Morgunblaðið - 05.07.2019, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 2019
✝ Kristín Jón-asdóttir fæddist
í Reykjavík sum-
ardaginn fyrsta, 24.
apríl, árið 1933.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
17. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Gréta Kristjáns-
dóttir húsfreyja frá
Álfsnesi, f. 22. janúar 1901, d. 21.
september 1993, og Jónas Jó-
steinsson úr Skagafirði og yf-
irkennari í Austurbæjarskól-
anum, f. 7. september 1896, d. 4.
mars 1989. Yngri bróðir Krist-
ínar er Kári, f. 11. febrúar 1940,
kvæntur Ragnhildi Valdimars-
dóttur.
Eftirlifandi eiginmaður Krist-
ínar er Valdimar Örnólfsson, f. 9.
febrúar 1932, íþróttakennari og
fyrrverandi íþróttastjóri Há-
skóla Íslands, sonur Örnólfs
Valdimarssonar kaupmanns og
útgerðarmanns á Suðureyri, og
Ragnhildar Kristbjargar Þor-
varðsdóttur frá Stað í Súganda-
firði. Kristín og Valdimar gengu
í hjónaband 19. mars árið 1963.
Kristínu og Valdimar fæddust
fjögur börn, þrír synir og dóttir
sem dó í fæðingu árið 1973: 1)
mörku 1955 og fór til Madríd í
spænskunám veturinn 1962.
Valdimar og Kristín bjuggu rúm-
an áratug í Safamýri en byggðu
sér hús í Bláskógum og fluttu
þangað 1977 þar sem Kristín bjó
til æviloka.
Kristín vann í bókhaldsdeild
SÍS í fimm ár, en fékk þá starf
hjá Loftleiðum sem flugfreyja,
þar sem hún starfaði til 1963.
Kristín var heimavinnandi
húsmóðir fyrstu tíu árin í hjú-
skap þeirra Valdimars. Meðfram
húsmóðurstörfunum tók Kristín
jafnframt virkan þátt í starfi
Valdimars bónda síns við skíða-
skólann í Kerlingarfjöllum.
Kristín hóf störf á skrifstofu
Kjarvalsstaða frá opnun árið
1973 og þar vann hún í tíu ár. Á
þeim árum var hún einnig nokk-
ur haust fararstjóri í ferðum
eldri borgara til Spánar. Eftir
það starfaði hún um tíma sem
aðstoðarforstöðukona við Fé-
lags- og þjónustumiðstöð Reykja-
víkurborgar í Norðurbrún, en
tók árið 1986 við starfi for-
stöðukonu Félags- og þjónustu-
miðstöðvarinnar í Hvassaleiti og
lauk starfsævi sinni þar árið
2002. Hún var til æviloka virk í
félagsstarfi, m.a. Soroptim-
istaklúbbs Bakka og Selja, og í
Svölunum, félagsskap flugfreyja.
Útför Kristínar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 5. júlí 2019,
klukkan 15.
Jónas, f. 3. júní
1963, orkuverk-
fræðingur. Hann
var kvæntur Else-
beth Aller en þau
skildu. Börn þeirra
eru Laura Kristín,
Dagmar Elísabeth
og Valdemar Björn.
Sambýliskona Jón-
asar er Lóa Pind
Aldísardóttir, og
synir hennar eru Númi og Tumi.
2) Örnólfur, f. 4. nóvember 1964,
bæklunarlæknir. Hann var
kvæntur Sóleyju G. Þráinsdótt-
ur, en þau skildu. Börn þeirra
eru Hinrik Þráinn, Kristín Valdís
og Valdimar Kári. 3) Kristján, f.
12. janúar 1967, bæklunarlæknir
í Noregi, í sambúð með Caroline
Sagatun. Börn þeirra eru Una
Kristín, Edda Sofie og Sturla.
Kristín átti heima fyrstu ævi-
árin á Egilsgötu en flutti síðar í
Mávahlíð. Hún lauk Gagnfræða-
skóla Austurbæjar og braut-
skráðist frá Samvinnuskólanum í
Reykjavík árið 1951. Þrátt fyrir
glæsilegan árangur átti Kristín
þess ekki kost að fara í fram-
haldsdeild skólans, því hún var
ekki ætluð konum.
Kristín sótti Húsmæðra- og
uppeldisskóla í Silkiborg í Dan-
„Kiddi minn, ég er búin að hafa
fimm fín ár, einhvern tímann og
úr einhverju verður maður að
deyja. Ég veit bara ekki hvað
meira ég á að segja.“
Þetta voru orðin sem móðir
mín sagði við mig eftir fimm ára
lyfjameðferð við krabbameini
sem hægt var að halda í skefjum,
en var nú komin með annað
ólæknandi krabbamein sem var
búið að dreifa sér í lifrina og lung-
un.
Þessi orð lýsa því vel hvers
konar manneskja hún var, hún
tók öllu með jafnaðargeði. Þegar
ég hringdi í móður mína frá Nor-
egi síðustu vikurnar fyrir andlát-
ið og hún var orðin illa farin af
krabbameininu kvartaði hún
aldrei. Hún spurði hvernig við
hefðum það, hvort það væri fínt
veður, talaði um það hver hefði
komið í heimsókn og var alveg
undrandi á því hvað fólk væri
notaleg og elskulegt við hana. Oft
þurfti ég að bíða lengi og síðan
spyrja: „En hvernig hefur þú það,
mamma?“ Þá varð oft þögn og
svo svaraði hún: „Jæja, það geng-
ur nú kannski ekki nógu vel.“
Þegar ég var fimm ára fæddi
móðir mín fallega andvana dóttur
eftir níu mánaða meðgöngu, en
sagði við föður minn: „Valdimar,
ég get nú bara þakkað fyrir að
hafa eignast þrjá heilbrigða
syni.“
Ég hugsa oft um það hvað við
bræðurnir vorum heppnir að fá
hana sem móður og við uppeldi á
mínum börnum hef ég oft hugsað:
„Hvað hefði mamma sagt/gert
núna?“ Við bræðurnir fengum
líkt uppeldi, það var aldrei neinn í
meira uppáhaldi en annar. Ef það
er eitthvað til sem heitir skilorðs-
bundin ást þá fengum við það frá
móður okkar. Hún skammaði
okkur ekki og var aldrei reið út í
okkur.
Þegar mamma fékk dauða-
dóminn byrjaði hún að plana
jarðarförina. Hún sagði að það
yrðu oft svo mikil vandræði hjá
fjölskyldum við andlát og að
pabbi hefði nóg annað að gera og
hafa áhyggjur af. Í síðasta skipti
sem ég hringdi frá Noregi og tal-
aði við móður mína var tveimur
dögum fyrir andlátið. Mamma
var þá orðin úrvinda, enginn var
hjá henni en henni tókst samt að
svara í símann, en gat næstum
ekki tjáð sig. Mér fannst þetta
lýsa henni mjög vel, hún kvartaði
aldrei en vildi allt fyrir aðra gera.
Móðir mín kláraði Samvinnu-
skólann og vann hjá SÍS í nokkur
ár en fékk þau skilaboð að konur
ættu ekki sömu möguleika á því
að vinna sig upp í stjórnunarstörf
eins og karlar. Hún byrjaði þá að
vinna sem flugfreyja hjá Loftleið-
um en fékk ekki að halda því
áfram þegar hún giftist og eign-
aðist sitt fyrsta barn. Mamma var
heimavinnandi í 10 ár og byrjaði
síðan að vinna á Kjarvalsstöðum
þar sem hún starfaði í 10 ár og
síðustu 16 árin vann hún sem for-
stöðumaður félags- og þjónustu-
miðstöðvarinnar í Hvassaleiti.
Móðir mín var réttlát og jafnrétt-
issinni og óskaði eftir því að átta
konur bæru kistuna til grafar.
Börn og barnabörn elskuðu
hana, tengdadæturnar elskuðu
hana. Ég minnist þess þegar við
fórum til baka til Noregs að hún
kvaddi okkur með tárin í augun-
um og sagðist hlakka til að sjá
okkur aftur.
Hér sit ég og berst við tárin en
allt tekur enda. Minningin um
hana lifir í hjarta mínu, fjölskyldu
minnar og vina okkar.
Kristján Valdimarsson.
Elsku Kristín.
Þú bræddir mig við fyrstu
kynni. Komin á níræðisaldur þeg-
ar við hittumst fyrst fyrir um
tveimur árum en geislaðir af lífs-
fjöri. Hlýjan, örlætið og ástríkið
streymdi frá þér. Jónas hafði
beðið mig að koma og hitta for-
eldra sína í fyrsta skipti sumar-
dag einn eftir vinnu. Ég mætti í
Bláskógana hálfskjálfandi á bein-
unum, fannst heimsóknin kvíð-
vænleg þótt ég ætti að heita full-
orðin, farin að halla í fimmtugt.
Bæði tókuð þið afskaplega hlý-
lega á móti mér. Þú varst búin að
dúka borð, bera fram kökur.
Tókst þéttingsfast í handlegginn
á mér, leiddir mig um húsið,
sýndir mér króka og kima, mynd-
ir af fallegu afkomendunum þín-
um og lagðir þig alla fram við að
sýna í verki að ég væri velkomin í
fjölskylduna. Og hélst því áfram
þessi tvö ár sem ég fékk að vera
samvistum við þig. Varst gjaf-
mild og örlát á falleg orð, iðaðir af
spenningi þegar ég tók þátt í
dansþáttum, keyptir áskrift að
Stöð 2 til að fylgjast með þátt-
unum mínum. Mér varð fljótt
ljóst að þú varst sjálfstæð um-
fram það sem venja er hjá konum
af þinni kynslóð, hafði eflaust
mótandi áhrif að hafa náð að vera
ógift, vinnandi kona framundir
þrítugt, sjálfstæð kona með
gjaldeyri, bílpróf og flottan bíl
þegar þið Valdimar fóruð að
draga ykkur saman. Sjálfstæði
sem var sko ekkert farið að
þverra þegar við kynntumst, þeg-
ar þú fékkst loks appelsínugula
fallega sófann þinn inn í stofu,
þegar þú reistir hnakkann og
sagðir þér bara lítast langbest á
að Hatari færi fyrir okkar hönd í
Eurovision.
En það sem heillaði mig í fari
þínu var þessi fjörglampi í aug-
unum, þessi lifandi áhugi á sam-
ferðafólki og tilverunni, hvernig
þú tókst í handlegg, öxl, til að
veita fólki fulla athygli. Og ég
veit, af því hvernig hann Jónas
talar um þig og hvernig hann
sinnti þér á banabeðinum, að þú
varst besta mögulega mamman í
heiminum fyrir hann.
Þú skilur eftir þig her af glæsi-
legum afkomendum ykkar Valdi-
mars, og iðandi lífsgleði þín lifir
áfram í þeim, ekki síst í frum-
burðinum, honum Jónasi ykkar
sem ég fæ að njóta alla daga.
Ég vona að ég verði eins og þú
þegar ég verð 86 ára. Barmafull
af lífsfjöri. Efast ekki um að Jón-
as þinn verði það. Kærar þakkir
fyrir mig, elsku Kristín.
Lóa.
Það var árið 1983 sem ég hitti
Kristínu fyrst þegar ég kom inn í
leikfimihóp kvenna sem seinna
kölluðu sig Lellur. Hún tók mér
ljúflega og mér leið strax svo vel í
návist hennar. Síðan þá hef ég
brallað margt með leikfimihópn-
um og alltaf hefur Kristín orðið
mér kærari.
Hópurinn ferðaðist mikið sam-
an bæði innanlands og utan og
voru þessar ferðir allar stórkost-
legar. Mikið var sungið, enda
Valdimar og fleiri í hópnum góðir
söngvarar. Fyrir nokkrum árum
fór hópurinn í sína árlegu innan-
landsferð, að þessu sinni upp í
Kerlingarfjöll. Valdimar var
sjálfkjörinn fararstjóri og hafði
frá mörgu að segja, meðal annars
hve dugleg Kristín hefði verið að
keyra ein upp eftir með fullan bíl
af nauðsynjum fyrir skíðaskól-
ann. Vegurinn var þá mjög slæm-
ur og ár óbrúaðar. Þessi lýsing er
dæmigerð fyrir dugnað hennar
og þor.
Fyrir utan allar ferðirnar og
uppákomur hópsins höfum við
Guðni, eiginmaður minn, átt
margar góðar stundir með þeim
hjónum Kristínu og Valdimar.
Við fórum meðal annars fjögur
saman í ógleymanlega ferð til
Ítalíu, en Guðni og Valdimar
höfðu farið á Ólympíuleikana í
Róm árið 1960 í sama ferðahópi.
Fimmtíu árum síðar var ákveðið
að endurtaka ferðina og leyfa
konunum að upplifa dýrðina og
heimsóttum við þá líka Capri og
Pompei.
Við byggðum okkur sumarbú-
staði hlið við hlið í Húsafelli. Þar
er yndislegt að vera og dýrmætt
að hafa þessa góðu granna í
næsta húsi. Kristín taldi það ekki
eftir sér að fylgjast með að allt
væri í lagi ef við vorum ekki í bú-
staðnum. Það kom enginn að
tómum kofanum hjá Kristínu,
hún var mikil húsmóðir og átti
alltaf eitthvað gott upp á að
bjóða. Þau Valdimar voru höfð-
ingjar heim að sækja og oftar en
ekki fylgdi smásnafs með.
Fyrir nokkrum árum tókum
við okkur fjórar saman og fórum
á bridgenámskeið hjá Guðmundi
Páli Arnarssyni og í framhaldi af
því var farið á Hótel Sögu og spil-
að þar annan hvern miðvikudag.
Seinna bættust fleiri af Lellunum
í hópinn og nú var spilað hina
miðvikudagana til skiptis hver
hjá annarri. Rétt fyrir síðustu jól
hélt Kristín spilaklúbbinn, ekki
var hún að kaupa tilbúnar kökur
og brauð heldur bakaði allt sjálf,
þótt hún væri orðin veikburða.
Hún var ótrúleg. Já, Lellurnar
minnast Kristínar með söknuði.
Við Guðni sendum Valdimar, son-
um þeirra og fjölskyldum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku Kristín.
Sjöfn Guðmundsdóttir.
Snemma árs árið 1957 sátu
tæplega 20 ungar stúlkur nám-
skeið verðandi flugfreyja flug-
félagsins Loftleiða. Flestar voru
síðan ráðnar í draumastarfið og
vorum við Kristín meðal þeirra.
Allt frá þessum tíma má segja að
vinátta og gott samband hafi
fylgt okkur. Fyrst í flugfreyju-
starfinu, síðan sem heimavinn-
andi húsmæður og mömmur, en í
þá daga misstum við flugfreyju-
starfið við giftingu eða við 30 ára
aldur, síðar í starfi með öldruðum
og síðast sem æ nánari vinkonur.
Flugstarfið var upphafið en
seinna störfuðum við báðar hjá
þáverandi öldrunarþjónustudeild
Reykjavíkurborgar sem for-
stöðumenn og starfsmenn hjá
Ferðaskrifstofunni Atlantik í or-
lofsferðum aldraðra.
Nokkrar úr þessum flughópi
sem bjuggu fyrstu hjúskaparárin
erlendis og voru að snúa heim
tóku sig saman ásamt okkur
Kristínu og stofnuðu við klúbbinn
Vængstýfðir englar. Upphaflega
vorum við 10 en erum nú aðeins
sjö eftir. Þessi frábæri klúbbur
hefur innsiglað vinskap okkar í
rúm 50 ár og verið okkur öllum
afar dýrmætur og náinn.
Nú söknum við vinar í stað og
þökkum Kristínu fyrir að vera
eins og hún var. Kristín sem með
smekkvísi sinni, félagslyndi,
glaðlyndi og gestrisni var okkur
ómetanleg. Kristín sem barðist
við grimman sjúkdóm og gafst
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Við fyrrverandi forstöðukonur
úr öldrunarþjónustunni eins og
hún einu sinni var, höfum mælt
okkur mót undanfarin ár einu
sinni í mánuði yfir vetrartímann
og fengið okkur hádegisverð
saman. Í þessum hópi var Kristín
að sjálfsögðu og er hennar sárt
saknað og minnst með mikilli
hlýju og þakklæti.
Kristín var mikil félagsvera,
hjálpfús, gestrisin og gefandi á
sínu fallega heimili og sumarhúsi.
Þrátt fyrir allt félagsstarfið var
fjölskyldan ætíð í fyrsta sæti,
Valdimar maður hennar, synirnir
þrír og fjölskyldur þeirra. Barna-
börnin efnilegu voru elskuð og
engu afmæli gleymt, hlustað á
þau og þau hvött til góðra verka.
Gömlum vinum og ættingjum
sinnt. Kristín fann ætíð tíma til
góðra verka.
Þannig týnist tíminn en minn-
ingin ekki um mína kæru vinkonu
sem ég var svo heppin að fá að
vera samferða um langa tíð, dýr-
mæta tíð.
Minningin um vinskap okkar
Kristínar sem einkenndist af
gagnkvæmri hlýju og virðingu
mun ylja mér um alla tíð.
Elsku Kristín mín, takk fyrir
vináttu þína og allar góðu minn-
ingarnar.
Ástvinum Kristínar Jónas-
dóttur sendi ég innilegar samúð-
arkveðjur.
Anna Þrúður Þorkelsdóttir.
Kristín Jónasdóttir var yndis-
leg manneskja sem við vinir
hennar og samferðafólk munum
lengi minnast. Hlý framkoma og
umhyggjusemi settu svip á allt
viðmót hennar og gerðu nærveru
hennar einstaklega notalega. Þar
við bættist ljúf lund og glaðværð
sem var jafnan vel metin og átti
góðan þátt í hve samverustund-
irnar með henni voru gleðiríkar.
Þeir sem þekktu til Kristínar á
flugfreyjuárum hennar minnast
hve rösk og alúðleg hún var í því
oft erilsama starfi. Eins var með
starf hennar við hlið Valdimars
manns síns og félaga hans í
Skíðaskólanum í Kerlingarfjöll-
um, þar sem aldeilis munaði um
dugnað hennar og útsjónarsemi.
Skíðaferðir með þeim hjónum
í fjöllum meginlandsins og vest-
anhafs eru líklegast sveipaðar
mestum ljóma. Þar kom vel fram
hve samrýnd þau voru og höfðu
með söng og skemmtan einstakt
lag á að halda uppi fjöri og kæti,
eftir að þeyst hafði verið um
brekkurnar dagana langa.
Ljúft er að líta yfir langa liðna
tíð með Kristínu og er þá þakk-
læti fyrir hennar ríkulega skerf
af vináttu og góðvild efst í huga.
Einlægustu samúðarkveðjur
eru færðar þeim vösku feðgum
Valdimari og sonunum þremur
sem sakna nú mikillar gæða-
konu.
Ragna og Ólafur Egilsson.
Í dag minnumst við og kveðj-
um Kristínu Jónasdóttur, Sorop-
timistasystur okkar, með trega í
hjarta.
Kristín gekk í Soroptmista-
klúbb Bakka og Selja árið 1986.
Orðið soroptimisti þýðir systur
sem vinna að því að ná fram því
besta sem völ er á. Þannig minn-
umst við líka Kristínar, því allt
sem hún lagði af mörkum í fé-
lagsskap okkar var vandað og vel
gert og eftir því var tekið. Hún
hafði líka einstaklega góða nær-
veru og var hlý og skemmtileg
manneskja. Kristín var góðum
gáfum gædd og ákaflega fé-
lagslynd. Hún hafði því ávallt frá
mörgu áhugaverðu að segja og
hvatti okkur til dáða.
Við viljum að leiðarlokum
þakka Kristínu samfylgdina og
vottum Valdimar og fjölskyld-
unni allri okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Soroptimista-
klúbbs Bakka og Selja.
Jóhanna Friðriksdóttir
formaður.
Kristín Jónasdóttir var ljós á
brún og brá, falleg eins og liljan í
garðinum – og sterk eins og
stormurinn.
Hún var gleðigjafi og vinur
okkar allra. Við syrgjum hana.
Bridsklúbburinn,
Ragna, Kristín, María, Sjöfn,
Guðrún, Dóra, Ester, Birna.
Saumaklúbbar eru algengir á
Íslandi og ef til vill sér fyrirbæri.
Ungar vinkonur ákveða að halda
hópinn, hittast reglulega með
handavinnu sína, rabba saman
um lífið og tilveruna og hafa það
skemmtilegt. Einn slíkur hópur
varð til fyrir óralöngu þegar
nokkrar ungar stúlkur sem höfðu
kynnst við nám og störf í London
stofnuðu saumaklúbb til að halda
utan um vinskapinn sem varð til
á þeim tíma. Sá vinskapur hefur
enn haldist og er orðinn hluti af
lífi þeirra. Stúlkurnar eru reynd-
ar búnar að leggja handavinnuna
í saumakörfurnar en í staðinn
sauma þær vináttuna með sterk-
um þræði. Ein stúlkan í þessum
hóp var Kristín, vinkona okkar
sem við kveðjum í dag. Við eigum
eftir að sakna Kristínar og þökk-
um henni fyrir áralanga einstaka
vináttu og sendum fjölskyldu
hennar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðríður Guðmundsdóttir
(Didda), Hólmfríður Jóhann-
esdóttir (Fríða), Inga Rúna
Sæmundsdóttir (Rúna) og
Stefanía Stefánsdóttir
(Didda).
Ljúfmennið hún Kristín Jón-
asdóttir hefur lokið þessu jarðlífi
sínu.
Allar mömmur eru eðal. En
hún Kristín Jónasdóttir var ein
besta mamma og amma sem ég
get hugsað mér. Hún var ekki
mamma okkar eða amma. Heldur
var hún hálfgerð fósturmamma
yngri systur minnar, Jófríðar
Ágústu Skarphéðinsdóttur. Og
okkar hinna systkinanna einnig
að hluta.
Þannig hagaði til að foreldrar
okkar byrjuðu búskap sinn í
kjallaranum í Bólstaðarhlíð 9.
Þar bjó litla fjölskyldan þegar ég
fæddist heima hjá ljósmóðurinni
Guðrúnu Halldórsdóttur á Rauð-
arárstíg 40. Rúmu ári eftir það
fluttum við upp á efri hæðina í
sama húsi. Og þar bjó fjölskyldan
okkar í tæp ellefu ár. Hús þetta
byggðu þeir Kristinn Stefánsson
múrari, sjómaður með meiru, og
bróðir hans Eyjólfur Stefánsson
verkstjóri hjá Sorpeyðingarstöð
Reykjavíkurborgar, eins og það
hét þá.
Í kjallarann á eftir okkur flutti
þá strax ungt og ákaflega fallegt
par, þau Valdimar Örnólfsson og
Kristín Jónasdóttir. Það var nú
ekki annað en að vestfirski
íþróttagarpurinn næði í gullfal-
legu og eðalljúfu yfirkennara-
dótturina í Austurbæjarskólan-
um. Varð strax mikill samgangur
á milli þessara fjölskyldna í hús-
inu. Einkum og sér í lagi var litla
systir okkar Jófríður (60 ára í
dag?), mikill gestgangari í kjall-
aranum hjá Kristínu. Fríða systir
er ekki alveg eins og fólk er flest,
og var alls ekki allra. En hún
Kristín Jónasdóttir gat haft
Fríðu hjá sér tímunum saman
flesta daga, án þess að segja
nokkurt styggðaryrði við hana
nokkurn tímann. Það var og er
meira en hægt var og er að ætlast
til af nokkru sambýlisfólki. Svona
gekk þetta árum saman þegar
Kristín var heima og ekki að
fljúga.
Var ég lengi síðar hálfmontinn
af því að hafa verið getinn í sama
svefnherbergi og tveir eldri synir
Valdimars og Kristínar, þeir Jón-
as og Örnólfur. Síðar meir fædd-
ist þeim síðan sonurinn Kristján.
Allir hver öðrum meiri og mann-
vænlegri menn í dag.
En kjallarafjölskyldan fluttist
nokkrum árum síðar afar langt í
burtu. Eða það fannst okkur. En
það var nú bara í Safamýrina.
Slitnuðu þá tengslin við eðalfjöl-
skylduna tímabundið. Því all-
löngu seinna kynntist ég fjöl-
skyldunni aftur þegar þau voru
flutt í Breiðholtið, í nýja einbýlis-
húsið sitt í Bláskógum 2. Auðvit-
að var ekkert nógu gott annað en
besta hornlóðin í hverfinu fyrir
þessa eðalfjölskyldu. Ég spyr nú
ekki að.
En fyrir góðmennskuna til
okkar systkinanna, einkum til
Fríðu systur, skal þakkað hér að
þessum leiðarlokum. Og sam-
kvæmt handanheimarannsókn-
um okkar í Sálarrannsóknafélag-
inu þá sofa allir nýfluttir þangað í
nokkrar vikur eða mánuði, þótt
viðkomandi smávakni og hitti
aðra látna ástvini og samferða-
fólk fljótlega og smám saman. Þó
í rauntíma sé þetta strax fyrir
okkur. Þess vegna sjást hinir
látnu svo oft við jarðarfarir sínar.
En það er aftur annað mál.
En það verður örugglega góð
heimkoma fyrir eðal-góðmennið
hana Kristínu Jónasdóttur í Sum-
arlandið. Því má trúa nokkuð vel.
Og þar er núna örugglega glatt á
hjalla vegna þess.
Góða ferð Kristín mín. Hafðu
þökk fyrir allt og allt. Sjáumst
sannarlega síðar.
Magnús H. Skarphéðinsson.
Kristín Jónasdóttir