Morgunblaðið - 08.07.2019, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. JÚLÍ 2019
✝ Sigrún Guð-mundsdóttir
fæddist 18. október
1927 í Reykjavík.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 24. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðmundur Sig-
urðsson bóndi og
sjómaður og Helga
Jónsdóttir húsfreyja. Sigrún
var sú fjórða í röð sex systkina.
Alsystkini Sigrúnar eru Björn,
látinn, Vigdís og Ingi Sigurjón.
Systur Sigrúnar sammæðra
voru Fanney Breiðfjörð og
Benedikta Ketilríður Breið-
fjörð, báðar látnar.
Sigrún giftist 1947 Halldóri
Þ. Ásmundssyni, f. 15. júní
1917, d. 17. janúar 2001, múr-
ara. Foreldrar hans voru Ás-
mundur Helgason, útvegsbóndi
og rithöfundur, og Sveinbjörg
an settust þau að á jörðinni
Hlíð í Grafningi, en þá var Sig-
rún 11 ára. Sigrún vann að bú-
störfum sem barn en fór á ung-
lingsaldri að vinna í Reykjavík
með föðursystur sinni, Vil-
borgu, og síðar með systur
hennar, Sigrúnu Ástrósu, við
saumaskap. Hjá þeim lærði hún
margt um hannyrðir, einnig að
sníða og sauma alls kyns fatn-
að. Sigrún og Halldór hófu bú-
skap hjá foreldrum Halldórs að
Grettisgötu 44 en byggðu síðan
hús að Borgarholtsbraut 19,
Kópavogi sem þau fluttu í árið
1951 og voru þau með þeim
fyrstu sem settust að í Kópa-
vogi. Síðar byggðu þau og
bjuggu að Mánabraut 11 og
þaðan fluttu þau að Hamraborg
16.
Sigrún vann við heimasaum
framan af og saumaði meðal
annars herrafatnað og prjónaði
barnaföt. Síðar vann hún við
flatkökubakstur hjá Friðriki
Haraldssyni, bakara.
Sigrún dvaldi á
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
síðustu árin sem hún lifði.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 8. júlí
2019, klukkan 13.
Stefánsdóttir hús-
freyja.
Börn Sigrúnar
og Halldórs eru
Ásmundur Birgir,
f. 10. mars 1948,
maki Sigrún Harð-
ardóttir, Helga
Guðný, f. 7. nóv-
ember 1949, Erna
Bryndís Halldórs-
dóttir, f. 3. ágúst
1951, d. 17. júní
2014, og Bjarni Guðberg, f. 11.
júní 1957, maki Annika Maria
Frid. Sigrún og Halldór eign-
uðust 12 barnabörn auk all-
margra stjúpbarnabarna og
barnabarnabarna.
Skömmu eftir fæðingu Sig-
rúnar flutti fjölskyldan úr
Reykjavík til Þorlákshafnar og
var þar í sjö ár. Þar voru þau
með fé og Guðmundur starfaði
einnig við sjómennsku. Þaðan
fluttu þau að Hlíðarenda í Ölf-
usi og bjuggu þar í þrjú ár. Síð-
Komið er að kveðjustund,
móðir mín andaðist 24. júní sl.
á nítugasta og öðru aldursári.
Hún var mér mjög náin. Fal-
legar minningar um gefandi
augnablik og góðar samveru-
stundir fara í gegnum hugann.
Þakklæti fyrir allt sem hún gaf
okkur með nærveru sinni og
ljúfmennsku. Móðir mín var
áhugasöm um sitt fólk, hvatti
það til dáða og gaf hrós. Hún
fór í gegnum misstrembin
verkefni með jafnaðargeði og
sterkum vilja. Hún fékk heila-
blóðfall aðeins 49 ára gömul og
lamaðist hægra megin og var
um tíma í hjólastól. Hún þurfti
að læra margt upp á nýtt, svo
sem að ganga, tala og skrifa.
Hún var reyndar málhölt það
sem eftir var ævinnar, en gekk
þó vel að tjá sig og lærði
skrautskrift með vinstri hönd
til að efla sig í ritun. Hún gerði
krossgátur og sudoku lengst af
og spilaði brids. Með mark-
vissri endurhæfingu komst hún
á fætur, þó að hún drægi annan
fótinn og önnur höndin væri
máttlítil. Það kom ekki í veg
fyrir að hún bakaði og sinnti
ýmsu sem mörgum hefði þótt
ómögulegt. Hennar einkunnar-
orð voru: „ég geri það sem ég
get“ og stóð við það allt sitt líf.
Hún var góð fyrirmynd fyrir
yngri kynslóðina.
Henni var alveg ljóst að heil-
brigt líferni væri mikilvægt til
að halda heilsu. Hreyfing var
þar lykilatriði en hún stundaði
leikfimi með Halldóru á RÚV á
árum áður og fylgdi vídeóspólu
Sigurðar Guðmundssonar
íþróttarfrömuðar, fór í göngu-
túra m.a. með Hana nú-klúbbn-
um í Kópavogi sem var fé-
lagsskapur eldri borgara. Að
vetrarlagi gekk hún í bílakjall-
aranum í Hamraborginni. Hún
hafði gaman af dansi og gerði
ótrúlegustu hluti í þeim efnum
en tognaði reyndar í tangó í
eitt skipti, sem henni fannst
svolítið fyndið. Jákvæðni var
mömmu í blóð borin.
Hún hafði gaman af að
ferðast bæði innanlands og til
fjarlægra landa. Fyrsta ferðin
sem foreldrar mínir fóru saman
til útlanda var með Gullfossi á
25 ára brúðkaupsafmælinu
þeirra og var það algjört ævin-
týri.
Við systkinin fórum með
móður okkar í eftirminnilega
ferð til Ungverjalands á 75 ára
afmælinu hennar. Við tókum til
öryggis og til að létta ferðina
hjólastól með en skiptumst svo
á að sitja í honum og bruna um
Búdapest sem móðir okkar var
mjög ánægð með.
Mamma var aðeins 19 ára
þegar hún giftist pabba og
þurfti forsetaleyfi til þess. Við
stríddum henni stundum á
þessu. Hjónaband þeirra var
reyndar mjög farsælt. Þau
stóðu saman í blíðu og stríðu.
Eitt af því sem móðir mín
sótti árlega voru Hinsegin dag-
ar alveg frá upphafi Gleðigöng-
unnar hér á landi, henni fannst
viðburðurinn skipta máli til að
auka skilning á að minnihluta-
hópar eigi tilverurétt í samfé-
laginu eins og aðrir. Hún hafði
gaman af íþróttakappleikjum
og alla tíð fylgdist hún með
landsleikjum í fótbolta og hand-
bolta, með strákunum og stelp-
unum okkar. Hún var stemn-
ingsmanneskja.
Móðir mín var mikil hunda-
gæla og alltaf þegar einhver
fjölskyldumeðlimur var með
hund uppgötvaði viðkomandi
vin í mömmu og var fljótur að
setjast við fætur hennar.
Foreldrar mínir byggðu í
Kópavoginum árið 1951, eða áð-
ur en hann varð kaupstaður, og
bjuggu í því bæjarfélagi upp
frá því. Þarna ólumst við systk-
inin upp og nutum okkar í ná-
grenni við Rútstúnið og
klettana í Borgarholtinu.
Móðir mín var trúuð og var
viss um að hitta sitt fólk á nýj-
um slóðum eða tilverustigi þeg-
ar hún kveddi þennan heim.
Megi henni verða að ósk sinni.
Helga G. Halldórsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Innra með okkur bærast
blendnar tilfinningar er við
kveðjum elskulegu ömmu okk-
ar, Sigrúnu. Við finnum fyrir
sorg yfir því að fá ekki lengur
að finna fyrir hennar ástríku
nærveru en á sama tíma finn-
um við þakklæti fyrir allt sem
hún hefur gert fyrir okkur og
fyrir þann tíma sem við áttum
með henni.
Af ömmu eigum við margar
yndislegar minningar. Amma
hafði unun af því að ferðast og
gerði það eins og hún gat á sín-
um efri árum. Hún hafði unun
af bakstri og handavinnu og
hún og Halldór afi gáfu okkur
meðal annars útsaumaðar
myndir og handgert jólaskraut
í gjafir. Amma og afi kenndu
okkur að spila spil á gamla
mátann og afi átti það til að
draga fram harmónikkuna sína
og spila fyrir okkur, sælla
minninga. Það var alltaf gott að
heimsækja ömmu og afa í
Hamraborgina. Þau voru ynd-
islegt fólk og góðir foreldrar
fyrir mömmu okkar, Ernu
Bryndísi, sem lést árið 2014.
Amma var líka frábær fyr-
irmynd. Hún lét fötlun sína
aldrei stjórna lífi sínu og barð-
ist fyrir því að fá að gera sem
mest sjálf, eins og hún gat.
Þannig var mamma líka, í veik-
indum sínum, og teljum við að
þennan eiginleika hafi mamma
sótt til ömmu. Amma var ótrú-
lega þrautseig, það vita allir
sem hana þekktu. Hún var
mjög réttsýn og fylgdi alltaf
hjartanu. Amma tók öllum í
fjölskyldunni eins og þau voru
og fylgdist með þeim vaxa og
blómstra. Hún sýndi fólkinu
sínu mikinn áhuga og studdi og
hvatti okkur í sífellu áfram í
námi, lífi og starfi. Hún var
með eindæmum ástrík mann-
eskja og enginn af hennar af-
komendum komst upp með að
gleyma því að knúsa hana í
hverri heimsókn. Hún elskaði
okkur og við hana.
Amma Sigrún var yndisleg
manneskja sem skilur eftir sig
hlýju og kærleik í hjarta okkar.
Ljós hennar mun lýsa áfram í
lífi okkar.
Gabríela Bryndís Ernu-
dóttir og Helga Bryn-
dís Ernudóttir.
Elsku amma Sigrún, nú
kveðjum við þig með hjörtun
full af kærleika. Þú hélst í
höndina á okkur þegar við
lærðum að ganga, lesa og
skrifa. Þú þurftir sjálf að læra
að skrifa og tala upp á nýtt
þegar þú fékkst heilablóðfall.
Þú gafst aldrei upp og hafðir
það sem mottó að reyna alltaf
þitt besta. Þú kenndir okkur
börnum og barnabörnum að
kærleikurinn er allt. Margt var
þér til lista lagt, bæði í mat-
argerð og handverki, sem
prýddi stofu ykkar afa og veggi
ættingja. Þú varst einstaklega
leikin í höndunum og listakona
af guðs náð. Litagleðin og
blómadýrðin sem fylgdu
mynstrum þínum eru mjög sér-
stök hvort sem um er að ræða
myndir, teppi eða klæðnað. Við
þekkjum þig sem sterka klára
konu sem var óhrædd við að
gera og vera til staðar fyrir
okkur öll. Þótt við séum ánægð
með að þú fáir nú að hvílast
með afa Halldóri munum við
sakna þín mikið og þinnar hlýju
nærveru. Þú hafðir alltaf stað
fyrir okkur í hjarta þínu og
varst aldrei að flýta þér þegar
við þurftum á hlustun og vini
að halda. Þegar kvefpestir voru
í gangi sagði amma ávallt við
okkur að vera dugleg að taka
lýsi og borða fisk, þá yrðum við
hraust. Það var gaman að læra
af þér amma, að sjá og skilja
hlýju ástúðina sem þið afi sýnd-
uð hvort öðru og ræktuðuð.
Amma hafði yndi af því að
ferðast og upplifa nýja hluti og
menningu. Hún kom meðal
annars fjórum sinnum í heim-
sókn til Ragnhildar og fjöl-
skyldu í Danmörku undanfarin
tíu ár og nú síðast hélt hún upp
á níutíu ára afmælið sitt þar
með pomp og prakt. Lífsgleðin
var smitandi hvort sem var í
dansi, leik eða spilamennsku.
Þú hefur sýnt okkur barna-
börnunum að með vilja og
þrautseigju sé allt hægt. Það
var heiður að leiða þig þar til
þú kvaddir þennan heim og
vonandi ertu nú með Halldóri
afa, dansandi og syngjandi með
harmonikkuspil í bakgrunni.
Við munum alltaf elska þig
amma. Minningin lifir.
Sigrún, Ragnhildur og
Stefán Ari.
Sigrún
Guðmundsdóttir
✝ GuðmundurKarlsson fædd-
ist í Reykjavík 18.
nóvember 1940.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 25. júní 2019.
Foreldrar hans
voru Karl Petersen
slökkviliðsmaður á
Reykjavík-
urflugvelli, f. 8.
ágúst 1914, d. 3.
nóvember 1993, og Sigríður
Inga Guðmundsdóttir verka-
kona, f. 23. október 1918, d. 25.
apríl 1998.
Guðmundur var næstelstur
fjögurra systkina. Elstur er Þór-
ir Kristinn Karlsson, f. 12. ágúst
1936, maki Jean Karlsson. Þau
eru búsett í Bandaríkjunum.
Jónína Karlsdóttir Winter, f. 25.
maí 1945, maki James Winter, f.
16. desember 1941, einnig bú-
sett í Bandaríkjunum. Yngst er
Guðbjörg Karlsdóttir, f. 8. maí
1956, maki Haraldur Óskarsson,
f. 6. janúar 1955. Þau búa ásamt
fjölskyldu sinni í Vest-
mannaeyjum.
Guðmundur ólst upp í Reykja-
2015. 3) Auður Ósk, f. 5. sept-
ember 1973, og er sonur hennar
Dagur, f. 2001.
Guðmundur og Svanhvít
bjuggu alla tíð í Reykjavík,
lengst af í Vaðlaseli 1 en þar
byggðu þau heimili sitt árið
1976 og bjuggu í til ársins 2001
þegar þau fluttu á Barðastaði
45.
Guðmundur stundaði nám í
bifvélavirkjun og áttu bílar hug
hans alla tíð. Hann fór ungur á
sjó á fraktskip og ferðaðist víða.
Guðmundur starfaði lengi sem
atvinnubílstjóri hjá Símanum og
Norðurleið og síðar sem krana-
maður hjá Togaraafgreiðslunni
og hjá Bjarna Sigfússyni. Guð-
mundur starfaði einnig sem sjó-
maður á Húnaröstinni og var
Garðar með honum á sjó um
tíma.
Árið 1983 hóf Guðmundur
eigin atvinnurekstur, GK bíla,
þegar hann keypti sér sinn
fyrsta sendiferðabíl. Hann sá
um dreifingu hjá Kristjáni Ó.
Skagfjörð allt til ársins 1994 og
á þeim tíma jók hann bílaflota
sinn jafnt og þétt. Frá árinu
1997 hafa Guðmundur og Magn-
ús sonur hans m.a. séð um dreif-
ingu hjá Gasfélaginu en Guð-
mundur starfaði í fyrirtæki
þeirra til síðasta dags.
Útförin fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 8. júlí 2019,
klukkan 13.
vík og bjó þar alla
tíð. Fyrstu árin á
Kirkjuteigi 17 en
fjölskyldan flutti
síðan á Víðimel 69
árið 1951.
Hinn 22. júlí
1967 giftist Guð-
mundur Svanhvíti
Magnúsdóttur, f. 5.
maí 1940. Svanhvít
átti fyrir Garðar
Gunnarsson, f. 1.
september 1960, giftur Berthu
Eronsdóttur, f. 11. apríl 1962.
Börn þeirra eru Hrefna Díana, f.
1978, Karl Guðni, f. 1982, Krist-
inn Gunnar, f. 1984, Berglind, f.
1987, og Eron, f. 1989. Guð-
mundur átti fyrir soninn Sævar,
f. 11. febrúar 1962, og er dóttir
hans Rakel Erla, f. 1988.
Börn Guðmundar og Svan-
hvítar eru: 1) Sigríður Inga, f.
29. júní 1967, og eru börn henn-
ar Andri Már, f. 1992, og Linda
Dögg, f. 1998. 2) Magnús Ingi, f.
10. júlí 1968, maki Ólöf Jóhanns-
dóttir, f. 11. júlí 1975. Börn
þeirra eru Ragnar Þórarinn, f.
1988, Elís Orri, f. 1998, Óttar
Örn, f. 2006, og Bjarki Svanur, f.
Elsku afi.
Þín verður fyrst og fremst
saknað sem góðs afa. Þú hugsaðir
svo vel um þá sem stóðu þér nærri
og þá sérstaklega þegar kom að
því að elda góðan mat.
Þín verður minnst sem hins
duglegasta manns með bíladellu
og það að nenna ekki einhverju
var ekki til í þinni orðabók. Sama
hvernig viðraði þá stóð bíllinn allt-
af tandurhreinn í innkeyrslunni.
Takk fyrir allar endalausu
góðu minningarnar. Ég (Andri)
mun aldrei gleyma þegar við fór-
um með ömmu í útilegu á stóra
Ford Econolinernum sem þú
varst svo stoltur búinn að merkja
nafninu þínu. Ég (Linda) mun
aldrei gleyma samverustundun-
um í Skorradalnum og hvað ég
hlakkaði alltaf til að vakna og fá
afa-hafragraut, besta hafragraut í
heimi.
Takk fyrir að vera góður afi.
Takk fyrir allt.
Þín verður sárt saknað.
Andri Már og Linda Dögg.
Í dag kveð ég kæran bróður,
Guðmund eða Gumma eins og
hann var alltaf kallaður. Margar
góðar minningar koma upp í hug-
ann.
Gummi var mjög atorkusamur
ungur maður og gat mamma sagt
okkur margar skemmtilegar sög-
ur af honum og uppátækjum
hans. Við ólumst upp á Víðimel og
við húsið var mjög góður bílskúr
sem var staðurinn hans þar sem
bílar voru aðaláhugamál hans.
Hann var annaðhvort undir bíl,
ofan í bíl eða uppi í bíl að gera við,
pússa og græja. Bílarnir hans
urðu alltaf að vera hreinir og stíf-
bónaðir. Mamma hafði á orði að
það hefði alltaf verið erfitt að fá
hann úr vinnugallanum.
Sem ungur maður fór hann til
sjós á fraktskip og fór víða, í slík-
um ferðum kom hann alltaf með
eitthvað fallegt handa mér, litlu
systur sinni. Sérstaklega er mér
minnisstætt að úr einni slíkri ferð
gaf hann mér kápu, rauða með
skinnkraga, þetta var þvílíkt flott
flík, það átti sko enginn svona
flott.
Honum þótti ég litla systir
hans hálfgerð dekurdúkka þar
sem ég var langyngst á heimilinu,
16 árum yngri en hann. Okkur
kom vel saman en honum þótti
gaman að stríða mér. Mörgum ár-
um seinna hafði hann á orði að það
hefði nú ræst vel úr litlu dekur-
dúkkunni.
Gummi var duglegur, ósérhlíf-
inn og mjög bóngóður, alltaf tilbú-
inn að aðstoða aðra og sagði aldrei
nei. Ég hef notið góðs af því, þar
sem ég bý úti á landi og þurfti
stundum að leita til hans, biðja
hann að redda ýmsum málum fyr-
ir mig.
Gummi var alltaf í mjög góðu
sambandi við foreldra okkar, kom
mjög oft á Hringbrautina, bara
líta við hjá þeim hvort ekki væri
allt í lagi þar sem þau voru farin
að eldast. Sérstaklega var það eft-
ir að pabbi dó, þá kom hann á
hverjum degi til mömmu til að at-
huga hvort ekki væri allt í lagi og
hvort það væri eitthvað sem hann
gæti aðstoðað hana með.
Árið 1983 stofnaði hann eigið
fyrirtæki um rekstur sendibíla,
sem hann rak til dauðadags með
syni sínum Magnúsi. Í kringum
þennan rekstur átti hann verk-
stæðishúsnæði þar sem hægt var
að halda sendibílunum í góðu
standi. Það var alltaf gaman að
koma í morgunkaffi á verkstæðið
til hans. Þar hafði skapast sú hefð
í gegnum árin að góðir vinir hans
komu til að ræða lífsins gagn og
nauðsynjar yfir góðum kaffibolla.
Þetta var ómissandi í tilveru hans.
Gummi bar hag barna sinna
fyrir brjósti. Þau voru honum
mikils virði og hann aðstoðaði þau
eins og hann gat. Einnig voru
barnabörnin hans honum dýr-
mæt. Hann vissi ekkert betra en
að hafa börnin og barnabörnin sín
í kringum sig. Það var fastur liður
í hans tilveru að á sunnudögum
eldaði hann læri með dyggri að-
stoð Svanhvítar og allir komu í
mat. Þá sat hann við enda borðs-
ins og horfði yfir hópinn sinn.
Elsku Svanhvít og fjölskylda,
megi góður guð styrkja ykkur.
Hvíl í friði elsku bróðir.
Guðbjörg Karlsdóttir.
Ég á ennþá erfitt með að trúa
því að Gummi sé farinn frá okkur,
þetta gerðist allt svo snöggt. Ég
hef þekkt Gumma nánast alla
mína ævi og ég hef alltaf litið á
hann og Svanhvíti sem foreldra-
sett númer tvö þar sem við Auður
dóttir hans vorum eins og sam-
lokur og erum enn. Einnig bund-
ust góð vinabönd þeirra og
mömmu og pabba. Eftir standa
dásamlegar minningar sem við
áttum saman alla tíð og munu lifa
áfram.
Elsku Auður mín besta vin-
kona og fjölskylda, við fjölskyldan
í Vesturtúni 18 vottum ykkur okk-
ar dýpstu samúð.
Brynja Rós Bjarnadóttir.
Þegar ég kveð Guðmund
Karlsson er þakklæti efst í huga.
Það var ekki hægt annað en láta
sér líka vel við hann, svo kvikan
og léttan og ávallt til í að leysa
hvers manns vanda. Verkstæði
hans og Magnúsar sonar hans var
ekki bara verkstæði. Þar rak Guð-
mundur líka félagsmiðstöð og var
þar oft margt um manninn, alltaf
heitt á könnunni og ef eitthvað
var að bílum manna þá var þeim
kippt inn og það lagað undir vök-
ulu auga Guðmundar. Hann þáði
aldrei gjald fyrir þess konar, eina
sem hann fór fram á var að menn
væru léttir og lausnamiðaðir og
töluðu ekki illa um náungann.
Hann var víða heima og samræð-
ur oftast fjörugar, sagðar sögur
og rifjaðar upp svaðilfarir fyrri
tíma. Þarna kynntist ég mörgum
heiðursmanninum, margir þeirra
búnir að ljúka vinnudeginum og
komnir á eftirlaun og sóttu í
félagsskap hver annars. Þar gátu
menn viðrað áhyggjur sínar og
deilt gleði eftir daganna formi
hverju sinni.
Þar er skarð fyrir skildi.
Um leið og ég þakka Guðmundi
samfylgdina vil ég votta Svanhvíti
minni, Magnúsi og öðrum að-
standendum samúð mína.
Vindurinn hvíslar í vanga minn
og vætla tárin niður kinn.
Til söknuðar nú ég í sálu finn
sem fann ég ekki áður.
Með guðs englum gengur andi þinn
í gleði og ekki þjáður.
(HB)
Heimir Bergmann
Vilhjálmsson.
Guðmundur
Karlsson