Morgunblaðið - 11.04.2019, Qupperneq 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2019
✝ Guðríður Jó-hanna Jens-
dóttir fæddist 11.
janúar 1931 á Pat-
reksfirði. Hún lést
á Hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Grund 4. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Jens Árna-
son vélsmíðameist-
ari, ættaður frá
Selárdal við Arnarfjörð, og Guð-
rún Halldórsdóttir húsmóðir,
ættuð frá Rauðasandi við
Breiðafjörð. Guðríður var næst-
elst fimm alsystkina, en þau eru
auk Guðríðar: Halldóra Ólöf, f.
1929, d. 1979, Árni Guðmundur,
f. 1933, Gylfi, f. 1944, og Hafdís,
f. 1948, og hún átti eina hálf-
systur, Helgu, samfeðra, f. 1914
en hún lést 1983.
Guðríður ólst upp í heima-
húsum á Patreksfirði til átta ára
ára að aldri og lést svo einungis
22 ára árið 1981 eftir að hafa
notið umönnunar í heimahúsum
allt fram í hið síðasta.
Guðríður og Hannes slitu
samvistum og Guðríður bjó ein
um tíma í Hafnarfirði þar til hún
kynntist Gunnari Guðmunds-
syni, f. 16. mars 1936. Þau felldu
hugi saman og giftust 14. júlí
1973.
Hjónaband þeirra Guðríðar
og Gunnars var einkar ham-
ingjuríkt og giftusamlegt. Ætt-
leidd dóttir þeirra er Natalie
Guðríður, f. 10. júní 1980.
Guðríði var ýmislegt til lista
lagt. Hún vann við að sauma á
fólk, dansaði, hún málaði mynd-
ir og vann í ýmsa miðla eins og
gler og olíu svo eitthvað sé
nefnt. Það var ekkert sem hún
gat ekki gert á sviði listanna.
Hún var mikill mannvinur og
mátti ekkert aumt sjá án þess að
vilja hjálpa til.
Hún eyddi síðasta árinu sínu
á Grund þar sem henni leið vel,
kynntist nýju fólki og þar var
vel hugsað um hana allt til
dánardags.
Útför Guðríðar fór fram í
kyrrþey að eigin ósk.
aldurs þegar fjöl-
skyldan flutti suður
1939, til Innri-
Njarðvíkur, þar
sem þau áttu heima
um hríð og Jens rak
vélsmiðju. Árið
1943, þegar Guð-
ríður var 12 ára,
fluttust þau til
Reykjavíkur, á
Spítalastíg 6, þar
sem Jens setti einn-
ig upp vélsmiðju.
Þá kynntist Guðríður Hannesi
Kolbeins og þau giftust 20. des-
ember 1952 og stofnuðu heimili
á Spítalastíg, í húsi foreldra
Guðríðar. Þau eignuðust börnin
Heru Guðrúnu, f. 24. apríl 1954,
og Þorvald Helga, f. 2. janúar
1959. Þorvaldur Helgi var hald-
inn ólæknandi taugahrörnunar-
sjúkdómi sem kom fram hjá
honum á barnsaldri. Hann
missti sjónina vegna þessa sex
Talið er merkið þróttar þrátt
það að vera sonur
en landið hefur löngum átt
líka sterkar konur.
(Ólína Andrésdóttir)
Gauja frænka var ein af þess-
um sterku konum sem Ólína yrk-
ir um, hún var töfrandi falleg,
glaðlynd, einstaklega listræn og
full umhyggju og elsku. Öll fáum
við ýmis þroskaverkefni í lífinu
og misjafnt hvernig tekist er á við
þau. Gauja fékk sitt snemma.
Einkasonurinn Helgi greindist
sem barn með sjaldgæfan tauga-
hrörnunarsjúkdóm og þurfti
gríðarlega hjálp og umönnun þar
til hann lést kornungur maður. Í
kjölfar þeirrar greiningar stóð
frænka okkar ein með sín tvö
börn. En mitt í öllum hörmung-
um leynist oft ljós og þannig var
það hjá frænku okkar. Seinni
eiginmanni sínum, Gunnari Guð-
mundssyni, kynntist hún gegnum
blindu sonarins. Það var stórt
gæfuspor beggja og hjónabandið
var einstaklega farsælt. Saman
unnu þau að því að Helgi gæti al-
farið dvalið heima, dyggilega
studd af móður Gauju. Þyrftu
hjónin að bregða sér af bæ þurfti
hjúkrunarfræðing til að sinna
umönnun sonarins. Helgi lagðist
stundum inn á taugasjúkdóma-
deildina og aldrei var um annað
að ræða en taka hann heim strax
og hægt var.
Gunnar var mikill tónlistar-
maður og spilaði vel á mörg hljóð-
færi þrátt fyrir að vanta hægri
hönd og vera blindur. Laga-
smíðar og ljóðagerð sameinuðu
þessi sæmdarhjón, og svo var
frúin ein sú besta á dansgólfinu.
Ljósið í lífinu varð síðan Natalie,
barnabarnið sem þau ættleiddu
og settu allt sitt traust á er fram
liðu stundir. Og traustinu brást
hún ekki. Það var einstakt að sjá
hversu fallegt samband þre-
menninganna var og vinir Natal-
ie urðu einnig vinir Gauju og
Gunnars. Þekkt er þegar ensk
vinkona Natalie varð ófrísk og
heilsuveil. Á slaginu sex mætti
hún velkomin heilan vetur í Ing-
ólfsstræti og snæddi hollan
„ömmumat“. Eftir lát Helga ferð-
uðust þau talsvert innanlands,
Gauja keyrði og Gunnar sagði
sögur af mönnum og málefnum
viðkomandi staða, af fróðleik var
hann hafsjór.
Gauja okkar varpaði skæru
ljósi á veg vina sinna og ljúfar
minningar um sæmdarhjónin
Guðríði og Gunnar munu lengi
lifa. Við sendum Natalie og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur
um leið og vinátta liðinna áratuga
er þökkuð.
Þuríður, Sigþrúður,
Hallfríður og Björg
Ingimundardætur.
Um haustið 1968 hófum við
Arnþór tvíburabróðir minn nám
við Menntaskólann í Reykjavík
og settumst í þriðja bekk C. Við
leigðum fyrsta veturinn kjallara-
herbergi á Bjarkargötu 8 en
Blindravinafélag Íslands átti það
hús. Við byrjuðum á að heim-
sækja stórvin okkar Gunnar Kr.
Guðmundsson tónlistarmann,
sem vann þá á skiptiborði Sam-
bandsins. Inni hjá honum var
stödd kona og það fór ekkert á
milli mála að eitthvað var í gangi
þeirra í millum. Svo vindur sér
inn drengur, níu ára gamall.
Þetta var hann Þorvaldur Helgi
Kolbeins sonur konunnar, henn-
ar Guðríðar. Þau Gunnar urðu
nokkru síðar hjón og reyndust
hvort öðru vel. Guðríður var ein-
staklega hlý manneskja en þegar
hvessti þá varð hávaðarok. Helgi
sonur hennar sem Gunnar gekk í
föðurstað hafði greinst með
hrörnunarsjúkdóm og vegna
þess missti hann sjón. Heyrnin
og mátturinn hurfu svo undir lok-
in. Guðríður reyndist honum svo
vel að til þess var tekið. Ég varð
heimagangur hjá þeim hjónum
enda vorum við Arnþór og Gunn-
ar spilafélagar og stofnuðum tríó
og lékum á dansleikjum um helg-
ar.
En eitt atvik varð til þess að
mér þótti óendanlega vænt um
hana Guðríði. Ég lenti einu sinni í
persónulegu áfalli og vissi ekkert
hvert ég gæti leitað, treysti mér
ekki til að leita ásjár fjölskyld-
unnar. Ég reikaði um Reykja-
víkurborg og endaði í Ingólfs-
stræti 21c snemma morguns og
Guðríður bauð mér morgunkaffi.
Ég sagði henni sem var. Hún
ræddi við mig um málið og lagði
svo staðreyndirnar á borðið og
sagði: „Ég skil þig svo vel, en
hafðu engar áhyggjur“ og rakti
síðan af hverju ég þyrfti ekkert
að óttast. Þá skynjaði ég hvaða
mann hún hafði að geyma.
Helgi sonur Guðríðar lést
skömmu síðar. Mér fannst að
eitthvað brysti inni í Guðríði. Ég
hafði ekki vit á að taka tillit til
þess og samgangur okkar síðustu
áratugi var nær enginn. Nú eru
þau bæði gengin yfir í annan
heim. Kannski er það eigingirni
að finnast tómlegt án þeirra
Gunnars og Guðríðar. Blessuð sé
minning þeirra beggja.
Gísli Helgason.
Þegar elsku Natalie hafði sam-
band til að færa mér þær fréttir
að hún Guðríður amma hennar
væri látin var mér brugðið. Ég
vissi hvað þær voru nánar og þá
helst vegna þess að samband
þeirra var alveg eins og mitt og
ömmu minnar heitinnar var. Við
áttum nefnilega líka bara hvor
aðra að í lokin. Við Natalie vorum
báðar svo heppnar að fá að alast
upp hjá ömmu og afa, svona líka
góðu fólki. Ég man svo vel eftir
hvað Natalie var einstaklega fal-
legt barn og alltaf svo vel tilhöfð.
Ást og umhyggja ömmu hennar
fór ekki framhjá neinum. Guðríð-
ur hélt alltaf verndarhendi yfir
henni og mun gera áfram hinum
megin frá.
Kærleikur Guðríðar í minn
garð varði alla tíð. Hún var góð
vinkona mömmu minnar heitinn-
ar þar sem þær höfðu unnið sam-
an og héldu þær áfram fallegum
vinskap með bréfaskriftum eftir
að mamma flutti til Danmerkur.
Guðríður var líka góð vinkona
ömmu. Þær ávörpuðu hvor aðra
alltaf sem elsku Guðrún mín og
elsku Guðríður mín, fóru saman í
ferðalög og stússuðu helling sam-
an. Í seinni tíð varð minna um
ferðir ömmu enda var hún þó
nokkru eldri. Guðríður var ein-
staklega natin við hana, heimsótti
hana oft og færði henni mat, kök-
ur og annað.
Ég hef ekki tölu á þeim fallega
prjónuðu sokkum og vettlingum
á börnin mín frá Guðríði sem
annaðhvort biðu mín þegar ég
kom til Íslands eða voru send til
mín til London. Alltaf var Guð-
ríður að sýna mér kærleik og
hlýju.
Elsku besta Natalie mín, ég
veit að fráfall ömmu þinnar er
þér mikill missir og ég votta þér
innilega samúð. Amma þín var
dásamleg og endurspeglast allt
hennar fegursta í þér.
Guð blessi minningu Guðríðar
Jensdóttur.
Heimsins þegar hjaðnar rós
og hjartað klökknar.
Jesús gefðu mér eilíft ljós
sem aldrei slökknar.
(Höf. ók.)
Marlín Birna.
Guðríður Jóhanna
Jensdóttir
✝ Matthías GeirGuðjónsson var
fæddur á Landspít-
alanum í Reykjavík
3. maí 1933. Hann
lést á Droplaugar-
stöðum 29. mars
2019.
Foreldrar hans
voru Guðjón Guð-
jónsson, trésmíða-
meistari í Reykja-
vík, f. 1898, d. 1992,
og Guðlaug Brynjólfsdóttir, f.
1899, d. 1938. Alsystkini Matt-
híasar voru sex, Ingibjörg Krist-
jana, Ólafur Þórir, Nína Sigur-
björg, Guðlaug, Fjóla (tvíbura-
systir Matthíasar), og Stein-
grímur Gunnar. Hálfsystkini
samfeðra voru tvö, Guðjón
Steingrímur og Jóhanna Sig-
fríður. Fjóla og Guðjón Stein-
grímur eru enn á lífi. Matthías
kvæntist Guðrúnu Guðjóns-
dóttur kennara úr
Reykjavík, f. 1941,
d. 2008, þau skildu.
Sonur þeirra er
Páll Matthíasson, f.
1966. Maki Ólöf
Ragnheiður Björns-
dóttir og börn
þeirra eru Valde-
mar, f. 2002, og Júl-
ía Sigríður, f. 2004.
Seinni kona Matt-
híasar var Sólveig
Arnfríður Sigurjónsdóttir, f.
1941, frá Dýrafirði. Dóttir henn-
ar er Margrét Björnsdóttir, f.
1973, maki Guðmundur Hall-
grímsson, f. 1973. Börn þeirra
eru Herdís Mjöll, f. 1997, Sól-
veig Aðalbjört, f. 2000, og Rann-
veig Lovísa, f. 2006.
Útför Matthíasar fer fram frá
Guðríðarkirkju í dag, 11. apríl
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
Margar eru minningarnar
sem leita á hugann við andlát
Matthíasar. Matti eða afi Matti
eins og hann var kallaður af
barnabörnum var mikið prúð-
menni í öllum samskiptum og
háttum. Hann kom snemma inn í
líf Margrétar eða þegar hún var
9 ára og bjó í Laugarnesinu.
Hann auðgaði fjölskyldulífið með
góðu þeli og vinalegri framkomu.
Matti hafði mikinn áhuga á
heilsurækt og útivist og var
mjög drífandi í að koma fjöl-
skyldunni í hvers kyns sport svo
sem skíði, göngutúra og sund.
Alltaf var hann reiðubúinn að
greiða götu manns hvernig sem
á það er litið. Hann setti það
ekki fyrir sig að keyra mann
þangað sem þurfti, hjálpa til við
hverskyns útréttingar, seinna
aðstoðaði hann við að dytta að
heimilinu og benti jafnan á það
sem betur mætti fara í heim-
ilishaldinu! Heimilið var enda
Matta hjartfólgið, hann naut
þess að elda góðan mat og vera
með fjölskyldunni.
Herdís Mjöll, Sólveig Aðal-
björt og Rannveig Lovísa minn-
ast afa Matta sem barngóðs, hlýs
og brosmilds. Hann hafði einnig
sérlega ánægju af fuglum og
máttum við vita að páfagaukur-
inn okkar var í góðum málum
þegar hann fór í orlof til afa
Matta og ömmu Sólveigar. Nátt-
úran og landið var honum hug-
leikið og voru það ófáar sögur
sem hann sagði okkur frá barn-
æsku sinni og yngri árum. Her-
dís Mjöll gerði skólaverkefni
sem fjallaði um hvernig var að
vera barn á stríðsárunum. Þar
talaði hann um þegar hann hitti
hermann í fyrsta skipti og þegar
hann smakkaði tyggjó og Coca-
Cola í fyrsta sinn sem sami her-
maður hafði gefið honum. Ein
saga sem stendur upp úr í því
viðtali er þegar hann lýsti því
þegar hann vaknaði einn ágúst-
morgun ásamt systkinum sínum
á Eiríksgötu í Reykjavík, þar
sem hann bjó sem barn, og þau
héldu að það væri byrjað að
snjóa en svo var ekki raunin.
Þegar þau fóru út kom í ljós að
þetta var regn af hvítum máln-
ingarflygsum og málmhlutum
frá þýsku FW-200-flugvélinni
sem var skotin niður yfir Gróttu
í ágúst 1942. Hann sagði að
krökkunum hefði öllum fundist
það skemmtilegt og þau byrjuðu
að safna saman málningarflygs-
unum. Það má ljóst vera að
Matti upplifði margt í sinni
bernsku sem var mjög ólíkt því
sem aldamótabörnin hafa
reynslu af.
Síðustu árin voru krefjandi
vegna erfiðs sjúkdóms. Matti
fékk dagþjálfun í Roðasölum
sem var mikill stuðningur fyrir
ömmu Sólveigu en fyrir um einu
og hálfu ári flutti Matti á hjúkr-
unarheimilið Droplaugarstaði.
Þar fékk hann mjög góða
umönnun og gladdist innilega við
allar heimsóknir.
Við erum þakklát fyrir allar
góðar samverustundir með
Matthíasi. Minning þín lifi.
Margrét, Guðmundur,
Herdís Mjöll, Sólveig Aðal-
björt og Rannveig Lovísa.
Matthías Geir
Guðjónsson
✝ Steinar Krist-inn Krist-
björnsson fæddist í
Reykjavík 6.
nóvember 1946.
Hann lést á
Grensásdeild
Landspítala 22.
mars 2019.
Foreldrar hans
voru Kristbjörn
Kristjánsson járn-
smiður í Reykja-
vík, f. í Bakkholti í Ölfushreppi
í Árnessýslu 28. apríl 1907, d.
af slysförum 28. janúar 1956,
og Sigurlaug Sigfúsdóttir, f. í
Blöndudalshólum í Blöndudal í
Bólstaðarhlíðarhreppi í
Steinar kvæntist 25. nóvem-
ber 1995 Elínu Önnu Antons-
dóttur, f. 22. febrúar 1955.
Foreldrar hennar eru Anton
Sigurðsson, f. 17. ágúst 1932,
og Anna Þóra Ólafsdóttir, f.
20. desember 1932, d. 5. júní
1997.
Börn Steinars og Elínar eru
Ólafur Svavar, f. 4. júní 1988,
og Steinunn, f. 31. desember
1993. Sonur Elínar af fyrri
sambúð er Anton Karl Ingason,
f. 12. apríl 1980, maki Hjördís
Stefánsdóttir, f. 19. september
1979, dætur þeirra eru Auður
Kara, f. 29. janúar 2015, og El-
ín Stella, f. 3. janúar 2018.
Steinar ólst upp í Reykjavík.
Steinar var lærður trésmiður
og starfaði við iðn sína alla tíð
og lengst af hjá verktakafyrir-
tækinu Ístaki þar til hann fór á
eftirlaun.
Útför Steinars fór fram í
kyrrþey 1. apríl 2019.
Austur-Húnavatns-
sýslu 5. ágúst
1908, d. 14. júní
1998.
Systkini Stein-
ars eru Sævar
Örn, f. 21. maí
1939, maki Erna
Aradóttir, Sig-
urður Kristján, f.
12. janúar 1942, d.
25. júní 2006,
Anna Þuríður, f.
28. júní 1945, maki Bragi
Skúlason, og hálfsystir sam-
mæðra Unnur Björk Gísla-
dóttir, f. 5. september 1931, d.
27. ágúst 2017, maki Magnús
Magnússon, d. 26. apríl 1974.
„Smíða skútu skerpi skauta
meika sultu og þrumu grauta.“
Þetta textabrot úr smiðju
Bjartmars Guðlaugssonar á svo
sannarlega við þig.
Allt lék í höndunum á þér og
margt hefur þú kennt mér í
gegnum tíðina. Eitt tengdi okkur
þétt saman, það var sumarbú-
staðurinn okkar Önnu sem þú
sneiðst og sagaðir til allt efnið í í
bílskúrnum í Krosshömrunum.
Við smíði bústaðarins fyrir um
30 árum kenndir þú mér smíðar
af einstakri þolinmæði en ekki
gekk smíðin alveg slysalaust fyr-
ir sig, því eina kvöldstund þetta
kalda vor varð mér á að slá á
fingurinn … á þér. Seinna sagðir
þú mér að slíkt, þ.e. að einhver
hefði slegið á fingur þér, í orðs-
ins fyllstu merkingu, hefði aldrei
hent þig á lífsleiðinni og oft er
gert grín að þessum „klaufa-
skap“ mínum í fjölskyldunni. Bú-
staðarinn, sem næstum alveg var
þín hugarsmíð, er ekki það eina
sem eftir þig liggur fyrir utan
það sem þú komst að við dagleg
störf. Þú varst meira en smiður
líkt og fram kemur í textabrotinu
hér ofar. Það lék nánast allt í
höndum þér en þinn starfsvett-
vangur var smíðar og lengst af
starfaðir þú hjá Ístaki. En við
fjölskyldan, og margir aðrir, nut-
um verka þinna beint og óbeint.
Þú varst hjálpfús og úrræðagóð-
ur. En við nutum ekki bara góðs
af úrræðum þínum heldur nutum
við þess að þú „smíðar skútu …“
og það bara ekki eina heldur
tvær um ævina auk annarra
báta. Sem sagt siglingar og það
sem þeim tengdist voru þínar ær
og kýr og var unun að fylgjast
með þér stýra bátnum þegar
bylgjan var há. Lengi var siglt
um Sundin, út í Þerney og upp á
Akranes. Svo fóruð þið fjölskyld-
an að fara í lengri ferðir. Þar var
sigling til Ísafjarðar eða Vest-
mannaeyja í uppáhaldi. Við nán-
asta fjölskyldan fylgdumst náið
með undirbúningi. Spáð var í
veður, langtímaspár skoðaðar,
töflur yfir flóð og fjöru hafðar til-
búnar. Meðan á undirbúningi
slíkrar ferðar stóð var kannski
skorinn rabarbari og „meikuð“
sulta. Sultan hans Ninna er
nauðsyn með lambinu er oft haft
á orði innan fjölskyldunnar. En
ekki fórum við með siglandi
heldur var keyrt á áfangastað
ykkar og gestrisni ykkar Elínar
Önnu notið. Nóg pláss var um
borð til að gista og oft var spilað
Sequence. Skútan var ykkar
sumarsælubústaður, hvort sem
hún lá við flotbryggjuna í at-
hafnasvæði Brokeyjar – Sigl-
ingafélags Reykjavíkur, þar sem
þú varst félagi til margra ára,
eða við bryggju á Akranesi þar
sem þið voruð velkomnir vorboð-
ar, í Friðarhöfninni í Eyjum eða
við bryggju á Ísafirði þar sem
Mugi tók ykkur Elínu Önnu jafn-
an fagnandi. Eftir nokkurra
daga stopp á hverjum þessara
staða var síðan siglt til baka.
Eina langa siglingu fórum við
hjónin ásamt tengdaföður okkar
Ninna þó í. Siglt var frá Ólafs-
firði, fæðingarbæ tengdaföður
okkar, og til Grímseyjar og svo
til baka. Ekki yrði þessi sigling
kannski kölluð glæfraleg en mik-
ið var hún erfið ákveðnum fjöl-
skyldumeðlimum. En Ninni stóð
þéttur við stýrið og „skerpti“
skútuna við rennslið yfir hafflöt-
inn þótt bylgjan væri há og kom
öllum heilum heim, en sá sem
þetta skrifar hefur ekki mikið
eða nokkuð siglt eftir þessa för.
En mikið reyndist Elín Anna
2619 þér vel í þessari ferð og
reyndar í öllum ykkar ferðum.
Það sama er hægt að segja um
Elínu Önnu, konuna þína, sem
skútan er nefnd eftir, hún hefur
reynst þér vel í gegnum lífið,
ekki bara þessar síðustu erfiðu
vikur þegar ljóst var að þú kæm-
ir ekki heill til baka.
Kæri svili, þú hefur nú lagst í
þína hinstu siglingu. Hvert vind-
urinn og seglin munu beina skút-
unni að lokum er óráðið, en alla-
vega ætti lífshlaup þitt, uppfullt
af hjálpsemi, að hafa beint þér í
hina allra bestu höfn. Megir þú
þar kyrrðar njóta.
Gísli Jafetsson.
Steinar Kristinn
Kristbjörnsson