér einn Ópal-appels-
ínuhnapp.
Í þessu gula húsi með græna
þakinu var svo gott að búa og
hitta fólk. Amma hafði svo gam-
an af veislum og þegar ég fékk
að gista hjá ömmu og afa á laug-
ardagskvöldum sem krakki söng
amma gjarnan línurnar „það
mun verða veislunni margt í“
þegar við tíndum saman eitt og
annað í kvöldkaffið og afi bjó til
afakakó og svo borðuðum við
e.t.v. afganga úr pönnsunum frá
því fyrr um morguninn.
Amma vildi hafa líf í gula hús-
inu og þegar ég hélt útskrift-
arveislu þar vildi hún að það
heyrðist eitthvað í fólkinu. Tón-
listin var stillt hátt þannig að
amma heyrði í fjörinu.
Elsku amma, nú veit ég að þú
ert komin til afa og þið eflaust
búin að reima á ykkur dans-
skóna, þessa sömu gullskó og ég
dansaði í þegar ég var lítil við
undirleik Mini-Pops í pönnsum.
Amma, ég kveð þig með ljóð-
inu sem pabbi þinn söng alltaf
fyrir þig og er ástæða þess að þú
fékkst nafnið þitt.
Ljóshærð og litfríð
og létt undir brún,
handsmá og hýreyg
og heitir Sigrún.
Vizka með vexti
æ vaxi þér hjá!
Veraldar vélráð
ei vinni þig á!
Veikur er viljinn,
og veik eru börn.
Alvaldur, alvaldur
æ sé þeim vörn!
Sofðu, mín Sigrún,
og sofðu nú rótt.
Guð faðir gefi
góða þér nótt!
(Jón Thoroddsen)
Sigrún Steingrímsdóttir.
Ég man, þegar ég var um það
bil ellefu ára, að ég hætti að kalla
ykkur afa og ömmu. Ég kallaði
ykkur Sigrúnu og Jón. Mér
fannst skrýtið að kalla ykkur
ömmu og afa eins og ég hafði
alltaf gert, því við vorum ekki
blóðskyld. Ég vissi ekki hvað ég
átti að gera. Ég man líka þegar
ég var aðeins eldri þegar ég kall-
aði þig ömmu aftur í fyrsta
skiptið. Ég man hvar á Ölduslóð-
inni þú stóðst og hvar ég stóð.
Ég man hvað mér leið vel að
kalla þig aftur ömmu.
Löngu áður en ég vissi hver
var hvað og hvern ætti að kalla
hvað, og Steingrímur og Þor-
gerður bjuggu í Svíþjóð, komu
mamma og pabbi með mig, ný-
fæddan, til ykkar á laugardög-
um. Upp úr því bjugguð þið afi
til fallegustu laugardagshefð
sem ég veit um. Pönnsurnar.
Fólk kom heim, flutti norður,
fór utan, kom aftur, flutti, fór í
skóla fór að vinna, börnin eign-
uðust börn, urðu eldri og hvað
ekki. Allir út um allt en alltaf
voru pönnsur hjá ykkur á
laugardagsmorgnum.
Sama hvað hafði gengið á
kvöldið áður, í tvær kynslóðir,
bráðum þrjár, mættu allir í
pönnsur á Ölduslóð 34. Ekki af
því maður þurfti þess, heldur af
því að maður vildi það. Því þar
bjugguð þið, pönnukökukóngur-
inn og -drottningin.
Pönnukökur, sulta, blessuð
rjómasprautan, kindakæfa,
Trópí í litlum fernum handa öll-
um, sem var svakalegt, við
þekktum bara Frissa fríska úr
tveggja lítra fernum. Allt þetta
eru svo sterkar myndir að ég
gleymi þeim aldrei og tengi alltaf
við ykkur afa.
Sama hvað var rætt við borðið
inni í eldhúsi, varstu með. Meira
að segja þegar haustið læddist
inn, fylgdistu með úr þínu sæti
og skaust inn grundvallarspurn-
ingum eða athugasemdum, vel
undirbúin. Pönnukökudrottning-
in í hógværa pönnuköku-
hásætinu sínu.
Það sem mig langar samt
mest að segja þér og stendur
mér næst hjarta, er hvað þú
varst gjafmild á orðin þín og
hrósið. Sama hvað ég tók mér
fyrir hendur eða var að fást við,
þá vissir þú af því og hrósaðir
mér og hvattir mig áfram eins og
enginn hefði gert neitt nálægt
því jafn merkilegt í gervallri
mannkynssögunni. Þannig varst
þú.
Ég samdi einu sinni lag og
texta til ykkar afa. Ég ætlaði að
segja ykkur frá því en vissi ekki
alveg hvernig. Svo nefndir þú
lagið einu sinni við mig og sagðir
að það væri fallegt. Þá þurftum
við ekki að ræða það meira og
mér leið óskaplega vel.
Sama hvað – þá fannstu ein-
hvern flöt til að hrósa og hæla og
láta manni líða vel. Það leið öll-
um vel í kringum þig.
Ég veit að þér leið ekki alltaf
vel.
Það er því svo óskaplega ljúf-
sárt að vita af þér og afa og litla
Kjartani ykkar saman aftur. Þú
og afi dansandi, í nýpússuðum
skóm. Glæsilegasta par sem
dansgólfið hefur séð, hneigt sig
fyrir og þið svífið yfir. Nú svífið
þið saman aftur.
Þú elskaðir skilyrðislaust.
Betri tilfinningu er ekki hægt að
upplifa en að vera elskaður skil-
yrðislaust. Þú gafst okkur það,
og við elskuðum þig öll og mun-
um alltaf gera.
Vilhelm Anton Jónsson.
Elsku Sigrún, eða pönn-
suamma Sigrún eins og ég var
svo heppin að fá að kalla þig.
Mig langar að fá að þakka þér
með örfáum orðum fyrir sam-
fylgdina í gegnum síðustu tvo
áratugi eða svo. Ég man mjög
vel þegar ég kom inn á heimili
ykkar Jóns í fyrsta skiptið.
Skjálfandi feimin með fresíubúnt
úr blómabúðinni og langaði svo
að koma vel fyrir. Þú hafðir aldr-
ei séð jafn falleg blóm og gott ef
þú gast ekki hrósað mér fyrir
eitthvað fleira líka, því í því varst
þú snillingur. Maður velur sér
örfáar fyrirmyndir í lífinu og þú
ert klárlega ein af mínum. Því-
líka góðmennsku, jákvæðni og
hlýju er erfitt að finna í einni
manneskju. Ég mun gera mitt
allra besta til að taka þig mér til
fyrirmyndar og ég lofa að telja
aldrei sortir ofan í fólk en þakka
þér samt fyrir pönnsurnar rúm-
lega 1.200, ef ég fæ að telja
svona einu sinni í lokin. Takk
fyrir allt. Þín
Þórdís.
Stundum koma þær stundir
að lífið tekur á sig nýjan blæ.
Það sem var í föstum skorðum í
gær er laust í reipunum í dag.
Þriðjudagurinn 19. mars var ein-
mitt slíkur, kjölfestan í fjöl-
skyldu okkar kvaddi, sú síðasta í
röðinni af Halldórskotssystkin-
unum frá Hvaleyri við Hafnar-
fjörð.
Sigrún var yngst í stórum
systkinahópi og sagði sjálf að
nafnið hefði hún fengið vegna dá-
lætis foreldra sinna á Vögguvísu
Jóns Thoroddsens og víst var
hún sjálf bæði fríð og hýreyg,
eins og segir í vísunni. Hún sleit
barnsskónum í Hafnarfirði, fór
með mjólk í brúsum af Hval-
eyrinni inn í bæ um leið og hún
hafði krafta til og leysti það verk
jafn vel af hendi og allt annað
sem hún tók sér fyrir hendur á
lífsleiðinni.
Ung stúlka réðst Sigrún í
sumarvinnu austur í Bræðra-
tungu og talaði ævinlega með
hlýju og vinsemd um staðinn og
fólkið þar. Hún ákvað snemma
að gerast kennari, líkt og móðir
hennar. Strax á Kennaraskóla-
árum Sigrúnar komst Ísak Jóns-
son að því hvaða eiginleikum hún
bjó yfir og réð hana að skóla sín-
um sama árið og hún útskrifaðist
með kennarapróf. Við Ísaksskóla
kenndi hún í 54 ár. Hún var ein
þeirra kennara sem aldrei fór af
vaktinni. Tók saman námsefni
fyrir yngstu börnin á kvöldin og
notaði helgarnar til undirbún-
ings og til að hengja upp af-
rakstur nemendanna í kennslu-
stofum og naut við það dyggrar
aðstoðar Jóns bónda síns.
Samhentari hjón en þau Sig-
rún og Jón eru vandfundin. Þau
ferðuðust víðar en títt var um
fólk af þeirra kynslóð, síðustu ár-
in oft í félagsskap góðra vina
sem kölluðu sig Áttuna. Saman
fóru þau Jón í óteljandi veiði-
ferðir í innlend veiðivötn og voru
miklar aflaklær og svo dönsuðu
þau svo að af bar. Sigrún var víð-
lesin og fylgdist lengi afar vel
með nýjum bókmenntum. Hin
síðari ár voru afkomendur henn-
ar duglegir við að bera í hana
bækur. Hún las allt sem fyrir
hana var lagt og af meðfæddri
hógværð og kurteisi orðaði hún
það svo ef bók höfðaði ekki til
hennar: „Ja, mikið hefur maður
nú gott af því að kynnast svona
löguðu.“
Fáar konur hef ég séð fallegar
klæddar en Sigrúnu og fáar báru
falleg föt betur en hún. Hávaxin,
grönn og tíguleg. Hún sagðist
vilja vera þokkalega til fara af
virðingu við smávini sína, nem-
endurna. Þeir eru ófáir fyrrver-
andi nemendur hennar sem
minnast hennar af óvenjulegri
hlýju og virðingu. Sigrún hélt
reisn og glæsileik þar til Alz-
heimer karlinn krækti í hana kló
en eftir það hvarf hún hægt úr
heiminum. Smám saman urðu
samræður við hana slitróttar og
hin reista kona varð lotin. Sú
sem áður klæddist svo fallega
hugsaði undir það síðasta eink-
um um að láta sér ekki verða
kalt. Eitt breyttist þó aldrei; já-
kvæðni hennar, þakklæti og
elskusemi. Síðast lét hún eftir-
minnilega í ljós þakklæti fyrir
stuttan upplestur úr kvæðum
Halldórs Laxness á gamlársdag
2017 og klykkti út með þessum
orðum: „Já, við vorum rík að
hafa átt hann.“ Og þannig er það
með okkur sem kveðjum hana nú
að við erum rík af samneytinu
við hana.
Steingrímur Þórðarson.
Við Sigrún hittumst fyrst í
Kennaraskólanum – gamla hús-
inu við Laufásveg – og urðum
strax vinkonur. Við útskrifuð-
umst 1944 eftir þriggja ára nám.
Þessi ár voru mjög fræðandi og
skemmtileg. Bekkurinn var sam-
heldinn, glaður og reifur. Vin-
áttan hélst, við hittumst reglu-
lega og gerðum eitthvað
skemmtilegt saman. En svo
færðist aldur yfir og það fækkaði
í hópi skólasystkinanna. Þegar
við héldum upp á 70 ára
kennaraafmæli okkar voru að-
eins fimm konur eftir. Og nú
kveð ég Sigrúnu eftir langa og
góða vináttu.
Í Kennaraskólanum kenndi
Ísak Jónsson okkur mikið um
byrjendalestur og átthagafræði.
Hann var þá nýkominn frá námi
og búinn að stofna Ísaksskóla.
Það fór ekki fram hjá honum
hvað Sigrún var efni í góðan
kennara. Hann réð hana strax að
skólanum og þar starfaði hún all-
an sinn starfsaldur við góðan
orðstír. Hún hafði einstakt lag á
nemendum sínum og skilaði
þeim af sér út í lífið með góðan
grunn að áframhaldandi námi.
Þegar stofnað var á Íslandi al-
þjóðlegt Félag kvenna í fræðslu-
störfum lá leið okkur saman
aftur. Það var gaman að hitta
Sigrúnu á þeim vettvangi þar
sem rætt var um uppeldi og
kennslu frá mörgum sjónar-
hornum. Mjög gefandi umræður,
sem við nutum báðar í góðra
kvenna hópi.
Ég þakka þér allar skemmti-
legu samverustundirnar og kveð
þig með söknuði.
Dóttur þinni, tengdasyni og
öllum þeirra afkomendum sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Pálína Jónsdóttir.
Sigrún
Aðalbjarnardóttir
 Fleiri minningargreinar
um Sigrúnu Aðalbjarnar-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.