Fréttir - Eyjafréttir - 06.04.2016, Síða 17

17Eyjafréttir / Miðvikudagur 6. apríl 2016
Abel
Dhaira
fær höfð-
inglega
útför í
Úganda
Á föstudaginn 1. apríl var
Abel Dhaira fluttur til síns
heima í Úganda þar sem hans
verður minnst á mjög
tilkomumikinn hátt sem sýnir
hvað hann var virtur í
heimlandinu.
Strax á flugvellinum var
móttaka og virtur útfararstjóri
tók við stjórninni. Á
mánudaginn fór fram
minningarathöfn í All Saints
kirkjunni. Því næst var kistan
flutt á Nakivubo-völlinn í
Kampala þar sem almenn-
ingur kom og vottaði honum
virðingu sína.
Abel var fluttur til bæjarins
Walukuba og að heimili föður
síns þar sem haldin var
minningarathöfn.
Daginn eftir var dagskráin
með svipuðum hætti,
minningarathöfn í All Saints
kirkjunni, almenningur gat
komið og vottað honum
virðingu sína á Tobacco
vellinum um kvöldið var
minningarathöfn í bænum
Mayuge Kigandalo.
Abel er svo jarðsunginn í
dag klukkan tvö.
Landakirkja var þéttsetin í minning-
arathöfn um Abel Dhaira, mark-
mann ÍBV sem lést 27. mars sl.,
aðeins 28 ára gamall eftir stutta
baráttu við krabbamein. Það var
ÍBV og vinir hans sem stóðu fyrir
athöfninni þar sem sr. Guðmundur
Örn Jónsson, sóknarprestur
Landakirkju og Guðni Hjálmarsson,
forstöðumaður Hvítasunnusafnaðar-
ins í Eyjum fluttu minningarorð.
Hvítasunnufólk sá um tónlist og
Árný Heiðarsdóttir, sem gekk
honum í móðurstað. ÍBV fáninn var
í kór klæddur sorgarklæði þar sem
leikmenn meistaraflokks karla sátu.
Athöfnin var látlaus og í anda
Abels sem ekki lét mikið fyrir sér
fara nema þegar hann var mættur á
milli stanganna í marki ÍBV. Af
orðum þeirra sem þarna tóku til
máls og annarra sem tjáðu sig um
Abel má ráða að þar hafi farið
drengur góður sem heillaði alla sem
honum kynntumst, börn jafnt sem
fullorðna. Hann var mjög trúaður
og þakkaði Guði allt það góða í
lífinu. Var trúin honum mikill
styrkur í veikindum sínum.
Abel Dhaira var hvítasunnumaður
og hafði náin tengsl við söfnuðinn
hér. Guðni sagði hann hafa verið
mikinn gleðigjafa en um leið
baráttumann. Það hafi sýnt sig
þegar veikindin bönkuðu upp á.
„Já, leiktíminn er liðinn í lífi
Abels, þó er það svo að hin kristna
von og trú segir okkur að hér sé
bara fyrri hálfleik lokið. Seinni
hálfleikur er fyrst núna að byrja hjá
Abel og sigurlaunin hans, sem var
svo sannarlega trúr allt til dauða,
eru þau sömu og boðuð eru í
fermingum allra barna hér í
Landakirkju: Lífsins kóróna,“ sagði
Guðmund Örn í ræðu sinni.
Það var alveg kristaltært í huga
Abels, hvað tæki við, eða öllu
heldur hver tæki við þegar þessu
jarðlífi myndi ljúka. Hann lést á
páskadag, þann 27. mars síðast-
liðinn. Hann lést inní upprisuna, og
maður fær það eiginlega á tilfinn-
inguna að það geti ekki hafa verið
tilviljun. Trúmaðurinn Abel Dhaira
var á svo táknrænann hátt samferða
frelsara sínum inní vonarljós
upprisunnar,“ sagði Guðmundur
Örn og flutti kveðjur og þakklæti
frá fjölskyldu Abels til allra
Vestmannaeyinga fyrir þá góðvild
sem þeir hafa sýnt Abel.
Knattspyrnuráð ÍBV þakkaði
Árnýju fyrir einstakan hlýhug og
fyrir allan þann tíma, ást og
umhyggju sem hún veitti Abel í
veikindum hans. Einnig Hvíta-
sunnusöfnuðinum í Vestmanna-
eyjum og öllum þeim einstaklingum
og fyrirtækjum, hér heima og á
fastalandinu sem studdu Abel í
veikindunum.
Þegar Abel fór í landsliðsverkefni
var nánast öruggt að hann kæmi
ekki á réttum tíma til baka en hér er
ein skemmtileg saga af honum eftir
landsliðsverkefni.
Eitt skiptið var það þó sem bar af í
þessu en þá missti hann af leik gegn
Þór á Akureyri, einmitt eftir
landsliðsferð. Tveim dögum eftir
leikinn við Þór fengum við símtal
frá strætisvagnabílstjóra á leið 5 í
Reykjavík, sem spurði hvort við
könnuðust eitthvað við hávaxinn
mann, Abel, að nafni. Þá hafði hann
þvælst í strætó um nánast flestar
götur Reykjavíkur í leit að Um-
ferðamiðstöðinni í tvo klukkutíma.
Málið hlaut auðvitað farsælan endi,
enda ekki annað hægt þegar Abel
átti í hlut.
Sumarið 2012 spiluðum við
Evrópuleik á Írlandi og millilentum
í London. Þar sem England er ekki í
Schengen þá máttu þeir félagar
Abel og Tonny ekki fara út úr
flugstöðinni og fóru því beina leið
inn í brottfararsalinn og vinkuðu
okkur með bros á vör þar sem við
stóðum í röð að komast í gegnum
eftirlitið. Eftir tvo tíma komumst
við inn í flugstöðina aftur og sátu
þeir félagar, búnir að borða og
gerðu grín af okkur hinum fyrir að
fara út, en við urðum að ná í allan
farangurinn, en þeir spáðu lítið í
það.
Síðan var kallað út í vél og þegar
Smári framkvæmdastjóri fór að taka
nafnakall kom í ljós að það vantaði
þá félaga. Komumst við að því að
þeir voru miðalausir og urðu eftir í
London. Þegar við lentum í Dublin
var ákveðið að Smári yrði eftir á
flugvellinum og biði næstu vélar frá
London upp á von og óvon og urðu
fagnaðarfundir þegar þeir komu út
úr vélinni. Smári var náttúrulega
ekki alveg sáttur við þá en þegar
þeir sögðu honum að þeir hefðu
ekki stoppað á innritunarborðinu á
milli komu- og brottfararfarþega til
að bóka sig inn þá var ekki annað
hægt en að fyrirgefa þeim.
Eftir að Abel kom til landsins í
janúar eyddum við miklum tíma í
ferðum til lækna. Á þessum stutta
tíma náði ég að kynnast þessum
öðlingi enn meira. Hann fræddi
mig um Úganda og menninguna þar
ytra, hvernig hann hefur stutt
frændur sína í námi og fjárfest í
landi svo framtíðin væri trygg fyrir
hann og fjölskyldu hans. Eins fékk
ég að kynnast hversu trúaður hann
var, hann varð t.d alltaf að biðja
áður en við fórum að hitta læknana.
Mig langar fyrir hönd knattspyrnu-
ráðs að þakka öllum þeim sem
studdu við bakið á Abel í veikind-
um hans. Sérstaklega vil ég þó
þakka Árnýju Hreiðars fyrir að
hugsa svona vel um strákinn okkar
eftir að hann var lagður inn á
Landspítalann.
Mig langar til að enda þetta á
orðum Abels...Guð blessi ykkur !
Með kærri kveðju,
Óskar Örn Ólafsson
formaður knattspyrnuráðs karla
Yngvi Borgþórsson, leikmaður ÍBV
til margra ára og nú þjálfari
Einherja á Vopnafirði segir í
fésbókarfærslu um félaga sinn Abel
Dhaira; „Hvíldu í friði, elsku bróðir,
þú varst einstök manneskja, frábær
vinur og liðsfélagi sem ég mun
aldrei gleyma.“
Þeir urðu strax miklir vinir og þó
fátt bendi til skyldleika kallaði Abel
Yngva alltaf bróður sinn. Í viðtali
við Eyjafréttir segir Yngvi að kynni
þeirra nái til sumarsins 2010 þegar
Abel dvaldi í nokkra daga hjá ÍBV.
Það var svo árið eftir sem Abel
gekk til liðs við ÍBV. „Við urðum
fljótt miklir og nánir félagar og
hann var eins og hinir strákarnir frá
Úganda, nægjusamur, lét lítið fara
fyrir sér en allt voru þetta toppmenn
og gull af manni. Það átti svo
sannarlega við um Abel. Það líkaði
öllum vel við hann og ekki síst
krökkum sem kynntust honum,“
sagði Yngvi.
Abel var ekki frekar en hinir
strákarnir frá Úganda að stressa sig
yfir smámunum og tíminn skipti
ekki svo miklu máli. „Einu sinni
báðu þeir mig að skutla sér í búð
sem var ekkert nema sjálfsagt. Þeir
voru ekkert að stressa sig og voru í
hálftíma að skoða sig um í búðinni.
Eitthvað sem hefði tekið okkur
Íslendinga fimm mínútur að græja,“
segir Yngvi sem sér á eftir góðum
vini.
„Betri vin og félaga er ekki hægt
að hugsa sér. Það fór samt alltaf svo
lítið fyrir honum. Í ferðum upp á
land svaf hann mikið og fór lítið út
með okkur. Hann var svo sjálfum
sér nægur.“
Yngvi sagði það hafa verið erfitt
að heimsækja þennan vin sinn þegar
hann lá banaleguna. „Það var
hastarlegt að sjá hann. Ég fór
þrisvar til hans á sjúkrahúsið, síðast
daginn áður en hann dó og þá var
mjög dregið af honum.
Þetta var ótrúlega fljótt að gerast
en sennilega hefur hann verið
orðinn veikur í fyrrasumar því hann
var ekkert líkur þeim Abel sem við
höfðum kynnst árin á undan.“
Yngvi segir að kynnin af Abel og
hinum Úgandastrákunum hafi haft
varanleg áhrif á sig. „Maður hefur
lært að láta hversdagslega hluti ekki
hafa áhrif á sig og vera ekki að
stressa sig yfir smámunum.
Ekki átti maður von á þessu, að
Abel ætti eftir að deyja og maður
ætti eftir að mæta í minningarathöfn
um liðsfélaga sinn. Abel hugsaði
alltaf vel um sjálfan sig, drakk ekki
eða reykti og var alltaf í toppformi.
Þetta allt er eitthvað svo óréttlátt,“
sagði Yngvi að endingu.
Þakkir til allra sem studdu Abel:
Tvær ferðasögur
Yngvi Borgþórsson sér á eftir góðum félaga og bróður:
Einstök manneskja,
frábær vinur og
liðsfélagi sem ég
mun aldrei gleyma
Abel Dhaira minnst í Landakirkju:
Látlaus athöfn en fjölmenn
ómar garðarSSon
omar@eyjafrettir.is